Σκέψεις συντρόφων που παραιτούνται από το ΣΥΡΙΖΑ Νέου Κόσμου
Η εμφάνιση του ΣΥΡΙΖΑ στη ζωή της χώρας έφερε ελπίδες για τη δημιουργία, επιτέλους, μιας Αριστεράς σε επαφή με το σήμερα, ανοιχτής στη συζήτηση και τη σύνθεση, ενωμένης, δημοκρατικής. Μιας Αριστεράς που δεν θα φοβάται το ριζοσπαστισμό και τη ρήξη, που θα διεκδικεί την εξουσία και δεν θα αρκείται στη βολική θέση της "μικρής πλην τίμιας" αντιπολίτευσης, ούτε στην αναπόληση του "ένδοξου παρελθόντος". Τέλος, μιας Αριστεράς που δεν θα είναι βολεμένη σε συνδικαλιστικούς και κρατικούς θώκους.
Τα ελπιδοφόρα αυτά στοιχεία παρέμειναν ανολοκλήρωτα, με αποτέλεσμα από τις εκλογές του 2012, η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ να κλείνεται όλο και περισσότερο στη Βουλή, να απομακρύνεται από τα κινήματα, αλλά και να τα αποκοιμίζει. Η εξουσία μέσα στο κόμμα πέρασε σταδιακά στον "αρχηγό" και το στενό κύκλο του. Ενώ, ανεξαίρετα, όλες οι τάσεις και "βαρωνίες" άφηναν τα θέματα δημοκρατίας στην αναμονή. Όπως στην αναμονή έμεινε και η πολιτική και οργανωτική προετοιμασία για την ανάληψη της κυβέρνησης και για την προβλεπόμενη σκληρή σύγκρουση με τους δανειστές.
Ίσως ελπίσαμε περισσότερο απ' όσο "δικαιολογούνταν", στο ότι η πορεία προς την κυβέρνηση θα μαζικοποιούσε το ΣΥΡΙΖΑ με νέους και φρέσκους ανθρώπους και ιδέες. Στο ότι η ανάληψη της κυβέρνησης με τα πρώτα φιλολαϊκά ριζοσπαστικά μέτρα θα γινόταν σπινθήρας επανακινητοποίησης της κοινωνίας. Ίσως εθελοτυφλήσαμε περισσότερο απ' όσο "χρειαζόταν". Συνεπώς, σαν μέλη της Αριστεράς έχουμε το μερίδιο ευθύνης μας.
Όμως η ευθύνη της ηγεσίας και ιδιαίτερα του επιτελείου του Τσίπρα είναι η μέγιστη. Κι αυτό διότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρξε ποτέ κόμμα των μελών. Αρχικά ήταν κόμμα συναινέσεων και ισορροπιών μεταξύ ομάδων και συνιστωσών, στη συνέχεια κόμμα αρχηγικό και μιας στενής ομάδας. Το πραξικόπημα που συντελέστηκε εντός του ΣΥΡΙΖΑ είναι δικό της έργο. Η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε από την ηγεσία και το Μαξίμου. Το έλλειμμα δημοκρατίας μπορεί να έχει και χαμογελαστό πρόσωπο...
Είχε προηγηθεί το πραξικόπημα ως προς την αλλοίωση της λαϊκής βούλησης. Το ΟΧΙ μετατράπηκε σε ΝΑΙ μέσα σε λίγες μόνο ώρες, γιατί μόνο για αυτό είχε προετοιμαστεί η ηγετική ομάδα. Και αυτό δεν είναι δική μας ευθύνη, καθώς εμείς, όλα τα μέλη, είχαμε αποφανθεί στο Συνέδριο: "Όχι πάση θυσία στο ευρώ". Με το γνωστό τρόπο της ηγετικής ομάδας, η θέση αυτή μεταφράστηκε σε "πάση θυσία στο ευρώ".
