Κάλεσμα οργανώσεων: Για έναν κοινό τόπο διαλόγου και δράσης

1. Κάθε κλεί­σι­μο ενός κύ­κλου είναι το άνοιγ­μα ενός άλλου.

Βρι­σκό­μα­στε στο κλεί­σι­μο ενός συ­ντα­ρα­κτι­κού κύ­κλου αγώ­νων, πο­λι­τι­κών ανα­κα­τα­τά­ξε­ων και κοι­νω­νι­κών αλ­λα­γών. Σή­με­ρα, ο συ­σχε­τι­σμός δύ­να­μης είναι δυ­σμε­νέ­στε­ρος για τις υπο­τε­λείς τά­ξεις, χωρίς όμως αυτό να ση­μαί­νει ότι απο­κα­τα­στά­θη­κε πλή­ρως η ηγε­μο­νία των κυ­ρί­αρ­χων πο­λι­τι­κών και τά­ξε­ων. Οι πα­ρα­κα­τα­θή­κες των εμπει­ριών της τε­λευ­ταί­ας δε­κα­ε­τί­ας και το ανεκ­πλή­ρω­το των αγώ­νων τους δεν εξα­φα­νί­ζο­νται, αλλά βρί­σκο­νται υπό με­τα­σχη­μα­τι­σμό. Έναν αρ­νη­τι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό, αφού οι ήττες του λαϊ­κού κι­νή­μα­τος γί­νο­νται πα­ρά­γο­ντας στα­θε­ρο­ποί­η­σης και ο κύ­κλος της δε­κα­ε­τί­ας κλεί­νει με μία ση­μα­ντι­κή στα­θε­ρο­ποί­η­ση του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος. Ενός συ­στή­μα­τος με δύο κυ­ρί­αρ­χους πό­λους πάλι (ΝΔ & ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ), που είναι συ­νο­λι­κά με­τα­το­πι­σμέ­νο δε­ξιό­τε­ρα σε πε­ριε­χό­με­νο. Όμως, κάθε κλεί­σι­μο ενός κύ­κλου είναι και το άνοιγ­μα ενός άλλου. Το αν θα μπού­με σε μια κα­τά­στα­ση όπου οι πο­λι­τι­κοί συ­σχε­τι­σμοί θα είναι δε­δο­μέ­νοι ή όχι είναι το δια­κύ­βευ­μα της επό­με­νης πε­ριό­δου.

Η αρι­στε­ρά σε αυτή τη δε­κα­ε­τία δεν μπό­ρε­σε να αρ­θρώ­σει πο­λι­τι­κό λόγο και πρα­κτι­κές που να δί­νουν διέ­ξο­δο. Η στα­σι­μό­τη­τα του ΚΚΕ και η συρ­ρί­κνω­ση της εξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κής Αρι­στε­ράς (κυ­ρί­ως ΛΑΕ – ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ) είναι μια αρ­νη­τι­κή εξέ­λι­ξη, που όμως είχε δια­φα­νεί. Τα δο­μι­κά προ­βλή­μα­τα, τα λάθη και η ανε­πάρ­κεια της αρι­στε­ράς να ανα­βα­πτι­στεί μέσα στην δε­κα­ε­τία των τε­κτο­νι­κών αλ­λα­γών έπαι­ξαν κα­θο­ρι­στι­κό ρόλο. Η πο­λι­τι­κή ήττα της ήταν σε ένα βαθμό αίτιο αλλά και απο­τέ­λε­σμα του κλει­σί­μα­τος του προη­γού­με­νου κύ­κλου αγώ­νων. Οι ερ­γα­ζό­με­νοι/ες, η νε­ο­λαία και ένα με­γά­λο κομ­μά­τι του κό­σμου του αγώνα και του ρι­ζο­σπα­στι­σμού όλων των εκ­δο­χών διά­λε­ξε όποιο κα­τα­φύ­γιο θε­ώ­ρη­σε πιο ασφα­λές μέσα στην κό­πω­ση και το πο­λι­τι­κό αδιέ­ξο­δο. Το πο­σο­στό του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν είναι όλο δικό του. Τα εκ­βια­στι­κά δι­λήμ­μα­τα του «αντι­δε­ξιού με­τώ­που» δεν ση­μαί­νουν πα­θη­τι­κή στάση και συ­ναί­νε­ση στη δια­δι­κα­σία ορι­στι­κής πα­σο­κο­ποί­η­σής του με τα­χύ­τα­τους ρυθ­μούς.

