Πάνω από όλα η υγεία και οι ζωές των εργαζομένων
Η απεργία στις 15 Οκτώβρη μπορεί να μην ήταν γενική, πρόσφερε όμως μια πολύτιμη υπηρεσία στο εργατικό κίνημα. Έδωσε τη δυνατότητα να υπάρξει πιο συλλογική και συνολική αντίσταση και αντίδραση από διαφορετικούς χώρους και κλάδους που αντιστέκονται το τελευταίο διάστημα και όχι μόνο. Δεν ήταν δηλαδή μόνο μια απεργία των υγειονομικών. Ήταν μια απεργία που ένωσε τα αιτήματα των μαθητών και των εκπαιδευτικών για καλυτέρευση των συνθηκών αντιμετώπισης του Covid-19 στα σχολεία, με τα αιτήματα των υγειονομικών για άμεσες προσλήψεις προσωπικού και χρηματοδότησης. Έδινε την ευκαιρία να ενωθούν οι φωνές των υγειονομικών ενάντια στις απολύσεις επικουρικών με τη φωνή άλλων κλάδων όπως οι εργαζόμενοι στον τουρισμό που παλεύουν ενάντια στις απολύσεις. Ήταν μια ευκαιρία που χρειάζεται να έχει συνέχεια για να ακουστεί η φωνή όλης της εργατικής τάξης που απαιτεί να είναι πάνω από όλα η υγεία και οι ζωές των εργαζομένων.
Ανάγκη συντονισμού
Αυτή η ευκαιρία δεν κερδήθηκε εύκολα. Οι συνδικαλιστές της δεξιάς και της ΠΑΣΚ στην ΑΔΕΔΥ πίστευαν ότι θα ξεμπερδέψουν με την πίεση που τους ασκούν οι κλαδικές και επιμέρους κινητοποιήσεις και το μαθητικό κίνημα και θέλανε η 15 Οκτώβρη να είναι μια απεργία στα γρήγορα, εκμεταλλευόμενοι το κάλεσμα της ΠΟΕΔΗΝ, για να καταλαγιάσει την οργή των εργαζομένων για τα μέτρα της κυβέρνησης. Ακόμη και οι δυνάμεις της Αριστεράς δεν είχαν πρόταση που να δίνει στην απεργία της 15 Οκτώβρη μια δυναμική συνέχειας. Μόνο το ΜΕΤΑ έβαλε την αναγκαιότητα να συντονιστούν οι εκπαιδευτικοί με τους υγειονομικούς και να υπάρξει μια σειρά δράσεων στους χώρους που θα προετοίμαζε μια νέα μεγάλη 24ωρη απεργία το Νοέμβρη.
Σε αυτή την κατεύθυνση χρειάζεται να κινηθούν όλες οι παρατάξεις της Αριστεράς στα συνδικάτα ώστε να μπορέσουν να ενοποιηθούν αιτήματα και αντιστάσεις και κανείς εργαζόμενος να μη νοιώθει μόνος. Κίνδυνος αρκετά υπαρκτός όσο δεν υπάρχουν διαδικασίες βάσης στους χώρους απέναντι στις επιθέσεις του συστήματος.
Ενός συστήματος αποφασισμένου να φορτώσει τη δική του ευθύνη και την έλλειψη σοβαρού κεντρικού σχεδιασμού αντιμετώπισης του Covid-19 από την κυβέρνηση στους εργαζόμενους. Δεν είναι μόνο τα εξοργιστικά σε αντίληψη μέτρα για το που κινδυνεύουμε περισσότερο από τον ιό (στα λεωφορεία ή στις πλατείες). Με πρόσφατη εγκύκλιο σε όλο το Δημόσιο και στα σχολεία, ζητάει να οριστούν υπεύθυνοι covid (και υπεύθυνοι για διάφορα άλλα), ενώ δεν έχει γιατρούς και νοσηλευτές στους χώρους δουλειάς σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, δεν έχει σαφές υγειονομικό πρωτόκολλο που να καλύπτει κρούσματα και πιθανά κρούσματα (από το σχολείο των παιδιών των εργαζομένων, μέχρι τη μεταφορά ιικού φορτίου στον χώρο των γονιών και στα περιβάλλοντα), δεν καλύπτουν τα ταμεία τα τεστ, δεν προβλέπονται άδειες, ούτε ασφάλεια των χώρων, των κλιματιστικών, αντισηπτικά, μάσκες κλπ.
Όλα αυτά θα συνεχίσουν να υπάρχουν και θα οξύνονται και δίνουν την ευκαιρία στις παρατάξεις της Αριστεράς, να καλλιεργήσουν την ανάγκη συλλογικών απαντήσεων και διεκδικήσεων, να πάρουν αιτήματα από άλλους χώρους, να κάνουν κοινές συγκεντρώσεις κι ενημερώσεις, σε τοπικό, κλαδικό, εργασιακό επίπεδο. Είναι απολύτως απαραίτητο επίσης να συνεννοηθούν μεταξύ τους ανταποκρινόμενες στην ιδιαίτερη συνθήκη της απειλής της υγείας και της εργασίας του λαού και απέναντι στον οξυμένο αυταρχισμό, την καταστολή και την επίθεση στις ελευθερίες της εργαζόμενης κοινωνίας.
Για να μπορέσει λοιπόν μέσα στο Νοέμβρη να υπάρξει μια ακόμη μεγαλύτερη απεργιακή κινητοποίηση είναι απαραίτητο να ξεκινήσουν άμεσα κάποιες προσπάθειες. Όπως το να γίνουν έστω από 2 μόνο κλάδους κοινές παραστάσεις διαμαρτυρίας, συγκεντρώσεις πρωϊνές ή απογευματινές, ψηφίσματα συμπαράστασης από τον ένα κλάδο για τον άλλο.
