Η αμερικανική μαρξιστική εμπειρία του ΛΟΑΤΚΙΑ+ κινήματος

“Δεν μπορείς να μιλάς για συνολική ανθρώπινη χειραφέτηση, χωρίς να δουλεύεις επίμονα και μεθοδικά στο πεδίο της σεξουαλικής χειραφέτησης.”

Όταν στις αρχές Μάρτη η Κική Σταματόγιαννη άρχισε να μου δίνει κεφάλαιο-κεφάλαιο τη μετάφρασή της από το βιβλίο «Σεξουαλικότητα και Σοσιαλισμός» της αμερικανίδας Σέρι Γουλφ, δεν φανταζόμουν ότι επρόκειτο για ένα τόσο ξεχωριστό έργο. Άφησα τα πρώτα 2-3 κεφάλαια σε ένα ράφι και ξεκίνησα την ανάγνωση κάποιες μέρες μετά, νομίζοντας πως θα ήταν μια συνηθισμένη ανάλυση για τη σύνδεση των κινημάτων και την ταξικότητα όλων των καταπιέσεων. Καμία σχέση. Η Σέρι πράγματι αναλύει τα ΛΟΑΤ ζητήματα με μαρξιστικά επιχειρήματα, δίνοντας όμως την έκταση και έμφαση που χρειάζεται στους αυτόνομους ΛΟΑΤ αγώνες. Σήμερα, και όχι στο σοσιαλιστικό μέλλον. Η ανάλυσή της, λοιπόν, εντάσσεται στο πλαίσιο του επαναστατικού μαρξισμού και όχι του στείρου εργατισμού.

Πριν περάσω στη συνέντευξη της Κικής, σας παραθέτω μερικά σχόλια που έγραψε στον τοίχο μου στο fb η Κατερίνα Σεργίδου, μία από τις «πρωτεργάτριες» της ελληνικής έκδοσης από τα Red Marks:

«Είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο που παρά τις επιμέρους διαφορές που μπορεί καμία ή κανείς να έχει, προχωράει μίλια μπροστά στη συζήτηση. Είναι ειλικρινές, θαρραλέο (ακόμα και στα σημεία που ασχολείται με τους Μαρξ και Ένγκελς), είναι διασκεδαστικό, είναι πολύ εκπαιδευτικό (μάθαμε τόσα και τόσα πράγματα), είναι απελευθερωμένο, ερωτεύσιμο, και προσωπικά είμαι περήφανη για όλες τι συντρόφισσες και τους συντρόφους που δούλεψαν γι αυτό.  Η απάντηση ζητημάτων, η προσαρμογή τους στην ελληνική πραγματικότητα είναι μια πρόκληση για όλες και όλους.» Κατερίνα Σεργίδου, εκδόσεις Red Marks

Ξεκινώντας, Κική, σου εκφράζω ένα μεγάλο μπράβο για την πολύμηνη συστηματική δουλειά που κατέβαλες, προκειμένου να έχουμε στα χέρια μας μια τόσο προσεγμένη μετάφραση του Σεξουαλικότητα και Σοσιαλισμός. Από μόνος του ο τίτλος του βιβλίου ίσως δεν προϊδεάζει την αναγνώστρια/αναγνώστη για το πολυδιάστατο περιεχόμενό του, που απλώνεται σε πάρα πολλές πτυχές του ΛΟΑΤ ζητήματος. Τι ήταν αυτό που σε ενέπνευσε να αναλάβεις αυτό το πραγματικά δύσκολο έργο;  Είχες ήδη διαβάσει το έργο από το πρωτότυπο, πριν πεις το ΟΚ στις εκδόσεις Red Marks;

