Η ώρα της αλήθειας για το Μνημόνιο 3

Οι δανειστές απαιτούν μια συμφωνία-καρμανιόλα για τα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα. Η ζωή στην Ελλάδα θα γίνει πολύ πιο δύσκολη για τους εργαζόμενους και τους φτωχούς, ενώ στη συμφωνία δεν περιλαμβάνεται κανένα μέτρο που θα έθιγε έστω και στο ελάχιστο τους καπιταλιστές, εκείνο το τμήμα της κοινωνίας που όχι μόνο δεν υπέφερε ανάλογα μέσα στην κρίση αλλά, αντίθετα, αύξησε τα κέρδη και τον συσσωρευμένο πλούτο που διαθέτει.

Ασφαλιστικό

Χαρακτηριστικό της κοινωνικής σκληρότητας των δανειστών είναι ότι στα μέτρα για το Ασφαλιστικό, αρχίζουν με μια πρωτοφανή επίθεση στο πιο αδύναμο τμήμα των ασφαλισμένων, σε αυτούς που αδυνατούν να τεκμηριώσουν δικαίωμα πλήρους σύνταξης και μέχρι σήμερα προσδοκούσαν την κατώτατη σύνταξη. Μέχρι τον Αύγουστο του 2015 αυτή ήταν στα 486 ευρώ, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τη μείωσε (εγκύκλιος Χαϊκάλη) στα 392 ευρώ και σήμερα η συζητούμενη συμφωνία την ωθεί στα 346 ευρώ. Ολόκληρα κομμάτια της εργατικής τάξης που, από τη φύση της δουλειάς τους (π.χ. οικοδόμοι, εποχικοί κ.ά.), μετά βίας κατορθώνουν να καταγράψουν ένσημα 15 χρόνων, οδηγούνται σε μείωση της προσδοκώμενης κατώτατης σύνταξης κατά 30% σε σύγκριση με τα ισχύοντα ως τις 31.12.2014!

Άλλο χαρακτηριστικό της κοινωνικής σκληρότητας είναι η συμφωνία για ταχύτερο «κόψιμο» του ΕΚΑΣ μέσα στους επόμενους 6-7 μήνες (από την 1.1.2017!) ή ακόμα η κατάργηση(!) της καταβολής της σύνταξης χηρείας μέχρι τη συμπλήρωση του 55ου έτους: ένας μεγάλος αριθμός κυρίως γυναικών –που ο καπιταλισμός κλείνει μέσα στο σπίτι, φορτώνοντάς τους την αναπαραγωγή της εργατικής οικογένειας– χάνοντας τον σύντροφό τους, συχνά από εργατικά δυστυχήματα ή επαγγελματικές αρρώστιες, θα υποχρεωθούν να ζήσουν μέχρι τα 55 με μηδενικό εισόδημα, αφού η έξοδος στην εργασία είναι κυριολεκτικά αδύνατη για ένα ανειδίκευτο «δυναμικό», σε συνθήκες ανεργίας 30%...

Αυτή η σκληρότητα επεκτείνεται στο σύνολο της τάξης μας. Τα πρωτοσέλιδα του φιλοκυβερνητικού τύπου («Έθνος»: Ρετιρέ το χιλιάρικο, ΕΦ.ΣΥΝ.: Ολίγη από σύνταξη) δείχνουν ότι οι «δεσμεύσεις» του κομψευόμενου κ. Κατρούγκαλου («δεν θα μειωθούν οι συντάξεις») ανήκουν στο παρελθόν. Ύστερα από 40 χρόνια δουλειάς, στα 67 χρόνια, ένας ασφαλισμένος στην Ελλάδα θα μπορεί να προσδοκά maximum κάτι κοντά στα 1000 ευρώ (μεικτά και ως άθροισμα κύριας και επικουρικής σύνταξης).

