Ο ΣΥΡΙΖΑ, οι τράπεζες και το άρθρο 32 στη συνταγματική αναθεώρηση

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ελλάδα-δυστυχώς όχι εκείνο του κομμουνισμού, αλλά εκείνο του κουρέματος των καταθέσεων, προκειμένου οι τράπεζες-ζόμπι των τριών ανακεφαλαιοποιήσεων,των τριών μνημονίων, της εξαφάνισης του 25% του ΑΕΠ, της εργατικής ανθρωποθυσίας των εκατομμυρίων ανέργων και του οστρακισμού μισού εκατομμυρίου επιστημόνων και εργατών στο εξωτερικό, αυτές οι τράπεζες, λοιπόν, να... διασωθούν εις βάρος πια των πελατών και καταθετών τους. Όχι ότι στις προηγούμενες ανακεφαλαιοποιήσεις είχαν πληρώσει άλλοι το μάρμαρο, πάλι οι ίδιοι ήταν, αλλά δεν είχε φανεί το κακό διά γυμνού οφθαλμού-ερχόταν με τα εκκαθαριστικά της εφορίας και την εργασιακή, άμισθη σκλαβιά.

Τι είναι η ληστεία μίας τράπεζας, μπροστά στην ίδρυσή της και κυρίως μπροστά στη διάσωση των μετόχων, των μάνατζερ, των ιδιοκτητών και των διοικητικών στελεχών τους με τα λεφτά των άλλων; Ένα τίποτα, μια σταγόνα στον ωκεανό όπως θα έγραφε ενδεχομένως επικαιροποιημένα ο Μπρεχτ.

Το θέμα επομένως είναι ποιά κυβέρνηση θα χρεωθεί το κούρεμα των καταθέσεων. Και ενόψει των διαδοχικών και αλληλοεπικαλυπτόμενων εκλογικών αναμετρήσεων του πολυ-εκλογικού 2019 το ζήτημα είναι συνακόλουθα όχι το αν θα γίνει κούρεμα αλλά το πότε. Πριν ή μετά τις εθνικές εκλογές;

Γιατί ολοφάνερα, όσοι πλειστηριασμοί και αν γίνουν, το θέμα δεν θα κλείσει. Όχι μόνο επειδή δεν είναι «επαρκής» ο αριθμός των πλειστηριασμών, αλλά και επειδή τα αποτελέσματά τους, είναι πενιχρά και αναιμικά-γι’ αυτό και σε πλείστες όσες περιπτώσεις πλειοδοτούν... μειοδοτώντας οι ίδιες οι τράπεζες.

Με άλλα λόγια και γενικό ξεπούλημα κόκκινων δανείων και των κυρίως ακίνητων αξιών που έχουν συνδεθεί με αυτά να γίνει, με συνεδριάσεις δικαστηρίων στην πλατεία Συντάγματος ή έξω από το χρηματιστήριο, το κούρεμα είναι προ των πυλών. Και πλειστηριασμοί, όπως-όπως και όσο-όσο, και κούρεμα στις καταθέσεις.

Το θέμα, επομένως, και ας μας συγχωρεθεί η επανάληψη προς εμπέδωση, είναι ποια κυβέρνηση θα χρεωθεί το κούρεμα-αυτή που φεύγει ή αυτή που έρχεται.

Στον ΣΥΡΙΖΑ φοβούνται και τρέμουν ένα κούρεμα πριν από τις εκλογές. Γιατί και πολύ απλά αυτό θα είναι το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της εκλογικής ήττας που θα εξελιχθεί σε αυτήν την περίπτωση σε κανονική νίλα του Τσίπρα,της καμαρίλας του και της κυβέρνησής του. Ούτε την ψήφο του μικρού Αλέξη,που έμαθε να γράφει με το δεξί, δεν θα βρίσκουν στην κάλπη.

Στη ΝΔ αντίστοιχα, φοβούνται και τρέμουν ένα κούρεμα μετά την εκλογική τους νίκη, όποτε και αν στηθούν εθνικές κάλπες. Μάιο, Οκτώβριο, Αύγουστο, με τα μπάνια του λαού.

Γιατί υπάρχει στην τελική στροφή του έτους ή στην αυγή του επόμενου, η εκλογή προέδρου της δημοκρατίας. Και με τα σημερινά συνταγματικώς ισχύοντα, η άγονη διαδικασία εκλογής οδηγεί σε νέες εθνικές κάλπες. Με άλλα λόγια, και με το πολύ πιθανό, κυλώνειο άγος του κουρέματος των καταθέσεων να βαραίνει τις πλάτες πια του Μητσοτάκη, σε νέες κάλπες και πιθανή απώλεια της πρόσκαιρης κυβερνητικής εξουσίας. Σαν να λέμε σε... δεξιά παρένθεση.