Όταν μου ζητήθηκε από τις εκδόσεις Red Marks να μεταφράσω το βιβλίο, απάντησα θετικά πριν καν το διαβάσω. Λίγο η πρόκληση να μεταφερθεί η αμερικανική εμπειρία του ΛΟΑΤΚΙΑ+ κινήματος στην Ελλάδα, λίγο η ανάγκη να υπάρξουν βιβλία που να προσπαθούν να πραγματευτούν τέτοια ζητήματα μέσα από ένα μαρξιστικό πρίσμα, ήταν αρκετά. Επίσης, με συγκίνησε η πρωτοβουλία των εκδόσεων να καταπιαστούν με ένα ζήτημα καινούριο σχετικά και για το ίδιο το Red Marks. Όταν ξεκίνησα να το διαβάζω, είχα κι εγώ την αίσθηση ότι θα ήταν μια κάπως «στεγνή» μαρξιστική ανάλυση. Χάρηκα, λοιπόν, όταν ήρθα αντιμέτωπη με ένα βιβλίο με πολύ ζωντανές εικόνες και παραδείγματα, με έντονο προφορικό λόγο σε κάποιες στιγμές, με πίκρα ή με χιούμορ σε κάποιες άλλες, χωρίς να λείπει η συγκροτημένη μαρξιστική σκέψη μιας αγωνίστριας του επαναστατικού μαρξισμού. Το αν μπορέσαμε να μεταφέρουμε αυτή την αίσθηση και στην αναγνώστρια ή τον αναγνώστη είναι ένα πεδίο όπου και θα κριθούμε τελικά.

Στην ελληνική γλώσσα είναι πολύ λίγα τα βιβλία στο χώρο της επαναστατικής μαρξιστικής αριστεράς που πραγματεύονται το ΛΟΑΤ  ζήτημα. Από τα τόσα θέματα που αναλύει το βιβλίο μπορείς να ξεχωρίσεις κάποιο που θεωρείς σημαντικότερο για τη συζήτηση στην Ελλάδα σχετικά με τη σεξουαλικότητα και τους/τις[1]  ΛΟΑΤΚΙΑ+;

Από όλα αυτά τα ζητήματα θα ξεχώριζα δύο, που νομίζω πως είναι εντελώς νέα για τη συζήτηση στο ΛΟΑΤΚΙΑ+ χώρο στην Ελλάδα.

Το ένα έχει να κάνει με το γεγονός ότι με το βιβλίο αυτό ανοίγει το ζήτημα για την ομοφοβία μέσα στην Αριστερά και δεν αποφεύγονται «δύσκολες» πτυχές του, όπως για παράδειγμα ακόμα και ο ομοφοβικός λόγος σε ένα σημείο της αλληλογραφίας μεταξύ Μαρξ και  Ένγκελς. Νομίζω πως, τουλάχιστον από τη μεριά των μαρξιστών και μαρξιστριών συγγραφέων, πρώτη φορά αναλύεται αυτό το θέμα στη βιβλιογραφία που κυκλοφορεί στα ελληνικά.

Το δεύτερο που θα ήθελα να ξεχωρίσω, είναι αυτό της συζήτησης πάνω στη θεωρία της πολιτικής των ταυτοτήτων και της κουίρ θεωρίας που, πιστεύω πως από τη σκοπιά του μαρξιστικού στρατοπέδου, πρώτη φορά εκτίθεται μια τόσο συνολική και συγκροτημένη κριτική, έως και πολεμική σε κάποια σημεία.

Φυσικά, υπάρχουν και ένα σωρό άλλα καινούργια – για το ελληνικό αναγνωστικό κοινό – ζητήματα, όπως για παράδειγμα το κεφάλαιο για τα ίντερσεξ[2]  άτομα, για τα χρόνια της ύφεσης στο αμερικανικό κίνημα μετά το σημείο-τομή της εξέγερσης του Στόουνγουόλ ή για τα στάδια από τα οποία πέρασε η διεκδίκηση του ομόφυλου γάμου στις ΗΠΑ.

