Σίσσυ Βελισσαρίου-Δήλωση Αποχώρησης

Προς την Ο.Μ. ΣΥ.ΡΙΖ.Α Ε.Κ.Π.Α.

 Σε συ­νέ­χεια του χθε­σι­νού μου μειλ, επι­σή­μα­να «την ανά­γκη σύ­γκλη­σης της ΟΜ όπου εκεί θα εκ­φρά­σω κατά το κα­τα­στα­τι­κό την προ­σω­πι­κή μου στάση». Επει­δή όμως η ατο­μι­κή στάση όλων μας πρέ­πει να δη­λώ­νε­ται κα­θα­ρά εφό­σον η ιστο­ρία τρέ­χει με τα χίλια του­λά­χι­στον όσον αφορά στη με­τε­ξέ­λι­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε ένα κόμμα που δεν αντα­πο­κρί­νε­ται πλέον στις προσ­δο­κί­ες, ορά­μα­τα αλλά και τους ανι­διο­τε­λείς αγώ­νες πολ­λών από εμάς για μία ενω­τι­κή, ρι­ζο­σπα­στι­κή και αντι­μνη­μο­νια­κή Αρι­στε­ρά, δη­λώ­νω με με­γά­λη λύπη την απο­χώ­ρη­σή μου από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Δεν θα κου­ρά­σω για τους λό­γους που με οδή­γη­σαν με πραγ­μα­τι­κό πόνο ψυχής σε αυτή τη θε­με­λιώ­δη για τη ζωή μου από­φα­ση, όπως εξί­σου θε­με­λιώ­δης ήταν η από­φα­ση στο να συμ­με­τέ­χω με εν­θου­σια­σμό και πίστη στο 11χρο­νο εγ­χεί­ρη­μα της συ­γκρό­τη­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από την εποχή του ΣΥΝ, στον οποί­ον εντά­χθη­κα πριν 20 χρό­νια, όταν ση­μα­ντι­κό μέρος των τότε μελών και στε­λε­χών λοι­δο­ρού­σαν αυτό το εγ­χεί­ρη­μα. Οι πο­λι­τι­κοί λόγοι που οδη­γή­σαν εμένα και αγα­πη­τούς/ες συ­ντρό­φους/ισσες, με τους/τις οποί­ους/ες συ­μπο­ρεύ­τη­κα στους αγώ­νες για ένα κα­λύ­τε­ρο αύριο αλλά και για ένα δη­μο­κρα­τι­κό και συλ­λο­γι­κό κόμμα μελών, στο να πα­ραι­τη­θούν από την ΚΕ ή και να απο­χω­ρή­σουν από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι με εξαι­ρε­τι­κά διαυ­γή τρόπο εκ­πε­φρα­σμέ­νες στις δη­λώ­σεις των Λά­σκου, Κα­ρί­τζη, Σα­που­νά, Μπί­στη και στην συ­νημ­μέ­νη δή­λω­ση της Μά­νιας Μπαρ­ζέφ­σκι και του Δη­μο­σθέ­νη Πα­πα­δά­του. Με εκ­φρά­ζουν απο­λύ­τως και δεν έχω να προ­σθέ­σω τί­πο­τα πα­ρα­πά­νω.

Όμως επι­τρέψ­τε μου και έναν πιο προ­σω­πι­κό τόνο: Στα 20 χρό­νια της συμ­με­το­χής μου στον ΣΥΝ και με­τέ­πει­τα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ως απλό μέλος αλλά και από θέ­σεις κομ­μα­τι­κής ευ­θύ­νης στην ορ­γά­νω­ση πα­νε­πι­στη­μια­κών του ΣΥΝ το 1997, στα τμή­μα­τα παι­δεί­ας του ΣΥΝ και για μικρό διά­στη­μα στη Θε­μα­τι­κή Παι­δεί­ας ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, στην ομάδα παι­δεί­ας του ΚΕΑ, στο ΕΚΦ, ως αντι­πρό­ε­δρος του Ιν­στι­τού­του «Νίκος Που­λαν­τζάς», στην Επι­τρο­πή Προ­γράμ­μα­τος-συμ­βο­λής του ΣΥΝ στο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και έως τον Ια­νουά­ριο του 2015 στην Επι­τρο­πή Προ­γράμ­μα­τος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ , θέ­σεις που νο­μί­ζω ότι υπη­ρέ­τη­σα με από­λυ­τη ανι­διο­τέ­λεια και αφιέ­ρω­ση, θα ήθελα να κλεί­σω την δή­λω­ση απο­χώ­ρη­σης μου με την Παι­δεία για την οποί­αν αγω­νί­στη­κα τόσο μέσω της συμ­με­το­χής μου στα πα­ρα­πά­νω, στη μάχη για το Άρθρο 16 όσο και στο μα­ζι­κό μου χώρο, ως μέλος το ΔΣ της Φι­λο­σο­φι­κής. Πα­ρα­λεί­πο­ντας τις εν­στά­σεις που είχα πάντα για τη συ­γκρό­τη­ση της Κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θέλω να εκ­φρά­σω την απο­γο­ή­τευ­σή μου για το γε­γο­νός ότι ο Υπουρ­γός Παι­δεί­ας, και παρά το γε­γο­νός ότι το πε­ρί­φη­μο Νο­μο­σχέ­διο , όσον αφορά του­λά­χι­στον το σκέ­λος της Τρι­το­βάθ­μιας ήταν έτοι­μο από το τέλος του Πάσχα, πήρε την ευ­θύ­νη να μην το κα­τα­θέ­σει εγκαί­ρως με απο­τέ­λε­σμα να χαθεί μία ση­μα­ντι­κή ευ­και­ρία να κα­τα­τε­θεί ένα αρι­στε­ρό δείγ­μα γρα­φής και κάτι συ­γκε­κρι­μέ­νο από τους 7 μήνες πα­ρα­μο­νής του στο Υπουρ­γείο. Για μένα αυτό επί­σης υπήρ­ξε κα­θο­ρι­στι­κής ση­μα­σί­ας εφό­σον γυρ­νά­με στο πα­νε­πι­στή­μιο όλοι/ες μας,  και στις πολ­λα­πλές μας ιδιό­τη­τες ως δι­δά­σκο­ντες/ουσες, διοι­κη­τι­κοί, ΕΤΕΠ κλπ., έχο­ντας να αντι­με­τω­πί­σου­με την απο­γο­ή­τευ­ση, τη χλεύη ή και την απα­ξί­ω­ση των συ­να­δέλ­φων μας. Το νο­μο­σχέ­διο χά­θη­κε παρά τον αγώνα κά­ποιων στο ΥΠΕΠΘ και όλων ημών που το στη­ρί­ζα­με φα­να­τι­κά. Δεν ανα­φέ­ρο­μαι σε άλλες πτυ­χές που έχουν σχέση με το έργο του κ που ως αρι­στε­ρό άν­θρω­πο στε­νο­χω­ρούν απέ­ρα­ντα, π.χ. τη σχέση της Εκ­κλη­σί­ας με την παι­δεία κλπ.

Ζητώ συγ­γνώ­μη αν μα­κρη­γό­ρη­σα. Θέλω εκ βά­θους να ευ­χα­ρι­στή­σω την ΟΜ για την υπο­στή­ρι­ξη που μου πα­ρεί­χε τόσο κα­τό­πιν του ανορ­θό­ξου κο­ψί­μα­τός του ονό­μα­τός μου από υπο­ψή­φια του πρό­σφα­του Συ­νε­δρί­ου όσο και για την υπο­ψη­φιό­τη­τά μου στην Α Αθή­νας, που δεν εγκρί­θη­κε από κά­ποιους. Με τους/τις συ­ντρό­φους/ισσες εκεί­νους/ες  που με ανι­διο­τέ­λεια υπη­ρε­τούν την Αρι­στε­ρά είναι σί­γου­ρο ότι θα ξα­να­βρε­θού­με σύ­ντο­μα πάλι στους αγώ­νες

Συ­ντρο­φι­κά

Σισσυ Βε­λισ­σα­ρί­ου