Για την Δημοκρατική Δικτατορία του Προλεταριάτου και της Αγροτιάς (ΔΔΠΑ) και την Δικτατορία του Προλεταριάτου

«…Το 1905, ο Λένιν διεξήγαγε σκληρή διαπάλη με τους μενσεβίκους οπορτουνιστές που θεωρούσαν ότι η αστικοδημοκρατική επανάσταση είναι υπόθεση της αστικής τάξης, ότι αυτή πρέπει να πάρει την εξουσία και ότι κάθε απόπειρα του προλεταριάτου και της αγροτιάς να θέσει ζήτημα εξουσίας θα φοβίσει την αστική τάξη, θα την απομακρύνει από την επανάσταση. Σε εκείνες τις συνθήκες ο Λένιν, επιζητώντας να μη γίνει η εργατική τάξη υποχείριο της αστικής, επεξεργάστηκε την «επαναστατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς», ώστε, ενώ δεν είχε πραγματοποιηθεί η αστικοδημοκρατική επανάσταση, να ωθηθούν τα πράγματα όσο γίνονταν πιο μπροστά.

Αυτή η επιλογή εγκαταλείφθηκε με τις «Θέσεις του Απρίλη» του 1917, γιατί το Φλεβάρη του ίδιου έτους η αστική τάξη πήρε την εξουσία στα χέρια της, επομένως το άμεσο καθήκον ήταν η προλεταριακή, η σοσιαλιστική επανάσταση.»

(Αποσπάσματα από την ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, το Σάββατο 7/11, σε εκδήλωση των κλαδικών Οργανώσεων της ΚΟ Κ. Μακεδονίας για τα διδάγματα του Οχτώβρη του 1917. Ριζοσπάστης, Κυριακή 22/11/2015)

 Οι θέσεις που λένε ότι ο Λένιν εγκατέλειψε την «επαναστατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς» για χάρη της δικτατορίας του προλεταριάτου, αποτελούν αναβίωση παλιών θέσεων και απόψεων οι οποίες είχαν συντριβεί από τον Λένιν και τους Μπολσεβίκους, αλλά τώρα, σε συνθήκες ήττας του εργατικού κινήματος και αστικής επιρροής πάνω σε αυτό, βρίσκουν ξανά χώρο να αναδυθούν.

     Στο σημείο αυτό να επισημάνουμε για την ιστορία ότι, αντίστοιχη τοποθέτηση με αυτή της ΑΠ και του ΚΚΕ, έχουν διάφορες ομάδες και οργανώσεις Τροτσκιστικής αναφοράς, οι οποίες ισχυρίζονται επίσης ότι «ο Λένιν εγκατέλειψε την δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς στο όνομα της δικτατορίας του προλεταριάτου». Και σε αυτή την δήθεν εγκατάλειψη εντοπίζουν, όπως και το ΚΚΕ, τον επανεξοπλισμό του μπολσεβίκικου κόμματος.

Οι βασικοί λόγοι που η ΑΠ και η ηγεσία του ΚΚΕ έφτασαν σε αυτό το συμπέρασμα και επιμένουν πάνω σε αυτό, είναι, κατά τη γνώμη μας, δύο: 1. διότι θεωρούν ότι με τον τρόπο αυτό απαντάνε και ξεπερνούν την θεωρία των σταδίων, την οποία, υποτίθεται, όπως αφήνουν να εννοηθεί,  μέχρι τότε ακολουθούσε το μπολσεβίκικο κόμμα. Πάνω σε αυτό το ζήτημα ταυτίζονται το ΚΚΕ με τις τροτσκιστικές ομάδες και οργανώσεις οι οποίες έχουν φτάσει στο ίδιο συμπέρασμα.

2. επειδή δεν κατανόησαν και δεν θέλουν να έχουν καμία αναφορά στη διαρκή επανάσταση διότι αυτή την έχουν ταυτίσει με τον Τρότσκι και τον Τροτσκισμό. Στο δεύτερο σημείο διαχωρίζονται από τις Τροτσκιστικές οργανώσεις.

Ο Λένιν ποτέ δεν εγκατέλειψε την «δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς» στο όνομα της δικτατορίας του προλεταριάτου, όπως διατείνονται οι ηγέτες του ΚΚΕ και άλλες οργανώσεις. Ο Λένιν πρόβαλε τη «δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς» σαν αναγκαία φάση-στάδιο η οποία αντιστοιχεί στην περίοδο της δημοκρατικής επανάστασης, και στη συνέχεια, εφόσον αυτή πραγματοποιήθηκε «με ένα εξαιρετικά πρωτότυπο τρόπο», προσπέρασε διαλεκτικά αυτή τη φάση της επανάστασης, προχωρώντας την στη δικτατορία του προλεταριάτου και της φτωχής αγροτιάς.