Ένα ολόκληρο κεφάλαιο αναφέρεται στην ίντερσεξ ταυτότητα. Γιατί η Γουλφ κάνει αυτή την επιλογή να το αναπτύξει εκτενώς;

Η ίντερσεξ ταυτότητα είναι ένα από τα καλύτερα αποσιωπημένα μυστικά, που γεμίζει με ενοχές τα άτομα που τη φέρουν και καλύπτεται με ένα πέπλο σιωπής. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα τα ίντερσεξ άτομα αγνοούν ακόμα και το γεγονός ότι είναι ίντερσεξ. Η Γουλφ κατακεραυνώνει τις εγκληματικές πράξεις των γιατρών στις ΗΠΑ, που στην ουσία ακρωτηριάζουν νεογέννητα, προκειμένου να «ταιριάξουν» με την ιδέα που έχουν οι ίδιοι/ες σχετικά με το πώς πρέπει είναι ένα «κανονικό» αρσενικό ή θηλυκό σώμα. Πρόκειται για ένα θέμα που έχει μελετηθεί ελάχιστα – κι αυτός έχω την αίσθηση ότι είναι και ο λόγος που του αφιερώνει σημαντική έκταση στο βιβλίο της. Να αρχίσουμε σιγά-σιγά να βγάζουμε τους σκελετούς απ’ τη ντουλάπα και να τους εξετάζουμε στο φως.

Μεγάλη σημασία δίνει η αμερικανίδα συγγραφέας στην παράλληλη κριτική τόσο της πολιτικής των ταυτοτήτων όσο και της κουίρ θεωρίας, που αποδομεί τις ταυτότητες. Σε τι αποσκοπεί αυτή η «ακροβασία» της;

Κατά τη γνώμη μου, η συγγραφέας επιχειρεί όχι απλώς να υπερασπίσει τα πολιτικά της πιστεύω αλλά, κυρίως, να βοηθήσει και τους αγωνιστές του ΛΟΑΤΚΙΑ+ κινήματος και τους συντρόφους της επαναστατικής αριστεράς να κατακτήσουν και να εμπεδώσουν κριτήρια για το πώς να κρίνουν συνολικά αναλύσεις, τρόπους σκέψης και θεωρητικές συνεισφορές.

Έχω την αίσθηση πως μεταφράζοντας τις παρατηρήσεις της Σέρι Γουλφ κατάλαβα πολύ περισσότερα για την κουίρ προσέγγιση από όσα είχα καταφέρει να αντιληφθώ διαβάζοντας π.χ. κατευθείαν το έργο της Μπάτλερ. Για τους περισσότερους ανθρώπους που συμμετέχουν ενεργά σε ένα κίνημα ή μια πολιτική ομάδα, η θεωρία αυτή φαντάζει σαν μια αλυσίδα από «δύσκολα» ζητήματα, αντικείμενο κάποιων «ειδικών». Η Σέρι Γουλφ νομίζω πως σε βοηθάει να προσεγγίσεις τα δύσκολα αυτά θέματα, να τα μελετήσεις και να βγάλεις τα δικά σου συμπεράσματα.

elliniko-exofyllo-sexoyalikotita-kai-sosialismos.jpg

Σε μεγάλο μέρος της ελληνικής επαναστατικής μαρξιστικής αριστεράς μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν ότι τα «δύο φύλα» αντιστοιχούν σε συγκεκριμένες «φυσικές» συμπεριφορές. Σχεδόν δε γινόταν διάκριση μεταξύ βιολογικού και κοινωνικού φύλου. Για την επιτελεστικότητα του φύλου ούτε λόγος. Μήπως λοιπόν για τα ελληνικά δεδομένα η κριτική της Σέρι Γουλφ στην κουίρ θεωρία είναι αρκετά αυστηρή;