Είθισται στα συστημικά κόμματα: να ακολουθείται ο εύκολος τρόπος της ανάθεσης σχεδίου στους ξένους και στους ολιγάρχες, όπως και η έγκριση μιας μελλοντικής κυβέρνησης από αυτούς. Προς τι λοιπόν να αναλάμβανε το επίπονο ρίσκο της σύγκρουσης και της χάραξης εθνικής, ταξικά μεροληπτικής πολιτικής; Θα αρκούσε η προσωπικότητα του ηγέτη, των προβεβλημένων προσώπων και η αφιλοκερδής και συνεχής δουλειά των μελών για να γοητευτεί ο λαός και να ψηφίσει το κόμμα!
Το Μαξίμου μπορεί να κρατήσει τους τίτλους και τα εμβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ. Πλέον δεν είναι παρά αδειανά πουκάμισα. Δεν μας αφορούν διαμάχες όπως αυτές που ταλάνισαν την Αριστερά στο παρελθόν για το ποιος θα είναι ο "γνήσιος" συνεχιστής, ή ο κάτοχος της "πεμπτουσίας του Κόμματος". Τέτοιες διαδικασίες είναι γραφειοκρατία και πολιτική οκνηρία. Και ύβρις απέναντι σ' ένα λαό που καταστρέφεται."Κρατάμε την ουσία κι ονειρευόμαστε" αλλά και προσπαθούμε καθημερινά για νέους δρόμους.
Η κοινωνική καταστροφή που συνεχίζεται απαιτεί ριζοσπαστικές λύσεις με δημοκρατία και συμμετοχή του κόσμου. Απαιτεί το κίνημα των πλατειών, την 5η Ιουλίου του ΟΧΙ, το Δεκέμβρη του 2008. Το 62% του ΟΧΙ δείχνει ότι το δυναμικό αυτό υπάρχει, ότι υπάρχει μια μεγάλη πλειοψηφία με ταξικό πρόσημο, στην οποία έχει έντονη παρουσία η νεολαία. Αυτή η πλειοψηφία είναι παρούσα και ετοιμοπόλεμη.
Οποιοδήποτε νέο σχήμα της Αριστεράς, κατά τη γνώμη μας, οφείλει:
• Να ξεκαθαρίσει συγκεκριμένα μέχρι που είναι διατεθειμένο να πάει και με ποιο τρόπο, με ποια μέσα.
• Να δώσει χώρο, να πλημμυρίσει από τους μαθητές και νέους του Δεκέμβρη του 2008, το λαό των Πλατειών του 2011, τις χιλιάδες αγωνιστές του αντιμνημονιακού αγώνα, το λαό της 5ης Ιουλίου. Να μην είναι μόνο μια σύμπλευση - σημαντική, "αναγκαία αλλά όχι ικανή"- των ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Σχεδίου Β και άλλων ομάδων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και προσωπικοτήτων. Αν περιοριστεί σε αυτά θα είναι ένα αμυντικό εγχείρημα οπισθοφυλακής, χωρίς έμπνευση.
• Να λειτουργήσει με πραγματική δημοκρατία. Τα στελέχη του να είναι στη δοκιμασία της κρίσης και του ελέγχου των μελών, να είναι ενεργά παρόντα στους αγώνες και όχι μια "έξωθεν και αφ´ υψηλού πρωτοπορία". Να υποτάξει αρχηγικές και προσωποκεντρικές πρακτικές, που υπήρξαν στο ΣΥΡΙΖΑ, στη συλλογική, δημοκρατική λειτουργία.
• Να υπηρετεί τα συμφέροντα των πολλών και τη συμμαχία των φτωχών μισθωτών, ανέργων, συνταξιούχων και μικρομεσαίων. Να υπερασπίζεται τα δημόσια αγαθά και τη λαϊκή κυριαρχία, τα δικαιώματα των γυναικών, να πρωτοστατεί στο αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό κίνημα καθώς και σε κάθε αγώνα ενάντια σε κάθε μορφή αποκλεισμού (φύλου, σεξουαλικής προτίμησης, κουλτούρας)
• Να ενσωματώσει ότι καλύτερο πρόσφερε ο ευρωπαϊκός πολιτισμός. Τα δικαιώματα του ανθρώπου, το διαφωτισμό, τον ορθό λόγο. Και να συγκρουστεί με τον "ευρωπαϊκό πατριωτισμό " δηλαδή με τη συμμορία του ευρώ και την ΕΕ της λιτότητας και του αυταρχισμού. Να ξεφύγει από τα κόμπλεξ απέναντι στη λαϊκή κουλτούρα, τον πατριωτισμό και από την ευρωλαγνεία η οποία απαξίωνε και υποτιμούσε εδώ και δυο αιώνες το λαϊκό στοιχείο και τις εγγενείς δυνατότητες της χώρας.
