Ο Κ. Μητσοτάκης, η φορολογική ασυλία των αστών και η επίθεση γοητείας του τραμπισμού

Ένα από αυτά, ίσως το πιο «αόρατο», στα μάτια των παρατηρητών, ήταν ο ουσιαστικός αποκαθαρμός της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής ανάταξης και αντεπίθεσης του καπιταλισμού τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη – για να περιοριστούμε στην ευρύτερη γειτονιά μας. Με άλλα λόγια, το There Is No Alternative (TINA), το οποίο φαινόταν να έχει μπει σε μια τροχιά πολιτικής απονομιμοποίησης σε πλατιά κοινωνικά στρώματα ακόμη και εκτός της εργατικής τάξης , αναζωογονήθηκε από τη συστράτευση της ελληνικής, ροζβαθυμπλέ κυβέρνησης, την υιοθέτηση και την εφαρμογή του τρίτου μνημονίου, με αποτέλεσμα, συν τοις άλλοις, να έχουν αποθρασυνθεί πλήρως οι παλαιότεροι πιστοί του καπιταλιστικού, φονταμενταλιστικού δόγματος και να απαιτούν πια όχι απλώς αίμα, αλλά γη, ύδωρ και αίμα στην αρένα.

Η πρόσφατη αρθρογραφία του αστικού Τύπου, η οποία ακολούθησε την ομιλία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Κυριάκου Μητσοτάκη στη ΔΕΘ επιδόθηκε ακριβώς στην παλινόρθωση τόσο σε πρόσωπα όσο και σε στρατηγικές επιλογές της «καθαρής» και «παλιάς» πτέρυγας των νεοφιλελεύθερων εν Ελλάδι δυνάμεων. Τα πυρά που εξαπολύονται πάντα στο περίφημο πλαίσιο της «συμφωνίας νεοφιλελεύθερης μοναδικής αλήθειας και Ευαγγελίου» δεν είναι καινούρια ή άσφαιρα – η ένταση βολής έχει αλλάξει προς το χειρότερο για τις πλατιές κοινωνικές μάζες: Εμπορευματοποίηση των πάντων, «αριστεία» σαν αντεστραμμένο είδωλο μιας παγιωμένης ελίτ πολιτικών και οικονομικών ολιγαρχιών, κληρονομικώ δικαίω μεταβίβαση αξιωμάτων , θέσεων εξουσίας και ευθύνης, και  τέλος, και εδώ θα σταθούμε περισσότερο, πλήρη φορολογική ασυλία και αναχώρηση των αστών.

Ο φορολογικός αναχωρητισμός των αστών είναι ένα πολύ κρίσιμο νήμα που συνδέει τον Μητσοτάκη της ΔΕΘ με τον Ντόναλντ Τραμπ του πρώτου, αμερικανικού και δικομματικού, ντημπέιτ. Τι είπε ο Μητσοτάκης στη ΔΕΘ (και μάλιστα, αποθεώθηκε από τους αφιονισμένους γαλάζιους οπαδούς της τοξικής και κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας); Ότι προτίθεται να μειώσει τους φορολογικούς συντελεστές των επιχειρήσεων ακόμη και κάτω από 20% μέσα στην πρώτη διετία από την ανάληψη των καθηκόντων του πρωθυπουργού. Σημείωση προς πάσα, ενδιαφερόμενη κατεύθυνση – ο Μητσοτάκης δεν διέκρινε ανάμεσα σε ντόπια ή ξένη, σε μεγάλη, μεσαία ή… μικρομεσαία επιχείρηση σε αυτήν την σκληρά ταξική εξαγγελία… Το γεγονός ότι δεν έκανε τέτοιους επιθετικούς προσδιορισμούς έχει το προφανές νόημα του – ξέρει ποιους θέλει και μπορεί να εκφράσει το νέο πρόσωπο και κόμμα της ΝΔ υπό την ηγεσία του. Κάθε κεφαλαιοκράτη στην Ελλάδα (ξένο, εγχώριο, μεγάλο, μεσαίο ή.. μικρομεσαίο, δεν έχει σημασία).