Πίσω μας έχου­με μια πο­λι­τι­κή ήττα, αλλά μπρο­στά μας δεν έχου­με μια ζωή πλα­στής ευ­μά­ρειας και ατο­μι­κού δρό­μου όπως στη δε­κα­ε­τία του ‘90. Αντί­θε­τα, οι λόγοι που δεν μας αφή­νουν να «βο­λευ­τού­με» πλη­θαί­νουν: η αβέ­βαιη κα­τά­στα­ση της πα­γκό­σμιας οι­κο­νο­μί­ας και η πι­θα­νό­τη­τα νέου επει­σο­δί­ου κρί­σης και ύφε­σης, η όξυν­ση των αντα­γω­νι­σμών με­τα­ξύ των υπερ­δυ­νά­με­ων, ο επι­κίν­δυ­νος αντα­γω­νι­σμός με­τα­ξύ των κυ­ρί­αρ­χων σε Ελ­λά­δα και Τουρ­κία και η απει­λή εξά­πλω­σης εστιών πο­λέ­μου στη «γει­το­νιά» μας, αλλά και ευ­ρύ­τε­ρα· η άνο­δος της ακρο­δε­ξιάς διε­θνώς, η έντα­ση του αυ­ταρ­χι­σμού και η συρ­ρί­κνω­ση των δη­μο­κρα­τι­κών δι­καιω­μά­των από τη μεριά των αστι­κών πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων, η πρω­το­φα­νής πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κή κρίση που μπο­ρεί να επι­φέ­ρει ανυ­πο­λό­γι­στες συ­νέ­πειες στη ζωή μας στο κο­ντι­νό μέλ­λον. Στο φόντο των πα­ρα­πά­νω, η νέα κυ­βέρ­νη­ση της Νέας Δη­μο­κρα­τί­ας ετοι­μά­ζει γύρο επί­θε­σης στα ερ­γα­τι­κά και δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα, πλήρη με­τα­τρο­πή των κοι­νών αγα­θών (ρεύμα, υγεία, παι­δεία κλπ) σε εμπό­ρευ­μα, και «επι­τά­χυν­ση» των ερευ­νών για εξό­ρυ­ξη υδρο­γο­ναν­θρά­κων, στα χνά­ρια της κα­τα­στρο­φής που συ­ντε­λεί­ται στη Χαλ­κι­δι­κή με την εξό­ρυ­ξη χρυ­σού. Φραγ­μό σε αυτή την επί­θε­ση ούτε μπο­ρεί ούτε θέλει πλέον να βάλει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ούτε κά­ποια από τις υπό­λοι­πες κοι­νο­βου­λευ­τι­κές δυ­νά­μεις.

Κι ενώ ο κό­σμος αλ­λά­ζει προς το χει­ρό­τε­ρο, την ίδια στιγ­μή νέα, αδύ­να­μα ακόμα, κύ­μα­τα ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης έρ­χο­νται στο προ­σκή­νιο: οι εστί­ες αντί­στα­σης σε χώ­ρους δου­λειάς και γει­το­νιές, ο πο­λύ­μορ­φος αντι­φα­σι­στι­κός αγώ­νας στη χώρα μας, το κί­νη­μα αλ­λη­λεγ­γύ­ης στους πρό­σφυ­γες, οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις για τον δο­λο­φο­νη­μέ­νο Ζακ και τη δο­λο­φο­νι­κή βία κατά των γυ­ναι­κών, τα κι­νή­μα­τα ενά­ντια στις εξο­ρύ­ξεις, οι πολύ πρό­σφα­τες κι­νη­το­ποι­ή­σεις με ευ­ρεία συμ­με­το­χή ενά­ντια στην κα­τάρ­γη­ση του ασύ­λου που έδω­σαν έναν πρώτο ση­μα­ντι­κό τόνο ενά­ντια στην πο­λι­τι­κή της νέας κυ­βέρ­νη­σης και μά­λι­στα μέσα στο κα­λο­καί­ρι. Η φωτιά του 2010-15 μπο­ρεί να έσβη­σε, αλλά η φλόγα καίει ακόμα σε ένα κρί­σι­μο κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κό δυ­να­μι­κό. Για αυτό επι­μέ­νου­με ξανά σε ένα κά­λε­σμα για επα­να­στρά­τευ­ση. Είναι ώρα ου­σια­στι­κής αυ­το­κρι­τι­κής και ταυ­τό­χρο­να αντε­πί­θε­σης, ανά­λη­ψης νέων κι­νη­μα­τι­κών και πο­λι­τι­κών πρω­το­βου­λιών.