• Να υιοθετήσει τις καλύτερες παραδόσεις των επαναστατικών κινημάτων. Από τα δημοκρατικά Σοβιέτ του '17 ως τις αναρχικές κολεκτίβες της Ισπανίας του '36, από τη λαϊκότητα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ ως την άνοιξη της ΕΔΑ και της ΔΝΛ. Από τις εξεγέρσεις της Βουδαπέστης και της Πράγας ως το Μάη του '68, από τα κινήματα της αντιπαγκοσμιοποίησης ως τις σύγχρονες εμπειρίες της Λ. Αμερικής.
Μαζί με την αντιμετώπιση της κοινωνικής καταστροφής, της διαγραφής του χρέους, της παραγωγικής ανασυγκρότησης πρέπει να λύσει τόσο διαχρονικές παθογένειες της χώρας (από το κομματικό-πελατειακό κράτος, τη διαπλοκή του κράτους με τους ολιγάρχες έως την έλλειψη μακρόχρονου παραγωγικού επιστημονικού και πολιτισμικού σχεδιασμού) όσο και να οραματιστεί και να υλοποιήσει νέες μορφές κοινής ζωής, παραγωγής και κατανάλωσης. Στόχος της Αριστεράς δεν μπορεί να είναι μια αναπαραγωγή του προηγούμενου καταναλωτικού μοντέλου, ούτε της ασύδοτης παραγωγής χωρίς σχεδιασμό και φροντίδα για το περιβάλλον και χωρίς ένα νέο πολιτισμικό παράδειγμα.
Προσπαθήσαμε όλοι, μαζί με τους συντρόφους και συντρόφισσες που παραμένουν στο ΣΥΡΙΖΑ Νέου Κόσμου, να λειτουργήσουμε στο χώρο παρέμβασής μας ριζοσπαστικά, ενωτικά, ανοιχτά. Κοινά μας δημιουργήματα η Λέσχη Αλληλεγγύης, που λειτουργεί ήδη από το Σεπτέμβριο του 2011, η προσπάθεια - με πρωτοστάτη το σύντροφο Γιάννη Κορίτο, που μας άφησε πρόωρα - για την δημιουργία τοπικού συλλόγου επαγγελματιών-βιοτεχνών, οι συζητήσεις με ανθρώπους από κάθε γωνία της Αριστεράς, η ενθουσιώδης εκστρατεία για την ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ και τη ΔΥΝΑΜΗ ΖΩΗΣ, η ομάδα ψυχολογικής υποστήριξης, το καφενείο γυναικών.
Το τι και κατά πόσο πετύχαμε θα το κρίνει η γειτονιά μας.
Στους συντρόφους μας που παραμένουν στο ΣΥΡΙΖΑ δε λέμε αντίο αλλά καλή αντάμωση στους αγώνες, εκεί όπου ανήκει κάθε αριστερή και κάθε αριστερός.
Αβαρικιώτη Ζέτα ( νεολαία ΣΥΡΙΖΑ ΝΚ )
Ντάλλα Νάσια ( νεολαία ΣΥΡΙΖΑ ΝΚ )
Νεουδάκη Μάνια ( νεολαία ΣΥΡΙΖΑ ΝΚ )
Τσίπη Μαρία ( νεολαία ΣΥΡΙΖΑ ΝΚ )
Αυγουστίδης Βασίλης
Βαρουξής Κώστας
Καλιανιώτου Αμαλιά – Λίζα
Κουτσούκη Αθηνά
Λεβαντίνου Βέρα
Λυμπεροπούλου Έλενα
Οικονομίδης Δημήτρης ( μέλος συντονιστικού )
Παλαπάνης Ασημάκης ( Συντονιστής )
Παντελή Καλλιόπη
Σάμο Θεοδόσης
Σολωμός Αργύρης
Σταθόπουλος Νίκος
