Ο Τραμπ, η κλιματική αλλαγή, τα πετρέλαια στην Ελλάδα και η ριζοσπαστική Αριστερά

Ένας λειψός συμβιβασμός βασικά μεταξύ των μεγαλύτερων βιομηχανικών κρατών που αποτελούν ταυτόχρονα και τους μεγαλύτερους ρυπαντές του κοινού, πλανητικού μας σπιτιού λαμβάνει άδοξο όσο και προβλέψιμο τέλος.

Οι ΗΠΑ ουδέποτε υπήρξαν ο πιο πρόθυμος συνομιλητής στο τραπέζι των επαναλαμβανόμενων διαπραγματεύσεων για την απόπειρα ανάσχεσης της κλιματικής αλλαγής (αν βέβαια αυτή είναι εφικτή, ακόμη και με τα ημίμετρα των αλλεπάλληλων συμφωνιών από το Κιότο έως τη γαλλική πρωτεύουσα). Οι αμερικανικές κυβερνήσεις είναι απολύτως δέσμιες των μεγάλων πετρελαϊκών κολοσσών και της εξορυκτικής βιομηχανίας και οποιαδήποτε στροφή σε άλλες πηγές ενέργειας ξορκίζεται και απορρίπτεται σαν ένα ιδιότυπο casus belli στον αμερικανικό τρόπο ζωής και κατανάλωσης - εννοώντας τον αμερικανικό τρόπο ζωής, κατανάλωσης και κερδοφορίας των μετόχων και διοικητικών στελεχών πχ της ExxonMobil.

Το να επιχειρηματολογήσει κανείς για την κλιματική αλλαγή και για τις συνέπειές της, νομίζω ότι περιττεύει - τα σημάδια ότι ο πλανήτης βρίσκεται στο παρά πέντε αν όχι το και ένα μιας μεγάλης και στην πραγματικότητα εντελώς απρόβλεπτης κλιματικής καμπής είναι ορατά. Απλά, όπως θα το έθετε ένας λαϊκός σοφός, είναι αδύνατο να πείσεις κάποιον για την κλιματική αλλαγή και τις καταστροφικές της συνέπειες, όταν το πορτοφόλι του εξαρτάται ακριβώς από τη φανατική άρνησή της.

Πάρτε για παράδειγμα τον Τραμπ ή τον υπουργό Εξωτερικών του, Ρεξ Τίλερσον. Φανταστείτε τους σε μια αίθουσα όπου επιχειρηματολογούν για ώρες ριζοσπάστες οικολόγοι, κάτοικοι νησιών της Πολυνησίας, λιμοκτονούντες γεωργοί της Αιθιοπίας, Εσκιμώοι της Αλάσκας ή άστεγοι της Αϊτής, όλοι τους είτε επιστήμονες είτε θύματα είτε εμπειρικοί παρατηρητές των πρώτων σημαδιών των καταστροφικών αλλαγών στο κλίμα. Υπάρχει περίπτωση να τους πείσουν, όταν το πορτοφόλι, το ταξικό συμφέρον, η πολιτική αποστολή και των δύο είναι ακριβώς όχι απλώς το να μην καταλάβουν τις συνέπειες του εξορυκτισμού, της καύσης άνθρακα και της πετρελαϊκής, ενεργειακής κυριαρχίας, αλλά να τις μεταφράσουν σε χρήμα, κέρδη και μερίσματα;

Όταν για παράδειγμα, ο Τίλερσον ακούει για τη γοργή τήξη των πάγων στην Αρκτική, «μεταφράζει» την εξέλιξη αυτή, σε μέγιστη ευκαιρία συνεργασίας με τη Ρωσία, προκειμένου να προχωρήσει η συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων πετρελαίου και αερίου στον πυθμένα του Βόρειου Πόλου. Για τον Τίλερσον (και τον κάθε Τίλερσον), η κλιματική αλλαγή και κρίση είναι (πάντοτε...) και μια ευκαιρία για περισσότερα κέρδη. Αν καταποντιστούν και μερικές δεκάδες κατοικήσιμα νησάκια πχ στον Ειρηνικό από την άνοδο της στάθμης των θαλασσών ή εξαφανιστούν παραθαλάσσιοι οικισμοί και διαβρωθούν ακτές και παραλίες σε μια γενικευμένη «Ατλαντίδα» του 21ου αιώνα, με ανυπολόγιστες ζημιές και εκατοντάδες χιλιάδες κλιματικούς πρόσφυγες, θα είναι απλώς οι επόμενες περιπτώσεις των «θεμιτών» παράπλευρων απωλειών του ακήρυχτου πολέμου για την εξορυκτική επικυριαρχία.