 «Ο αγώνας ενάντια στην απολυταρχία είναι προσωρινό και παροδικό καθήκον των σοσιαλιστών, κάθε όμως άγνοια ή περιφρόνηση του καθήκοντος αυτού ισοδυναμεί με προδοσία του σοσιαλισμού και με εξυπηρέτηση της αντίδρασης. Η επαναστατική δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς είναι αναμφισβήτητα μόνο παροδικό, προσωρινό καθήκον των σοσιαλιστών, το να αγνοεί όμως κανείς το καθήκον αυτό στην εποχή της δημοκρατικής επανάστασης είναι κάτι το καθαρά αντιδραστικό».

(B. I. Λένιν: «Δύο τακτικές της σοσιαλδημοκρατίας στην δημοκρατική επανάσταση», Άπαντα, τ. 11, Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1980, σελ. 75.)

Και ακόμα: «Η «επαναστατική-δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς» έχει ήδη πραγματοποιηθεί* στη ρωσική επανάσταση, γιατί η ''διατύπωση'' αυτή προβλέπει μόνο το συσχετισμό των τάξεων και όχι το συγκεκριμένο πολιτικό θεσμό, που πραγματώνει αυτό το συσχετισμό, αυτή τη συνεργασία. Το ''Σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών βουλευτών'' –να η πραγματοποιημένη ήδη από τη ζωή ''επαναστατική – δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς''».

 B. I. Λένιν: «Γράμματα για την τακτική», Άπαντα, τ. 31, Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1981, σελ. 133

Σε αντίθεση με τη θεωρία των σταδίων ο Λένιν δηλώνει ότι οι μπολσεβίκοι είναι υπέρ της διαρκούς επανάστασης: «[…] από τη δημοκρατική επανάσταση θ’ αρχίσουμε αμέσως να περνάμε, και ακριβώς στο μέτρο των δυνάμεών μας, στο μέτρο των δυνάμεων του συνειδητού και οργανωμένου προλεταριάτου, θ’ αρχίσουμε να περνάμε στη σοσιαλιστική επανάσταση. Είμαστε υπέρ της διαρκούς επανάστασης. Δε θα σταματήσουμε στη μέση του δρόμου».

 B. I. Λένιν: «Η στάση της σοσιαλδημοκρατίας απέναντι στο αγροτικό κίνημα», Άπαντα, τ. 11, Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1980, σελ. 223

Έβλεπε δηλαδή και αντιμετώπιζε τα γεγονότα εξελικτικά, όχι στατικά, με την δυναμική τους και την παρέμβαση του συνειδητού παράγοντα, στην εποχή της δημοκρατικής επανάστασης, της λαοκρατίας, η οποία σύμφωνα με τον Μαρξισμό, «αποτελεί το πιο κοντινό σημείο για την δικτατορία του προλεταριάτου».

Η λαοκρατική δημοκρατία είναι, κατά το Λένιν, η πραγματική εξάλειψη του παλιού καθεστώτος του τσαρισμού και της απολυταρχίας, και μπορεί να κατακτηθεί με σκληρή πάλη «[…] όχι μόνο ενάντια στην απολυταρχία, μα και ενάντια στην αστική τάξη, σε περίπτωση που θα αποπειραθεί (και ασφαλώς θα αποπειραθεί) να μας αφαιρέσει τις κατακτήσεις μας».

«Οφείλουμε να παλέψουμε, ώστε να πραγματοποιηθεί η επανάσταση με τρόπο που συμφέρει την εργατική τάξη και την αγροτιά, δηλαδή να την οδηγήσουμε ως την τελική της νίκη, ως τη λαοκρατική δημοκρατία. Να την πραγματοποιήσουμε «με τη μορφή που συμφέρει στον αγρότη και στον εργάτη» και όχι «με τη μορφή που συμφέρει κατεξοχήν στο μεγάλο κεφαλαιοκράτη, στο μεγιστάνα του χρηματιστικού κεφαλαίου, στο ''φωτισμένο'' τσιφλικά».

Ο Λένιν ασκούσε κριτική σε όλους όσους δεν κατανοούσαν την κατάσταση που διαμορφώθηκε:

 «Και οι αναρχικοί και οι μικροαστοί δημοκράτες […] έλεγαν και λένε έναν απίθανο σωρό ασυναρτησίες πάνω στο ζήτημα της σχέσης της αστικοδημοκρατικής επανάστασης με τη σοσιαλιστική […]»..

B. I. Λένιν: «Η τέταρτη επέτειος της Οχτωβριανής Επανάστασης», Άπαντα, τ. 44, Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1983, σελ. 144

Επίσης, «[…] οι […] ήρωες του ''ΙΙ ½'' μαρξισμού δεν μπόρεσαν να καταλάβουν την τέτοια σχέση ανάμεσα στην αστικοδημοκρατική και στην προλεταριακή-σοσιαλιστική επανάσταση.

Η πρώτη μετεξελίσσεται στη δεύτερη. Η δεύτερη λύνει, ανάμεσα στ’ άλλα, τα προβλήματα της πρώτης. Η δεύτερη κατοχυρώνει το έργο της πρώτης. Ο αγώνας και μόνο ο αγώνας κρίνει κατά πόσο η δεύτερη κατορθώνει να ξεπεράσει την πρώτη».

