Ο κρίσιμος κρίκος: οργανωμένη πολιτική παρέμβαση

Αυτό δεν ση­μαί­νει ότι οι Σα­μα­ράς-Βε­νι­ζέ­λος θα κα­θί­σουν με σταυ­ρω­μέ­να χέρια, θα πα­ρα­δώ­σουν ομαλά την εξου­σία, όταν και όπως γί­νουν εκλο­γές.

Αντί­θε­τα ση­μαί­νει ότι απαι­τεί­ται επει­γό­ντως ορ­γα­νω­μέ­νη πο­λι­τι­κή πρω­το­βου­λία για την ανα­τρο­πή τους. Από τη σκο­πιά των συμ­φε­ρό­ντων των ερ­γα­τι­κών-λαϊ­κών δυ­νά­με­ων, αυτή η πρω­το­βου­λία επα­φί­ε­ται στην Αρι­στε­ρά. Που πρέ­πει να την ξε­δι­πλώ­σει κι­νη­μα­τι­κά, από τα κάτω, ανα­δει­κνύ­ο­ντας την κρί­σι­μη κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κή συμ­μα­χία που θα κα­θο­ρί­σει, επί­σης, την επό­με­νη ημέρα.

Οι Λαϊ­κές Επι­τρο­πές Αντί­στα­σης-Ανα­τρο­πής είναι ο ανα­ντι­κα­τά­στα­τος πα­ρά­γο­ντας για να απα­ντη­θούν ου­σια­στι­κά τα κα­θή­κο­ντα του σή­με­ρα, αλλά και τα αντί­στοι­χα της επό­με­νης πε­ριό­δου.

Η συ­γκυ­βέρ­νη­ση κα­ταρ­ρέ­ει, γιατί η τα­ξι­κή απλη­στία της μνη­μο­νια­κής γραμ­μής οδη­γεί στην απελ­πι­σία τις ερ­γα­τι­κές-λαϊ­κές μάζες, στην πλήρη κα­τάρ­ρευ­ση το κοι­νω­νι­κό κρά­τος, σε ιστο­ρι­κή υπο­βάθ­μι­ση τα ερ­γα­τι­κά και κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα. Αυτές τις δυ­νά­μεις και αυτά τα δι­λήμ­μα­τα πρέ­πει να φέρει στο προ­σκή­νιο η πο­λι­τι­κή, ακόμα και η εκλο­γι­κή πα­ρέμ­βα­ση της Αρι­στε­ράς.

Χρεια­ζό­μα­στε επει­γό­ντως ένα «ελά­χι­στο», ένα με­τα­βα­τι­κό, πρό­γραμ­μα που θα συ­στη­μα­το­ποιεί τις ελ­πί­δες του κό­σμου από τα κάτω μπρο­στά στην προ­ο­πτι­κή μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς, αλλά και τις δε­σμεύ­σεις της Αρι­στε­ράς απέ­να­ντι στον κόσμο. Δεν πρό­κει­ται μόνο για μια ανα­γκαία συ­ζή­τη­ση, που οφεί­λει να συ­μπε­ρι­λά­βει τις δυ­νά­μεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, του ΚΚΕ, της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ. Πρό­κει­ται, πε­ρισ­σό­τε­ρο, για συ­νέ­νω­ση αντι­στά­σε­ων, κι­νη­μά­των, ορ­γα­νώ­σε­ων αλ­λη­λεγ­γύ­ης, ζω­ντα­νού κό­σμου που αγω­νί­ζε­ται.

Μια τέ­τοια ξε­κά­θα­ρη τα­ξι­κή ανα­φο­ρά οφεί­λει να γίνει το κρι­τή­ριο για όλες τις επι­λο­γές της πε­ριό­δου, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της συ­γκρό­τη­σης των πολ­λα­πλών ψη­φο­δελ­τί­ων: Δεν είναι τυ­χαίο ότι στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ η υπο­ψη­φιό­τη­τα της Αγλα­ΐ­ας Κυ­ρί­τση στο Βό­ρειο Αι­γαίο –που συμ­βο­λί­ζει την αντί­στα­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων στην ΕΡΤ, αλλά και την ανα­γκαία «όσμω­ση» με­τα­ξύ των ρευ­μά­των της πο­λι­τι­κής Αρι­στε­ράς– έγινε δεκτή με εν­θου­σια­σμό.

