Η ανάγκη μιας μαζικής Γενικής Απεργίας, όπως αυτή που προκηρύχθηκε για τις 9 Νοέμβρη δεν αποδεικνύεται μόνο από τις περιγραφές των ακραίων κι εντεινόμενων επιθέσεων που εξαπολύει η κυβέρνηση και το μεγάλο κεφάλαιο.
Οι αγώνες που ξεσπάνε σε διάφορους εργατικούς χώρους φανερώνουν τα τεράστια προβλήματα του κόσμου της δουλειάς και τις προσπάθειες αντίστασης και διεκδίκησης.
Η απεργία των γιατρών κι υγειονομικών στις 20/10 και οι κινητοποιήσεις σε νοσοκομεία που επισκέπτεται ο Πλεύρης με τα κυβερνητικά στελέχη της ιδιωτικοποίησης της υγείας, οι διεκδικήσεις για γιατρούς στο Παίδων και οι αντιστάσεις στα Κέντρα Υγείας για τη διάλυσή τους, η παναττική στάση εργασίας στις 31/10, αλλά και οι αντιδράσεις που προδιαγράφονται με τα συνεχιζόμενα επιθετικά νομοσχέδια της κυβέρνησης, με στόχο την καταστροφή της Δημόσιας Υγείας, μπορούν να μεταφέρουν τη διάθεση αγώνα των εργαζομένων στην υγεία, στις 9 Νοέμβρη, μαζί με τους/τις υπόλοιπους-ες εργαζομένους που υποφέρουν από την ίδια κυβερνητική πολιτική.
Αντίστοιχα, ο αγώνας στα επιμέρους σωματεία, αλλά και συνολικά στο λιμάνι του Πειραιά, όπως ενδεικτικά εκφράστηκε στις 25/10, με τη μαζική απεργιακή συγκέντρωση και τις δράσεις σε διάφορα σημεία του Πειραιά, δείχνει τις δυνατότητες για κοινή απεργιακή δράση στη Γενική Απεργία.
Σε κορύφωση βρίσκεται η αντίσταση των εκπαιδευτικών στις ηλεκτρονικές εκλογές για υπηρεσιακά συμβούλια, με απανωτές συνελεύσεις και μάλιστα, κόντρα στις συνδικαλιστικές δυνάμεις των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΚ (ΣΥΡΙΖΑ) που αποφάσισαν να συμμετέχουν φέτος, διασπώντας το κοινό μέτωπο ενάντια στην ακραία πολιτική της Κεραμέως στο σύνολο της εκπαίδευσης. Η συσπείρωση πολλών ΕΛΜΕ στην πρόταση αποχής των δυνάμεων που αντιδρούν (ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ-ΠΑΜΕ) δείχνει ότι ο δρόμος του αγώνα έχει πολλές δυνατότητες και αξίζει να το παλεύουμε όλες κι όλοι μαζί.
Η στάση των συνδικαλιστικών παρατάξεων στις ηλεκτρονικές εκλογές για υπηρεσιακά συμβούλια διαπερνά όλο το εργατικό κίνημα, με διφορούμενη αντιμετώπιση διαφόρων δυνάμεων, ανάλογα με το χώρο, κάτι που δεν βοηθάει καθόλου το σύνολο της εργαζόμενης κοινωνίας κι αυτό θα έπρεπε και θα περιμέναμε να απασχολεί ιδιαίτερα τις ταξικές δυνάμεις, όπως το ΠΑΜΕ, καθώς από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν περιμένουμε μεγάλη ευαισθησία.
Η υφαρπαγή του Μετοχικού Ταμείου Πολιτικών Υπαλλήλων (ΜΤΠΥ), με την τεράστια κινητή κι ακίνητη περιουσία που αποκτήθηκε αποκλειστικά από τις εισφορές των Δ.Υ., από την κυβέρνηση του μεγάλου πλιάτσικου, προκαλεί κινητοποιήσεις όχι μόνο των ίδιων των εργαζομένων στο ΜΤΠΥ και στα Ταμεία, αλλά και ολόκληρο τον κόσμο του Δημοσίου, αφού πρόκειται για πραγματική και κολοσσιαία κλοπή εργατικών εισφορών!
