Ο κόσμος της εργασίας στο απόσπασμα του 4ου μνημονίου

Με την... άδεια του υπουρ­γού Οι­κο­νο­μι­κών, Ευ­κλεί­δη Τσα­κα­λώ­του, το 4ο μνη­μό­νιο είναι 4ο μνη­μό­νιο ή και 14ο μνη­μό­νιο, επει­δή και οι προη­γού­με­νοι, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΔΗΜΑΡ και ΛΑΟΣ, έφε­ραν δύο μνη­μό­νια, καμιά δε­κα­ριά επι­και­ρο­ποι­ή­σεις και με­σο­πρό­θε­σμα προ­γράμ­μα­τα και άλλες τόσες, κρυ­φές και κα­μου­φλα­ρι­σμέ­νες τρο­πο­λο­γί­ες και τρο­πο­ποι­ή­σεις. Στο τε­λευ­ταίο σπορ η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - ΑΝΕΛ απο­φά­σι­σε να συ­να­γω­νι­στεί εξί­σου επά­ξια τους... προη­γού­με­νους και μά­λι­στα στον τομέα που - υπο­τί­θε­ται ότι - η ση­με­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση διεκ­δι­κεί κάλ­πι­κα πα­ρά­ση­μα προ­στα­σί­ας και κου­ρε­λια­σμέ­να εύ­ση­μα αρι­στε­ρο­σύ­νης.

Έτσι, χθες, με τον γνω­στό, κρυφό τρόπο των «αε­ρο­πλα­νι­κών» τρο­πο­λο­γιών και των «κα­μου­φλα­ρι­σμέ­νων» νο­μο­τε­χνι­κών βελ­τιώ­σε­ων, η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - ΑΝΕΛ έστη­σε τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας στο από­σπα­σμα των έτι πε­ραι­τέ­ρω νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων ρυθ­μί­σε­ων υπέρ των ερ­γο­δο­τών, των επι­χει­ρη­μα­τιών, του ελ­λη­νι­κού κε­φα­λαί­ου, δη­λα­δή, στην ξε­χα­σμέ­νη, αλλά εκ­δι­κη­τι­κή για όσους την προ­δί­δουν και την βδε­λύσ­σο­νται, μαρ­ξι­κή γλώσ­σα.

Ένα κυ­βερ­νη­τι­κό πυρ κατά βού­λη­ση ενά­ντια στον κόσμο της ερ­γα­σί­ας, μια ρητή δή­λω­ση υπο­τα­γής στο ελ­λη­νι­κό κε­φά­λαιο και τις εντο­λές του ΔΝΤ, μια ρα­ψω­δία κα­τα­στρο­φής και εξα­θλί­ω­σης των ερ­γα­ζο­μέ­νων. 

Ομα­δι­κές απο­λύ­σεις έξω και πέρα από κάθε νο­μι­μό­τη­τα

Μέχρι χθες, και λίγο προ­τού ξε­κι­νή­σει η ψη­φο­φο­ρία, στο αρ­χι­κό κεί­με­νο του 4ου μνη­μο­νί­ου, το οποίο ήταν ταυ­τό­χρο­να, επι­και­ρο­ποί­η­ση του τρί­του, με­σο­πρό­θε­σμό πρό­γραμ­μα και 4ο μνη­μό­νιο πέρα από τη λήξη της προ­θε­σμί­ας του τρί­του, ο κό­σμος της ερ­γα­σί­ας μά­θαι­νε ότι ως προς τις ομα­δι­κές απο­λύ­σεις ναι μεν δεν αυ­ξα­νό­ταν τυ­πι­κά το μέ­γι­στο πο­σο­στό τους, όμως, για να προ­χω­ρή­σει σε αυτές, ο κάθε ερ­γο­δό­της αρκεί πια απλώς να τις γνω­στο­ποιεί στο Ανώ­τα­το Συμ­βού­λιο Ερ­γα­σί­ας και να προ­χω­ρά απε­ρί­σπα­στος σε αυτές, καθώς κα­ταρ­γεί­ται η προ­έ­γκρι­σή τους από το υπουρ­γείο Ερ­γα­σί­ας ή την οι­κεία Πε­ρι­φέ­ρεια.

Σε μια τέ­τοια πε­ρί­πτω­ση, βέ­βαια, ο κάθε ερ­γο­δό­της θα μπο­ρεί να υπερ­βεί το τυ­πι­κά ισχύ­ον μέ­γι­στο πο­σο­στό απο­λύ­σε­ων, χωρίς να ελέγ­χε­ται από που­θε­νά, καθώς, όπως εί­πα­με, οι ελεγ­κτι­κοί μη­χα­νι­σμοί κα­ταρ­γή­θη­καν και εγκρί­σεις επί των σχε­δί­ων απο­λύ­σε­ων δεν υφί­στα­νται πλέον.