Ενός πολέμου με κατεξοχήν ταξικά χαρακτηριστικά : Οι πετρελαϊκές εταιρείες τον διεξάγουν σε βάρος αυτοχθόνων, ιθαγενών, καταναλωτών και εργαζομένων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Από την ώρα που ξεκινούν οι «αθώες» ερευνητικές προεργασίες έως την ώρα που συντελείται, με μαθηματική ακρίβεια, η πρώτη έκρηξη σε πλατφόρμα άντλησης ή το πρώτο ατύχημα σε δεξαμενόπλοιο. Από την ώρα που πόλεις και χωριά ξηλώνονται προκειμένου να στηθούν τα τρυπάνια έως την ώρα που στρατολογούνται εργάτες σε εγκαταστάσεις με πλημμελή μέτρα ασφαλείας και άμεσους κινδύνους ζωής ή ακρωτηριασμού. Η σκιά των απανταχού Ντάνιελ Πλέινβιου πέφτει βαριά πάνω στις κοινωνίες και τις περιοχές, στις οποίες ανακαλύφθηκε πετρέλαιο.

Όπως και στην Ελλάδα πλέον. Και εδώ θα πρέπει να είμαστε πολύ καθαροί και αγωνιστικοί. Αν και αντιλαμβάνομαι ότι ο πειρασμός είναι μεγάλος σε ορισμένους της Αριστεράς (γενικά), προκειμένου να υποσχεθούν μια κάποια, μελλοντική «κοινωνικοποίηση» ή και εθνικοποίηση των κοιτασμάτων πετρελαίου, η κλιματολογική κατάσταση των πραγμάτων υπαγορεύει εντελώς διαφορετική προσέγγιση. Τα πετρέλαια πρέπει να μείνουν εκεί που είναι και ο εξορυκτικός παροξυσμός να σταματήσει χθες. Με άλλα λόγια, δεν πρέπει και δεν χρειάζεται να αντληθούν πετρέλαια από το ελληνικό, θαλάσσιο ή χερσαίο χώρο - είναι καταρχάς κλιματολογικό έγκλημα με ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς σε βάρος των τωρινών και των επόμενων γενιών.

Την ώρα επομένως που το κοπάδι από τους πετρελαϊκούς καρχαρίες έχει ζώσει το ενεργειακό τόξο από την Κέρκυρα έως την Κρήτη (και όπως θα τόνιζε και ο Αντώνης Νταβανέλος, το τόξο αυτό κουμπώνει ουσιωδώς πρώτον, με το στρατιωτικο-πολιτικό άξονα που συναπαρτίζεται πια από την Ελλάδα, την Αίγυπτο, την Κύπρο και το Ισραήλ και δεύτερον, με τα υπόλοιπα κοιτάσματα κυρίως αερίου στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο), στη ριζοσπαστική Αριστερά πέφτει το βάρος να πολεμήσει την εξόρυξη πετρελαίων στον ελλαδικό χώρο, εξηγώντας τις άμεσες, βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες συνέπειες στο περιβάλλον, τη ζωή,την εργασία και την ύπαρξη άλλων δραστηριοτήτων (πχ αλιεία, γεωργία, τουρισμός) και το κλίμα. Γιατί όντως και από μια άλλη σκοπιά, μακράς, στυγνής και αδυσώπητης εκμετάλλευσης των λαϊκών και εργατικών μαζών από την αστική τάξη των πετρελαϊκών κοιτασμάτων και της προσήλωσης στην αμερικανική ηγεμονία, η Ελλάδα δεν πρέπει να εξελιχθεί στη Βενεζουέλα της Ευρώπης...