2. Για την ανα­συ­γκρό­τη­ση των αγώ­νων και ένα πο­λι­τι­κό ερ­γα­στή­ριο της ρήξης

Δεν αρ­χί­ζου­με από το μηδέν. Το πο­λι­τι­κό πε­ριε­χό­με­νο μιας νέας πρω­το­βου­λί­ας οφεί­λει να εκ­κι­νεί από την τω­ρι­νή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, αλλά να βλέ­πει πέρα από αυτή, αναι­ρώ­ντας το κλίμα ητ­το­πά­θειας που έχει καλ­λιερ­γη­θεί απέ­να­ντι στην «προ­ε­λαύ­νου­σα δεξιά». Μία τέ­τοια πο­λι­τι­κή μπο­ρεί και πρέ­πει να βα­σί­ζε­ται σε συ­γκε­κρι­μέ­νους άξο­νες γύρω από τα ανοι­χτά προ­βλή­μα­τα της συ­γκυ­ρί­ας και της επο­χής μας και σε αντί­στοι­χες αγω­νι­στι­κές πα­ρα­κα­τα­θή­κες, με διά­θε­ση τομών στις πρα­κτι­κές μα­χη­τι­κής διεκ­δί­κη­σης και τα συλ­λο­γι­κά ερ­γα­λεία πα­ρέμ­βα­σης. Μπο­ρού­με και πρέ­πει όσο δυ­να­τόν πε­ρισ­σό­τε­ροι/ες να βρε­θού­με, να σχε­διά­σου­με από κοι­νού και να αγω­νι­στού­με στα με­γά­λα μέ­τω­πα της πε­ριό­δου:

• Για το σύγ­χρο­νο κοι­νω­νι­κό-τα­ξι­κό ζή­τη­μα. Στο πεδίο της ερ­γα­σί­ας, πα­ρεμ­βαί­νο­ντας στο υπάρ­χον συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα και ανοί­γο­ντας νέους δρό­μους ορ­γά­νω­σης για τον κόσμο της νέας γε­νιάς ερ­γα­ζο­μέ­νων, της επι­σφά­λειας και της ανερ­γί­ας.
• Για το ζή­τη­μα της υπε­ρά­σπι­σης των κοι­νών αγα­θών και του δη­μό­σιου χώρου. Πα­ρεμ­βαί­νο­ντας στα πο­λύ­μορ­φα κι­νή­μα­τα πόλης με αντί­στοι­χες αγω­νι­στι­κές πρω­το­βου­λί­ες και με ενω­τι­κά και ρι­ζο­σπα­στι­κά αυ­το­διοι­κη­τι­κά σχή­μα­τα.
• Για ένα σύγ­χρο­νο, μα­χη­τι­κό κί­νη­μα νε­ο­λαί­ας σε σχο­λεία, σχο­λές, χώ­ρους κα­τάρ­τι­σης, νε­ο­λαι­ί­στι­κα στέ­κια και πο­λι­τι­στι­κές πρω­το­βου­λί­ες.
• Για το ζή­τη­μα του αγώνα ενά­ντια στον πό­λε­μο και τον ιμπε­ρια­λι­σμό, για μία σύγ­χρο­νη αντί-ιμπε­ρια­λι­στι­κή και διε­θνι­στι­κή πα­ρέμ­βα­ση και πάλη. Η ει­ρή­νη, η φιλία και η αλ­λη­λεγ­γύη των λαών της πε­ριο­χής είναι το πρώ­τι­στο κα­θή­κον μας (ει­δι­κά σε εμ­βλη­μα­τι­κές πε­ρι­πτώ­σεις όπως η αλ­λη­λεγ­γύη στην Πα­λαι­στι­νια­κή αντί­στα­ση), για αυτό δί­νου­με τη μάχη για τη ρήξη με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ και την έξοδο της χώρας από αυ­τούς τους μη­χα­νι­σμούς.
• Για το ζή­τη­μα του αγώνα ενά­ντια στο ρα­τσι­σμό και τις αντί-με­τα­να­στευ­τι­κές πο­λι­τι­κές με πρω­το­βου­λί­ες στα κι­νή­μα­τα αλ­λη­λεγ­γύ­ης στους πρό­σφυ­γες και τους με­τα­νά­στες/ριες.
• Για το γυ­ναι­κείο και έμ­φυ­λο ζή­τη­μα, μέσα από τις αγω­νι­στι­κές φε­μι­νι­στι­κές και LGBTQ+πρω­το­βου­λί­ες και κι­νη­το­ποι­ή­σεις, τον αγώνα τους για ισό­τη­τα, σε­βα­σμό, ορα­τό­τη­τα και συ­μπε­ρι­λη­ψι­μό­τη­τα, ενά­ντια στην πα­τριαρ­χία και τις πολ­λα­πλές κα­τα­πιέ­σεις, όχι μόνο στο επί­πε­δο της πα­ρα­γω­γής, αλλά και εκεί­νο της ανα­πα­ρα­γω­γής και σε όλους τους το­μείς της κοι­νω­νι­κής ζωής.
• Για το ζή­τη­μα της κοι­νω­νι­κής ελευ­θε­ρί­ας και της ισό­τη­τας κό­ντρα στον φα­σι­σμό, την κα­τα­στο­λή και τον νε­ο­συ­ντη­ρη­τι­σμό. Πα­ρεμ­βαί­νο­ντας στο πο­λύ­μορ­φο αντι­φα­σι­στι­κό κί­νη­μα, στα κι­νή­μα­τα υπε­ρά­σπι­σης των δη­μο­κρα­τι­κών και κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των.
• Για το ζή­τη­μα της υπε­ρά­σπι­σης του πε­ρι­βάλ­λο­ντος που έρ­χε­ται ξανά στο προ­σκή­νιο και πα­γκο­σμί­ως αλλά και με ει­δι­κό τρόπο στη χώρα μας, με τις εξο­ρύ­ξεις, τα ερ­γο­στά­σια καύ­σης και το αχα­λί­νω­το ανα­πτυ­ξια­κό μο­ντέ­λο.
• Για το ζή­τη­μα μίας ανα­γκαί­ας, πο­λύ­μορ­φης πα­ρέμ­βα­σης στο πεδίο των ιδεών, του πο­λι­τι­σμού και του δη­μό­σιου λόγου.

