Συμπεράσματα από την καμπάνια για τον ΕΟΠΥΥ

Ο τρόπος με τον οποίο χειριστήκαμε το θέμα του ΙΚΑ είναι αποκαλυπτικός για το ποια λογική διαπνέει τόσο τη δική μας τοπική όσο και πλειοψηφικά τον ΣΥΡΙΖΑ. Πήραμε πριν από τρεις μήνες μια απόφαση να κάνουμε καμπάνια για να μην κλείσουν τα ιατρεία του (πρώην) ΙΚΑ, με στόχο, πρώτον, να δοκιμάσουμε τη δυναμική που μπορεί να αναπτυχθεί, ώστε τέτοιοι αγώνες να μην είναι εξαρχής χαμένοι, και, δεύτερον, να γνωρίσουμε τον κόσμο της γειτονιάς μας και να μας αναγνωρίσει κι εκείνος ως μια δύναμη που παλεύει για τα συμφέροντά του.

Για να υλοποιηθεί η απόφαση, στην οποία συμφώνησαν όλοι και για την οποία δεν διατυπώθηκαν πολιτικές ενστάσεις, προτάθηκαν κάποια βήματα: εξορμήσεις για γνωστοποίηση του θέματος, εκδηλώσεις για να συζητηθεί, παρεμβάσεις στο ίδιο το ΙΚΑ που θα προετοιμάζονταν με νέες εξορμήσεις και επαφή με τους γιατρούς που εργάζονταν σε αυτό.

Ο απολογισμός λέει ότι κάποια από τα βήματα δεν έγιναν ποτέ, ενώ τα περισσότερα έγιναν με τον πιο διεκπεραιωτικό τρόπο, στη λογική «ας το κάνουμε κι αυτό όπως όπως για να μη μας πει κανείς ότι δεν είμαστε εντάξει». Είναι χαρακτηριστικό ότι στην εκδήλωση στην οποία είχαμε καλέσει και γιατρό από το τοπικό ΙΚΑ και για την οποία είχαμε κάνει αφισοκόλληση βρέθηκαν μόνο τρία μέλη της γραμματείας, ενώ οι υπόλοιποι δεν ενημέρωσαν καν ότι θα έλειπαν.

Το χάος που προκλήθηκε, και οφείλεται στο ότι τα στελέχη της τοπικής δεν ήταν εκεί για να οδηγήσουν σε συγκροτημένη διαδικασία μια συζήτηση στην οποία συμμετείχε και «χύμα» κόσμος, το έχω περιγράψει.

Η τόσο προφανής υποτίμηση της εκδήλωσης δείχνει ότι κανείς δεν πίστευε πως αυτή εντασσόταν σε μια σχεδιασμένη, συγκεκριμένη και κλιμακούμενη παρέμβαση για τη σωτηρία των ιατρείων και τη σύνδεση με τον κόσμο της γειτονιάς. Αντίθετα, αντιμετωπίστηκε με τη λογική ότι, εφόσον βγάλαμε μια αφισοκόλληση και καλέσαμε και σε μια συζήτηση, έχουμε φανεί συνεπείς στα τυπικά καθήκοντά μας και πάμε παρακάτω, σε ένα νέο κύκλο αφισοκόλλησης και αποσπασματικής συζήτησης.

Στη συνέχεια αποφασίσαμε να έρθουμε σε επαφή με τους γιατρούς, για να μάθουμε ποιες ήταν πραγματικά οι διαθέσεις των εργαζομένων του ΙΚΑ. Αυτό δεν το κάναμε παρά τρεις μέρες αφότου ανακοινώθηκε τελικά το κλείσιμο όλων των ιατρείων. Τρέξαμε λοιπόν εκεί για μία μέρα, κάναμε πάλι το τυπικό καθήκον μας, είπαμε στους γιατρούς ότι την επομένη θα επανέλθουμε με βουλευτή, για να δείξουμε πόσο ψηλά σηκώνει το θέμα ο ΣΥΡΙΖΑ, και ότι τους στηρίζουμε σε ενδεχόμενη απόφασή τους να μην παραδώσουν τα κλειδιά και το αποτέλεσμα ήταν ότι στο τέλος, από τις τρεις τοπικές που καλούσαν, με τα εκατοντάδες μέλη, πέρασαν συνολικά πέντε σύντροφοι.

