Για τη νίκη του Όχι-Για την ήττα των μνημονίων, της λιτότητας και των εκβιαστών της ΕΕ και του ΔΝΤ

Είναι η με­γά­λη ευ­και­ρία για να «δια­γρά­ψου­με» τα αρ­νη­τι­κά τε­τε­λε­σμέ­να που συσ­σω­ρεύ­τη­καν ύστε­ρα από την αρ­νη­τι­κή καμπή της συμ­φω­νί­ας της 20ής Φλε­βά­ρη:

• Να ανα­κτή­σου­με το δι­καί­ω­μα στις «μο­νο­με­ρείς ενέρ­γειες», δη­λα­δή στην υλο­ποί­η­ση της πο­λι­τι­κής μας (άμεση υλο­ποί­η­ση του «προ­γράμ­μα­τος της ΔΕΘ» σε συν­δυα­σμό με «μνη­μό­νιο» για το κε­φά­λαιο, άμε­σος έλεγ­χος των τρα­πε­ζών, στάση πλη­ρω­μών και δια­γρα­φή του χρέ­ους, ανα­στρο­φή των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων με (επαν)εθνι­κο­ποί­η­ση επι­χει­ρή­σε­ων στρα­τη­γι­κού και κοι­νω­νι­κού χα­ρα­κτή­ρα, κα­τάρ­γη­ση μνη­μο­νί­ων και ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας).
• Να τρο­φο­δο­τή­σου­με με πει­στι­κό­τη­τα την ανά­τα­ση των ελ­πί­δων, την αγω­νι­στι­κή στρά­τευ­ση και την από­φα­ση για αγώνα, αλλά και ένα νέο ξέ­σπα­σμα του κι­νή­μα­τος και των ποι­κί­λων εκ­δη­λώ­σε­ων διε­θνούς αλ­λη­λεγ­γύ­ης στο ελ­λη­νι­κό ΟΧΙ!
• Να συ­σπει­ρώ­σου­με και να συ­σπει­ρω­θού­με στη μάχη του ΟΧΙ, σε ένα ενω­τι­κό κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό μέ­τω­πο για το ΟΧΙ με πλα­τιές λαϊ­κές δυ­νά­μεις αλλά και με τις δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς που αντι­λαμ­βά­νο­νται την κρί­σι­μη ση­μα­σία αυτής της μάχης, την κρί­σι­μη ση­μα­σία για μια με­γά­λη νίκη του ΟΧΙ.

Τώρα, πρέ­πει να ορ­γα­νώ­σου­με μια με­γά­λη λαϊ­κή-ενω­τι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση, μια με­γά­λη κι­νη­το­ποί­η­ση του κό­σμου και των ορ­γα­νώ­σε­ων της Αρι­στε­ράς και των κι­νη­μά­των για τη νίκη του ΟΧΙ, για να ανοί­ξου­με τους νέους δρό­μους του αγώνα, για μια νέα μα­ζι­κή στρο­φή αρι­στε­ρά, για μια νέα φάση ανά­πτυ­ξης του λαϊ­κού και πο­λι­τι­κού ρεύ­μα­τος κα­τάρ­γη­σης των μνη­μο­νί­ων και ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας.

Τέλος στις «δια­πραγ­μα­τεύ­σεις», το ΟΧΙ ορό­ση­μο για αλ­λα­γή πο­ρεί­ας!

Ύστε­ρα από τη συμ­φω­νία της 20ής Φλε­βά­ρη, οι «δια­πραγ­μα­τεύ­σεις» πήραν, στα­δια­κά όλο και εντει­νό­με­να, το χα­ρα­κτή­ρα του απρο­κά­λυ­πτου εκ­βια­σμού από την πλευ­ρά των δα­νει­στών. Στην τε­λι­κή φάση, ο εκ­βια­σμός έγινε τε­λε­σί­γρα­φο και τα­πει­νω­τι­κές απαι­τή­σεις για «πο­λι­τι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις» που θα εξα­σφά­λι­ζαν την υλο­ποί­η­ση των απαι­τή­σε­ών τους - στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα μια απαί­τη­ση για ανα­τρο­πή της ση­με­ρι­νής κυ­βέρ­νη­σης.