Όπως, επί­σης, δεν είναι τυ­χαίο ότι οι επι­λο­γές του Οδυσ­σέα Βου­δού­ρη και Θό­δω­ρου Κα­ρυ­πί­δη συ­νά­ντη­σαν μα­ζι­κές αντιρ­ρή­σεις, προ­κά­λε­σαν συ­γκρού­σεις και δι­χα­σμό.

Για να μπο­ρέ­σει να αντι­με­τω­πί­σει απο­τε­λε­σμα­τι­κά μια πε­ρί­ο­δο σαν τη ση­με­ρι­νή, η Αρι­στε­ρά οφεί­λει να επι­χει­ρή­σει να δώσει πο­λι­τι­κή έκ­φρα­ση στον κόσμο της αντί­στα­σης από τα κάτω και όχι να χτί­σει μια «από τα ίδια» εκλο­γι­κο­πο­λι­τι­κή συμ­μα­χία με τα θραύ­σμα­τα –ή και με τμή­μα­τα…– του πα­λιού πο­λι­τι­κού σκη­νι­κού.

Μπαί­νο­ντας στην τε­λι­κή ευ­θεία η συ­γκυ­βέρ­νη­ση, το ντό­πιο κα­θε­στώς, αλλά και ο διε­θνής πα­ρά­γο­ντας, δεν θα δι­στά­σουν να ανοί­ξουν όλα τα με­γά­λα θέ­μα­τα προ­σα­να­το­λι­σμού. Και η νίκη της Αρι­στε­ράς θα προ­ϋ­πο­θέ­σει κα­θα­ρές απα­ντή­σεις, που θα απευ­θύ­νο­νται στον κόσμο και θα επι­χει­ρούν να τον θέ­σουν σε κί­νη­ση.

Κάθε από­πει­ρα συμ­βι­βα­σμού με τη μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή θα πρέ­πει να απορ­ρι­φθεί. Οι συμ­φω­νί­ες με τους δα­νει­στές για την πε­ρί­ο­δο 2014-2016 προ­βλέ­πουν την κα­τα­βο­λή τόκων και χρε­ο­λυ­σί­ων της τάξης του 4,5-5% του ΑΕΠ ετη­σί­ως. Αυτή η προ­ο­πτι­κή μπο­ρεί να υπη­ρε­τη­θεί μόνο με νέα, ακόμα πιο άγρια, προ­γράμ­μα­τα λι­τό­τη­τας που καμιά κυ­βέρ­νη­ση Αρι­στε­ράς δεν μπο­ρεί ούτε να σκέ­πτε­ται ότι θα τα εφαρ­μό­σει. Η ρήξη με τους ντό­πιους και διε­θνείς το­κο­γλύ­φους είναι απλώς ανα­πό­φευ­κτη.

Η ανα­τρο­πή των μνη­μο­νί­ων και η στάση πλη­ρω­μών προς τους δα­νει­στές γί­νε­ται για την Αρι­στε­ρά ένα υπο­χρε­ω­τι­κό ση­μείο αφε­τη­ρί­ας για την πο­ρεία προς τη γε­νι­κό­τε­ρη ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας και του αβά­στα­χτου συ­σχε­τι­σμού με­τα­ξύ κε­φα­λαί­ου και ερ­γα­σί­ας. Για την πο­ρεία προς τη σο­σια­λι­στι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση.

Είναι μια τέ­τοια στρα­τη­γι­κή ου­το­πι­κή;

Παρά την κρίση και την πρω­το­φα­νή για «ει­ρη­νι­κές» πε­ριό­δους μεί­ω­ση του ΑΕΠ κατά 25%, ο ελ­λη­νι­κός κα­πι­τα­λι­σμός πα­ρα­μέ­νει ένας ανα­πτυγ­μέ­νος κα­πι­τα­λι­σμός. Δεν έχει καμία σχέση με την κα­τε­στραμ­μέ­νη χώρα του 1950 όπου –κατά τους κα­πι­τα­λι­στές και τους διε­θνείς συμ­μά­χους τους– η μόνη ελ­πί­δα για ανά­πτυ­ξη ερ­χό­ταν απ’ έξω, από το σχέ­διο Μάρ­σαλ.

Σή­με­ρα στην κοι­νω­νία υπάρ­χουν πόροι, υπο­δο­μές, κλά­δοι (τι ει­ρω­νεία: ερ­γο­στά­σια που υπο­λει­τουρ­γούν στο ελά­χι­στο όριο των δυ­να­το­τή­των τους) που, αν απαλ­λα­γούν από το θα­νά­σι­μο ενα­γκα­λι­σμό με την κερ­δο­φο­ρία και τον αντα­γω­νι­σμό, αν τε­θούν υπό τον έλεγ­χο και στην υπη­ρε­σία της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας και των κοι­νω­νι­κών ανα­γκών, είναι εφι­κτό να στη­ρι­χθεί μια νέα προ­ο­πτι­κή.