Ταυ­τό­χρο­να, μία τέ­τοια πο­λι­τι­κή οφεί­λει να προ­σπα­θεί να συν­δέ­ει τα μά­χι­μα αι­τή­μα­τα για τους αγώ­νες του σή­με­ρα με την προ­ο­πτι­κή της ρήξης με τις πο­λι­τι­κές και το κα­θε­στώς των μνη­μο­νί­ων και του δόγ­μα­τος ΤΙΝΑ απέ­να­ντι στην Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση. Θε­ω­ρού­με κε­ντρι­κό κα­θή­κον μας στην πε­ρί­ο­δο την προ­σπά­θεια για τη δη­μιουρ­γία ενός πο­λι­τι­κού ερ­γα­στη­ρί­ου της ρήξης που να δια­λε­χθεί ξανά με όλα τα με­γά­λα ζη­τή­μα­τα της επο­χής μας για το τι ση­μαί­νει και πώς μπο­ρεί να ξα­να­μπεί στο προ­σκή­νιο ένας εναλ­λα­κτι­κός δρό­μος έξω από την ιμπε­ρια­λι­στι­κή ΕΕ, το ευρώ και το χρέος, με την κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία μπρο­στά, μέσα σε διε­θνείς συ­σχε­τι­σμούς που είναι δύ­σκο­λοι. Για το τι μπο­ρεί να ση­μαί­νει ένας νέος, ανα­γεν­νη­μέ­νος και δια­φο­ρε­τι­κός δη­μό­σιος το­μέ­ας των κοι­νών αγα­θών, των εθνι­κο­ποι­η­μέ­νων στρα­τη­γι­κών το­μέ­ων της οι­κο­νο­μί­ας, του ερ­γα­τι­κού ελέγ­χου και των κοι­νω­νι­κών συ­νε­ται­ρι­σμών. Μια νέα ανα­ζή­τη­ση και κα­το­χύ­ρω­ση πο­λι­τι­κού λόγου και πρα­κτι­κής για την προ­ο­πτι­κή μιας πραγ­μα­τι­κής, άμε­σης δη­μο­κρα­τί­ας του λαού και μια νέα οπτι­κή για την ανά­πτυ­ξη μέσα από την αρ­μο­νι­κή σχέση αν­θρώ­που – φύσης.

