Πέντε ανόητα επιχειρήματα

1) «Η συμφωνία πέτυχε ρωγμές στο αντίπαλο στρατόπεδο (τους δανειστές), τις οποίες μπορούμε να αξιοποιήσουμε, ενώ αποκάλυψε σε όλους το ρόλο και τις προθέσεις της Γερμανίας  –άρα υπάρχουν και θετικά».  

Η «συμφωνία» δεν πέτυχε καμία ρωγμή στο αντίπαλο στρατόπεδο. Υπήρξε συντριπτική νίκη του νεοφιλελεύθερου ολοκληρωτισμού (ασφαλώς δεν ζητάει κανείς από την κυβέρνηση να είχε νικήσει αυτό τον παντοδύναμο αντίπαλο). Και μάλιστα αυτός ο ολοκληρωτισμός αποθρασύνθηκε βάζοντας στο «τραπέζι» όλο και σκληρότερα μέτρα και –το χειρότερο– απαιτώντας πια θεσμοθέτηση τόσο του τσεκουρέματος της δημοκρατίας όσο και της νεοφιλελεύθερης ολοκλήρωσης σε όλη την ευρωζώνη (είναι άλλο θέμα αν η επικράτηση αυτών των πολιτικών οδηγήσουν σε διάσπαση ή ακόμη και σε διάλυση της ευρωζώνης –αυτό δεν είναι απαραίτητα έξω από τις επιλογές του Βερολίνου).

Το επιχείρημα, «η Γερμανία αποκαλύφθηκε» είναι ανάλογο με το να λέει κανείς ότι και το 1945 οι ΗΠΑ «αποκαλύφθηκαν» ως κυνική ιμπεριαλιστική δύναμη (κι όχι ως αγνή δημοκρατία όπως πιστευόταν μέχρι τότε) με τις δύο ατομικές βόμβες που έριξαν στην Ιαπωνία. Πόσο μεγάλη ζημιά έπαθαν άραγε οι ΗΠΑ από αυτή την «αποκάλυψη» τότε;

Και άραγε, ακόμη κι αν υπήρχαν ρωγμές στην ευρωζώνη, με τι είδους κότσια θα τις «εκμεταλλευόταν» η ελληνική κυβέρνηση; Θα καταφέρει να φέρει σε διάσταση τον Ολάντ και τον Ρέντσι με τη Μέρκελ (ή ακόμη καλύτερα τη Μέρκελ με τον Σόιμπλε) όταν δεν έχει τα πολιτικά κότσια να τα βάλει με τους καπιταλιστές του εσωτερικού; Όταν δεν έχει κουνήσει τον Σάλλα, δεν έχει θίξει τον Μελισσανίδη, αλλά ούτε έχει επιχειρήσει να επιβάλει στον πιο αδύναμο μικροκαπιταλιστή το βασικό μισθό των 751 ευρώ;

2) «Δεν πρέπει με τίποτε να ξαναγυρίσουν οι Σαμαροβενιζέλοι».

Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος δεν μπορούν να επιστρέψουν γιατί είναι πολιτικά πτώματα, σκοτωμένα από τον λαό και θαμμένα μάλιστα από τα ίδια τους τα κόμματα. Και είναι πολιτικά πτώματα επειδή εφάρμοσαν μνημόνια ενάντια στις ίδιες τις ζωές της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού. Αυτό το μέλλον θα έχουν κι όσοι άλλοι (πρόσωπα και κόμματα) θα επιχειρήσουν να επιβάλλουν μνημόνια.

Αν με το επιχείρημα αυτό («Δεν πρέπει με τίποτε να ξαναγυρίσουν οι Σαμαροβενιζέλοι») εννοούν κάποιοι την επάνοδο της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και των άλλων μνημονιακών δυνάμεων, θα πρέπει επιτέλους να αντιληφθούν ότι εν πολλοίς αυτά έχουν επανέλθει: Στη Βουλή η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι ψηφίζουν ομόφωνα με την κυβέρνηση –και αυτό θα συνεχιστεί για καιρό με όλους τους εφαρμοστικούς νόμους του μνημονίου! Επίσης από καιρό έχουν επιστρέψει και πολλά πρόσωπα του αμαρτωλού, διαπλεκόμενου και μνημονιακού παρελθόντος με επιλογή της ίδιας της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ: Παυλόπουλος (ΝΔ, μνημόνιο), Σαγιάς (νομική υποστήριξη εκποίησης δημόσιου πλούτου), Σπίρτζης (ΠΑΣΟΚ, εργολάβοι), Πανούσης (ΔΗΜΑΡ), Ταγματάρχης (ΠΑΣΟΚ), Μάρδας (Σημίτης), Τζάκρη (Παπανδρέου).