Το νόημα αυτής της πολιτικής είναι συγκλονιστικά απλό: με την υπογραφή του ΣΥΡΙΖΑ, ενός κόμματος της τάχα ριζοσπαστικής Αριστεράς, ο λογαριασμός για τη διαχρονική ληστεία των καπιταλιστών σε βάρος των ασφαλιστικών ταμείων θα πληρωθεί τελικά από τους σημερινούς και τους μελλοντικούς συνταξιούχους!

Φορολογικό

Αντίστοιχης σκληρότητας είναι και οι αλλαγές στη φορολογία. Η ένταξη του ηλεκτρικού ρεύματος και του νερού στην κλίμακα του 23% ΦΠΑ θα οδηγήσει χιλιάδες νοικοκυριά στην ανάγκη να επιβιώσουν χωρίς ρεύμα και νερό.

Η μείωση του αφορολόγητου ορίου θα οδηγήσει σε γενικευμένη αύξηση φόρων και μάλιστα άμεσα καταβλητέων από τους μισθωτούς, καθώς οδηγεί σε μεγαλύτερη παρακράτηση μισθού. Σύμφωνα με τις πληροφορίες, το μερίδιο του λέοντος από την αύξηση φόρων κατά 1,8 δισ. ευρώ μέσα στο 2016-17-18 θα σηκώσουν οι φορολογούμενοι με ετήσιο εισόδημα από 9. 000 ως 20.000 ευρώ!

Αντίθετα, είναι εντυπωσιακή η «ευαισθησία» της κυβέρνησης και των δανειστών όταν προσεγγίζουν τα ζητήματα της φορολόγησης των πραγματικά προνομιούχων. Η πρόταση για έκτακτη φορολόγηση των κερδών του ΟΠΑΠ κατά... 0,5 λεπτά(!) ανά στήλη, που θα οδηγούσε σε είσπραξη 500 εκατ. ευρώ, βαδίζει ολοταχώς προς τα συρτάρια. Αντίστοιχη μοιάζει η τύχη της πρότασης για «τέλος διανυκτέρευσης» (π.χ. στα πεντάστερα κάτεργα των μεγαλοξενοδόχων) μετά το μπαράζ ανακοινώσεων που έκαναν λόγο για «θανατηφόρο πλήγμα στον ελληνικό τουρισμό».

Η κυρίαρχη τάξη έχει εξασφαλίσει ασυλία και απόλυτη προστασία των προνομίων της, παρόλο που την ίδια στιγμή υποστηρίζει φανατικά ότι για τη «σωτηρία της χώρας» απαιτούνται θυσίες που οφείλουμε να κάνουμε όλοι... οι υπόλοιποι. Έτσι άλλωστε προέκυψαν τα συγκλονιστικά ποσά που αναπαύονται στις ελβετικές τράπεζες, ή που αποκαλύπτονται στη λίστα Λαγκάρντ ή στα Panama Papers.

Αυτήν τη στάση κοινωνικής σκληρότητας απέναντι στους «από κάτω» και απόλυτης αβρότητας απέναντι στους «από πάνω» συμμερίζεται πλέον ολοφάνερα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Όσοι έχουν αμφιβολίες ας σκεφτούν καλύτερα το βαθύ συμβολισμό της πρόσκλησης στο Μαξίμου των αξιότιμων κ. Μαρινάκη και Μελισσανίδη. Οι πιο χαρακτηριστικοί εκπρόσωποι αυτού που ο ΣΥΡΙΖΑ κάποτε αποκαλούσε «μαύρη επιχειρηματικότητα» και υποσχόταν να συντρίψει αν ερχόταν στην κυβερνητική εξουσία, καλούνται σήμερα για «διάλογο» με την ηγεσία της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ, εν μέσω εκρήξεων βομβών σε αυτοκίνητα διαιτητών, πυροβολισμών δικηγόρων, εξορμήσεων έμμισθων συμμοριών χουλιγκάνων κ.ο.κ. Και αυτές οι σχέσεις, ακόμα και με αυτή την «επιχειρηματικότητα», παρουσιάζονται θρασύτατα ως τμήμα μιας κάποιας δήθεν σύγκρουσης με τη διαφθορά και τη διαπλοκή. Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος...