Για να επι­τευ­χθεί κάτι τέ­τοιο, οφεί­λου­με να ανα­με­τρη­θού­με ου­σια­στι­κά και με όλα τα στρα­τη­γι­κά ζη­τή­μα­τα που ανέ­κυ­ψαν με νέα έντα­ση στο έδα­φος των εμπει­ριών της τε­λευ­ταί­ας δε­κα­ε­τί­ας (σχέση κρά­τους /κυ­βέρ­νη­σης /εξου­σί­ας και κι­νη­μά­των/ επα­να­στα­τι­κής δια­δι­κα­σί­ας, σχέση εθνι­κού–διε­θνι­κού και τα­ξι­κού, σχέση τα­κτι­κής – στρα­τη­γι­κής, ανά­γκη δια­μόρ­φω­σης ενός άλλου πα­ρα­γω­γι­κού και κα­τα­να­λω­τι­κού προ­τύ­που, λαμ­βά­νο­ντας υπόψη πλευ­ρές που επη­ρε­ά­ζουν το πε­ρι­βάλ­λον κλπ – χωρίς να εξα­ντλού­νται σε αυτά). Φυ­σι­κά, δεν θε­ω­ρού­με ότι η συμ­φω­νία επί αυτών απο­τε­λεί προ­ϋ­πό­θε­ση για να προ­χω­ρή­σου­με, είναι όμως ση­μα­ντι­κή ανά­γκη η ανα­γνώ­ρι­σή τους και το άνοιγ­μα ενός ου­σια­στι­κού δια­λό­γου, πα­ράλ­λη­λα με την πράξη – που είναι η κα­θο­ρι­στι­κή σε τε­λι­κή ανά­λυ­ση.

Όσοι και όσες υπο­γρά­φου­με αυτό το κεί­με­νο, με τις δια­φο­ρε­τι­κές δια­δρο­μές και ανε­πάρ­κειές μας τα τε­λευ­ταία χρό­νια, προ­σπα­θή­σα­με να εκ­φρά­σου­με κάτι απλό, που δε θα έπρε­πε να είναι τόσο δύ­σκο­λο να γίνει. Να εκ­φρα­στεί σε πο­λι­τι­κό επί­πε­δο αυτό που φά­ντα­ζε αυ­το­νό­η­το στον «κοινό νου» του κό­σμου του κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς: Ένα ενω­τι­κό και μα­χη­τι­κό «μέ­τω­πο της ρήξης εδώ και τώρα», ένα σχέ­διο εναλ­λα­κτι­κού δρό­μου για μία φι­λο­λαϊ­κή διέ­ξο­δο από την κρίση. Με επι­χει­ρή­μα­τα, πο­λι­τι­κό λόγο και πρα­κτι­κές που να βρί­σκο­νται μέσα στις δυ­να­τό­τη­τες της πε­ριό­δου, λαμ­βά­νο­ντας υπ’ όψη τον συ­σχε­τι­σμό και τις συ­νέ­πειες του, όχι με λο­γι­κή υπο­τα­γής σε αυτόν αλλά με θέ­λη­ση να τον ανα­τρέ­ψου­με και να τον αλ­λά­ζου­με διαρ­κώς.

Ο κα­θέ­νας και η κα­θε­μία από μας μπο­ρεί να προ­σέγ­γι­ζε το ίδιο ζή­τη­μα με δια­φο­ρε­τι­κό τρόπο και με­θο­δο­λο­γία αλλά στην ίδια κα­τεύ­θυν­ση της ανα­τρο­πής και όχι του συμ­βι­βα­σμού. Άλλοι/ες λι­γό­τε­ρο, άλλοι/ες πε­ρισ­σό­τε­ρο κά­να­με λάθος και σω­στές επι­λο­γές, αλλά επι­μεί­να­με στην ουσία και όχι στον χαρ­το­πό­λε­μο κομ­μα­τι­κών αυ­τό-επι­βε­βαιώ­σε­ων. Πι­στεύ­ου­με ότι η ρι­ζο­σπα­στι­κή και κομ­μου­νι­στι­κή αρι­στε­ρά στη χώρα μας υπέ­στη μια στρα­τη­γι­κή ήττα την προη­γού­με­νη πε­ρί­ο­δο, και εμείς αναμ­φι­σβή­τη­τα υπήρ­ξα­με κομ­μά­τι της – όσο κι αν δεν ανα­λο­γούν, προ­φα­νώς, ίδιες ευ­θύ­νες σε όλους/ες. Η θαρ­ρα­λέα, ου­σια­στι­κή, από κοι­νού και σε βάθος ανα­μέ­τρη­ση μαζί της, όχι για να μεμ­ψι­μοι­ρή­σου­με, αλλά ακρι­βώς για να την υπερ­βού­με, είναι ανα­γκαί­ος όρος οποιασ­δή­πο­τε φι­λό­δο­ξης επα­νεκ­κί­νη­σης.