Εξού και το χθεσινό μπάχαλο στη Βουλή για την αναθεώρηση του άρθρου 32. Ξαφνικά(;) και από το πουθενά(;) οι ίδιοι οι ΣΥΡΙΖΑίοι έκαναν, στους διαδρόμους του κοινοβουλίου και τα δημοσιογραφικά «πηγαδάκια», φιλολογικές συζητήσεις... υπαναχώρησης(!) από τη δική τους πρόταση για αποσύνδεση της εκλογής του προέδρου της δημοκρατίας από την πρόωρη διάλυση της Βουλής και τη συνακόλουθη προσφυγή σε εθνικές εκλογές. Από την πλευρά της, η ΝΔ ξιφουλκούσε πως η κυβέρνηση οφείλει να επιδείξει συνέπεια, μιας και την προτεινόμενη, νέα διάταξη ψηφίζει και υποστηρίζει, με την προφανή πολιτική υστεροβουλία, και η αξιωματική αντιπολίτευση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ παλεύει να βγει από τον θεσμικό λάκκο, τον οποίον ο ίδιος άνοιξε και έπεσε μέσα, μπας και πάρει «ρεβάνς» για την ήττα στις εθνικές κάλπες του 2019 με μια ρελάνς στην προεδρική εκλογή και τις τότε εθνικές κάλπες, αν δεν περάσει η αναθεώρηση του άρθρου 32. Η ΝΔ θέλει να σπρώξει βαθύτερα στον λάκκο τον ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου αφενός να μην έχει τον βραχνά μιας νέας εθνικής κάλπης το 2020 πάνω στα ερείπια του κουρέματος των καταθέσεων και αφετέρου, αν χρειαστεί, να εκτονώσει την όποια κοινωνική ένταση μιας τέτοιας, τραπεζικής εξέλιξης, στην προεδρική κάλπη ανάδειξης του νέου προέδρου της δημοκρατίας από τον λαό.

Το καυτό ζήτημα επομένως για τους ΝεοΔημοκράτες είναι να μην υπάρξει πρόωρη διάλυση της Βουλής το 2020. Και ο ΣΥΡΙΖΑ τούς έδωσε το καταλληλότερο πάτημα, τόσο με τη σχετική πρόταση, που σημειωτέον ότι προκαταρκτικά αν και όχι δεσμευτικά έχει υπερψηφιστεί στην επιτροπή αναθεώρησης και από τα δύο κόμματα, όσο και με τα χθεσινά αλλοπρόσαλλα ήξεις-αφήξεις μόλις συνειδητοποίησαν προφανώς στην πρωθυπουργική καμαρίλα τις συνέπειες μιας τέτοιας συνταγματικής πρόβλεψης-η ρεβάνς του 2020 με αφορμή την προεδρική εκλογή, πάει περίπατο.

Και έτσι, μπροστά στα μάτια μας, εξελίσσεται ένα άθλιο θέαμα πολιτικών σκοπιμοτήτων και γελοιοποίησης (και) της διαδικασίας για τη συνταγματική αναθεώρηση. Γιατί μπορεί για παράδειγμα κάποιοι ΣΥΡΙΖΑίοι ομιλητές και από το βήμα της Βουλής, να θυμήθηκαν τη θεσμική εκτροπή με την ανάδειξη του Λουκά Παπαδήμου στην πρωθυπουργία το 2011, αλλά για την ταμπακέρα του κουρέματος των καταθέσεων και των συνεπειών του, στην κοινωνία και την πολιτική σκηνή, δεν είχαν να πουν κάτι-και πώς να τολμήσουν να πουν...

Το πολυ-εκλογικό 2019 δεν έχει να προσφέρει άρτο, ακόμη και μετά τη στα χαρτιά και με προφανή ψηφοθηρική στόχευση αύξηση του κατώτατου μισθού. Προσφέρει, δυστυχώς, άφθονο θέαμα-από το μακεδονικό έως το βρυκολάκιασμα των τραπεζών και τη διά της τεθλασμένης παρωδία στην έναρξη της συζήτησης για το αναθεωρημένο Σύνταγμα. 

Γύρευε τί άλλο έχουμε να δούμε ακόμη...