Μετά το Μνημόνιο και πριν την Πτώχευση

Η Ελλάδα βγαίνει τυπικά από το Μνημόνιο. Ποια Ελλάδα, θα μου πείτε τώρα; Σωστά. Δεν μπήκε «όλη» η Ελλάδα στο Μνημόνιο, αυτή την πτωχευτική διαδικασία οκταετούς διάρκειας και προσδιορισμένης, μακροκοινωνικής παράτασης συνεπειών έως το 2060 τουλάχιστον, προκειμένου ντόπιοι και ξένοι δανειστές και κλειδοκράτορες δημόσιου και ιδιωτικού χρέους να αποσπάσουν και τα τελευταία ασημικά του ρημαγμένου τόπου και της καθημαγμένης εργασίας. Και από τη στιγμή που δεν μπήκε η «όλη» Ελλάδα στο Μνημόνιο, δεν είναι και «όλη» η Ελλάδα που θέλει διακαώς να βγει στις αγορές.

Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα που βγαίνει από το Μνημόνιο δεν είναι η Ελλάδα που μπήκε σε αυτό-η Ελλάδα των τραπεζών και των τραπεζιτών,καθώς εντωμεταξύ μάθαμε πως στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας και του νεοοθωμανικού παρακράτους-απολιθώματος μπορεί κανείς να συστήνεται τραπεζίτης ή βιομήχανος άνευ τράπεζας και βιομηχανίας, αυτή η Ελλάδα ουδέποτε μπήκε σε μνημόνιο. Επίσης, δεν μπήκε η Ελλάδα της στυγνής εργοδοσίας (μικρής, μικρομεσαίας, μεγάλης) και της ξεπουλημένης, συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Ούτε αυτή ένιωσε μνημόνιο στο πετσί της. Δεν μπήκε η Ελλάδα όπου δύσκολα διακρίνεις τη διαφορά ανάμεσα στο κοστούμι του επώνυμου πολιτικού παντός καιρού και κυβερνήσεως και το σουλούπι του οικονομικού ή κοινού εγκληματία ή η Ελλάδα όπου υπάρχει κράτος (και) δικαστών επειδή δικαστές με συγκεκριμένο, πρότερο βίο κάνουν υπουργική και παραθεσμική καριέρα.

Δεν είναι αυτή η Ελλάδα που μπήκε στο μνημόνιο.

Δεν είναι, επίσης, η Ελλάδα της ανώτερης, κρατικής υπαλληλίας που έως προχθές είχε ως διαβατήριο ανέλιξης εκείνο που σημαδευόταν με πράσινες ή μπλε κυβερνητικές σφραγίδες νομιμοφροσύνης και στράτευσης και σήμερα στριμώχνεται στις επιτροπές αξιολόγησης, περιμένοντας προαγωγή και θεσούλα, ως δήθεν αποπολιτικοποιημένη και ακομμάτιστη. Δεν είναι επίσης η Ελλάδα των εξοπλιστικών προγραμμάτων και του παρασιτικού επαγγελματικού στρατεύματος, που τρέφεται με κανόνια και φρεγάτες, την ώρα που η κοινωνία ζητιανεύει όχι το βούτυρο αλλά το ψωμί.

Δεν είναι επίσης η Ελλάδα που βρήκε ευκαιρία να διαδηλώσει απενοχοποιημένα και ξεδιάντροπα τον ρατσισμό και τον αντικομμουνισμό της, την ανθρωποφαγία και την ξενοφοβία της. Δεν είναι η Ελλάδα που έβγαλε, από το ντουλάπι των παρακρατικών εφεδρειών, τα στιλέτα και τις σβάστικες της Χρυσής Αυγής. Δεν είναι επίσης η Ελλάδα των εφοπλιστών της θεσμισμένης, φορολογικής ασυλίας και των εντρεπρενέρ της αρπαχτής. Δεν είναι επίσης η Ελλάδα των τραπεζικών λογαριασμών στην Ελβετία, της φορολογικής ασυδοσίας στο Λουξεμβούργο και των μηχανημάτων πιστωτικών συναλλαγών στη Βουλγαρία ή τη Μάλτα. Δεν είναι και η Ελλάδα όπου επαγγελματίες απολογητές είτε των χθεσινών κυβερνήσεων είτε της σημερινής, σεσημασμένοι φεηκνιουζγράφοι και ανυπόληπτοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης κονταροχτυπιούνται για το ποιος, ανάμεσα σε καθ’ έξιν ψεύτες, λέει την αλήθεια.