Για να βρουν το δίκιο τους, οι ερ­γά­τες θα κα­λού­νται να προ­σφύ­γουν στα δι­κα­στή­ρια, όπου οι συν­θή­κες αρ­νη­σι­δι­κί­ας, αλλά και το υψηλό κό­στος προ­σφυ­γής ή έφε­σης (200 ευρώ) κα­θι­στούν πλή­ρως απα­γο­ρευ­τι­κή κάθε σκέψη για δι­καί­ω­ση - ση­μειώ­νε­ται ότι τα ερ­γα­το­δι­κεία δί­νουν πι­νά­κιο συ­ζή­τη­σης των υπο­θέ­σε­ων σε πρώτο βαθμό έπει­τα από 5-6 χρό­νια, ενώ εφέ­σεις συ­ζη­τού­νται κατά κα­νό­να μετά από 10-11 χρό­νια. Με άλλα λόγια, οι στρα­τιές απο­λυ­μέ­νων θα πολ­λα­πλα­σιά­ζο­νται σε χρόνο ενε­στώ­τα, ενώ η όποια δι­καί­ω­σή τους, οι επα­να­προ­σλή­ψεις ή οι κα­τα­βο­λές νό­μι­μων απο­ζη­μιώ­σε­ων και διεκ­δι­κού­με­νων δε­δου­λευ­μέ­νων θα ανα­βάλ­λο­νται επ’ αό­ρι­στον για το άδηλο μέλ­λον.

Ταυ­τό­χρο­να όμως η αρ­χι­κή πρό­βλε­ψη του 4ου μνη­μο­νί­ου - πο­λυ­νο­μο­σχε­δί­ου, κα­θό­ρι­ζε ένα «όπλο» στη φα­ρέ­τρα όσων ερ­γα­ζό­με­νων προ­σέ­φευ­γαν στη δι­καιο­σύ­νη. Προ­τει­νό­ταν ένα τεκ­μή­ριο ακυ­ρό­τη­τας των απο­λύ­σε­ων, εφό­σον το Ανώ­τα­το Συμ­βού­λιο Ερ­γα­σί­ας (ΑΣΕ) θα προ­χω­ρού­σε στην έκ­δο­ση αρ­νη­τι­κής, αι­τιο­λο­γη­μέ­νης από­φα­σης πάνω στο σχέ­διο ομα­δι­κών απο­λύ­σε­ων, επει­δή «δεν θα πλη­ρού­νται οι νό­μι­μες προ­ϋ­πο­θέ­σεις» - επο­μέ­νως και το μέ­γι­στο πο­σο­στό τους. Βέ­βαια, όπως ση­μειώ­θη­κε ήδη, μια τέ­τοια αρ­νη­τι­κή από­φα­ση του ΑΣΕ δεν θα εμπό­δι­ζε τον ερ­γο­δό­τη να απο­λύ­σει - απλώς, θα βοη­θού­σε τις αυ­ρια­νές προ­σφυ­γές των ερ­γα­ζο­μέ­νων ενα­ντί­ον των απο­λύ­σε­ων.

Ε, λοι­πόν αυτό το τεκ­μή­ριο ακυ­ρό­τη­τας κα­τάρ­γη­σε χθες με «κρυφή» τρο­πο­λο­γία η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - ΑΝΕΛ. Ούτε καν αυτό το μικρό, αιχ­μη­ρό «ξι­φί­διο» δεν άφησε στη φα­ρέ­τρα δι­κα­στι­κής διεκ­δί­κη­σης των ερ­γα­ζο­μέ­νων απέ­να­ντι στα όπλα μα­ζι­κής, κοι­νω­νι­κής κα­τα­στρο­φής του κε­φα­λαί­ου. Έτσι, πλέον αί­ρε­ται εντε­λώς το τεκ­μή­ριο ακυ­ρό­τη­τας που αρ­χι­κά είχε ει­σα­χθεί σε πε­ρί­πτω­ση που ο ερ­γο­δό­της προ­έ­βαι­νε στην υλο­ποί­η­ση του σχε­δί­ου ομα­δι­κών απο­λύ­σε­ων, και κα­τό­πιν το Ανώ­τα­το Συμ­βού­λιο Ερ­γα­σί­ας (ΑΣΕ) γνω­μο­δο­τού­σε αρ­νη­τι­κά. Πλέον το βάρος από­δει­ξης ότι ο ερ­γο­δό­της ενέρ­γη­σε έξω από το ισχύ­ον, νό­μι­μο πλαί­σιο πέ­φτει απο­κλει­στι­κά στους ερ­γα­ζό­με­νους, χωρίς καμιά «βο­ή­θεια» και τεκ­μή­ρια υπέρ τους.

