Να μη ξεχνάμε της Δεξιά της Δεξιάς
Η εφημερίδα αυτή ποτέ δεν υιοθέτησε την άποψη ότι η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου θα πέσει ως «ώριμο φρούτο». Ακόμα και την ώρα της σήψης τους, που αναδεικνύεται από τις διαδοχικές κωλοτούμπες απέναντι στην τρόικα, για εμάς είναι σαφές ότι το εργατικό κίνημα και η Αριστερά πρέπει να οργανώσουν συστηματικές πολιτικές και κινηματικές πρωτοβουλίες για να τους ρίξουν. Αλλιώς, τα περιθώρια ανασύνταξής τους παραμένουν υπολογίσιμα, καθώς διαθέτουν την πλειοψηφική στήριξη των καθεστωτικών δυνάμεων.
Η υποχρέωση των Σαμαρά-Βενιζέλου να βρουν 180 βουλευτικές ψήφους την άνοιξη θεωρείται από πολλούς ως το αναπόφευκτο Βατερλό της συγκυβέρνησης. Είναι μια άποψη αποπροσανατολιστική, που οδηγεί κυρίως τον ΣΥΡΙΖΑ σε πολιτική παθητικότητα. Οι λογαριασμοί που δείχνουν ότι οι Σαμαράς-Βενιζέλος δεν έχουν τα απαραίτητα «κουκιά» για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας υποτιμούν δύο παράγοντες: α) τη συσπείρωση που μπορεί να προκαλέσει στο αστικό πολιτικό στρατόπεδο μια απειλητική οικονομική κρίση (π.χ. ένα bank run) στην προεκλογική περίοδο β) τα πολιτικά ανακλαστικά της ακροδεξιάς, του χώρου στα δεξιά της ΝΔ.
Για παράδειγμα, όλοι οι λογαριασμοί για τους 180 γίνονται πάνω στην πολιτική βάση της εξαίρεσης των βουλευτών της ΧΑ. Πράγματι, την ώρα που η ηγεσία της νεοναζιστικής ΧΑ κινδυνεύει με βαριές ποινές φυλάκισης, είναι απίθανο αυτή η ίδια να δώσει πολιτικό σωσίβιο στο Σαμαρά. Όμως τι μπορεί να συμβεί αν το πολιτικό δυναμικό της ΧΑ –τη δεξαμενή των ψηφοφόρων της και ίσως και ένα τμήμα της σημερινής κοινοβουλευτικής ομάδας της– αναλάβει να καθοδηγήσει άλλος «διαχειριστής»;
Στο ερώτημα αυτό εδράζεται η πρωτοβουλία τού κάποτε δεξιού χεριού του Σαμαρά, Τάκη Μπαλτάκου, να συγκροτήσει κόμμα, τις «Ρίζες», με ξεκάθαρη ακροδεξιά πολιτική. Επιφανειακή η πρωτοβουλία του Μπαλτάκου, μοιάζει να συγκρούεται με τη ΝΔ, απειλώντας να «πριονίσει» ακόμα περισσότερο την επιρροή της. Όμως στην ουσία τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα: Ο ίδιος ο Μπαλτάκος ερωτηθείς για τις σχέσεις του με τον Σαμαρά έδωσε μια απάντηση που υπαινίσσεται συντονισμό προσπαθειών: «Ξέρω τι κάνει, ξέρει τι κάνω...».
Ένα πρώτο πεδίο πιθανού συντονισμού είναι η ενίσχυση της προσπάθειας για τους 180: ο Μπαλτάκος, ξεκινώντας από τον Καπερνάρο, θα επιχειρήσει να συγκεντρώσει τα απείθαρχα θραύσματα της (κάποτε αντιμνημονιακής) «λαϊκής Δεξιάς» και μαζί τους ένα τμήμα της παραδοσιακής ακροδεξιάς (βασιλικοί, κρυπτοχουντικοί κ.ά.) που μπορεί να δημιουργεί μια ελκτική βάση και προς κομμάτι (μικρότερο ή μεγαλύτερο) της ΧΑ. Η αποτελεσματικότητα αυτής της τακτικής είναι αμφιλεγόμενη, αλλά δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Η σαθρότητα των «αντιμνημονιακών» της Δεξιάς και της ακροδεξιάς μπορεί να εγκυμονεί εκπλήξεις.
Όμως ο σχεδιασμός Μπαλτάκου είναι πιο μακροπρόθεσμος. Λογοδοτεί στη στρατηγική αντιμετώπισης του ΣΥΡΙZA και της Αριστεράς γενικότερα με τις μεθόδους «ακραίας πολιτικής πόλωσης», που ο Μπαλτάκος είχε προαναγγείλει με αναφορές ακόμα και στην «αγωνιστικότητα» του αστικού στρατοπέδου κατά τον εμφύλιο πόλεμο. Δεν είναι τυχαίο ότι οι «Ρίζες» άρχισαν την πολιτική παρέμβασή τους με εκκλήσεις στο στρατό, στην αστυνομία και την εκκλησία. Συγκροτούν μια δύναμη που θα μπορεί σήμερα να πει και να κάνει αυτά που δεν μπορεί ο Σαμαράς, ενώ προετοιμάζονται για «αύριο» να έχουν έτοιμο για πάσα χρήση ένα «σιδερένιο χέρι».
Αυτά τα σχέδια και αυτές τις απειλές πρέπει άμεσα να αντιμετωπίσουμε. Η δύναμη του μαζικού κινήματος, όπως έστω και έμμεσα φάνηκε ξανά στις πορείες του Πολυτεχνείου και στις απεργιακές διαδηλώσεις, είναι ο παράγοντας που μπορεί να τους κόψει τη φόρα. Υπό την προϋπόθεση ότι και η Αριστερά δεν θα βυθιστεί σε κοινοβουλευτικό λήθαργο την ώρα που οι αντίπαλοί της ετοιμάζονται για συνδυασμό κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής δράσης...