Η κουίρ θεωρία ήρθε στην ελληνική πραγματικότητα με σημαντική καθυστέρηση. Άλλαξε με πολύ κρίσιμο τρόπο την εγχώρια συζήτηση σχετικά με το έμφυλο ζήτημα, έθεσε παραμέτρους άγνωστες μέχρι εκείνη την εποχή, βάθυνε την κατανόησή μας σε μια σειρά από ζητήματα. Η συστηματική ανάλυση της έννοιας της επιτελεστικότητας του φύλου -κατά τη γνώμη μου η πιο σημαντική συνεισφορά της στη θεωρητική συζήτηση- βοήθησε στην απομάκρυνση από το δίπολο αρσενικό/θηλυκό. Ήταν λίγο σαν το καινούριο πλουμιστό θεωρητικό πολυεργαλείο. Πολλές και πολλοί πίστεψαν πως βρήκαν σε αυτήν τις απαντήσεις που έψαχναν.

Η συζήτηση που γίνεται αυτή τη στιγμή διεθνώς, η κριτική που έχει αρχίσει να ασκείται στην κουίρ θεωρία, ο εντοπισμός των θεωρητικών κενών που αφήνει ή η αναποτελεσματικότητά της ως εργαλείο παρέμβασης λειτουργεί κάπως σαν σχήμα πρωθύστερο για την Ελλάδα. Επομένως, η κριτική της Γουλφ φαντάζει ίσως αυστηρή για τον κινηματικό κόσμο στην Ελλάδα, που τώρα αρχίζει να ψηλαφίζει κάποιες έννοιες, ωστόσο είναι ένας καλός δείκτης για το που βρίσκεται αυτή τη στιγμή η συζήτηση «εκεί έξω». Και η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν κενά και αντιφάσεις, στα οποία προσπαθεί η Γουλφ να απαντήσει. Κυρίως όμως –κι αυτό είναι το σημαντικό στην περίπτωσή της- η έγνοια της είναι στο να εφοδιάσει τις συντρόφισσες και τους συντρόφους της στο αμερικανικό κίνημα με εργαλεία παρέμβασης. Με τη λογική αυτή εξετάζει -πέρα από την όποια θεωρητική της συμβολή- το πόσο αποτελεσματικό όπλο είναι τελικά η κουίρ θεωρία, όταν προσπαθείς να εξαλείψεις την καταπίεση.

Ένα ακόμη σημείο του βιβλίου που πιθανόν θα προκαλέσει αντιδράσεις στο ελληνικό ΛΟΑΤΚΙΑ+ κίνημα είναι η μαρξιστική επιχειρηματολόγηση της Σέρι ότι η καταπίεση με βάση το φύλο και τη σεξουαλικότητα έχει και υλική βάση. Αν έγραφε το βιβλίο κατευθείαν για το ελληνικό κοινό, υποθέτεις ότι θα έδινε λιγότερη έμφαση σε αυτό το σκέλος;

Η Γουλφ γράφει το βιβλίο της απευθυνόμενη στο αμερικανικό κοινό, άρα νιώθει την ανάγκη να απαντήσει σε ερωτήματα που αφορούν το αμερικανικό ΛΟΑΤΚΙΑ+ κίνημα και την εκεί αριστερά. Απευθύνεται σε μια αριστερά, που μετά από δεκαετίες ήττας και απογοήτευσης τώρα μόλις αρχίζει σιγά-σιγά να συνέρχεται. Την ίδια στιγμή το ΛΟΑΤΚΙΑ+ κίνημα στις ΗΠΑ έχει σαρωθεί από τις νεοφιλελεύθερες απόψεις, ενώ η θεωρία των πολιτικών ταυτότητας, που κυριάρχησε για μεγάλο διάστημα, οδήγησε σε κατακερματισμό των δυνάμεων του κινήματος και σε λογικές που δεν απαντούσαν στα βασικά υλικά προβλήματα που υφίστανται τα περισσότερα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα που ανήκουν στην εργατική τάξη. Γι’ αυτό και η συγγραφέας προσπαθεί να συνδέσει τον ΛΟΑΤΚΙΑ+ αγώνα με τους αγώνες και τις διεκδικήσεις της αριστεράς.  Στην Ελλάδα με ένα πολύ υψηλό επίπεδο ταξικής πάλης, ιδιαίτερα μετά το 2010, ορισμένα ζητήματα θεωρούνται σχεδόν αυτονόητα. Εδώ προβάλλει η ακριβώς αντίστροφη ανάγκη: να προσπαθήσεις να μπολιάσεις μια κατά βάση εργατοκεντρική αριστερά, με στοιχεία αντισεξισμού. Να δείξεις ότι πέρα από τη βασική αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας, υπάρχουν πτυχές στη ζωή των ανθρώπων που δεν μπορείς να αγνοήσεις, όταν ισχυρίζεσαι ότι παλεύεις για τη συνολική αλλαγή. Ότι μόνο μέσα από τη διεκδίκηση και αυτών μπορείς να φτάσεις σε μια πραγματικά χειραφετητική κοινωνία.