Μας λένε ότι μια τέ­τοια προ­ο­πτι­κή είναι ασύμ­βα­τη με τις κα­τευ­θύν­σεις της ΕΕ και τη συμ­με­το­χή στο ευρώ. Και σωστά. Ο ζουρ­λο­μαν­δύ­ας των ευ­ρω­συν­θη­κών, οι «ελευ­θε­ρί­ες» των κε­φα­λαί­ων, ο άγριος νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός της τε­λευ­ταί­ας 20ε­τί­ας στην Ευ­ρώ­πη, βύ­θι­σαν εύ­πο­ρες και δυ­να­μι­κές κοι­νω­νι­κές στην κρίση και στην κα­τα­στρο­φή. Η Αρι­στε­ρά οφεί­λει να επι­χει­ρή­σει να αντι­στρέ­ψει αυτή την πο­ρεία με κάθε ανα­γκαίο μέσον, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της ρήξης με την ΕΕ και το ευρώ, προ­κει­μέ­νου να υπη­ρε­τη­θεί η ανά­γκη για ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας και να στη­ρι­χθούν οι ερ­γα­τι­κές-κοι­νω­νι­κές ανά­γκες.

Η ΔΕΑ και η «Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά» δεν ξε­κί­να­γε ποτέ την πο­λι­τι­κή της από το ζή­τη­μα του νο­μί­σμα­τος. Δεν συμ­με­ρι­ζό­μα­στε τις ανα­λύ­σεις ενός κά­ποιου «αρι­στε­ρού» οι­κο­νο­μι­κού εθνι­κι­σμού ή απο­μο­νω­τι­σμού. Όμως αυτό δεν ση­μαί­νει και το αντί­στρο­φό του: την υπο­τα­γή της πο­λι­τι­κής μας απέ­να­ντι στη λι­τό­τη­τα στα όρια ανο­χής της ΕΕ και του ευρώ. Τα όρια αυτά τα έχει ανα­δεί­ξει ο εκ­φυ­λι­σμός της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας και της «πλη­θυ­ντι­κής Αρι­στε­ράς» στην Ευ­ρώ­πη.

Αρ­χί­ζο­ντας την ανα­τρο­πή στην ίδια μας τη χώρα, είναι απο­λύ­τως θε­μι­τό να υπο­λο­γί­ζου­με στις συ­νέ­πειες-ντό­μι­νο στον άλλο ευ­ρω­παϊ­κό νότο, να υπο­λο­γί­ζου­με στην αλ­λη­λεγ­γύη της ερ­γα­τι­κής τάξης και της Αρι­στε­ράς σε όλη την Ευ­ρώ­πη, στις δυ­νά­μεις που δεν θα επι­τρέ­πουν το στραγ­γα­λι­σμό μιας αρι­στε­ρής κυ­βέρ­νη­σης στην Ελ­λά­δα.

Κά­ποιοι μέσα στην Αρι­στε­ρά θε­ω­ρούν ότι η μάχη για την κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς έχει χαθεί πριν καν ξε­κι­νή­σει, ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα «σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κο­ποι­η­θεί» πριν καν φτά­σει στη νίκη. Αυτό το σε­νά­ριο, άλ­λω­στε, απο­τε­λού­σε και απο­τε­λεί την κρυφή ελ­πί­δα του κα­θε­στώ­τος. Όμως οι αντι­δρά­σεις με­γά­λου μέ­ρους του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στις προ­τά­σεις για τις υπο­ψη­φιό­τη­τες Βου­δού­ρη και Κα­ρυ­πί­δη, σε συν­δυα­σμό με τη στα­θε­ρή θέση της Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας, απέ­δει­ξαν για άλλη μια φορά πόσο λα­θε­μέ­νες είναι οι από­ψεις που βλέ­πουν την πο­λι­τι­κή πάλη ως προ­δια­γε­γραμ­μέ­νη, ως ένα «στη­μέ­νο» ματς.

Βα­δί­ζου­με προς μιαν απο­φα­σι­στι­κή ανα­μέ­τρη­ση. Και ο μόνος δρό­μος είναι να εμπλα­κού­με και να την επι­χει­ρή­σου­με.