Στο ίδιο κοινό απευθύνθηκε και ο Ντόναλντ Τραμπ, κάνοντας μια επίθεση γοητείας σε κάθε επιχειρηματία του «αμερικανικού ονείρου» από το βήμα του ντημπέιτ – και διόλου παράδοξα από τα χείλη του βγήκαν τα ίδια ποσοστά μείωσης και ουσιαστικά πλήρους απαλλαγής του αμερικανικού κεφαλαίου από κάθε φορολογία. «Δεσμεύομαι», είπε ο Τραμπ, «πως κάθε επιχείρηση σε αμερικανικό έδαφος (σ.σ. και επομένως όχι απαραίτητα αμερικανικών συμφερόντων ή μετοχικής σύνθεσης…), δεν θα πληρώνει περισσότερο από 15 ή 12% σε φόρους». Μετά ήρθε το τυράκι στη φάκα: «Αυτό θα γίνει ώστε να δημιουργήσουν αυτές οι επιχειρήσεις, νέες δουλειές». Δεν χρειάζεται ίσως να σημειώσουμε ότι δίπλα του, ο αμερικανός μεγιστάνας και ειδικός σε κάθε είδους κερδοσκοπία, φροντίζει να διαφημίζει το Κάμελοτ της οικογένειας τους και την «παιδεία αρίστων» (διάβαζε πλουσίων) που έχει εμφυσήσει στα μέλη της – πόσο κοντά σε όσα και ο Μητσοτάκης πρεσβεύει.

Φυσικά, ο φορολογικός αναχωρητισμός των «έξυπνων», όπως αυτοχαρακτηρίστηκε και ο Τραμπ σε διαφορετικό σημείο του ντημπέιτ, επειδή δεν αποκαλύπτει τα φορολογικά του σημειώματα και δεν πληρώνει κατ’ ουσίαν φόρους, δεν συνεπάγεται περισσότερες δουλειές – το ‘χει αποδείξει η πραγματικότητα των  φορολογικών παραδείσων για τους λίγους και της  εργασιακής κόλασης για τους πολλούς. Ο φορολογικός αναχωρητισμός, η φορολογική ασυλία και η συνεργασία απόκρυψης εισοδημάτων μεταξύ όλων των τραπεζών και των καλύτερων και τακτικότερων πελατών τους συνεπάγεται προκλητικό πλουτισμό, διάλυση των δημόσιων οικονομικών, κεφαλαιακή υπονόμευση του κοινωνικού κράτους και βαριά φορολόγηση για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.

Αυτήν την απενοχοποίηση της  σκληρής Δεξιάς, για την οποία η ΤΙΝΑ είναι η βασιλική οδός  πλουτισμού της μέσω της εξουθένωσης της εργατικής τάξης, πρόσφεραν στο πιάτο πρώτα η νεοφιλελεύθερη στράτευση της σοσιαλδημοκρατίας και σήμερα η συστράτευση της πρώην - κάποιας φοράς - αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ. Γενικά, εξελίσσεται μια προσπάθεια αντεπίθεσης της Δεξιάς (πχ και στη Γαλλία, με την επανεμφάνιση του Σαρκοζί), σαν ένα τσουνάμι «δικαίωσης» των αστών που έβγαλαν, ακόμη και μέσα στην κρίση, «από τη μύγα, ξύγκι». Στην Ελλάδα το έδαφος αυτής της αντεπίθεσης προετοίμασε ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας προσωπικά και η πρωθυπουργική καμαρίλα, που τον συνοδεύει και τον συμβουλεύει, ως παράκεντρο κομματικής και κυβερνητικής εξουσίας. Έτσι στρώνουν τον δρόμο στον Μητσοτάκη, όπως τον δρόμο για την εμφάνιση του κάθε Τραμπ άνοιξαν πολιτικοί των Δημοκρατικών, που ασπάστηκαν το Ευαγγέλιο της ΤΙΝΑ και σήμερα προσπαθούν απεγνωσμένα να τηρήσουν αποστάσεις από το «ανακόντα» που έθρεψαν μεταξύ τραπεζών, επιχειρήσεων, φορολογικών απαλλαγών, ριάλιτι σόου και κοινωνικά δαρβινιστικής πολιτικής επιβίωσης του ισχυρότερου και πλουσιότερου.