Οι υπερασπίστριες και υπερασπιστές της άποψης ότι τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ μέλη των επαναστατικών μαρξιστικών οργανώσεων είναι προτιμότερο να μην επικεντρώνουν τη δράση τους στο ΛΟΑΤΚΙΑ+ κίνημα, αλλά στο ευρύτερο ταξικό κίνημα, θα δικαιωθούν διαβάζοντας το βιβλίο;

Δεν πρόκειται περί δικαίωσης ή μη. Εάν κάτι έχει να δείξει αυτό το βιβλίο είναι ότι οι αγώνες δεν διαχωρίζονται με στεγανά.  Μια παρέμβαση στο ΛΟΑΤΚΙΑ+ κίνημα που δεν συνδέεται με τον ευρύτερο αγώνα που δίνεται για υπεράσπιση εργατικών και άλλων δικαιωμάτων δεν θα πάει και πολύ μακριά. Και αντιστρόφως όμως, εάν μια επαναστατική μαρξιστική οργάνωση δεν επιλέγει να παρεμβαίνει συστηματικά στα επιμέρους κινήματα, όπως το ΛΟΑΤΚΙΑ+, χάνει τον πλούτο των ιδιαίτερων αναγκών και διεκδικήσεων μειονοτικών ομάδων. Δεν μπορείς να μιλάς για συνολική ανθρώπινη χειραφέτηση, χωρίς να δουλεύεις επίμονα και μεθοδικά στο πεδίο της σεξουαλικής χειραφέτησης.

Μεγάλη συζήτηση έχει γίνει  στο ΛΟΑΤΚΙΑ+ κίνημα κυρίως της Θεσσαλονίκης για τις χρηματοδοτήσεις κάποιων Pride και ΛΟΑΤΚΙΑ+ ομάδων από την Ευρωπαϊκή Ένωση, πρεσβείες, προξενεία και επιχειρήσεις. Βρίσκεις αναλογίες με περιπτώσεις στις ΗΠΑ που αναλύει η συγγραφέας;

