Σχόλιο του Αλέξανδρου Κιουπκιολή για την ταινία Suntan, στο facebook. Δημοσιεύεται με τη σύμφωνη γνώμη του συγγραφέα.
Σπανίως ενοχλούμαι με ταινίες, στη χειρότερη βαριέμαι ή κοιμάμαι. Αυτή με ενόχλησε. Σίγουρα συνέβαλαν τα στοιχεία ταύτισης. Σαραντάρης, "επιστήμονας", σε υπεύθυνη θέση, σε οικεία μέρη, αρκετά πρόσφατα. Προσπάθησα να αποστασιοποιηθώ.
Ο τύπος, σε ένα πλαίσιο ακόμη πατριαρχίας, ήταν εκπρόσωπος της κοινωνικής εκείνης μερίδας που θα έπρεπε συνολικά να πετύχει και να ηγείται. Υπάρχουν πολλοί σήμερα αντίστοιχοι που είναι άνεργοι ή/και στον δρόμο. Αλλά ήθελε να μας δείξει μια μεσαία κατάσταση, όχι κάτι "ακραίο", και την αποτυχία ακόμη και αυτού. Και η μεσότητα ζούσε μια "κόλαση" και αναζητούσε σανίδα σωτηρίας. Βρήκε μια όμορφη εικοσάχρονη. Απονενοημένο διάβημα. Το κλισέ δεν ήταν μόνο αυτό, ήταν επίσης: δημόσιος υπάλληλος, σε τουριστικό νησί, κλείνει το μαγαζί, πίνει μπίρες, κυνηγά ωραία "κοριτσάκια", περνάει καλά, αλλά στη δουλειά τελικά ανεύθυνος.
Πόσο απέχει αυτό από την αφίσα του FPO για τον "Έλληνα" που ξαπλώνει στην παραλία και του στέλνουν οι Αυστριακοί δικά τους λεφτά για να αράζει; Πόσο απέχει επίσης από την "πραγματικότητα". Ανήκοντας σε αυτή τη γενιά, μπορώ να πω ότι λίγοι θα είχαν τέτοια συμπεριφορά. Όχι γιατί δεν θα τους άρεσε η συγκεκριμένη γυναίκα, αλλά γιατί δεν θα είχαν να περιμένουν κάτι ουσιαστικό (και δεν μιλάω για γάμους κλπ, αλλά για επικοινωνία) από τη συγκεκριμένη- όχι κάθε συνομήλική της. Λίγοι σαραντάρηδες στη σύγχρονη Ελλάδα θα είχαν τέτοια στάση προς αυτή τη γυναίκα. Θα έπρεπε να μην έχουν ζήσει σχεδόν τίποτε στη ζωή τους και να έχουν ελάχιστη σχέση με τη σημερινή ελληνική κοινωνία.
Η συσσώρευση στερεοτύπων, η συνειδητή ή μη διάθεση επιβεβαίωσης της ήττας και της κατακραυγής εναντίον αυτής της κοινωνίας, θεωρημένης από μια κυρίαρχη κοινωνική ομάδα της και με ένα πλάγιο βλέμμα χαζοπλούσιων νεαρών που τριγυρνάν με κότερα και κοροϊδεύουν τα όντως, θλιβερά αλλά πραγματικά, υποστυλώματα του συστήματος εξουσίας της νεοελλην. κοινωνίας -μεσοαστοί υπάλληλοι επιστήμονες άνδρες στα σαράντα- χωρίς καμία δημιουργική διέξοδο: όλα αυτά είναι άκρως θλιβερά και ενοχλητικά.
Γιατί η κριτική γίνεται από το μάτι του πλούσιου παγκόσμιου νεοφιλελέ, γιατί αναπαράγει μέσα από τον ήλιο και τη θάλασσα τα χειρότερα στερεότυπα για την ελλάδα του 2016, γιατί δεν δείχνει καμία διέξοδο και δύναμη αλλαγής πέρα από σύριγγες και μπίρες και απελπισμένη προσκόλληση σε ένα σώμα, γιατί ισοπεδώνει τη συνθετότητα ακόμη και αυτών των ατόμων αυτής της ηλικίας, της κοινωνικής κατηγορίας, και αυτού του φύλου.
Γιατί, αν δεχθούμε ότι πρόκειται για έργο-δημιουργία ενός σκηνοθέτη από τη χώρα, υποδηλώνει μια βαθιά εσωτερίκευση της ματιάς του (μετα-)αποικιοκρατικού κυρίαρχου.
Όχι απλώς βαθιά θλίψη, αλλά και ενόχληση.
