Μετά από δύο εσωκοµµατικές εκλογές, δύο συνέδρια και τόνους µελάνι για το µέλλον της «προοδευτικής» αντιπολίτευσης, τα κόµµατα της κεντροαριστεράς αδυνατούν να αποτελέσουν πειστική εναλλακτική απέναντι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη.
ΣΥΡΙΖΑ
Έπειτα από 14 µήνες σκληρών συγκρούσεων και πρωτοφανών καταστάσεων, το ριάλιτι του ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώθηκε µε την εκλογή του Σ. Φάµελλου στην ηγεσία (µετά και τη συνεννόηση µε τον Π. Πολάκη, να µην υπάρξει δεύτερος γύρος) και την επιστροφή στην «κανονικότητα». Η επανεµφάνιση Τσίπρα στην κάλπη και η συνάντηση µε το νέο πρόεδρο θέλει να δώσει την εικόνα της συνέχειας στην Κουµουνδούρου. Παρόλα αυτά, η εξέλιξη αυτή µοιάζει δύσκολο να φέρει και την δηµοκοπική ανάκαµψη του κόµµατος, που πλέον κινείται στις σχετικές µετρήσεις, µεταξύ 5-8%.
Πέρα από τη δεύτερη διάσπαση µέσα σε ένα χρόνο, η απόπειρα διακοπής των φυγόκεντρων τάσεων προς το κόµµα Κασσελάκη, δεν είχε και µεγάλη επιτυχία. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ µετρά πια 27 βουλευτές/τριες και έχει χάσει τη θέση της αξιωµατικής αντιπολίτευσης, καθώς το ΠΑΣΟΚ αριθµεί 31 βουλευτές/τριες. Ο παραδοσιακός µεταπολιτευτικός δικοµµατισµός, αργά αλλά σταθερά, αναβιώνει. Το καθηµερινό παιχνίδι της µιντιακής επικαιρότητας παίζεται πια ανάµεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον ένα µικρό κόµµα. Το ΠΑΣΟΚ είναι και δηµοσκοπικά ενισχυµένο, όµως και πάλι υπολείπεται του να αποτελέσει τον βασικό αντιπολιτευτικό πόλο.
Ο Φάµελλος θα χρειαστεί να ενώσει µια ετερόκλητη πλειοψηφία των τελευταίων µηνών, που εκδίωξε µε διάφορες αντιδηµοκρατικές µεθοδεύσεις τον πρώην πρόεδρο και έκανε λόγο για «σχέδια της διαπλοκής στον ΣΥΡΙΖΑ, που θέλουν τη ρευστοποίηση του κόµµατος». Μόνο που τα ίδια πρόσωπα που κατήγγειλαν σχέδιο διάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ, είχαν στηρίξει ολόψυχα την εκλογή Κασσελάκη το 2023. Η µετά Τσίπρα εποχή αφήνει τον ΣΥΡΙΖΑ µε βαριά «τραύµατα» σε επίπεδο αξιοπιστίας, οργανωτικής δύναµης και εκλογικής επιρροής. Αλλά και οικονοµικά, µε τους εργαζόµενους στο κόµµα και τα κοµµατικά ΜΜΕ να παραµένουν απλήρωτοι.
Σε επίπεδο πολιτικής φυσιογνωµίας, η κεντροαριστερή γραµµή Φάµελλου µε τον ήπιο τόνο και την φιλικότητα στην αντίληψη των «ευρύτερων συναινέσεων», δεν αφήνει ελπίδες για κάποια αριστερή στροφή. Η επάνοδος σε τροχιά κυβερνησιµότητας, υπάρχει σαν προοπτική µόνο σε περίπτωση εκλογικής συµµαχίας ή κυβερνητικής συνεργασίας µε το ΠΑΣΟΚ. Αν το τελευταίο δεν προκρίνει µια κυβέρνηση µεγάλου συνασπισµού µε τη ΝΔ, παρόλο που σήµερα κάτι τέτοιο συγκεντρώνει µικρές πιθανότητες.
Κόµµα Κασσελάκη
Κίνηµα Δηµοκρατίας, ονοµάστηκε τελικά το κόµµα του Stefanos, ο οποίος άρχισε τις περιοδείες του από τον Γοργοπόταµο, για να συµβολίσει την πίστη του στην «εθνική ενότητα». Το άγχος του, παραµένει αν θα καταφέρει να µαζέψει τους 10 βουλευτές που χρειάζονται για τη σύσταση κοινοβουλευτικής οµάδας. Και όπως πάει το πράγµα, µέχρι ώρας τουλάχιστον, τα νούµερα δεν βγαίνουν. Αν και η δεξαµενή των ανεξάρτητων, όλο και µεγαλώνει.
Ο Κασσελάκης προχώρησε στον νέο πολιτικό σχηµατισµό, όπως αρµόζει σε σχήµα της µεταπολιτικής. Στην πράξη χωρίς δοµή (η επαφή θα είναι κατά βάση διαδικτυακή), µε µέλη οπαδούς που υµνούν την αρχηγική προσωπικότητα και κυρίως χωρίς σαφές πολιτικό στίγµα. Το κόµµα θα απευθύνεται και στους κεντροδεξιούς, αλλά θα είναι κεντροαριστερό, όπως υποστηρίζει ο πρόεδρός του, στοχεύοντας κυρίως στο «απολιτίκ» ακροατήριο ή σε ανθρώπους που αποδοκιµάζουν συνολικά το πολιτικό σύστηµα, που όµως δύσκολα φτάνουν µέχρι την κάλπη.