Αυτό ήταν από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία του βιβλίου. Διαβάζοντάς το ήταν σα να βλέπεις να ξετυλίγεται από την αρχή το κουβάρι με την προσπάθεια του συστήματος να «εξαγοράσει» ό,τι δεν μπορεί να θέσει υπό τον έλεγχό του. Ο καπιταλισμός έχει ένα εκπληκτικό ένστικτο επιβίωσης: μια μοναδική ικανότητα να ενσωματώνει ό,τι νιώθει ότι τον απειλεί. Η επαναστατική διάθεση όλων αυτών που συμμετείχαν ενεργά στη διαμόρφωση του ΛΟΑΤΚΙΑ+ κινήματος στις ΗΠΑ «παραήταν» επικίνδυνη. Πόσο μάλλον που τότε βρισκόμασταν στις εκρηκτικές δεκαετίες ’60 και ’70 με ένα κίνημα συνολικής αμφισβήτησης να σαρώνει τους δρόμους. «Έπρεπε», λοιπόν, να κατασταλεί. Με κάθε τρόπο. Γι’ αυτό και η προσέγγιση και η σταδιακή απορρόφηση από το Δημοκρατικό κόμμα, με όλα όσα -αρνητικά- ακολούθησαν. Οι συστάσεις για μια πιο «ήπια» και μετριοπαθή πολιτική, το χαμήλωμα του πήχη στις διεκδικήσεις μέχρι να «ωριμάσει» η «ανέτοιμη» αμερικανική κοινωνία, η υπόκλιση στις απαιτήσεις της αγοράς, το «ροζ ξέπλυμα» βαθιά εκμεταλλευτικών εταιρειών ή της αμερικανικής κυβέρνησης που πετώντας δικαιωματικά ψίχουλα στη ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητα των ΗΠΑ μπορούσε ανενόχλητη να συνεχίζει την καταπάτηση δικαιωμάτων τόσο μέσα στην αμερικανική κοινωνία όσο και διεθνώς.

Μιας και η συνέντευξη φιλοξενείται στο Φύλο Συκής, διέκρινες ότι το βιβλίο συμβάλλει και στη συζήτηση για το φεμινισμό γενικότερα;

Η Γουλφ στα πρώτα κεφάλαια αναζητώντας τις ρίζες της καταπίεσης των ΛΟΑΤΚΙΑ+ ανθρώπων καταλήγει σε διαπιστώσεις που αφορούν με την ίδια ένταση και τη γυναικεία καταπίεση. Ο τρόπος, δηλαδή, με τον οποίο διαμορφώθηκε στο πέρασμα του χρόνου η πυρηνική πατριαρχική οικογένεια και κυρίως οι ανάγκες που εξυπηρετούσε κάτι τέτοιο, δίνουν μια ικανοποιητική απάντηση για τη θέση που επιφυλάσσουν ακόμα και σήμερα οι κοινωνίες, παρά τα όποια θετικά προχωρήματα έχουν γίνει ως αποτέλεσμα των αγώνων που έδωσε το φεμινιστικό κίνημα. Έχουν κατακτηθεί μια σειρά από δικαιώματα, αλλά για παράδειγμα η κουλτούρα του βιασμού καλά κρατεί. Η «αστυνόμευση» του σώματος των γυναικών παραμένει μια πραγματικότητα. Η λεκτική και η ψυχολογική βία είναι πολύ ηχηρές για να αποσιωπηθούν. Ωστόσο, η διεκδίκηση δικαιωμάτων μέσα από τις τάξεις του φεμινιστικού κινήματος έχει έναν περιορισμένο ορίζοντα. Και εδώ βρίσκω την αναλογία με το ΛΟΑΤΚΙΑ+ κίνημα: Οι διεκδικήσεις τους συμβάλλουν σημαντικά στη ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας, στη σταδιακή αλλαγή των συνειδήσεων, στο ανέβασμα του επιπέδου και της ωριμότητας των αγωνιστριών και αγωνιστών που παρεμβαίνουν. Είναι όμως μόνο το πρώτο βήμα σε μια μακρά πορεία συνολικού μετασχηματισμού της κοινωνίας, που πρέπει να δεθεί με τις διεκδικήσεις όλων όσων υφίστανται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το «βαρύ χέρι» του συστήματος. Και τελικά με αυτό που για μένα παραμένει το υποκείμενο της επαναστατικής αλλαγής της κοινωνίας: τις διεκδικήσεις της εργατικής τάξης.

