Με το λαό του ΟΧΙ, των Πλατειών του ’11, τη νεολαία του Δεκέμβρη του ‘08

Η εμ­φά­νι­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στη ζωή της χώρας έφερε ελ­πί­δες για τη δη­μιουρ­γία, επι­τέ­λους, μιας Αρι­στε­ράς σε επαφή με το σή­με­ρα, ανοι­χτής στη συ­ζή­τη­ση και τη σύν­θε­ση, ενω­μέ­νης, δη­μο­κρα­τι­κής. Μιας Αρι­στε­ράς που δεν θα φο­βά­ται το ρι­ζο­σπα­στι­σμό και τη ρήξη, που θα διεκ­δι­κεί την εξου­σία και δεν θα αρ­κεί­ται στη βο­λι­κή θέση της "μι­κρής πλην τί­μιας" αντι­πο­λί­τευ­σης, ούτε στην ανα­πό­λη­ση του "έν­δο­ξου πα­ρελ­θό­ντος". Τέλος, μιας Αρι­στε­ράς που δεν θα είναι βο­λε­μέ­νη σε συν­δι­κα­λι­στι­κούς και κρα­τι­κούς θώ­κους. 

Τα ελ­πι­δο­φό­ρα αυτά στοι­χεία πα­ρέ­μει­ναν ανο­λο­κλή­ρω­τα, με απο­τέ­λε­σμα από τις εκλο­γές του 2012, η πο­λι­τι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να κλεί­νε­ται όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο στη Βουλή, να απο­μα­κρύ­νε­ται από τα κι­νή­μα­τα, αλλά και να τα απο­κοι­μί­ζει. Η εξου­σία μέσα στο κόμμα πέ­ρα­σε στα­δια­κά στον "αρ­χη­γό" και το στενό κύκλο του. Ενώ, ανε­ξαί­ρε­τα, όλες οι τά­σεις και "βα­ρω­νί­ες" άφη­ναν τα θέ­μα­τα δη­μο­κρα­τί­ας στην ανα­μο­νή. Όπως στην ανα­μο­νή έμει­νε και η πο­λι­τι­κή και ορ­γα­νω­τι­κή προ­ε­τοι­μα­σία για την ανά­λη­ψη της κυ­βέρ­νη­σης και για την προ­βλε­πό­με­νη σκλη­ρή σύ­γκρου­ση με τους δα­νει­στές. 

Ίσως ελ­πί­σα­με πε­ρισ­σό­τε­ρο απ' όσο "δι­καιο­λο­γού­νταν", στο ότι η πο­ρεία προς την κυ­βέρ­νη­ση θα μα­ζι­κο­ποιού­σε το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με νέους και φρέ­σκους αν­θρώ­πους και ιδέες. Στο ότι η ανά­λη­ψη της κυ­βέρ­νη­σης με τα πρώτα φι­λο­λαϊ­κά ρι­ζο­σπα­στι­κά μέτρα θα γι­νό­ταν σπιν­θή­ρας επα­να­κι­νη­το­ποί­η­σης της κοι­νω­νί­ας. Ίσως εθε­λο­τυ­φλή­σα­με πε­ρισ­σό­τε­ρο απ' όσο "χρεια­ζό­ταν". Συ­νε­πώς, σαν μέλη της Αρι­στε­ράς έχου­με το με­ρί­διο ευ­θύ­νης μας. 

Όμως η ευ­θύ­νη της ηγε­σί­ας και ιδιαί­τε­ρα του επι­τε­λεί­ου του Τσί­πρα είναι η μέ­γι­στη. Κι αυτό διότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν υπήρ­ξε ποτέ κόμμα των μελών. Αρ­χι­κά ήταν κόμμα συ­ναι­νέ­σε­ων και ισορ­ρο­πιών με­τα­ξύ ομά­δων και συ­νι­στω­σών, στη συ­νέ­χεια κόμμα αρ­χη­γι­κό και μιας στε­νής ομά­δας. Το πρα­ξι­κό­πη­μα που συ­ντε­λέ­στη­κε εντός του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι δικό της έργο. Η διά­σπα­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ξε­κί­νη­σε από την ηγε­σία και το Μα­ξί­μου. Το έλ­λειμ­μα δη­μο­κρα­τί­ας μπο­ρεί να έχει και χα­μο­γε­λα­στό πρό­σω­πο...

