Il Postino (Ο Ταχυδρόμος)

Ο Μάριο ζει σε ένα ερη­μι­κό ψα­ρο­χώ­ρι της Ιτα­λί­ας, τη Σα­λί­να, και θέλει να με­τα­να­στεύ­σει στην Αμε­ρι­κή. Στο ίδιο χωριό εγκα­θί­στα­ται, προ­σω­ρι­νά, το 1952, λόγω της δί­ω­ξης του από το αυ­ταρ­χι­κό κα­θε­στώς της πα­τρί­δας του, ο Χι­λια­νός ποι­η­τής και κομ­μου­νι­στής, Πά­μπλο Νε­ρού­δα.

Όταν ο Μάριο προ­σλαμ­βά­νε­ται, προ­σω­ρι­νά, στο τα­χυ­δρο­μείο για να δια­κι­νεί την αλ­λη­λο­γρα­φία του Νε­ρού­δα, ανα­πτύσ­σε­ται με­τα­ξύ τους μια ζεστή φιλία. Ο Μάριο, παρ’ ότι δεν ξέρει πολλά γράμ­μα­τα, αρ­χί­ζει να δια­βά­ζει τα ποι­ή­μα­τα του Νε­ρού­δα και να συ­ζη­τά πολ­λές ώρες μαζί του, για ποί­η­ση, έρωτα, και πο­λι­τι­κή. Πα­ράλ­λη­λα, ο Μάριο, επη­ρε­α­ζό­με­νος από την κομ­μου­νι­στι­κή το­πο­θέ­τη­ση του Νε­ρού­δα, ανα­πτύσ­σει μια πρω­τό­λεια τα­ξι­κή συ­νεί­δη­ση, αρ­χί­ζο­ντας να αμ­φι­σβη­τεί τον δεξιό πο­λι­τευ­τή, ο οποί­ος εκ­με­ταλ­λεύ­ε­ται πο­λι­τι­κά και οι­κο­νο­μι­κά, τους φτω­χούς και αγνούς νη­σιώ­τες.

«Τι είναι ποί­η­ση;», ρω­τά­ει ο Μάριο τον Νε­ρού­δα, για να του απα­ντή­σει ο δεύ­τε­ρος, πως «Όταν την εξη­γείς η ποί­η­ση γί­νε­ται ασή­μα­ντη». 

Έτσι, ο Μάριο, αρ­χί­ζει να κα­τα­λα­βαί­νει τι ση­μαί­νει «με­τα­φο­ρά» στην ποί­η­ση και γιατί αυτή προ­κα­λεί συ­ναι­σθή­μα­τα. «Πες μου ένα όμορ­φο από τα θαύ­μα­τα του νη­σιού σου», τον ρω­τά­ει ο Νε­ρού­δα. Για να ει­σπρά­ξει την αφο­πλι­στι­κή απά­ντη­ση, του Μάριο: «Μπε­α­τρί­τσε Ρούσο».

Η Μπε­α­τρί­τσε είναι μια πολύ όμορ­φη κο­πέ­λα, που δου­λεύ­ει στο κα­φε­νείο της συ­ντη­ρη­τι­κής θείας της, και την οποία έχει ερω­τευ­τεί κε­ραυ­νο­βό­λα ο Μάριο. «Είμαι ερω­τευ­μέ­νος», λέει του Νε­ρού­δα. «Υπάρ­χει θε­ρα­πεία», του απα­ντά­ει εκεί­νος. «Δεν θέλω θε­ρα­πεία, αλλά να μπορώ να της μι­λή­σω», απα­ντά­ει ο Μάριο. Και, επει­δή ντρέ­πε­ται να της μι­λή­σει, αρ­χί­ζει να την φλερ­τά­ρει μέσω ποι­η­τι­κών με­τα­φο­ρών: «Το χα­μό­γε­λό σου, απλώ­νε­ται στο πρό­σω­πό σου σαν πε­τα­λού­δα», της λέει ο Μάριο. Μά­λι­στα, κλέ­βει στί­χους από τον Νε­ρού­δα:

«Μ’ αρέ­σεις όταν σω­παί­νεις γιατί είσαι σαν ν’ απου­σιά­ζεις,

και μ’ ακούς από μα­κριά, η φωνή μου δεν σ’ αγ­γί­ζει…» (από το ποί­η­μα, «Μ’ αρέ­σεις όταν σω­παί­νεις»).

Όταν ο Νε­ρού­δα επι­πλήτ­τει τον Μάριο για την κλοπή των στί­χων του, αυτός του αντα­πα­ντά πως, «Η ποί­η­ση δεν ανή­κει σε αυ­τούς που την γρά­φουν, αλλά σε εκεί­νους που την έχουν ανά­γκη».

Η Μπε­α­τρί­τσε γοη­τεύ­ε­ται από τα αγνά συ­ναι­σθή­μα­τα του Μάριο και τε­λι­κά πα­ντρεύ­ο­νται, έχο­ντας ως κου­μπά­ρο τον Νε­ρού­δα.

Κά­ποια στιγ­μή η πο­λι­τι­κή κα­τά­στα­ση στη Χιλή αλ­λά­ζει και ο Νε­ρού­δα επι­στρέ­φει στην πα­τρί­δα του, με την υπό­σχε­ση να γρά­φει στον Μάριο. Επει­δή, αυτό δεν συ­νέ­βη ο Μάριο απο­γοη­τεύ­ε­ται, αλλά τον δι­καιο­λο­γεί επει­δή ο ποι­η­τής είναι πο­λυά­σχο­λος.

Τέσ­σε­ρα χρό­νια αρ­γό­τε­ρα ο Νε­ρού­δα θα έλθει ξανά στη Σα­λί­να. Εκεί ανα­κα­λύ­πτει ότι ο Μάριο κι η Μπε­α­τρί­τσε απέ­κτη­σαν έναν γιο, τον οποίο ονό­μα­σαν Πα­μπλί­το, προς τιμήν του ποι­η­τή. Δυ­στυ­χώς, όμως, ο Μάριο δεν ζει. Και το χει­ρό­τε­ρο είναι ότι δεν γνώ­ρι­σε τον γιό του. Ο Μάριο σκο­τώ­θη­κε από την αστυ­νο­μία στη Νά­πο­λη, σε μια συ­γκέ­ντρω­ση του Κ.Κ. Ιτα­λί­ας, την στιγ­μή που πή­γαι­νε στην εξέ­δρα για να απαγ­γεί­λει μια Ωδή που έγρα­ψε για τον Πά­μπλο Νε­ρού­δα.