3. Για μία νέα με­τω­πι­κή ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά, για μια δια­φο­ρε­τι­κή κουλ­τού­ρα δια­λό­γου και μέ­θο­δο πο­λι­τι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης

Πι­στεύ­ου­με ότι το κλεί­σι­μο της δε­κα­ε­τί­ας της όξυν­σης της κοι­νω­νι­κής, οι­κο­νο­μι­κής και πο­λι­τι­κής κρί­σης στη χώρα μας βρί­σκει διά­φο­ρες ορ­γα­νω­μέ­νες δυ­νά­μεις και πάρα πολ­λούς ανέ­ντα­χτους αγω­νι­στές/ριες να έχουν πα­ρό­μοιες αγω­νί­ες, προ­βλη­μα­τι­σμούς και απο­τι­μή­σεις για τα λάθη και τις ανα­γκαί­ες διορ­θώ­σεις. Και αυτό δια­μορ­φώ­νει ένα πεδίο βα­σι­κών συ­γκλί­σε­ων που μπο­ρούν δυ­νη­τι­κά να ορί­σουν το πλαί­σιο μίας νέας, ανα­γκαί­ας πο­λι­τι­κής πρω­το­βου­λί­ας με­τω­πι­κού χα­ρα­κτή­ρα.

Η συ­γκυ­ρία αλλά και η στρα­τη­γι­κή υπο­χώ­ρη­ση των υπαρ­κτών πο­λι­τι­κών με­τώ­πων (τα οποία, στο έδα­φος της πολ­λα­πλής τους ήττας, έχουν κλεί­σει τον κύκλο τους) δεν επι­τρέ­πει εύ­κο­λες λύ­σεις στο επό­με­νο διά­στη­μα. Για να μπού­με σε μια τρο­χιά ανα­μέ­τρη­σης με τις δυ­σκο­λί­ες, αλλά και την απο­στρά­τευ­ση, κα­ταρ­χάς απαι­τεί­ται σο­βα­ρή συ­ζή­τη­ση από κοι­νού για το χα­ρα­κτή­ρα, τη φυ­σιο­γνω­μία, την οριο­θέ­τη­ση μίας ανα­γκαί­ας πο­λι­τι­κής συμ­φω­νί­ας, τη δια­δι­κα­σία συ­γκρό­τη­σης και λει­τουρ­γί­ας. Αυτή η δια­δι­κα­σία απαι­τεί χρόνο για να ξε­δι­πλω­θεί όσο και ώσμω­ση για να είναι πιο δη­μιουρ­γι­κή. Για αυτό το λόγο, προ­τεί­νου­με κα­ταρ­χάς τη μορφή ενός «κοι­νού τόπου δια­λό­γου και δρά­σης με δε­σμεύ­σεις» για το ξε­δί­πλω­μά της. Εί­μα­στε σε φάση ανά­τα­ξης από μία σο­βα­ρή κοι­νω­νι­κή και πο­λι­τι­κή ήττα, και οι (ορ­γα­νω­μέ­νες και ανέ­ντα­χτες) δυ­νά­μεις που δυ­νη­τι­κά μπο­ρεί να πε­ρι­λαμ­βά­νει αυτή η προ­σπά­θεια έχουν δια­φο­ρε­τι­κές τα­χύ­τη­τες και εντά­ξεις ακόμα και δεν έχουν συ­νυ­πάρ­ξει και λει­τουρ­γή­σει όλες μαζί από κοι­νού προη­γου­μέ­νως. Ταυ­τό­χρο­να, η μορφή αυτή μπο­ρεί και πρέ­πει να είναι πιο ανοι­χτή και «πει­ρα­μα­τι­κή» τόσο για τους πα­ρα­πά­νω λό­γους όσο και επει­δή χρειά­ζο­νται σο­βα­ρές τομές στο επί­πε­δο της δομής, της δη­μο­κρα­τί­ας και της λει­τουρ­γί­ας ενός σύγ­χρο­νου αρι­στε­ρού με­τω­πι­κού μορ­φώ­μα­τος. Ο κό­σμος του αγώνα έχει δι­καί­ως τις επι­φυ­λά­ξεις του από τις μορ­φές ορ­γά­νω­σης του πα­ρελ­θό­ντος και ανα­ζη­τά δομές και τρό­πους λει­τουρ­γί­ας όπου να είναι και να νιώ­θει ου­σια­στι­κά συμ­μέ­το­χος στις απο­φά­σεις και τις δρά­σεις. Τμήμα της ση­με­ρι­νής ήττας απο­τε­λεί και ο τρό­πος συ­γκρό­τη­σης και λει­τουρ­γί­ας της αρι­στε­ράς, και θέ­λου­με να κι­νη­θού­με μα­κριά από λο­γι­κές το­ξι­κών αντι­πα­ρα­θέ­σε­ων, μι­κροη­γε­μο­νι­σμών και τε­χνη­τών αντα­γω­νι­σμών. Θέ­λου­με να εν­σω­μα­τώ­σου­με τις προ­ω­θη­τι­κές εμπει­ρί­ες όλων των προη­γού­με­νων εγ­χει­ρη­μά­των, αλλά, ταυ­τό­χρο­να, είναι ανα­γκαίο να διε­ρευ­νή­σου­με και να προ­χω­ρή­σου­με σε ποιο­τι­κές τομές στο πο­λι­τι­κό πε­ριε­χό­με­νο, τη φυ­σιο­γνω­μία, την κουλ­τού­ρα δια­λό­γου, σύν­θε­σης και συ­νύ­παρ­ξης, την εσω­τε­ρι­κή δη­μο­κρα­τία και συμ­με­το­χή.