Είχε προη­γη­θεί το πρα­ξι­κό­πη­μα ως προς την αλ­λοί­ω­ση της λαϊ­κής βού­λη­σης. Το ΟΧΙ με­τα­τρά­πη­κε σε ΝΑΙ μέσα σε λίγες μόνο ώρες, γιατί μόνο για αυτό είχε προ­ε­τοι­μα­στεί η ηγε­τι­κή ομάδα. Και αυτό δεν είναι δική μας ευ­θύ­νη, καθώς εμείς, όλα τα μέλη, εί­χα­με απο­φαν­θεί στο Συ­νέ­δριο: "Όχι πάση θυσία στο ευρώ".  Με το γνω­στό τρόπο της ηγε­τι­κής ομά­δας, η θέση αυτή με­τα­φρά­στη­κε σε "πάση θυσία στο ευρώ". 

Εί­θι­σται στα συ­στη­μι­κά  κόμ­μα­τα: να ακο­λου­θεί­ται ο εύ­κο­λος τρό­πος της ανά­θε­σης σχε­δί­ου στους ξέ­νους και στους ολι­γάρ­χες, όπως και η έγκρι­ση μιας μελ­λο­ντι­κής κυ­βέρ­νη­σης από αυ­τούς. Προς τι λοι­πόν να ανα­λάμ­βα­νε το επί­πο­νο ρίσκο της σύ­γκρου­σης και της χά­ρα­ξης εθνι­κής, τα­ξι­κά με­ρο­λη­πτι­κής πο­λι­τι­κής; Θα αρ­κού­σε η προ­σω­πι­κό­τη­τα του ηγέτη, των προ­βε­βλη­μέ­νων προ­σώ­πων  και η αφι­λο­κερ­δής και συ­νε­χής δου­λειά των μελών για να γοη­τευ­τεί ο λαός και να ψη­φί­σει το κόμμα!

Το Μα­ξί­μου μπο­ρεί να κρα­τή­σει τους τί­τλους και τα εμ­βλή­μα­τα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Πλέον δεν είναι παρά αδεια­νά που­κά­μι­σα. Δεν μας αφο­ρούν δια­μά­χες όπως αυτές που τα­λά­νι­σαν την Αρι­στε­ρά στο πα­ρελ­θόν για το ποιος θα είναι ο "γνή­σιος" συ­νε­χι­στής, ή ο κά­το­χος της "πεμ­πτου­σί­ας του Κόμ­μα­τος". Τέ­τοιες δια­δι­κα­σί­ες είναι γρα­φειο­κρα­τία και πο­λι­τι­κή οκνη­ρία. Και ύβρις απέ­να­ντι σ' ένα λαό που κα­τα­στρέ­φε­ται."Κρα­τά­με την ουσία κι ονει­ρευό­μα­στε" αλλά και προ­σπα­θού­με κα­θη­με­ρι­νά για νέους δρό­μους. 

Η κοι­νω­νι­κή κα­τα­στρο­φή που συ­νε­χί­ζε­ται απαι­τεί ρι­ζο­σπα­στι­κές λύ­σεις με δη­μο­κρα­τία και συμ­με­το­χή του κό­σμου. Απαι­τεί  το κί­νη­μα των πλα­τειών, την 5η Ιου­λί­ου του ΟΧΙ, το Δε­κέμ­βρη του 2008.  Το 62% του ΟΧΙ δεί­χνει ότι το δυ­να­μι­κό αυτό υπάρ­χει, ότι υπάρ­χει μια με­γά­λη πλειο­ψη­φία με τα­ξι­κό πρό­ση­μο, στην οποία έχει έντο­νη πα­ρου­σία η νε­ο­λαία. Αυτή η πλειο­ψη­φία είναι πα­ρού­σα και ετοι­μο­πό­λε­μη. 

Οποιο­δή­πο­τε νέο σχήμα της Αρι­στε­ράς, κατά τη γνώμη μας, οφεί­λει:

• Να ξε­κα­θα­ρί­σει συ­γκε­κρι­μέ­να μέχρι που είναι δια­τε­θει­μέ­νο να πάει και με ποιο τρόπο, με ποια μέσα. 