Δεν είναι η Ελλάδα των θεομπαιχτών της εκκλησιαστικής ιεραρχίας και των απατεώνων εμπόρων κάθε λογής πατριωτισμού, μακεδονικού ή κυπριακού, πετρελαϊκού ή ΑΟΖικού. Δεν είναι η Ελλάδα των καναλαρχών και των εργολάβων, των επενδυτών και ευεργετών, που οικειοποιήθηκαν και διαστρέβλωσαν τις λέξεις (πχ, μεταρρυθμίσεις...) για να κρύψουν την αρπακτική τους πτήση πάνω από τη δημόσια περιουσία, των μάνατζερ των υδρογονανθράκων και του ηλεκτρισμού, της σαπίλας στον επαγγελματικό, εταιρικό αθλητισμό. Δεν είναι η Ελλάδα των μπερλουσκονάκηδων εκ Κρήτης και Πειραιώς και των μπερλουσκονίδηδων εκ Θεσσαλονίκης και Πόντου. Αυτή η Ελλάδα δεν μπήκε στο μνημόνιο και δεν ξέρει τις ολέθριες, προπτωχευτικές συνέπειες του.

Και δεν μπήκε, γιατί αυτή είναι η Ελλάδα που επέβαλε ποιοι θα μπουν και ποιοι θα υποστούν τις συνέπειες. Απολύοντας, συκοφαντώντας, καταδιώκοντας, βρίζοντας, δέρνοντας, συντρίβοντας, αφαιρώντας, φοροδιαφεύγοντας, εκπληστειριάζοντας, δολοφονώντας, αρπάζοντας, περικόπτοντας, εξανεμίζοντας. Και αυτή είναι η Ελλάδα που απολαμβάνει τα κέρδη και τα δάνεια από την εξόντωση της εργασίας, απόμαχης και ενεργής, άνεργης και ξενιτεμένης, υποαπασχολούμενης και επιδοτούμενης.

Αυτή λοιπόν είναι και η Ελλάδα, που δεν γνώρισε ποτέ μνημόνιο, όντας η ιδιοκτήτρια, η εργοδότρια, η κρατικά οχυρωμένη και η ταξικά πολεμική, εκείνη η οποία θέλει έξοδο στις αγορές, νέα δάνεια και θετικές αξιολογήσεις από την Ουάσιγκτον και το Βερολίνο, τις Βρυξέλλες και την Moody’s.

Να μην σώσετε να τα πάρετε! Και τα «νέα» δάνεια από τις αγορές, και τις «καλές» αξιολογήσεις, και τις «θετικές» κουβέντες από τα πολιτικά και οικονομικά κέντρα της Συναίνεσης στον Καπιταλισμό και την Βαρβαρότητά του. Καμιά συναίνεση, και φυσικά, ούτε κατά διάνοια ανοχή, στον νέο κύκλο «ανάπτυξης» και «εξαπάτησης», συσσώρευσης και εκμετάλλευσης. Είτε με ΠΑΣΟΚ, είτε με ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ, είτε με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, είτε με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, είτε με ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, σε συνεχή εναλλαγή, αλληλοσυμπλήρωση και εκατέρωθεν μεταγραφές, για να θυμηθούμε όλα τα κυβερνητικά σχήματα που ανέλαβαν το μάνατζμεντ της μνημονιακής, πτωχευτικής διαδικασίας. Με το Ποτάμι σε θέση δεξαμενής κοινοβουλευτικών μεταγραφών και τη ναζιστική Χρυσή Αυγή σε ρόλο παραστρατιωτικού, ένοπλου βραχίονα σε δράση.

Γιατί ξέρουμε ότι τα κέρδη και τα δάνεια είναι δικά σας, και οι ζημίες σας, δικές μας. Πληρωμένες ακόμη και με αγωνιστικό, ταξικό αίμα.

Οπότε, προτού φτάσουμε στην προδιαγεγραμμένη πτώχευση ή σε χειρότερες πολιτικοκοινωνικές εξελίξεις που θα μύριζαν ακόμη και διακρατικό μπαρούτι, η ώρα της πτώχευσης και της πτώσης του αποτυχημένου, νεοελληνικού παρακράτους έχει σημάνει. Το θέμα είναι ποιες οι δυνάμεις θα αναλάβουν να σπάσουν τα πήλινα πόδια του παραπαίοντος γίγαντα.

Αυτά, στο επόμενο, όχι και τόσο ευχάριστο ή υπομονετικό κείμενο...