Αν πριν από χρόνια έλεγε κάποιος ότι το μικρό χωριό της Ειδομένης θα γινόταν σύνθημα που θα αντηχούσε στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, μάλλον θα γελούσαμε. Κι όμως. Έγιναν σύνθημα. Μόνο που από όσες και όσους το φωνάζαμε προχθές, κανένας και καμιά δεν γελούσε.
Ήμασταν οργισμένες και οργισμένοι για τον τρόπο με τον οποίο τα βρώμικα χέρια ενός κράτους, που ξέρει μόνο να καταστέλλει, είχαν απλωθεί ήδη από τα ξημερώματα στην Ειδομένη, πάνω σε ανθρώπους που είχαν περπατήσει χιλιάδες χιλιομέτρων κι είχαν περάσει το Αιγαίο με όποιο μέσο μπόρεσαν. Ελάχιστα βήματα πριν από τον φράχτη που τους εμπόδιζε να συνεχίσουν το ταξίδι της προσφυγιάς τους, έπρεπε να εξαναγκαστούν να μπουν σε λεωφορεία για να καταλήξουν –εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά- σε ένα γήπεδο ανίκανο να στεγάσει ανθρώπους ταλαιπωρημένους. Κι όλα αυτά, αφού είχε φροντίσει η ελληνική κυβέρνηση να απομακρύνει και να προσαγάγει “εγκαίρως” δημοσιογράφους και φωτορεπόρτερ από την περιοχή. “Μαύρο” και στην Ειδομένη, λοιπόν.
Η αγανάκτηση ήταν αρκετή για να ανταποκριθούν στο κάλεσμα της Αντιρατσιστικής Πρωτοβουλίας Θεσσαλονίκης -μέσα στις λίγες ώρες που μεσολάβησαν- περίπου 800 άνθρωποι της αριστεράς και του αντιρατσιστικού κινήματος. Αξίζει να σημειωθεί πως ήταν και η μοναδική διαμαρτυρία πανελλαδικά, που οργανώθηκε τόσο γρήγορα, σαν άμεση απάντηση στη βίαιη εκκένωση της Ειδομένης τα ξημερώματα της ίδιας μέρας.
«Οι μετανάστες είναι αδέρφια ταξικά,
στρατόπεδα συγκέντρωσης ποτέ και πουθενά»
Παρά τον σχετικά μικρό αριθμό της η πορεία κυριαρχούνταν από συνθήματα αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, από συνθήματα για τα σφαγεία των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων όπου γης, για τον εχθρό που δεν κρύβεται πίσω από τον κάθε Ξένο, όπως θα ήθελε μια “βολική” εθνική αφήγηση, αλλά στρογγυλοκάθεται στις τράπεζες και τα υπουργεία πρώτα και κύρια της ίδιας μας της χώρας.
Η ένταση δεν έλειψε. Μόλις η πορεία πλησίασε τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ –με το οικείο πλέον σε κάθε κινητοποίηση σκηνικό της “προστασίας” τους από αστυνομικές διμοιρίες – άρχισαν να εκτοξεύονται κόκκινες μπογιές. Τα μέχρι εκείνη την ώρα αναμμένα φώτα στα παράθυρα έσβησαν. Συνετό. Είναι καλύτερα να μη δίνεις στόχο. Τουλάχιστον όχι όταν οι ίδιες οι πράξεις σου φωνάζουν περισσότερο. Και φωνάζουν αδικία. Και ταξική μεροληψία σε βάρος των αδυνάτων και των λιγότερο ευνοημένων. Και το ότι μπορείς να φράζεις το δρόμο σε ανθρώπους, αρκεί να διακινούνται ανενόχλητα τα εμπορεύματα.
Και τότε ξέρεις ότι οι μέρες αυτών που κλέβουν “του φτωχού τ’ αρνί”, είναι μετρημένες.
