Το ξεπέρασμα της κρίσης προϋποθέτει τη ρήξη με το παρελθόν της χώρας, το οποίο την προκάλεσε. Είναι προφανές ότι η ανατροπή αυτής της κατάστασης δεν μπορεί να συμβεί απλά και μόνο με την εκλογική διαδικασία, αλλά εξαρτάται από το εύρος και την ένταση της πάλης εναντίον του συστήματος.
Είναι νωπές ακόμα οι μνήμες από το πρώτο μνημόνιο. Όλοι, αρμόδιοι και μη, ειδικοί και πολίτες αναγνωρίζουν, αρκετοί με καθυστέρηση, ότι όσα υπογράψαμε το 2009 ήταν ανέφικτα να επιτευχθούν, εξαρχής. Το πρόγραμμα «διάσωσης» απέτυχε, και οι πολίτες καλούνται να γεμίσουν πηγάδι χωρίς πάτο. Σήμερα στην εποχή του 3ου μνημονίου ξαναζούμε τις ίδιες καταστάσεις. Η κυβέρνηση θριαμβολογεί ότι μας “κράτησε” στο ευρώ και ότι τα “μέτρα” θα είναι τα τελευταία άλλα κανείς δεν την πιστεύει. Ομοβροντία στοιχείων δείχνουν ότι το 2013 θα είναι μια ακόμη πιο σκληρή χρόνια λιτότητας και ύφεσης με τα λουκέτα και την ανεργία να συνεχίζουν να αυξάνονται. Ο προϋπολογισμός έχει, ήδη, μεγάλες αστοχίες. Κυβέρνηση (και δανειστές) γνωρίζουν πως η κατάσταση είναι μη βιώσιμη και ελπίζουν σε μια αλλαγή, η οποία θα προκύψει μετά τις εκλογές στη Γερμανία. Τα σενάρια “grexit”, νέου “κουρέματος” συνοδευμένου με νέο πακέτο άγριων μέτρων είναι προ των πυλών. Η χώρα, με τη σημερινή πολιτική, δεν έχει ελπίδα. Η τρικομματική κυβέρνηση, αδυνατώντας να πείσει με επιχειρήματα για την πολιτική της, μεταφέρει τις ελπίδες της στη μεταφυσική και στον παράγοντα “κλίμα – ψυχολογία”. Ανάπτυξη, επιχειρηματικότητα και δημιουργικότητα παρουσιάζονται ως αντίδοτο. Δυστυχώς όμως ούτε αυτό μπορεί να καταφέρει. Ιδιωτικές επενδύσεις – οι δημόσιες απαγορεύονται - δε γίνονται, οι ιδιωτικοποιήσεις – χάρισμα της δημόσιας περιουσίας στους ιδιώτες- δεν προχωρούν και δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα, το κράτος συνεχίζει να χρωστά υπέρογκα ποσά, οι τράπεζες δεν δανείζουν και η ύφεση επιμένει. Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών αποδεικνύουν ότι η κυβέρνηση βρίσκεται σε πανικό. Παλεύουν, προσπαθούν, για να πείσουν - καθησυχάσουν τον «ήσυχο» μικροαστό. Καταγγέλουν - συκοφαντούν κοινωνικές ομάδες, απεργούς, συνδικαλιστές, πρόσωπα και φορείς, χρησιμοποιώντας τη δήθεν νομιμότητά τους και τον ανελέητο καθωσπρεπισμό τους. Η συνταγή, από τη δεκαετία του μεσοπολέμου, εφαρμόζεται χωρίς κανέναν ενδοιασμό από τη κυβέρνηση, γιατί πιάνει δημοσκοπικά, παρ ότι παραβιάζει τους νόμους, το σύνταγμα, την ανθρωπιά, αλλά και την κοινή λογική.
Όμως, δημιουργεί δεσμούς ανάμεσα σε όσους στοχοποιούνται και κατανοούν την ανάγκη κοινής δράσης. Οι σημερινές συγκυρίες επιβάλλουν μια αριστερή μετατόπιση του πολιτικού σκηνικού. Η αριστερά μίλησε έγκαιρα για το βάθος της κρίσης, για την τρομερή της ένταση και τη μεγάλη της διάρκεια, για τις ανυπόφορες συνέπειες. Οι προτάσεις της, είναι προτάσεις ευθύνης και είναι ρεαλιστικές και πραγματοποιήσιμες. Οι εκλογές θα έρθουν σύντομα, λόγω της αδυναμίας της σημερινής κυβέρνησης να διαχειριστεί τη κρίση. Ο λαός, ανεξάρτητα από τα εκλογικά τερτίπια, θα δώσει πολύ σύντομα αυτοδυναμία σε μια κυβέρνηση, κύρια, των δυνάμεων της αριστεράς. Όλοι, όμως, αναρωτιόμαστε αν υπάρχει, πια, ελπίδα για την Ελλάδα; Αν η νέα κυβέρνηση θα βάλει τέλος στα καταστροφικά μνημόνια της λιτότητας, θα τα αντικαταστήσει με ένα εθνικό σχέδιο οικονομικής και κοινωνικής ανόρθωσης και ανασυγκρότησης της χώρας και θα επαναδιαπραγματευθεί τις δανειακές συμβάσεις με στόχο τη διαγραφή μέρους του χρέους και την εξυπηρέτηση του υπολοίπου με ρήτρα ανάπτυξης κλπ. Παράλληλα αναρωτιόμαστε αν θα προχωρήσουν, χωρίς μεθοδεύσεις και παλινωδίες “αλλά ΠΑΣΟΚ της πρώτης περιόδου” οι προοδευτικές, διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις με στόχο, την ανατροπή του πολιτικού συστήματος, την αναδιάρθρωση της οικονομίας και της παραγωγικής βάσης, την αποκατάσταση των αρχών της δημοκρατίας, την επανάκτηση του κράτους πρόνοιας, την αποκατάσταση κράτους δικαίου κλπ που στόχο θα έχουν τη δικαιότερη κατανομή του πλούτου. Χρέος όλων μας είναι να μην έχουμε ένα σύντομο “πέρασμα” από την εξουσία της Αριστεράς χωρίς λύσεις για τη χώρα και χωρίς τη θέσπιση στέρεων νέων δομών που θα μακροημερεύσουν. Το ξεπέρασμα της κρίσης προϋποθέτει τη ρήξη με το παρελθόν της χώρας, το οποίο την προκάλεσε. Είναι προφανές ότι η ανατροπή αυτής της κατάστασης δεν μπορεί να συμβεί απλά και μόνο με την εκλογική διαδικασία, αλλά εξαρτάται από το εύρος και την ένταση της πάλης εναντίον του συστήματος.
Με άλλα λόγια γνωρίζουμε ότι ο αντίπαλος έχει προβλέψιμο και σαφές σχέδιο για το ενδεχόμενο ενός «ατυχήματος» που μπορεί να είναι ο σχηματισμός Αριστερής Κυβέρνησης. Με επίγνωση της κατάστασης που βρισκόμαστε, του πώς γράφεται η ιστορία και ποια είναι τα ουσιαστικά επίδικα, η αριστερή κυβέρνηση του αύριο οφείλει να φέρει ξανά την ελπίδα στη χώρα. Η ιστορία δε γυρίζει πίσω.
*Εργαστηριακό Διδακτικό Προσωπικό, Πολυτεχνείο Κρήτης