Οι μάχες για ΣΣΕ σε πολλούς χώρους δουλειάς (πχ στο Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών-ΣΜΤ) αποτελούν αντικείμενο μαζικών εργατικών συνελεύσεων και το στοίχημα είναι, αυτές οι διεκδικήσεις να ενωθούν με τις υπόλοιπες και με τον υπόλοιπο εργαζόμενο κόσμο, στις 9/11 και να μη μείνουν απομονωμένες, ανάλογα με τα μερικά σχέδια της κάθε συνδικαλιστικής παράταξης ανά χώρο.
Άλλες, σημαντικές για τη ζωή των εργαζομένων, διεκδικήσεις, για μέτρα υγιεινής κι ασφάλειας σε επικίνδυνους χώρους εργασίας, για αναπροσαρμογή των αποζημιώσεων μετακίνησης για λόγους δουλειάς, ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις τομέων κι αντικειμένων, για διασφάλιση των θέσεων εργασίας και μονιμοποιήσεις, τροφοδοτούν την οργή και τη διάθεση αγώνα, δίνοντας βάσιμες υποσχετικές για τη μαζικοποίηση της 9 Νοέμβρη.
Και η ΜΑΛΑΜΑΤΙΝΑ συνεχίζει έναν επίμονο αγώνα, έχοντας τη συμπαράσταση όλης της εργατικής τάξης, παρά τον καθολικό αποκλεισμό της από τις ειδήσεις των συστημικών ΜΜΕ.
Η Γενική Απεργία, με την έγκαιρη προκήρυξή της (καθόλου συνηθισμένη πρακτική τα τελευταία χρόνια), έδωσε τα περιθώρια για μαζικοποίηση, για εκτεταμένη επαναφορά κινηματικών διαδικασιών προετοιμασίας (συνελεύσεις σωματείων, περιοδείες σε χώρους, εξορμήσεις σε γειτονιές, συσκέψεις, εκδηλώσεις), για κινητοποιήσεις σε χώρους, για συζητήσεις με περισσότερο κόσμο, για διατύπωση αιτημάτων.
Ο κόσμος της δουλειάς, μετά από απανωτές κρίσεις (μνημόνια, πανδημία, πληθωρισμός κι ενεργειακή φτώχια) έχει την ευκαιρία να οργανώσει τη δική του μαζική παρέμβαση στις πολιτικές εξελίξεις, ενάντια στην κλιμακούμενη αντιλαϊκή επίθεση που δεχόμαστε με σφοδρότητα και ωμότητα, σε απανωτά κύματα.
Η μαζικότητα των συγκεντρώσεων και η συμμετοχή στην απεργία μπορούν να βάλουν τη σφραγίδα της επιστροφής της εργατικής τάξης στο προσκήνιο, αυτό που φοβάται περισσότερο το σύστημα και να καλλιεργήσουν το κλίμα συνέχειας ανά χώρο και κλάδο.
Η Γενική Απεργία είναι γνωστή σε κάθε εργαζόμενη-ο και το κλίμα μοιάζει να είναι υπέρ της μαζικοποίησης.
Στην κρίσιμη φάση που βρισκόμαστε και στην ανάγκη επιβίωσης, πλέον, της εργατικής τάξης, το βασικό σχέδιο κάθε ταξικής κι αριστερής συνδικαλιστικής/εργατικής δύναμης θα έπρεπε να είναι ενιαίο σε όλους τους χώρους και να εστιάζει στην επιτυχία της 9 Νοέμβρη, εντάσσοντας τα επιμέρους αιτήματα στη συνολική πάλη. Αυτό είναι, ή θα έπρεπε να είναι, το κύριο καθήκον των δυνάμεων που θέλουν να αυξήσουν τις πιθανότητες για τη νίκη των εργαζομένων.
Μια μαζική 9 Νοέμβρη συμφέρει την τάξη μας και γι’ αυτό, αξίζει να εξαντληθεί όλη μας η δυναμική!
Εύστοχη η αναφορά στην ανακοίνωση της Ανεξάρτητης Ενωτικής Ταξικής Κίνησης ΜΑΧΗ: «Σήμερα κάθε μικρός ή μεγάλος αγώνας μετράει. Κάθε ένας και καθεμία από εμάς που θα βρεθεί στο δρόμο στις 9/11 αντί να πάει στην δουλειά του/της, είναι μία πράξη αντίστασης απέναντι σε μια καθημερινότητα που μας πνίγει. Ας κάνουμε το πρώτο βήμα όλοι και όλες μαζί.»
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