• Να δώσει χώρο, να πλημ­μυ­ρί­σει  από  τους μα­θη­τές και νέους του Δε­κέμ­βρη του 2008, το λαό των Πλα­τειών του 2011, τις χι­λιά­δες αγω­νι­στές του αντι­μνη­μο­νια­κού αγώνα, το λαό της 5ης Ιου­λί­ου. Να μην είναι μόνο μια σύ­μπλευ­ση - ση­μα­ντι­κή, "ανα­γκαία αλλά όχι ικανή"- των ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, Σχε­δί­ου Β και άλλων ομά­δων της εξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κής Αρι­στε­ράς και προ­σω­πι­κο­τή­των. Αν πε­ριο­ρι­στεί σε αυτά θα είναι ένα αμυ­ντι­κό εγ­χεί­ρη­μα οπι­σθο­φυ­λα­κής, χωρίς έμπνευ­ση. 

• Να λει­τουρ­γή­σει με πραγ­μα­τι­κή δη­μο­κρα­τία. Τα στε­λέ­χη του να είναι στη δο­κι­μα­σία της κρί­σης και του ελέγ­χου των μελών, να είναι ενερ­γά πα­ρό­ντα στους αγώ­νες και όχι μια  "έξω­θεν και αφ´ υψη­λού πρω­το­πο­ρία". Να υπο­τά­ξει αρ­χη­γι­κές και προ­σω­πο­κε­ντρι­κές πρα­κτι­κές, που υπήρ­ξαν στο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, στη συλ­λο­γι­κή, δη­μο­κρα­τι­κή λει­τουρ­γία. 

• Να υπη­ρε­τεί  τα συμ­φέ­ρο­ντα των πολ­λών και τη συμ­μα­χία των φτω­χών μι­σθω­τών, ανέρ­γων, συ­ντα­ξιού­χων και μι­κρο­με­σαί­ων. Να υπε­ρα­σπί­ζε­ται  τα δη­μό­σια αγαθά και τη λαϊκή κυ­ριαρ­χία, τα δι­καιώ­μα­τα των γυ­ναι­κών, να πρω­το­στα­τεί στο αντι­φα­σι­στι­κό και αντι­ρα­τσι­στι­κό κί­νη­μα καθώς και σε κάθε αγώνα ενά­ντια σε κάθε μορφή απο­κλει­σμού (φύλου, σε­ξουα­λι­κής προ­τί­μη­σης, κουλ­τού­ρας)

• Να εν­σω­μα­τώ­σει ότι κα­λύ­τε­ρο πρό­σφε­ρε ο ευ­ρω­παϊ­κός πο­λι­τι­σμός. Τα δι­καιώ­μα­τα του αν­θρώ­που, το δια­φω­τι­σμό, τον ορθό λόγο. Και να συ­γκρου­στεί με τον "ευ­ρω­παϊ­κό πα­τριω­τι­σμό " δη­λα­δή με τη συμ­μο­ρία του ευρώ και την ΕΕ της λι­τό­τη­τας και του αυ­ταρ­χι­σμού. Να ξε­φύ­γει από τα κό­μπλεξ απέ­να­ντι στη λαϊκή κουλ­τού­ρα, τον πα­τριω­τι­σμό και από  την ευ­ρω­λα­γνεία η οποία απα­ξί­ω­νε και υπο­τι­μού­σε εδώ και δυο αιώ­νες το λαϊκό στοι­χείο και τις εγ­γε­νείς δυ­να­τό­τη­τες της χώρας. 

• Να υιο­θε­τή­σει τις κα­λύ­τε­ρες πα­ρα­δό­σεις των επα­να­στα­τι­κών κι­νη­μά­των. Από τα δη­μο­κρα­τι­κά Σο­βιέτ του '17 ως τις αναρ­χι­κές κο­λε­κτί­βες της Ισπα­νί­ας του '36, από τη λαϊ­κό­τη­τα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ ως την άνοι­ξη της ΕΔΑ και της ΔΝΛ. Από τις εξε­γέρ­σεις της Βου­δα­πέ­στης και της Πρά­γας ως το Μάη του '68, από τα κι­νή­μα­τα της αντι­πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης ως τις σύγ­χρο­νες εμπει­ρί­ες της Λ. Αμε­ρι­κής. 