Τώρα είναι πλέον ξε­κά­θα­ρο: δεν επρό­κει­το για δια­πραγ­μά­τευ­ση αλλά για σύ­γκρου­ση δύο «κό­σμων», και για προ­σπά­θεια των δα­νει­στών (που εκ­προ­σω­πούν τον «κόσμο» του ιμπε­ρια­λι­σμού και του χρη­μα­τι­στι­κού κε­φα­λαί­ου), με εκ­βια­σμούς και τε­λε­σί­γρα­φα να συ­ντρί­ψουν την ελ­λη­νι­κή «ανταρ­σία» ενά­ντια στην ευ­ρω-λι­τό­τη­τα.

Ύστε­ρα από τη δια­κο­πή των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων και την προ­κή­ρυ­ξη του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, οποια­δή­πο­τε αυ­τα­πά­τη ότι θα μπο­ρού­σα­με να επι­στρέ­ψου­με σε ένα νέο, «ενά­ρε­το κύκλο» δια­πραγ­μά­τευ­σης (που δεν υπήρ­ξε ποτέ) με αντι­κεί­με­νο τον «έντι­μο συμ­βι­βα­σμό» θα έχει βαρύ κό­στος.
Πρέ­πει να είναι προ­φα­νές ότι τώρα δεν υπάρ­χει επι­στρο­φή στη δια­πραγ­μά­τευ­ση για τον «έντι­μο συμ­βι­βα­σμό», αλλά μόνο μια άλλη «επι­στρο­φή»: στη μο­νο­με­ρή υλο­ποί­η­ση του προ­γράμ­μα­τός μας.

Την «άδεια» γι’ αυτό δεν θα τη ζη­τή­σου­με για να τη δώ­σουν οι δα­νει­στές, αλλά αυτοί των οποί­ων τα συμ­φέ­ρο­ντα αφορά η υλο­ποί­η­ση αυτού του προ­γράμ­μα­τος, αυτοί των οποί­ων οι ανά­γκες δεν μπο­ρούν να πε­ρι­μέ­νουν άλλο: η ερ­γα­τι­κή τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώ­μα­τα, η νε­ο­λαία που στε­νά­ζει με ανερ­γία κοντά στο 60%.

Η με­γά­λη λαϊκή και πο­λι­τι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση για το ΟΧΙ, η ίδια η ψήφος της Κυ­ρια­κής, είναι όχι μόνο η με­γά­λη ευ­και­ρία, αλλά η ίδια η δια­δι­κα­σία μιας τέ­τοιας με­γά­λης «επι­στρο­φής» στο προ­σκή­νιο του προ­γράμ­μα­τος ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας και αυτών των οποί­ων ένα τέ­τοιο πρό­γραμ­μα τους αφορά.
Το ΟΧΙ δεν θα είναι απλώς ένα ακόμη δια­πραγ­μα­τευ­τι­κό χαρτί, αλλά το ση­μείο μιας με­γά­λης πο­λι­τι­κής αντε­πί­θε­σης!

Αυτό ση­μαί­νει ότι πρέ­πει να απο­συρ­θούν οι δε­σμεύ­σεις για «απο­φυ­γή μο­νο­με­ρών ενερ­γειών», αλλά και να απο­συρ­θούν επί­σης τα αρ­νη­τι­κά τε­τε­λε­σμέ­να που προ­έ­κυ­ψαν εξαι­τί­ας των εκ­βια­σμών των δα­νει­στών (πρό­τα­ση 47 σε­λί­δων plus). Τα νο­μο­σχέ­δια που «πά­γω­σαν» (αύ­ξη­ση κα­τώ­τα­του μι­σθού, ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις κ.λπ.) πρέ­πει να ει­σα­χθούν επι­τέ­λους για ψή­φι­ση στη Βουλή και να αρ­χί­σει η «κα­νο­νι­κή ροή» υλο­ποί­η­σης του προ­γράμ­μα­τος κα­τάρ­γη­σης των μνη­μο­νί­ων και ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας.

Η «επό­με­νη μέρα» κρί­νε­ται τώρα! Στάση πλη­ρω­μών και άμε­σος έλεγ­χος των τρα­πε­ζών!