Διά­λυ­ση των συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων ερ­γα­σί­ας, κα­τ’ε­ντο­λή του ΔΝΤ

Η τρο­πο­λο­γία δεν στα­μά­τη­σε εκεί βέ­βαια - ου­σια­στι­κά, κα­τάρ­γη­σε την επε­κτα­σι­μό­τη­τα των συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων ερ­γα­σί­ας και την αρχή της ευ­νοϊ­κό­τε­ρης ρύθ­μι­σης, προ­κα­τα­βο­λι­κά και προ­τού, υπο­τί­θε­ται, επα­νέλ­θει η δυ­να­τό­τη­τα κα­τάρ­τι­σης συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων μέσω συλ­λο­γι­κών δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων, με το τέλος του προ­γράμ­μα­τος προ­σαρ­μο­γής, πάλι υπο­τί­θε­ται, το φθι­νό­πω­ρο του 2018.

Ήταν και είναι μια από τις πά­γιες θέ­σεις του ΔΝΤ, την οποία η κυ­βέρ­νη­ση της... «πε­ρή­φα­νης και σκλη­ρής δια­πραγ­μά­τευ­σης», δήθεν είχε απο­κρού­σει. Έτσι, οι δύο αυτές αρχές θα ισχύ­σουν μόνο «εφό­σον το πλαί­σιο δη­μο­σιο­νο­μι­κής προ­σαρ­μο­γής ολο­κλη­ρω­θεί επι­τυ­χώς».

Απα­λεί­φε­ται επο­μέ­νως η ρητή πρό­βλε­ψη ημε­ρο­μη­νί­ας και προ­θε­σμί­ας (20 Αυ­γού­στου 2018) ανα­βί­ω­σης των συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων και του όποιου ευ­νοϊ­κού τους πλαι­σί­ου (επε­κτα­σι­μό­τη­τα-ευ­νοϊ­κό­τε­ρη ρύθ­μι­ση, εν προ­κει­μέ­νω) και έρ­χε­ται η νε­φε­λώ­δης και αντι­κει­με­νι­κά απο­λύ­τως επι­κίν­δυ­νη για τους ερ­γα­ζό­με­νους διά­τα­ξη και πρό­βλε­ψη της «επι­τυ­χούς ολο­κλή­ρω­σης της δη­μο­σιο­νο­μι­κής προ­σαρ­μο­γής». Κρι­τής αυτής της «ολο­κλή­ρω­σης» είναι ο Ευ­ρω­παϊ­κός Μη­χα­νι­σμός Στα­θε­ρό­τη­τας, ο γνω­στός μας ESM, αυτός που, με­τα­ξύ άλλων, ο γερ­μα­νός υπουρ­γός Οι­κο­νο­μι­κών, Βόλφ­γκανγκ Σόι­μπλε, επι­θυ­μεί να με­τε­ξε­λι­χθεί στο «Ευ­ρω­παϊ­κό ΔΝΤ» και ο οποί­ος, φυ­σι­κά, μόνο... φι­λερ­γα­τι­κός δεν είναι!

«Νόμος είναι η ασυ­δο­σία του ερ­γο­δό­τη»

Με αυτόν, λοι­πόν, τον τρόπο, κρυφά, «στη ζούλα», η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - ΑΝΕΛ και οι βου­λευ­τές της, που ψή­φι­σαν «και με τα δύο χέρια», πα­ρέ­δω­σαν τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας στην αυ­θαι­ρε­σία, την ασυ­δο­σία και την τρο­μο­κρα­τία των ερ­γο­δο­τών, των επι­χει­ρη­μα­τιών, των βιο­μη­χά­νων, των κα­τό­χων των μέσων πα­ρα­γω­γής, του κε­φα­λαί­ου, ξένου και ντό­πιου, που δρα­στη­ριο­ποιεί­ται στην Ελ­λά­δα. Για την κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - ΑΝΕΛ, νόμος πλέον είναι η ασυ­δο­σία του ερ­γο­δό­τη και όχι το δίκιο του ερ­γά­τη, που πρέ­πει να αντι­στα­θεί σθε­να­ρά και μα­χη­τι­κά μπρο­στά στις αναμ­μέ­νες μη­χα­νές του νέου, τε­ταρ­το­μνη­μο­νια­κού οδο­στρω­τή­ρα.