Άφησα για το τέλος μια κάπως πιο προσωπική ερώτηση, σε σχέση με την εμπειρία που έχεις αποκομίσει με τη συμμετοχή σου στη HOMOphonia από την πρώτη της κιόλας συνέλευση, ύστερα στην ομάδα Sylvia Rivera, τώρα και στην Πρωτοβουλία για ένα αυτο-οργανωμένο Thessaloniki Pride. Κρίνεις ότι είναι υπαρκτή η ανάγκη για τη διοργάνωση ενός αυτο-οργανωμένου Pride στη Θεσσαλονίκη; Αν όντως διοργανωθεί το 1ο αυτο-οργανωμένο Thessaloniki Pride το φθινόπωρο, δε θα εκληφτεί από αρκετό κόσμο ως διασπαστική κίνηση;

Η δημιουργία της συλλογικότητας Sylvia Rivera ήρθε να απαντήσει σε ένα έλλειμμα που διαπιστώσαμε κάποιες και κάποιοι στο ΛΟΑΤΚΙΑ+ κίνημα της πόλης. Ήταν η προσπάθεια να υπάρξει μια ομάδα αγωνιστριών και αγωνιστών που νιώθαμε ότι δεν καλυπτόμασταν από τις δύο οργανωτικές ομάδες του Thessaloniki Pride. Δεν καλυπτόμασταν από τον έντονα νεοφιλελεύθερο χαρακτήρα της μιας ομάδας, που αντιμετωπίζει το Pride ως προϊόν μιας εξειδικευμένης αγοράς. Επίσης, θεωρούσαμε αδιανόητο να μην υπάρχουν ανοιχτές συνελεύσεις με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, όπου η καθεμιά και ο καθένας θα μπορεί να εκφράζει ελεύθερα τη γνώμη του/της. Ή μας εξόργιζε το γεγονός ότι η διεκδίκηση δικαιωμάτων θα μπορούσε ποτέ να έχει ως χορηγούς προξενεία ή θεσμούς, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η Ανοιχτή Πρωτοβουλία για ένα Αυτό-οργανωμένο Thessaloniki Pride ήρθε ως συνέχεια για όλες και όλους που επιμένουμε ότι η διεκδίκηση δικαιωμάτων και η διεξαγωγή ενός Pride πρέπει να είναι θέμα των ΛΟΑΤΚΙΑ+ ανθρώπων και όσων θέλουν να σταθούν αλληλέγγυοι/ες. Δεν είναι ζήτημα λίγων, που θα κληθούν να πάρουν αποφάσεις για πολλούς. Θέσαμε εξαρχής τρεις βασικούς άξονες και προσπαθούμε έκτοτε να τους υπηρετήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε: αυτό-οργάνωση, αυτοχρηματοδότηση (ακριβώς για να αποφύγουμε τον σκόπελο της εξάρτησης και της απονεύρωσης της δυναμικής μας), διεύρυνση των θεματικών, οι οποίες σήμερα απουσιάζουν από τα Pride: αμφί ταυτότητα, πολυσυντροφικές σχέσεις, ίντερσεξ, ηλικιωμένα ή ανάπηρα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα, πρόσφυγες, εργασιακά δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙΑ+ ανθρώπων. Πρόκειται για ζητήματα που στην ενθουσιαστική ατμόσφαιρα των Pride συνήθως «ξεχνιούνται». Κάποια από αυτά θα αποτελέσουν και τους βασικούς άξονες του Φεστιβάλ που ετοιμάζουμε το φθινόπωρο. Θα είναι η δική μας πρόταση για το πώς αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας ως συνεχιστές της εξέγερσης του Στόουνγουόλ.

Όσο για τον κίνδυνο του διασπαστικού σε σχέση με το εγχείρημα αυτό, χρειάζεται μια κάπως εκτενέστερη εξήγηση:

Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα έχει αποκρυσταλλωθεί μια βαθιά ταξική αντιπαλότητα: έχουν στοιχηθεί από τη μια όσοι κάνουν περιουσίες και καριέρα με τα μνημόνια και τη λιτότητα, από την άλλη τα θύματά τους, η πλειονότητα της κοινωνίας. Το είδαμε αυτό στην περίπτωση του δημοψηφίσματος και της πόλωσης ανάμεσα στους «μένουμε ευρώπη» και τον οργισμένο λαό του ΟΧΙ. Θα το ξαναδούμε άμεσα τις μέρες που έρχονται με την εφαρμογή των μνημονιακών μέτρων.

Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, δεν μπορεί ο ΛΟΑΤΚΙΑ+ κόσμος να στέκεται ανέγγιχτος από την κρίση κι αποτραβηγμένος στη δική του δικαιωματική γωνιά.  Οι ΛΟΑΤΚΙΑ+ άνθρωποι σπάνια μπορούν να δραπετεύσουν από την όλο και πιο αφόρητη πραγματικότητα: από την ανελευθερία της γειτονιάς, από την όλο και πιο επισφαλή και κακοπληρωμένη εργασία και τη γκρίζα καθημερινότητα. Ο μόνος τρόπος για να την αλλάξουν είναι να σταθούν στο πλάι όσων έχουν τα ίδια συμφέροντα απέναντι σε έναν κοινό εχθρό.

Παρατηρώ πως τίποτα από αυτά δεν συμμερίζονται οι άνθρωποι που έχουν αναλάβει να φέρουν σε πέρας το φετινό Pride στη Θεσσαλονίκη. Ακόμη και με το σύνθημα της φετινής διοργάνωσης, το «Αγαπάτε αλλήλ@»(!) δηλώνουν πόσο μακριά βρίσκονται από την πραγματικότητα της ταξικής πόλωσης. Πολύ λίγα πράγματα -νιώθω- μπορούν να γίνουν από κοινού με αυτούς τους ανθρώπους.

Ο διαχωρισμός στον ΛΟΑΤΚΙΑ+ κόσμο δεν είναι κάτι διαφορετικό από τον διαχωρισμό σε όλη την υπόλοιπη κοινωνία. Οι άνθρωποι «διαχωρίζονται» με φυσικό τρόπο από τη στιγμή που παλεύουν για διαφορετικά συμφέροντα και φυσικά και οι «Αγαπάτε αλλήλ@», διεκδικώντας την υποστήριξη από πρεσβείες ΗΠΑ ή λαμβάνοντας κονδύλια από Ε.Ε., έχουν διαλέξει μια χαρά το στρατόπεδό τους.

* Διαβάστε και τη βιβλιοπαρουσίαση της μεταφράστριας στην εφημερίδα Εργατική Αριστερά εδώ 

** Η Κική Σταματόγιαννη θα παρουσιάσει το βιβλίο στη Γεωπονική Σχολή Αθήνας την Παρασκευή 10 Ιουνίου στις 19:30, σε εκδήλωση που θα συντονίσει η Κατερίνα Σεργίδου στα πλαίσια της 10ης Αντιρατσιστικής Γιορτής. Περισσότερα εδώ

Σημειώσεις:

[1]   Λεσβίες, Ομοφυλοφιλοι, Αμφιφυλόφιλες/οι, Τρανς, Κουίρ, Ίντερσεξ, Ασέξουαλ

[2]   Ίντερσεξ είναι τα άτομα με μη καθορισμένο φύλο. Υπάρχουν περιπτώσεις που σε ένα ίντερσεξ άτομο συναντώνται και τα δύο εξωτερικά αναπαραγωγικά γεννητικά όργανα, από τα οποία το ένα είναι μερικώς ανεπτυγμένο. Υπάρχουν ακόμα και οι περιπτώσεις που ένα ίντερσεξ άτομο παρουσιάζει ανεπτυγμένη μια από τις δύο φυσιολογίες, ενώ παράλληλα εκκρίνει διαφορετικές ορμόνες. (οι πληροφορίες είναι από σχετικό άρθρο της Πρωτοβουλίας κατά της Ομοφοβίας Ξάνθης)