Σε επίπεδο θέσεων, ο Κασσελάκης νιώθει απελευθερωµένος πλέον από τη θητεία ΣΥΡΙΖΑ (επικριτικές αναφορές για το Μάτι και το δηµοψήφισµα), επιχειρώντας να εµφανιστεί ως -ακόµα ένας- Έλληνας Μακρόν, µε ένα πιο «αριστερό Ποτάµι». Ένα κόµµα «πιο αριστερό από την αριστερά και πιο κεντρώο από το κέντρο»(!!), όπως µας πληροφόρησε ο ιδρυτής του. Κόµµα «business friendly» στην οικονοµία (µείωση φόρων και εισφορών για τις επιχειρήσεις), πατριδοκάπηλο στα «εθνικά» (συντάσσεται µε την κριτική του Αντώνη Σαµαρά στα ελληνοτουρκικά) και προοδευτικό στα ζητήµατα δικαιωµάτων (φιλελεύθερη «πολιτική των ταυτοτήτων»).
Νέα Αριστερά
Η Νέα Αριστερά είναι πια κανονικό κόµµα, ο Αλέξης Χαρίτσης είναι -και µε εκλογή από το Συνέδριο- πρόεδρος, ενώ εκλέχτηκαν και τα καθοδηγητικά όργανα. Η νέα κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ, δηµιουργεί ένα ερώτηµα: θα µπορούσε η Νέα Αριστερά, να βρεθεί ξανά µε τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα µετωπικό σχήµα; Για την ώρα τα στελέχη της ΝΕΑΡ (το µισό υπουργικό συµβούλιο του Τσίπρα δηλαδή, που υπερασπίζεται το κυβερνητικό έργο 2015-19), δεν βλέπουν σηµείο σύγκλισης µε τον ΣΥΡΙΖΑ, διότι αυτός, λένε, έχει µετατοπιστεί προς το κέντρο. Βέβαια µπροστά στον κίνδυνο απώλειας της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης, πολλά µπορούν να αλλάξουν.
Παράλληλα, η ΝΕΑΡ επιµένει στην ανάγκη δηµιουργίας «λαϊκού µετώπου για την υπεράσπιση της δηµοκρατίας και της κοινωνίας», απέναντι στη Δεξιά. Πρώτη πράξη σε αυτή την κατεύθυνση, το κάλεσµα Χαρίτση στα «προοδευτικά» κόµµατα να καταψηφίσουν τα υπέρογκα εξοπλιστικά, που υπάρχουν στον προϋπολογισµό. Η προσπάθεια αυτού του χώρου να αξιοποιήσει την «αύρα» του Νέου Λαϊκού Μετώπου στη Γαλλία και να παρουσιαστεί ως µια κάποια ελληνική εκδοχή του είναι καρικατούρα.
Ιδιαίτερα όταν η ανασυγκρότηση του χώρου της κατακερµατισµένης κεντροαριστεράς επιχειρείται σε συντηρητικότερη βάση, µε ακόµα πιο µετριοπαθείς θέσεις και εντελώς «από τα πάνω». Χωρίς αλληλοτροφοδότηση µε τις κοινωνικές αντιστάσεις, χωρίς αξιόπιστο πολιτικό σχέδιο και την παρουσία ηγεµονικής δύναµης της ριζοσπαστικής Αριστεράς (Ανυπότακτη Γαλλία).
Μετάλλαξη
Η συστηµική µετάλλαξη, η υπόκλιση στην κυρίαρχη ιδεολογία και ο άκρατος κυβερνητισµός, παραµένουν τα µεγαλύτερα εµπόδια για την ανάκαµψη της κεντροαριστεράς. Τα κόµµατα αυτά διέψευσαν προσδοκίες και ελπίδες, υλοποίησαν αντιλαϊκά µέτρα. Δεν αµφισβητούν ουσιαστικά τη λογική του κέρδους και το καθεστώς εργασιακής εκµετάλλευσης. Υποστηρίζουν τις ιµπεριαλιστικές συµµαχίες του ελληνικού κράτους και πριµοδοτούν τον ελληνικό «τσαµπουκά» στο Αιγαίο. Με όλα αυτά είναι µοιραίο να µην µπορούν να εµφανιστούν ως εναλλακτική απέναντι στη ΝΔ. Ταυτόχρονα, αυτό σε µεγάλο βαθµό τροφοδοτεί, τόσο την αποχή, όσο και την άνοδο της ακροδεξιάς.
Από τη στιγµή που τα πολιτικά υποκείµενα της κεντροαριστεράς βρίσκονται σε παρατεταµένη δοµική κρίση, η οποία είναι αποτέλεσµα επιλογών που έκαναν τα ίδια, είναι αδύνατο να εµπνεύσουν και να κινητοποιήσουν την κοινωνία. Πόσο µάλλον όταν η στρατηγική τους εξαντλείται στη διαχείριση της ζοφερής πραγµατικότητας, χωρίς ίχνος αντικαπιταλισµού ή έστω «µεταρρυθµιστικού ριζοσπαστισµού», που θα αποτελούσε ρήξη µε τον νεοφιλελευθερισµό και θα βελτίωνε τη ζωή της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Ο κόσµος που ζει από τη δουλειά του, η νεολαία των αδιεξόδων, ο κόσµος των αγώνων και της Αριστεράς, δεν έχουν να περιµένουν τίποτα από τη θολή σούπα του «προοδευτισµού».
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