Για παράδειγμα, θα μπορούσαν ομοσπονδίες του Δημοσίου που έχουν κοινές υπηρεσίες και προβλήματα να κάνουν από κοινού απεργία-αποχή από εργασίες ιδιωτικοποίησης και να δώσουν κοινή συνέντευξη τύπου για αυτό. Ειδικά αν υπάρξει πλαισίωση τέτοιων προσπαθειών από τις μεγάλες ομοσπονδίες του Δημοσίου (ΟΛΜΕ, ΔΟΕ, ΠΟΕΔΗΝ, ΠΟΕ-ΟΤΑ) αυτό θα πυροδοτήσει την αυτοπεποίθηση των εργαζομένων παντού και θα παρουσιαστούν καλύτερα τα μεγάλα προβλήματα στην κοινωνία.
Η πανδημία δίνει μια «ευκαιρία» στο κεφάλαιο, τους εργοδότες και το πολιτικό προσωπικό τους για αντεργατικές επιθέσεις. Προχωράνε τις ιδιωτικοποιήσεις, καταργούν κάθε εργασιακή κατάκτηση και προστασία απαξιώνοντας και αδιαφορώντας τελείως για τη ζωή, τη δουλειά και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Για να σωθεί η τάξη τους ακολουθούν την πολιτική «η οικονομία πάνω από όλα». Ενδεικτικές οι προτεραιότητες στο πως άνοιξε ο τουρισμός, στους εξοπλισμούς-μαμούθ εις βάρος των κοινωνικών δαπανών, στη μεταφορά πλούτου από τους εργαζόμενους στους επιχειρηματίες αντί να φορολογηθούν τα υπερκέρδη κλάδων όπως οι εταιρίες ηλεκτρονικών και κούριερ, σούπερ μάρκετς, φαρμακευτικές κλπ. Ενδεικτική και η εξοργιστική επιλογή της κυβέρνησης να επαναφέρει την απαξιωμένη «αξιολόγηση» στο Δημόσιο, τη στιγμή που η ίδια το «αξιολογεί» ως περιττό και το διαλύει.
Αγωνιστικές απαντήσεις
Ωστόσο η πανδημία δίνει επίσης μια “ευκαιρία” στον κόσμο της δουλειάς να οργανώσει και να δώσει αγωνιστικές και συλλογικές απαντήσεις. Από την εποχή του εγκλεισμού με τους υγειονομικούς να σπάνε το σιωπητήριο, με τους εκπαιδευτικούς να παίρνουν μαζικά τη σκυτάλη, με τους/τις εργαζόμενους/ες στον τουρισμό-επισιτισμό να αποκαλύπτουν το δολοφονικό «θαύμα» της...βαριάς βιομηχανίας, με τους καλλιτέχνες να επιμένουν αγωνιστικά ότι δεν αποτελούν «πολυτέλεια» στο σκληρό, βάρβαρο και άχαρο σύστημα που ζούμε και με τους μαθητές και τις μαθήτριες να κινητοποιούνται δυναμικά με ταξικά αιτήματα που ενώνουν τις ανάγκες ολόκληρης της εργατικής τάξης κι εκθέτοντας τις κυβερνητικές προτεραιότητες στα μάτια και τα αυτιά όλου του λαού, αφήνοντας ακάλυπτη την υγεία όλης της εκπαιδευτικής κι εργατικής κοινότητας.
Ο αγώνας για την υπεράσπιση της δημόσιας παιδείας, υγείας και των κοινωνικών υπηρεσιών είναι ο μόνος τρόπος για να διασφαλίσουμε ότι θα βγούμε από αυτήν την πανδημία όλοι και όλες υγιείς. Στους δρόμους θα μετρηθεί το αν θα μπουν μπροστά οι δικές μας ανάγκες και προτεραιότητες. Τώρα είναι η στιγμή της ανυπακοής, της ενότητας, της συμπόρευσης και της αλληλεγγύης. Με ψηφίσματα συμπαράστασης στους μαθητές και τις καταλήψεις τους από όλα τα σωματεία. Με καλέσματα συμπαράστασης και παρουσία απέξω από τα σχολεία των συλλόγων γονέων και κηδεμόνων με ψηφίσματα στήριξης, των συλλόγων των καθαριστριών που βάλλονται κάτω από τα εξαντλητικά ωράρια χωρίς συμβάσεις και υπό την συνεχή απειλή απολύσεων. Με απεύθυνση σε όλες τις συλλογικότητες της γειτονιάς και οργάνωση κοινών διαμαρτυριών σε δήμους, κεντρικά, παντού. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν λεφτά για πολεμικούς εξοπλισμούς, τα κανάλια και τις ζαρντινιέρες και να μην υπάρχουν χρήματα για υγειονομικό προσωπικό, εκπαιδευτικούς, καθαρίστριες στα σχολεία και κάθε εργασιακό χώρο, δωρεάν τεστ και δικαίωμα άδειας για την προστασία όλων, για την παροχή μέσων ατομικής προστασίας.
Τα πρωτοβάθμια σωματεία κι οι σύλλογοι εργαζομένων έχουν άμεσο καθήκον να οργανώσουν συνελεύσεις και να προωθήσουν την αγωνιστική συμπόρευση με άλλους κλάδους. Τα σωματεία, οι ομοσπονδίες, τα συνδικάτα επείγει να δημιουργήσουν συνθήκες συλλογικής αντιμετώπισης της επικίνδυνης υγειονομικά, εργασιακά και οικονομικά κατάστασης της ζωής των εργαζομένων, να καλλιεργήσουν αγωνιστικό-απεργιακό κλίμα που θα καταλήξει και σε Γενική Απεργία.
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