B. I. Λένιν: ό.π., σελ. 147

Και οι αναρχικοί και οι μικροαστοί δημοκράτες και οι Τροτσκιστές και η ηγεσία του ΚΚΕ συμπληρώνουμε εμείς, έλεγαν και λένε έναν απίθανο σωρό ασυναρτησίες πάνω στο ζήτημα της σχέσης της αστικοδημοκρατικής επανάστασης με τη σοσιαλιστική, και διατείνονται ότι «Αυτή η επιλογή, η επαναστατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς,  εγκαταλείφθηκε με τις «Θέσεις του Απρίλη» του 1917, γιατί το Φλεβάρη του ίδιου έτους η αστική τάξη πήρε την εξουσία στα χέρια της…».

Όπως γράψαμε παραπάνω, ένας από τους λόγους που η ηγεσία του ΚΚΕ έφτασε στο συμπέρασμα ότι «η επαναστατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς εγκαταλείφθηκε με τις «Θέσεις του Απρίλη» του 1917», είναι επειδή θεωρεί ότι με τον τρόπο αυτό ξεπερνούν την θεωρία των σταδίων.

Με ποιο τρόπο όμως ξεπερνιέται η σταδιοποίηση της επανάστασης και που βρίσκεται η Μαρξιστική αλήθεια;

«…Το αντιμαρξιστικό στη θεωρία των σταδίων δεν βρίσκεται στο ότι παραδέχεται την ύπαρξη σταδίων, σταθμών, φάσεων κ.λπ. στην επαναστατική διαδικασία. Την ύπαρξη σταδίων, φάσεων κ.λπ. δεν την αγνοεί και δεν την αρνείται ο μαρξισμός.

Το αντιμαρξιστικό και αντιεπιστημονικό στοιχείο της θεωρίας των σταδίων έγκειται κυρίως στην στατική, μηχανιστική και μεταφυσική αντιμετώπιση των σταδίων. Η θεωρία των σταδίων δεν βλέπει τα διάφορα στάδια στην επαναστατική διαδικασία στενά δεμένα το ένα με το άλλο, ούτε τα θεωρεί ως στιγμές της ανάπτυξης της κοινωνίας, ως στιγμές της κοινωνικής εξέλιξης, αλλά ως άπαξ και δια παντός δοσμένες καταστάσεις – καλούπια, ως αυτόνομες οντότητες, ως μακροχρόνιες περιόδους ή σε κάθε περίπτωση ως χρονικές περιόδους στην πορεία της επανάστασης, κατά τις οποίες πρέπει πρώτα να λυθούν όλα τα προβλήματα του συγκεκριμένου σταδίου, πριν γίνουν τα επόμενα βήματα προς το επόμενο, ανώτερο στάδιο της επανάστασης.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο όμως η πρακτική που καθοδηγείται από τη θεωρία των σταδίων, οδηγεί στη διακοπή της επαναστατικής διαδικασίας και τελικά στην ήττα της επανάστασης.»

(K. Mπατίκας, «H Μαρξιστική Θεωρία της Επαναστατικής Μετάβασης στο Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό», Εκδόσεις Εργατική Πολιτική, 2012, σελ.345. Από το ίδιο βιβλίο είναι παρμένα και τα περισσότερα στοιχεία και οι περισσότερες παραπομπές)

Ο Λένιν έχοντας συνειδητοποιήσει τον διαρκή χαρακτήρα της επανάστασης και έχοντας εμπεδώσει την Μαρξιστική της έννοια, δεν διέκοψε την επανάσταση αλλά συνέβαλε καταλυτικά στην μετατροπή του χαρακτήρα της σε αυτό που μπορούσε να την καταστήσει νικηφόρα στην πρώτη της πράξη: σε προλεταριακή επανάσταση! Και ποτέ δεν εγκατέλειψε την δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς για χάρη της δικτατορίας του προλεταριάτου, όπως διατείνονται η ηγεσία του ΚΚΕ και οι Τροτσκιστικές οργανώσεις, διότι αν το έκανε αυτό θα εγκατέλειπε την δυνατότητα της εργατικής τάξης να μπει μπροστά, να μπει επικεφαλής και να ηγηθεί σε αυτή για να μπορεί να την τραβήξει μέχρι τα άκρα της και να την μετατρέψει σε προλεταριακή επανάσταση! Δηλαδή, εν κατακλείδι, αν ο Λένιν εγκατέλειπε την δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς, θα εγκατέλειπε την ίδια την προλεταριακή επανάσταση! Πράγμα που ο Λένιν δεν θα έκανε ποτέ!

Το γεγονός ότι ο Λένιν δεν εγκατέλειψε ποτέ την «δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς» δεν οδηγεί στο συμπέρασμα ότι αυτή ισχύει και σήμερα, ότι μπορεί να εφαρμοστεί. Πρόκειται για μια ιστορικά παρωχημένη υπόθεση καθώς στην ημερήσια διάταξη έχει τεθεί πλέον η προλεταριακή επανάσταση, η κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, της δικτατορία του προλεταριάτου. Και αυτό αφορά στην συντριπτικά μεγάλη πλειοψηφία των χωρών του κόσμου.