Πολιτική

Η συμφωνία έχει να καλύψει και άλλα «αγκάθια»: την κατάργηση κάθε προστασίας πάνω στα «κόκκινα» δάνεια, τον αυστηρό περιορισμό των προσλήψεων στο Δημόσιο (με βάση την «αρχή»: 5 φεύγουν - 1 έρχεται), τη μείωση των μισθών στο Δημόσιο κ.ο.κ. Αυτή είναι η «απόσταση» μεταξύ των δύο πλευρών που οδήγησε στην αναβολή της υπογραφής της συμφωνίας, παρόλο που η κυβέρνηση Τσίπρα αυτήν τη φορά έχει προσέλθει στη «διαπραγμάτευση» με κυριολεκτικά κατεβασμένα τα χέρια. Δύο παράγοντες εξηγούν αυτή την αναβλητικότητα:

α) Αφενός οι διαφορές μεταξύ των «θεσμών», μεταξύ του ΔΝΤ και του ευρωπαϊκού τμήματος του κουαρτέτου. Ο Σόιμπλε έχει κάνει καθαρό ότι δεν συζητά ενδεχόμενο να «κουρευτεί» το ελληνικό χρέος. Το ΔΝΤ, με τη σειρά του, υπογραμμίζει ότι σε αυτή την περίπτωση απαιτούνται ακόμα σκληρότερες αποφάσεις από την ελληνική ηγεσία για να υπάρχουν κάποιες προοπτικές «βιωσιμότητας» του προγράμματος.

Αυτή η δυστοκία των «θεσμών» αντανακλά την κρίση στρατηγικής των ευρωηγεσιών. Την επαύριον της αναβολής της συμφωνίας, ο Μάρτιν Σουλτς διέγνωσε κινδύνους «κατάρρευσης της Ευρωζώνης» και κάλεσε τις ηγεσίες σε πιο θαρραλέες αποφάσεις μέσα στις συνθήκες «οξυμμένης πόλωσης».

β) Οι «πιο θαρραλέες αποφάσεις» απαιτούν και μεγαλύτερη πολιτική δύναμη για να επιβληθούν. Οι «θεσμοί» πλέον γνωρίζουν ότι ο Τσίπρας δεν έχει την ισχύ για να επιβάλει μόνος (με τους 153 των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) μια τόσο σκληρή συμφωνία. Παρουσιάζοντας τις απαιτήσεις τους με τον πιο ωμό τρόπο απέναντι στους εμβρόντητους Τσακαλώτο και Σταθάκη, στέλνουν το μήνυμα ότι εννοούν την επιτάχυνση των πολιτικών εξελίξεων: της διεύρυνση της κοινοβουλευτικής και πολιτικής βάσης της κυβέρνησης που θα αναλάβει την «εφαρμογή» του Μνημονίου 3.

Ανατροπή

Οι εργαζόμενοι και οι λαϊκές δυνάμεις δεν έχουν τίποτα θετικό να περιμένουν από αυτό το γαϊτανάκι. Η ορμητική είσοδός τους στο προσκήνιο –με αρχή την αναγκαία 48ωρη απεργία– είναι αναντικατάστατη προϋπόθεση για να προστατέψουμε τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις μας. Με άμεσο στόχο την ανατροπή των μνημονίων, νέων και παλιών!

Το δρόμο τον δείχνουν τα αδέρφια μας στη Γαλλία, που με τη διαρκή κινητοποίησή τους δίνουν το παράδειγμα για το πώς μπορούμε να αλλάξουμε ακόμα και την πιο δύσκολη «ατζέντα».