Προ­τεί­νου­με έναν κι­νη­μα­τι­κό και πο­λι­τι­κό χώρο με μία βα­σι­κή πο­λι­τι­κή συμ­φω­νία, συ­ντο­νι­σμό και δε­σμεύ­σεις στην πα­ρέμ­βα­ση στους κοι­νω­νι­κούς χώ­ρους και τα κι­νή­μα­τα, με ανοι­χτή προ­γραμ­μα­τι­κή συ­ζή­τη­ση που θα βα­θαί­νει ταυ­τό­χρο­να με την ανα­μέ­τρη­ση με τα πο­λι­τι­κά κα­θή­κο­ντα, με δη­μο­κρα­τι­κή λει­τουρ­γία που θα επε­κτα­θεί σε κοι­νω­νι­κούς χώ­ρους και γε­ω­γρα­φι­κά. Χωρίς βε­βια­σμέ­νες κι­νή­σεις, με ό,τι είναι ώριμο να γίνει σε κάθε στιγ­μή. Με σε­βα­σμό στα υπάρ­χο­ντα σχή­μα­τα των κοι­νω­νι­κών χώρων, αλλά ταυ­τό­χρο­να ανα­ζη­τώ­ντας και έναν «οδικό χάρτη» για την όσο το δυ­να­τόν ενω­τι­κή υπέρ­βα­σή τους. Για να γίνει κάτι τέ­τοιο, δη­λώ­νου­με τη βού­λη­σή μας να συμ­βάλ­λου­με στην ανά­λη­ψη συ­γκε­κρι­μέ­νων πρω­το­βου­λιών μετά το κα­λο­καί­ρι.

Χωρίς να αναι­ρεί­ται η αυ­το­τέ­λεια των επι­μέ­ρους συ­γκρο­τή­σε­ων και διερ­γα­σιών, θε­ω­ρού­με ότι μέσα από μια τέ­τοια κοινή προ­σπά­θεια, οι επι­μέ­ρους ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κές αφε­τη­ρί­ες και δια­δρο­μές που θα συ­να­ντη­θούν, μπο­ρούν να δο­κι­μά­ζουν και να βα­θαί­νουν και τις δικές τους επε­ξερ­γα­σί­ες πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κά. Ταυ­τό­χρο­να, στο επί­πε­δο του κι­νή­μα­τος, τα συλ­λο­γι­κά ερ­γα­λεία, ο συ­ντο­νι­σμός, οι κοι­νές πρα­κτι­κές που επι­διώ­κου­με να προ­χω­ρή­σουν, αφο­ρούν όλη την αρι­στε­ρά, επι­διώ­κο­ντας αυτή η προ­σπά­θεια να συμ­βάλ­λει απο­φα­σι­στι­κά στην αντι­με­τώ­πι­ση του κα­τα­κερ­μα­τι­σμού, της ασυ­νεν­νοη­σί­ας και των «μο­να­χι­κών δρό­μων» και σε αυτό το επί­πε­δο.

