«Θα κάτσω στο ίδιο τραπέζι και με τον διάβολο, αλλά δεν θα πουλήσω και την ψυχή μου». Τάδε έφα Αλέξης Τσίπρας στη συνέντευξη του στον γνωστό και μη εξαιρετέο Νίκο Χατζηνικολάου.
Η απάντηση αφορούσε ερωτήσεις για τα μυστικοφανερά ραντεβού με τον ιδιοκτήτη του ΔΟΛ και επίσης γνωστό για τον εκδοτικό και παρασκηνιακό βίο και την πολιτεία του, Σταύρο Ψυχάρη. Ο Τσίπρας επιμένει να ισχυρίζεται ότι ενώ μπορεί να κάθισε στο τραπέζι των συνομιλιών, των διαπραγματεύσεων, των συζητήσεων και των γευμάτων – ή των... εσπρέσο – με τον διάβολο, η συναναστροφή δεν τον μόλυνε, δεν τον επηρέασε, δεν τον έκανε να βάλει, σαν άλλος Φάουστ, πωλητήριο στην ψυχή του για τα επόμενα, πολλά χρόνια ή και αιωνίως.
Αλήθεια, κύριε Πρωθυπουργέ;
Ο Τσίπρας ξεπούλησε την υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑ, της ριζοσπαστικής Αριστεράς που ανήλθε με λαϊκή εντολή αντιλιτότητας και ανατροπής του μνημονίου, διαλύοντας το κόμμα του, παραβιάζοντας καταστατικές διαδικασίες και συλλογικές αποφάσεις, συντρίβοντας εύλογες ελπίδες και μεγάλες προσδοκίες, αποδιοργανώνοντας τα υπολείμματα της πίστης στην πολιτική και τη μαζική δράση. Όλα αυτά έγιναν με αντάλλαγμα τη διατήρηση του, την προσωπική του διατήρηση, στην εξουσία και τον πρωθυπουργικό θώκο και την απόπειρα γενικευμένης απογοήτευσης και αποστράτευσης της κοινωνίας. Δίπλα στον Τσίπρα στοιχίστηκαν και όλοι εκείνοι που ήταν σαν έτοιμοι από καιρό για το πωλητήριο αξιών και αρχών και αγώνων, με αντίτιμο κάποιο από τα κοκαλάκια της μικρής και μεγάλης εξουσίας, της μικρής και μεγάλης πίτας που διαμοιράζεται σε αυτή την άκρη της Ευρώπης.
Από αυτήν την πίτα παραδοσιακά, σταθερά, σχεδόν αταλάντευτα, έπαιρνε μερίδιο (και) ο ΔΟΛ. Είναι φανερό ότι θέλει να διατηρήσει αυτό το σημαντικό κομμάτι της πίτας και επιστρατεύονται όλα τα μέσα. Μέσα όμως που του παρείχε ο ίδιος ο Τσίπρας, αναγνωρίζοντας στον τιμονιέρη του διαλυμένου, δημοσιογραφικού καραβιού, ιδιαίτερο ρόλο και θέση στη δημόσια σκηνή, – εξ ου και τα κρυπτοφανερά ραντεβού – πέρα και έξω όμως από την κουλτούρα που υποτίθεται θα κουβαλούσε ένας νέος (και στην ηλικία) ηγέτης, ο οποίος όμως έχει παραδεχθεί δημόσια ότι κουβαλάει και μια κάποιου είδους οίηση. Αυτή η ομολογία ίσως εξηγεί πολύ περισσότερα για τα πραγματικά κίνητρα και τα ελατήρια του Τσίπρα στις συναντήσεις με τον Ψυχάρη, κατάσταση που ο καπνός από το μπαράζ πυρών ανάμεσα στην Ηρώδου Αττικού και τη Μιχαλακοπούλου θολώνει και συσκοτίζει.
Αλλά ο ΔΟΛ δεν είναι ο μόνος διαβολάκος στον χορό κοινωνικού θανάτου που έχουν στήσει επτά χρόνια τώρα, ντόπιες και ξένες κεφαλαιουχικές δυνάμεις στην Ελλάδα. Ο Τσίπρας συνομίλησε, συζήτησε, διαπραγματεύτηκε (ακόμη και... 17 ώρες!) με όλους αυτούς, ντόπιους και ξένους, πέρα από όσα ο θεσμικός του ρόλος, είτε στην αντιπολίτευση είτε στην κυβέρνηση επιτάσσει. Και τα αποτελέσματα είναι απτά, ορατά, καθημερινά, υλοποιούνται και ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια όλων. Και φυσικά δεν μπορεί να κρύβεται ο πρωθυπουργός πίσω από διαρροές, από νον πέηπερ, από σκιές ή γελάκια ή έμμεσες, παράταιρες απειλές χωρίς αντικείμενο. Στο μόνο που είχε ένα δίκιο ήταν όταν ανέφερε πως δεν θα κρίνεται για όσα λέει, αλλά για όσα πράττει. Όσα πράττει ή μέλλεται να πράξει στο ασφαλιστικό, στο φορολογικό, στο αγροτικό, στο προσφυγικό, σε όλα τα θέματα όπου (...χωρίς να πουλήσει την ψυχή του στον διάβολο...) ακολουθεί πιστά την πιο σκληρή, συντηρητική, νεοφιλελεύθερη και ακραία ατζέντα.
Επομένως, όντως πρέπει να κοπεί επιτέλους και η πλάκα για το δημοψήφισμα. Η πλάκα που κάνει ο ίδιος ο Τσίπρας, που υποστηρίζει ξεδιάντροπα ότι παραμένει ο... εγγυητής(!!!) της λαϊκής ετυμηγορίας και ο... γνήσιος εκφραστής (!!!) του ΟΧΙ. Κυβερνώντας με την ατζέντα, ακόμη και με τους ανθρώπους του ΝΑΙ, στα κρίσιμα πόστα (Τράπεζα της Ελλάδος, για παράδειγμα), ο πρωθυπουργός πούλησε και σε αυτό το σημείο όλα τα κοινωνικά και πολιτικά επίδικα και διακυβεύματα, εκτός πάντα από την αμόλυντη και αγγελική ψυχή του.