Είναι επίσης λάθος το επιχείρημα αν αυτό υπονοεί ότι είναι καλύτερα να διαχειρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ το μνημόνιο. Οι δανειστές και οι ντόπιοι σύμμαχοί τους είναι ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΕΝΟΙ από την προοπτική να ψηφίσει και να εφαρμόσει ο ΣΥΡΙΖΑ το 3ο μνημόνιο. Αυτοί που μέχρι χθες αποκαλούσαν τον Τσίπρα «ακροαριστερό εξτρεμιστή», τώρα τον αποθεώνουν ως μεγάλο ηγέτη. Γιατί; Γιατί ξέρουν ότι αυτό το μνημόνιο ΔΕΝ μπορούσαν να το περάσουν με τίποτε η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Λένε στον Τσίπρα: «Χρησιμοποίησε τη μεγάλη δημοτικότητά σου και εφάρμοσε το μνημόνιο, είσαι η μεγαλύτερη ελπίδα που έχουμε». Και έχουν δίκιο (άλλωστε το συμφέρον τους το ξέρουν καλύτερα από εμάς).

Γι’ αυτό το λόγο εξάλλου ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ τρόπος να πέσει η κυβέρνηση. Ακόμη κι όταν έχασε τη δεδηλωμένη, όλοι μα όλοι (αντιπολίτευση, ΜΜΕ, δανειστές) σφύριζαν αδιάφορα. Πρόταση μομφής δεν τολμάει να κάνει κανείς από το παλιό μνημονιακό μπλοκ γιατί αυτό τους επιβάλλουν τα αφεντικά τους εντός και εκτός Ελλάδας: «Ο Τσίπρας μπορεί να κάνει τη δουλειά, μην τον ενοχλείτε», τους λένε.

Ούτε φυσικά υπάρχουν περιθώρια ώστε «ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση» να μπορεί να βρει παραθυράκια στο μνημόνιο για φιλολαϊκή πολιτική. Το ήδη ψηφισμένο σκέλος της συμφωνίας προβλέπει ενδελεχή έλεγχο οποιουδήποτε νόμου από την τερατρόικα πριν καν αυτός αναρτηθεί για διαβούλευση.

Θυμίζουμε τέλος ότι αριστερή κυβέρνηση σημαίνει αριστερό πρόγραμμα, όχι αριστεροί άνθρωποι στην κυβέρνηση. Η αποτρόπαια μετάλλαξη του Τσίπρα στη συνέντευξή του στο Κόκκινο 105,5, όταν -παρότι ο ίδιος συμμετείχε το 2001 στην ελληνική αποστολή των διαδηλωτών στη Γένοβα- «ανακάλυπτε» τώρα ότι οι πρόσφατες συλλήψεις του Πανούση στη διαδήλωση του Συντάγματος αφορούσαν κάποιους «αλλοδαπούς μη μετανάστες που τι δουλειά είχαν εκεί;», αποκαλύπτει το πού μπορεί να φτάσει η Αριστερά στην κυβέρνηση χωρίς αριστερό πρόγραμμα!

3) «Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα πολεμήσει τη διαπλοκή».

Μία από τις υποτιθέμενες άμεσες προθέσεις της κυβέρνησης ήταν να χτυπηθεί η τεράστια πληγή του λαθρεμπορίου πετρελαιοειδών. Επρόκειτο μάλιστα για μέτρο το οποίο οι δανειστές δεν θα θεωρούσαν μονομερή ενέργεια. Είδατε να γίνεται τίποτε; Επέτρεψε το κυβερνητικό κέντρο να μπουν στο στόχαστρο των τελωνειακών, φορολογικών και διωκτικών αρχών οι γνωστοί μεγαλοπετρελαιάδες που διαφεντεύουν τον τόπο; Είδατε να έχουν κανένα άγχος οι μεγαλοφοροφυγάδες; Είδατε να έχουν άγχος οι μεγαλοτραπεζίτες; Είδατε να έχουν άγχος οι μεγαλοκαναλάρχες; Είδατε να έχει άγχος το τρίγωνο της διαπλοκής όπως το περιέγραφε προεκλογικά ο Αλ. Τσίπρας;

4) «Το συμφέρον του λαού πάνω από το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ».

Μπα; Δεν ξέραμε ότι το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ΕΝΑΝΤΙΟΝ των συμφερόντων του λαού.

5 )«Πάνω από όλα η ενότητα».

Ενότητα σε ποια βάση; Να επιστρέψουμε στις καταστατικές, συνεδριακές, προγραμματικές και προεκλογικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ; Να επιστρέψουμε στην αντιμνημονιακή ψυχή του κόμματος; Λέμε ναι σε αυτή την ενότητα. Αλλά δυστυχώς πάρα πολλοί  (και κυρίως τα συστημικά και αυριανιστικά ΜΜΕ) εννοούν ενότητα στη βάση της συνθηκολόγησης της κυβέρνησης. Ενότητα δηλ. στην αποδοχή και την υπερψήφιση του 3ου μνημονίου. Ενότητα στη βάση του να αποδεχτεί η πλειοψηφία της ΚΕ τις αντικαταστατικές και αντισυνεδριακές θέσεις της μειοψηφίας της ΚΕ.

Λέμε όχι σε μια τέτοια ενότητα. Όχι μόνον για τους παραπάνω λόγους. Αλλά γιατί μια τέτοια «ενότητα» θα είναι ενότητα με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, και το Ποτάμι. Και γιατί θα έστελνε σε μερικούς μήνες τη Χρυσή Αυγή σε μεγάλα διψήφια ποσοστά. Λόγος από μόνος του αρκετός για να αρνηθεί κανείς τη μνημονιακή συνθηκολόγηση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ.