Αν η κοινωνική εξαθλίωση, οι περικοπές, η λιτότητα έχουν επιβληθεί από τις μνημονιακές κυβερνήσεις για να υπηρετήσουν την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας σε βάρος των συμφερόντων των λαϊκών τάξεων, η ριζοσπαστική οικονομική πολιτική δεν μπορεί παρά να αντιστρέφει αυτούς τους όρους.
Α.- Η καπιταλιστική κρίση επιτάσσει τη μνημονιακή πολιτική
Η έκρηξη της καπιταλιστικής κρίσης το 2008, σε διεθνές και ελληνικό επίπεδο (και όπου στην τελευταία περίπτωση συνδέθηκε οργανικά με την κρίση του δημόσιου χρέους), επήλθε μετά από μια μακρά περίοδο κερδοφόρας ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού. Αυτό συνέβη τόσο κατά την περίοδο 1986 – 2000 (από την απαρχή εφαρμογής του μονεταρισμού – νεοφιλελευθερισμού μέχρι τη δημιουργία της ευρωζώνης), όσο και κατά την περίοδο 2000 – 08 (που είχε πραγματοποιηθεί η ενσωμάτωση της ελληνικής οικονομίας στην ΟΝΕ) [Σχετικά Α. Ταρπάγκος «Από την κρίση υπερσυσσώρευσης στην ανάκαμψη», Αυγή 5-Μαρτίου-2013 και «Από την σταθεροποιημένη ανάπτυξη στην κρίση», Αυγή, 29-Μαρτίου-2013]. Στην πρώτη περίοδο το ενεργητικό των καπιταλιστικών επιχειρήσεων αυξήθηκε από τα 13.395 δισεκατ. δρχ. (1986) στα 88.747 δισεκατ. δρχ. (1999), ενώ τη δεύτερη περίοδο από τα 334 δισεκ. ευρώ (2000) στα 634 δισεκατ. ευρώ (2008). Αντίστοιχα η κερδοφορία του εταιρικού τομέα της οικονομίας εκτινάχθηκε από τα 83 δισεκατ. δρχ. (1986) στα 4.322 δισεκατ. δρχ. (1999), ενώ στη συνέχεια παρέμεινε σταθερή περί τα 11 δισεκατ. ευρώ.
Το 2009, δηλαδή την πρώτη οικονομική χρήση μετά την έκρηξη της κρίσης υπερσυσσώρευσης, στάθηκε η τελευταία χρονιά της καταγραφής της καπιταλιστικής ανάπτυξης και κερδοφορίας, ωστόσο με μειωμένη απόδοση (κέρδη 4 δισεκατ. ευρώ). Από εκεί και πέρα και μέχρι πρόσφατα, για μια ολόκληρη τετραετία η κρίση επέφερε καταλυτικές συνέπειες σ’ όλα τα επίπεδα της καπιταλιστικής οικονομίας. Ο κύκλος εργασιών (πωλήσεις) των επιχειρήσεων του εταιρικού τομέα της οικονομίας (22.230 παραγωγικές μονάδες) άρχισε να μειώνεται και η κερδοφορία να παίρνει την κατιούσα καταγράφοντας συνολικά ζημίες που το 2012 έφτασαν στο επίπεδα των 10,5 δισεκατ. ευρώ. Το ιδιωτικό επιχειρηματικό κεφάλαιο αδυνατούσε πλέον να αναπαραχθεί με όρους επαρκούς υπεραξίωσης, δηλαδή ικανής κερδοφορίας : Η κλασική πολιτική του ήπιου νεοφιλελευθερισμού που είχε εφαρμοσθεί την προηγούμενη 20ετία δεν αρκούσε πλέον για να διασφαλίσει ικανούς κοινωνικούς όρους κερδοφόρας αναπαραγωγής του ελληνικού κεφαλαίου.
Αυτή ήταν η αφετηρία για την δρομολόγηση της εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών της εσωτερικής υποτίμησης, σε συνδυασμό και με όχημα τον βρόγχο του δημόσιου χρέους. Οι ακραία νεοφιλελεύθερες αυτές πολιτικές (2010 – 14) αποσκοπούσαν πρωτίστως στην πλήρη υποβάθμιση της μισθωτής εργασίας, προκειμένου να καταστεί «πειθήνια, ευέλικτη και φθηνή», για να αρχίσει να ανατροφοδοτείται η ανάκαμψη της καπιταλιστικής επιχειρηματικής δραστηριότητας. Δευτερογενής πλευρά των μνημονιακών πολιτικών ήταν η εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, το οποίο παρόλη την άκαμπτη πολιτική της δημοσιονομικής λιτότητας, αντί να μειώνεται αυξάνονταν με αλματώδεις ρυθμούς, ακόμη περισσότερο μάλιστα που η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων προκαλούσε συνεχή πτώση του ΑΕΠ, πράγμα που επιδείνωνε το κλάσμα χρέος / εθνικό εισόδημα.
Η καταιγίδα των εφαρμοστικών μνημονιακών νόμων στόχευε έτσι αφενός στην επιβολή μιας απροσμέτρητα περιοριστικής δημοσιονομικής πολιτικής (περικοπές κοινωνικών δαπανών, ιδιωτικοποιήσεις κοινωφελών επιχειρήσεων, αποψίλωση των συντάξεων κλπ.), και αφετέρου στην απογύμνωση της εργατικής τάξης από κάθε κοινωνικό και οικονομικό δικαίωμα (καταστροφή παγίων κεφαλαίων και ζωντανής εργατικής δύναμης με την εκτίναξη της ανεργίας σε πρωτοφανή επίπεδα, συνεχής μείωση των μισθών, ταπείνωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών και φορολογικών εισφορών, απορρύθμιση του πλέγματος των εργασιακών σχέσεων κλπ.). Και ακριβώς όπως καταδεικνύεται από τα οικονομικά στοιχεία (Πίνακας 1) που αφορούν αυτή την κρίσιμη τετραετία της κρίσης, οι μνημονιακές πολιτικές έφεραν εξαιρετικά αποτελέσματα για το επιχειρηματικό κεφάλαιο, και από αυτή την αστική άποψη ήταν εξαιρετικά επιτυχημένες.
Πίνακας 1
Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΜΕΓΕΘΩΝ ΤΟΥ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ
Ποσά σε εκατομμύρια ευρώ
2010 2011 2012 2013
ΜΕΤΑΠΟΙΗΣΗ (ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ+ΕΝΕΡΓΕΙΑ+ΕΞΟΡΥΞΗ)
Ενεργητικό 66.282 64.103 89.556 89.068
Κύκλος εργασιών 49.289 52.363 67.805 65.091
Κέρδη προ φόρων -1.057 -2.189 -646 -372
2010 2011 2012 2013
ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΙΕΣ
Ενεργητικό 49.342 45.390 40.617 39.579
Κύκλος εργασιών 64.475 61.591 55.609 52.698
Κέρδη προ φόρων -38 -976 -45 1.044
2010 2011 2012 2013
ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ (ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ+ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ+ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ κλπ.)
Ενεργητικό 177.067 174.911 110.049 108.007
Κύκλος εργασιών 52.131 50.170 33.252 32.120
Κέρδη προ φόρων -2.730 -4.445 -1.934 -1.527
2010 2011 2012 2013
ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ (ΤΡΑΠΕΖΕΣ κ.ά.)
Ενεργητικό 437.692 374.684 304.564 356.199
Κύκλος εργασιών 18.228 19.632 18.950 16.552
Κέρδη προ φόρων -1.238 [-40.394] -7.872 768
ΣΥΝΟΛΟ ΕΤΑΙΡΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ
2010 2011 2012 2013
Ενεργητικό 730.383 659.088 544.787 592.854
Κύκλος εργασιών 184.123 183.756 175.617 166.462
Κέρδη προ φόρων -5.063 -7.610 -10.498 -86
Β. - Από την αναδιανομή προς όφελος του κεφαλαίου,
στην αναδιανομή προς όφελος της εργαζόμενης κοινωνίας
Παρόλη δηλαδή την συνεχή μείωση των παγίων επενδύσεων και του κύκλου εργασιών του εταιρικού τομέα της οικονομίας, επιτεύχθηκε η αναχαίτιση της κρίσης υπερσυσσώρευσης, που οδήγησε στον μηδενισμό της συνολικής ζημιογόνου δραστηριότητας του συνόλου των καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Μ’ άλλες λέξεις η πολιτική των αλλεπάλληλων μνημονίων από τη μια πλευρά ενίσχυσε τα κερδοφόρα αποτελέσματα ενός μεγάλου μέρους του επιχειρηματικού τομέα, και από την άλλη πλευρά συγκράτησε και περιόρισε κυριολεκτικά την ζημιογόνα δραστηριότητα των υπολοίπων. Παρόλο δηλαδή που δεν καταγράφονταν καμία διαδικασία οικονομικής ανάπτυξης, με αρνητικούς ρυθμούς εξέλιξης του ΑΕΠ της χώρας, λόγω ακριβώς της βίαιης αναδιανομής εισοδήματος από τις εργαζόμενες τάξεις προς την καπιταλιστική εργοδοσία, βελτιστοποιήθηκε πλήρως η αποδοτικότητα του κεφαλαίου σε βάρος ολόκληρης της εργαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας.
Η πραγματική εικόνα του σημερινού ελληνικού καπιταλισμού δεν είναι άλλη από εκείνην του Ιανού, που στη μια του όψη παρουσιάζεται ο κερδοφόρος τομέας της οικονομίας, ο οποίος καλύπτει το 59% των επιχειρήσεων, με συνολική κερδοφορία για το 2013 τα 11 δισεκ. ευρώ, ενώ στην άλλη του όψη εμφανίζεται ο ζημιογόνος τομέας του ελληνικού κεφαλαίου που αφορά το υπόλοιπο 41% των επιχειρήσεων με συνολικές ζημίες εξίσου 11 δισεκατ. ευρώ [Πίνακας 2]. Η πλειονότητα δηλαδή των ιδιωτικών επιχειρήσεων, εκμεταλλευόμενη την εσωτερική υποτίμηση των μνημονίων, κατόρθωσε να ανακάμψει, να αυξήσει και να σταθεροποιήσει την κερδοφορία της, ενώ οι υπόλοιπες επιχειρήσεις συνέχισαν την ζημιογόνο τους δραστηριότητα, αδυνατώντας μέχρι σήμερα να «αξιοποιήσουν» επαρκώς τις μνημονιακές πολιτικές, και γι’ αυτό άλλωστε επιμένουν πολιτικά στην συνέχισή τους [Σχετικά Α. Ταρπάγκος «Ο παραπαίων ελληνικός καπιταλισμός», Αυγή 31-Ιανουαρίου-2014 και «Κέρδη και ζημίες στη μνημονιακή εποχή», Εποχή 4-Νοεμβρίου-2012].
Πίνακας 2
ΚΕΡΔΟΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΖΗΜΙΟΓΟΝΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ
Οικονομική χρήση 2013 σε εκατομμύρια ευρώ
ΚΕΔΡΟΦΟΡΕΣ Ζ ΗΜΙΟΓΟΝΕΣ
Αριθμός Κέρδη Αριθμός Ζημίες
Μεταποίηση 2.968 2.118 2.199 -2.490
Εμπόριο 4.238 1.996 2.739 -951
Υπηρεσίες 5.530 2.322 3.993 -3.847
Χρηματ. Τομέας 314 4.710 251 -3.942
Σύνολο 13.050 11.146 9.182 -11.230
Μεταποίηση = Βιομηχανία + αγροτικές και εξορυκτικές επιχειρήσεις + ενέργεια, Εμπόριο, Υπηρεσίες =Κατασκευές + τουρισμός + μεταφορές + λοιπές υπηρεσίες, Χρηματοπιστωτικός τομέας = Τράπεζες + ασφάλειες + λοιπές χρηματοπιστωτικές.
Πηγή : ICAP «Η Ελλάδα σε αριθμούς», Έκδοση 2015.
Το αποτέλεσμα είναι ότι η πλειονότητα του ελληνικού καπιταλισμού αποκαθιστά την αποδοτικότητα του κεφαλαίου στα προ της κρίσης επίπεδα, δηλαδή βλέπει φως στο τούνελ της κρίσης χάρις στην υποστηρικτική πολιτική των μνημονίων. Άλλωστε μέσα στο σύνολο των 13.050 κερδοφόρων επιχειρήσεων της ελληνικής οικονομίας οι 500 μεγαλύτερες επιχειρήσεις αποσπούν τα τρία-τέταρτα των κερδών, δηλαδή εμφανίζουν κερδοφορία για το 2013 της τάξης των 7,6 δισεκατ. ευρώ επί συνόλου 11 δισεκατ. ευρώ, πράγμα που δείχνει και την συσσώρευση και συγκεντροποίηση του ελληνικού κεφαλαίου [Πίνακας 3]. Βρισκόμαστε άρα απέναντι σε μια ανάταξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας που επιτεύχθηκε αποκλειστικά εξ αιτίας του μετασχηματισμού της μισθωτής εργασίας σε «φθηνή, πειθήνια, ευέλικτη», και άρα στην αναγκαιότητα αντιστροφής των όρων άσκησης της οικονομικής πολιτικής.
Πίνακας 3
ΜΕΤΑΒΟΛΕΣ ΒΑΣΙΚΩΝ ΜΕΓΕΘΩΝ ΤΩΝ
500 ΠΛΕΟΝ ΚΕΡΔΟΦΟΡΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ
(Μεγέθη σε εκατομμύρια ευρώ)
Μεγέθη εταιριών 2010 2011 2012 2013
Κύκλος εργασιών 86.514 92.611 86.216 82.358
Κέρδη EBITDA 9.324 9.948 6.002 13.253
Κέρδη προ φόρων 2.299 1.930 -772 7.615
Ίδια κεφάλαια 46.275 47.817 42.858 63.333
Πηγή : Ετήσιες εκθέσεις ICAP για τις 500 πλέον κερδοφόρες επιχειρήσεις της ελληνικής οικονομίας 2011, 12, 13 και 14.
Κατά συνέπεια, αν η κοινωνική εξαθλίωση, οι περικοπές, η λιτότητα έχουν επιβληθεί από τις μνημονιακές κυβερνήσεις για να υπηρετήσουν την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας σε βάρος των συμφερόντων των λαϊκών τάξεων, η ριζοσπαστική οικονομική πολιτική δεν μπορεί παρά να αντιστρέφει αυτούς τους όρους : Η αντιμετώπιση της υψηλής ανεργίας , της αποψίλωσης των μισθών, της μείωσης των συντάξεων, του περιορισμού των κοινωνικών δαπανών, κλπ, δεν μπορεί να προκύψει παρά με οικονομικούς πόρους που προέρχονται από την αναδιανομή εισοδήματος σε βάρος του κερδοφόρου επιχειρηματικού κεφαλαίου και προς όφελος της εργαζόμενης κοινωνίας.