Για ποιο λόγο μας ζη­τά­τε να ψη­φί­σου­με ΟΧΙ; Τι θα κά­νε­τε μετά το ΟΧΙ; Τα ερω­τή­μα­τα είναι τόσο αυ­το­νό­η­τα, ώστε τί­θε­νται μα­ζι­κά από τον κόσμο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, τον κόσμο της Αρι­στε­ράς. Τα ερω­τή­μα­τα αυτά πρέ­πει να απα­ντη­θούν τώρα, με πρά­ξεις και με λόγια, όχι ύστε­ρα από το ΟΧΙ της Κυ­ρια­κής.
Η πιο άμεση πρό­κλη­ση είναι οι τρά­πε­ζες. Η ΕΚΤ στα­μα­τώ­ντας τον ELA και η τρο­μο­λα­γνι­κή κα­μπά­νια των δα­νει­στών, κυ­ρί­ως όμως των ελ­λη­νι­κών ΜΜΕ και των μνη­μο­νια­κών δυ­νά­με­ων στην Ελ­λά­δα, συ­νι­στούν μια διπλή απει­λή: Από τη μια, οι­κο­νο­μι­κή: μα­ζι­κή φυγή κα­τα­θέ­σε­ων, κα­τάρ­ρευ­ση τρα­πε­ζών και δη­μιουρ­γία συν­θη­κών γε­νι­κής οι­κο­νο­μι­κής αστά­θειας και ανα­σφά­λειας. Από την άλλη, πο­λι­τι­κή: η οι­κο­νο­μι­κή αστά­θεια και ανα­σφά­λεια, σε συν­δυα­σμό με την τρο­μο­λα­γνι­κή εκ­στρα­τεία του μο­νο­πώ­λιου των ΜΜΕ, να πλή­ξουν απο­φα­σι­στι­κά το ηθικό του δικού μας κό­σμου και να δη­μιουρ­γή­σουν τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις για αντε­πί­θε­ση των δυ­νά­με­ων του NAI.
Το ίδιο στοί­χη­μα θα παι­χτεί και με τη λήξη της πα­ρά­τα­σης του ελ­λη­νι­κού προ­γράμ­μα­τος και το χρε­ο­στά­σιο προς το ΔΝΤ, που θα πα­ρου­σια­στούν σαν η απαρ­χή για την επι­στρο­φή στη «νε­ο­λι­θι­κή εποχή».
Η απο­φα­σι­στι­κή αντι­με­τώ­πι­ση αυτών των προ­κλή­σε­ων είναι όρος για να συ­γκρο­τή­σου­με ένα μα­ζι­κό-μα­χη­τι­κό λαϊκό ρεύμα υπέρ του ΟΧΙ, για να κερ­δί­σου­με τη μάχη της αυ­το­πε­ποί­θη­σης και της νι­κη­φό­ρας δυ­να­μι­κής, για να απο­κρού­σου­με την αντε­πί­θε­ση και τα μικρά ή με­γά­λα «πρα­ξι­κο­πή­μα­τα» του μαύ­ρου με­τώ­που των δα­νει­στών και των μνη­μο­νια­κών δυ­νά­με­ων.

Η άμεση λήψη μέ­τρων για πε­ριο­ρι­σμούς στην κί­νη­ση κε­φα­λαί­ων, η άμεση αλ­λα­γή διοι­κή­σε­ων στις τρά­πε­ζες και η κα­θαί­ρε­ση του Στουρ­νά­ρα, είναι μέτρα και απο­φά­σεις άμε­σης ση­μα­σί­ας, που επα­να­φέ­ρουν την προ­ο­πτι­κή της εθνι­κο­ποί­η­σης των τρα­πε­ζών.

Αντί­θε­τα, δεν θα ήταν επί­δει­ξη τέ­τοιας απο­φα­σι­στι­κό­τη­τας να αφή­σου­με τον Ντρά­γκι και τον Στουρ­νά­ρα να ανα­δει­χτούν σε αφε­ντι­κά των ελ­λη­νι­κών τρα­πε­ζών, όπως δεν είναι επί­δει­ξη απο­φα­σι­στι­κό­τη­τας οι δη­λώ­σεις στε­λε­χών που, ενώ έχου­με κα­τα­φύ­γει στα πο­λι­τι­κά μέτρα ενά­ντια στους εκ­βια­σμούς των δα­νει­στών (δια­κο­πή δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων, δη­μο­ψή­φι­σμα), ζη­τούν επα­νέ­ναρ­ξη των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων ή δη­λώ­νουν ότι αν υπάρ­ξει συμ­βι­βα­σμός, θα κα­λέ­σου­με τον κόσμο να ψη­φί­σει ΝΑΙ στο δη­μο­ψή­φι­σμα. Έτσι, κα­τα­στρέ­φου­με την απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα, τη συ­σπεί­ρω­ση και τη διά­θε­ση για κι­νη­το­ποί­η­ση και αγώνα του δικού μας στρα­το­πέ­δου και δί­νου­με «χώρο» για να πε­ρά­σει η αυ­το­πε­ποί­θη­ση και η πρω­το­βου­λία των κι­νή­σε­ων στο αντί­πα­λο στρα­τό­πε­δο, στην Ελ­λά­δα και στο εξω­τε­ρι­κό.

Πάνω σε αυτές τις άμε­σες προ­κλή­σεις θα κρι­θεί, άμεσα, πριν κι όχι μετά την Κυ­ρια­κή, όχι μόνο τι θα γίνει την «επό­με­νη μέρα» μετά το ΟΧΙ, αλλά και αν θα νι­κή­σει το ΟΧΙ! Με αυτές τις πο­λι­τι­κές κι­νή­σεις, δί­νου­με στην πράξη την απά­ντη­ση ότι μπαί­νου­με χωρίς επι­στρο­φή στο δρόμο της κα­τάρ­γη­σης των μνη­μο­νί­ων και της ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας. Και ότι θα υπο­στη­ρί­ξου­με με όλα τα απα­ραί­τη­τα μέσα (οι­κο­νο­μι­κά, πο­λι­τι­κά, νο­μο­θε­τι­κά, νο­μι­σμα­τι­κά, δι­πλω­μα­τι­κά) αυτή την πο­ρεία!

Ότι «υπάρ­χει ζωή ύστε­ρα από τη ρήξη με το σύ­στη­μα», θα απο­δει­χτεί τώρα, όταν πε­ρά­σου­με -και μπο­ρού­με να πε­ρά­σου­με!- με επι­τυ­χία τις προ­κλή­σεις του ελέγ­χου των τρα­πε­ζών, του χρε­ο­στά­σιου απέ­να­ντι στο ΔΝΤ και της λήξης της πα­ρά­τα­σης του προ­γράμ­μα­τος χωρίς να συμ­βούν όλες αυτές οι «κα­τα­στρο­φές» που προ­βλέ­πουν οι μνη­μο­νια­κοί τρο­μο­λά­γνοι «προ­φή­τες». Έτσι θα βά­λου­με τις βά­σεις για την υλο­ποί­η­ση ενός συ­νο­λι­κό­τε­ρου προ­γράμ­μα­τος ρήξης!

Ο κό­σμος στους δρό­μους και τις πλα­τεί­ες, σε Ελ­λά­δα και Ευ­ρώ­πη!

Κα­τα­λύ­της των εξε­λί­ξε­ων με θε­τι­κό τρόπο για μας μπο­ρεί να είναι πλέον μόνο ένας: η μα­ζι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση απ’ τα κάτω, το μέ­τω­πο του ΟΧΙ των δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς που αντι­λαμ­βά­νο­νται τη ση­μα­σία της μάχης, ένα νέο ξέ­σπα­σμα της διε­θνούς αλ­λη­λεγ­γύ­ης. Τα μέτρα και η απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα που προ­α­να­φέ­ρα­με, είναι κρί­σι­μη προ­ϋ­πό­θε­ση και για τα τρία. Πέρα από αυτά όμως, πρέ­πει να ορ­γα­νω­θεί η μα­ζι­κή λαϊκή κι­νη­το­ποί­η­ση απ’ τα κάτω. Με σύν­θη­μα «Όλοι και όλες στους δρό­μους και τις πλα­τεί­ες!» να κά­νου­με τους δρό­μους και τις πλα­τεί­ες, τους μα­ζι­κούς κοι­νω­νι­κούς χώ­ρους, τις γει­το­νιές και τις πό­λεις στην πε­ρι­φέ­ρεια χώ­ρους εξόρ­μη­σης και ηγε­μο­νί­ας των δυ­νά­με­ων του ΟΧΙ, χώ­ρους αφι­λό­ξε­νους για τις δυ­νά­μεις του ΝΑΙ.
Να μην αφή­σου­με ανα­πά­ντη­τα τα τρο­μο­λα­γνι­κά τους δι­λήμ­μα­τα, να μην αφή­σου­με σπι­θα­μή από το «δη­μό­σιο χώρο» ακά­λυ­πτο στη δική τους κα­μπά­νια.

Η έκ­κλη­ση από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και την ελ­λη­νι­κή Αρι­στε­ρά προς τα κι­νή­μα­τα και την Αρι­στε­ρά στην Ευ­ρώ­πη και διε­θνώς πρέ­πει να είναι στε­ντό­ρεια αλλά και να ορ­γα­νω­θεί κα­τε­πει­γό­ντως στον λίγο δια­θέ­σι­μο χρόνο.

Με τέ­τοιους όρους, το ΟΧΙ πριν φτά­σει να κα­τα­με­τρη­θεί στην κάλπη, πρέ­πει να ορ­γα­νω­θεί και να νι­κή­σει στους δρό­μους και τις πλα­τεί­ες, στην Ελ­λά­δα, στην Ευ­ρώ­πη και διε­θνώς.

Να διευ­ρύ­νου­με το «ρήγμα»! Για μια στρα­τη­γι­κή νίκη του ελ­λη­νι­κού και διε­θνούς κι­νή­μα­τος

Το ναυά­γιο στις «δια­πραγ­μα­τεύ­σεις» με τους δα­νει­στές και η προ­κή­ρυ­ξη του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος απο­δει­κνύ­ουν ότι το ελ­λη­νι­κό «ρήγμα» ενά­ντια στην ευ­ρω­λι­τό­τη­τα και ενά­ντια στη μνη­μο­νια­κή δια­χεί­ρι­σή της στην Ελ­λά­δα δεν έχει κλεί­σει, ότι έχει ακόμη τε­ρά­στια ενέρ­γεια που δεν έχει εκτο­νω­θεί, ότι μπο­ρεί ακόμη να πα­ρά­γει με­γά­λες «σει­σμι­κές δο­νή­σεις».
Τώρα, έχου­με την ευ­και­ρία να διευ­ρύ­νου­με αυτό το ρήγμα. Έχου­με την ευ­και­ρία να πε­τύ­χου­με μια πο­λι­τι­κή νίκη στρα­τη­γι­κού χα­ρα­κτή­ρα, που θα στε­ρε­ώ­σει και διευ­ρύ­νει το πο­λι­τι­κό ρήγμα των εκλο­γών της 25ης Ια­νουα­ρί­ου στην Ελ­λά­δα σε βάρος των αστι­κών-μνη­μο­νια­κών δυ­νά­με­ων και θα βάλει φωτιά στον «κάμπο» της ευ­ρω­λι­τό­τη­τας!

Με τη μάχη για το ΟΧΙ και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο με τη νίκη του ΟΧΙ, περ­νά­με τον Ρου­βί­κω­να. Το ΟΧΙ αυτό, ανε­ξάρ­τη­τα από τους λό­γους ή τους υπο­λο­γι­σμούς που οδή­γη­σαν στο δη­μο­ψή­φι­σμα, θα δη­μιουρ­γή­σει τα δικά του θε­τι­κά «τε­τε­λε­σμέ­να». Μπο­ρεί και πρέ­πει να έχει χα­ρα­κτή­ρα ιστο­ρι­κό.
Το χρω­στά­με σε όσους και όσες μά­τω­σαν και μα­τώ­νουν από τι φρι­χτές κοι­νω­νι­κές συ­νέ­πειες της άγριας λι­τό­τη­τας και των μνη­μο­νί­ων. Το χρω­στά­με σε όσους και όσες μά­τω­σαν στους αγώ­νες ενά­ντια στα μνη­μό­νια. Το χρω­στά­με σε όσους και όσες, στην Ευ­ρώ­πη και πέρα απ’ αυτήν, στή­ρι­ξαν και στη­ρί­ζουν τις ελ­πί­δες τους στην ελ­λη­νι­κή «ανταρ­σία».

Η αδιαλ­λα­ξία και η απλη­στία των δα­νει­στών έχουν δη­μιουρ­γή­σει μιαν ευ­και­ρία. Ας την αξιο­ποι­ή­σου­με, χωρίς μεμ­ψι­μοι­ρί­ες, χωρίς μπρος-πί­σω, με αυ­το­πε­ποί­θη­ση, με γε­νι­κή-ενω­τι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση. Για μια με­γά­λη νίκη του ΟΧΙ που μπο­ρεί να αλ­λά­ξει την κα­τεύ­θυν­ση των εξε­λί­ξε­ων σε Ελ­λά­δα και Ευ­ρώ­πη!

Αυτή τη φορά, το «σε­νά­ριο» δεν θα τα γρά­ψουν τα τρο­μο­λα­γνι­κά δη­μο­σιεύ­μα­τα και οι εκ­βια­στές, αλλά η μα­ζι­κή μας κι­νη­το­ποί­η­ση!

Αθήνα 28 Ιου­νί­ου 2015

ΚΟΚ­ΚΙ­ΝΟ ΔΙ­ΚΤΥΟ στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