Επι­πλέ­ον, το δη­λώ­νου­με κα­θα­ρά: Δεν θέ­λου­με σε καμία πε­ρί­πτω­ση η δια­δι­κα­σία αυτή να οριο­θε­τη­θεί γύρω από τις υπο­γρά­φου­σες συλ­λο­γι­κό­τη­τες. Αυτό που ανα­ζη­τού­με και πε­ρι­γρά­φου­με απαι­τεί προ­φα­νώς μία κρί­σι­μη μάζα αγω­νι­στών/τριων και δυ­νά­με­ων για να ξε­κι­νή­σει, αλλά και δια­φο­ρε­τι­κούς όρους κοι­νω­νι­κής και πο­λι­τι­κής γεί­ω­σης στην πλήρη μορφή ανά­πτυ­ξής του. Από κάτι τέ­τοιο απέ­χου­με, όμως παίρ­νου­με την πρω­το­βου­λία να ανοί­ξου­με αυτή την τόσο ανα­γκαία συ­ζή­τη­ση και θα επι­διώ­ξου­με συ­γκε­κρι­μέ­να να εμπλα­κούν όσοι/ες βλέ­πουν τον εαυτό τους σε πλευ­ρές του πα­ρό­ντος κει­μέ­νου. Για αυτό, κα­λού­με όλους/ες τους ανέ­ντα­χτους/ες αγω­νι­στές/ριες και τις ορ­γα­νώ­σεις της αρι­στε­ράς που επι­κοι­νω­νούν με τους προ­βλη­μα­τι­σμούς που θέ­του­με, ή πλευ­ρές τους, να συμ­με­τά­σχουν σε μία τέ­τοια δια­δι­κα­σία ισό­τι­μα και δη­μιουρ­γι­κά. Με αί­σθη­ση του συ­σχε­τι­σμού και της κα­τά­στα­σης «πνευ­μά­των» στην Αρι­στε­ρά, επι­μέ­νου­με σε μια Αρι­στε­ρά της ενιαιο­με­τω­πι­κής λο­γι­κής και της ρι­ζο­σπα­στι­κής πο­λι­τι­κής, σε μια Αρι­στε­ρά μα­ζι­κή και γειω­μέ­νη στις πραγ­μα­τι­κό­τη­τες των αν­θρώ­πων, σε μια Αρι­στε­ρά επα­να­θε­με­λί­ω­σης του με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος και υπε­ρά­σπι­σης της επα­να­στα­τι­κής προ­ο­πτι­κής. Επα­να­κα­το­χυ­ρώ­νου­με την πε­ποί­θη­σή μας ότι μια τέ­τοια αρι­στε­ρά είναι ανα­γκαία και, ταυ­τό­χρο­να, μπο­ρεί να υπάρ­ξει! Μπο­ρού­με να ξε­κι­νή­σου­με να πιά­σου­με το νήμα του τι πήγε στρα­βά, χωρίς ιδε­ο­λη­ψί­ες και αφο­ρι­σμούς, για μια ρι­ζι­κή επα­νεκ­κί­νη­ση. Με τα­πει­νό­τη­τα, αλλά και φι­λο­δο­ξία. Για να αντι­στοι­χη­θεί η κα­θη­με­ρι­νή ζωή με τη συλ­λο­γι­κή πάλη και με την προ­ο­πτι­κή για μια άλλη κοι­νω­νία.

Ανα­μέ­τρη­ση – Ομάδα Κομ­μου­νι­στών/στριών

Αρι­στε­ρή Ανα­σύν­θε­ση (ΑΡ.ΑΝ.)

Διε­θνι­στι­κή Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά (ΔΕΑ)

Συ­νά­ντη­ση για μια Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Διε­θνι­στι­κή Αρι­στε­ρά