Με τέτοια κινητοποίηση είναι προφανώς αστείο –για να μην πω ντροπή– να ανέβεις και να πεις στους εργαζόμενους ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δίπλα τους, αν δεν υπακούσουν στην κυβέρνηση. Η αλήθεια είναι επίσης πως το μέγεθος της συμμετοχής των συντρόφων μπορούσε να προβλεφθεί από την προηγουμένη, αφού οι τοπικές αποφάσισαν πως δεν μπορούσαν να εξαιρέσουν δυο τρεις ανθρώπους η καθεμία από το καθήκον να παρευρεθούν στο Ακροπόλ, ώστε να προπαγανδίσουν την παρέμβαση της Τρίτης.

Το συμπέρασμα, που προκύπτει, είναι ότι δεν πιστεύουμε αυτά που λέμε ακόμα και μεταξύ μας. Στην πραγματικότητα είχαμε προεξοφλήσει ότι δεν είχε κανένα νόημα να δώσουμε αγώνα, αφού τα ιατρεία θα έκλειναν ούτως ή άλλως, αφού ο κόσμος δεν τραβάει, αφού θα μας ψηφίσει, γιατί θα τον πείσουν τα στελέχη, που μας εκπροσωπούν στα ΜΜΕ, και το πρόγραμμά μας.

Ο λόγος για τον οποίο οι σύντροφοι δεν ήταν στο ΙΚΑ τη δεύτερη μέρα είναι γιατί με αυτά που κάναμε και, κυρίως, με αυτά που δεν κάναμε, δώσαμε σαφέστατο στίγμα του τρόπου με τον οποίο κινούμαστε: Θεωρούμε αρκετή τη φυσική –και τις περισσότερες φορές ειλικρινά μαχητική– παρουσία σε μια κρίσιμη στιγμή, όπως, π.χ. η μέρα που κλείνουν τα ιατρεία, και πηγαίνουμε για να δώσουμε το παρών και όχι συνέχεια.

Πηγαίνουμε, ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο η τοπική, για να συλλυπηθούμε για την ήττα, χωρίς να έχουμε κάνει κάτι για να την αποτρέψουμε. Να καταγραφούμε ότι μας αφορά και όχι για να διερευνήσουμε μαζί με τον κόσμο τις δυνατότητες της νίκης. Πρόκειται για μια επικίνδυνη ηττοπάθεια, η οποία φυσικά γίνεται αντιληπτή από τον κόσμο. Είμαστε σε αναμονή του Μεσσία της κυβέρνησης της Αριστεράς και περιμένουμε από τον κόσμο να τη στηρίξει στις εξαιρετικά μεγάλες πιέσεις που θα δεχτεί, τη στιγμή που εμείς δεν τον στηρίξαμε, όταν του έκλειναν το ιατρείο.

Μπορεί ό,τι κι αν κάναμε, ο κόσμος όντως να μην ανταποκρινόταν και τα ιατρεία όντως να έκλειναν, αλλά αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ. Δεν διερευνήσαμε τις δυνατότητες, γιατί είχαμε απαντήσει ήδη. 

Προχωράμε δίχως σχέδιο για τη σύνδεσή μας με τον κόσμο. Αν όντως πιστεύουμε ότι δεν έχει νόημα, επειδή αναθέτει σ’ εμάς τη σωτηρία, οπότε ας αναθέσουμε κι εμείς στην ηγεσία τη νίκη, ας το παραδεχτούμε συντροφικά και τίμια και ας προσαρμόσουμε την τακτική μας αναλόγως. Ας μη συνεχίσουμε όμως να καλλιεργούμε και μεταξύ μας την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να είμαστε πραγματικά χρήσιμοι και ότι εκπονούμε και υλοποιούμε ειλικρινά σχέδια που θα έχουν αποτέλεσμα, γιατί ο κίνδυνος της απογοήτευσης αφορά κι εμάς.