Μαζί με την αντι­με­τώ­πι­ση της κοι­νω­νι­κής κα­τα­στρο­φής, της δια­γρα­φής του χρέ­ους, της πα­ρα­γω­γι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης πρέ­πει να λύσει τόσο δια­χρο­νι­κές πα­θο­γέ­νειες της χώρας (από το κομ­μα­τι­κό-πε­λα­τεια­κό κρά­τος, τη δια­πλο­κή του κρά­τους με τους ολι­γάρ­χες έως  την έλ­λει­ψη μα­κρό­χρο­νου πα­ρα­γω­γι­κού επι­στη­μο­νι­κού και πο­λι­τι­σμι­κού σχε­δια­σμού) όσο και να ορα­μα­τι­στεί και να υλο­ποι­ή­σει νέες μορ­φές κοι­νής ζωής, πα­ρα­γω­γής και κα­τα­νά­λω­σης. Στό­χος της Αρι­στε­ράς δεν μπο­ρεί να είναι μια ανα­πα­ρα­γω­γή του προη­γού­με­νου κα­τα­να­λω­τι­κού μο­ντέ­λου, ούτε της ασύ­δο­της πα­ρα­γω­γής χωρίς σχε­δια­σμό και φρο­ντί­δα για το πε­ρι­βάλ­λον και χωρίς ένα νέο πο­λι­τι­σμι­κό πα­ρά­δειγ­μα.

Προ­σπα­θή­σα­με όλοι, μαζί με τους συ­ντρό­φους και συ­ντρό­φισ­σες που πα­ρα­μέ­νουν στο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ Νέου Κό­σμου,  να λει­τουρ­γή­σου­με στο χώρο πα­ρέμ­βα­σής μας ρι­ζο­σπα­στι­κά, ενω­τι­κά, ανοι­χτά. Κοινά μας δη­μιουρ­γή­μα­τα  η Λέσχη  Αλ­λη­λεγ­γύ­ης, που λει­τουρ­γεί ήδη από το Σε­πτέμ­βριο του 2011, η προ­σπά­θεια - με πρω­το­στά­τη  το σύ­ντρο­φο Γιάν­νη Κο­ρί­το, που μας άφησε πρό­ω­ρα - για την δη­μιουρ­γία το­πι­κού συλ­λό­γου επαγ­γελ­μα­τιών-βιο­τε­χνών, οι συ­ζη­τή­σεις με αν­θρώ­πους από κάθε γωνία της Αρι­στε­ράς, η εν­θου­σιώ­δης εκ­στρα­τεία για την ΑΝΟΙ­ΧΤΗ ΠΟΛΗ και τη ΔΥ­ΝΑ­ΜΗ ΖΩΗΣ, η ομάδα ψυ­χο­λο­γι­κής υπο­στή­ρι­ξης, το κα­φε­νείο γυ­ναι­κών. 

Το τι και κατά πόσο πε­τύ­χα­με θα το κρί­νει η γει­το­νιά μας. 

Στους συ­ντρό­φους μας που πα­ρα­μέ­νουν στο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δε λέμε αντίο αλλά καλή αντά­μω­ση στους αγώ­νες, εκεί όπου ανή­κει κάθε αρι­στε­ρή και κάθε αρι­στε­ρός.

Αβα­ρι­κιώ­τη Ζέτα ( νε­ο­λαία ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ΝΚ )

Ντάλ­λα Νάσια     ( νε­ο­λαία ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ΝΚ )

Νε­ου­δά­κη Μάνια  ( νε­ο­λαία ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ΝΚ )

Τσίπη Μαρία   ( νε­ο­λαία ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ΝΚ )

Αυ­γου­στί­δης Βα­σί­λης

Βα­ρου­ξής Κώ­στας

Κα­λια­νιώ­του Αμα­λιά – Λίζα

Κου­τσού­κη Αθηνά

Λε­βα­ντί­νου Βέρα

Λυ­μπε­ρο­πού­λου Έλενα

Οι­κο­νο­μί­δης Δη­μή­τρης   ( μέλος συ­ντο­νι­στι­κού )

Πα­λα­πά­νης Αση­μά­κης  ( Συ­ντο­νι­στής )

Πα­ντε­λή Καλ­λιό­πη

Σάμο Θε­ο­δό­σης

Σο­λω­μός Αρ­γύ­ρης

Στα­θό­που­λος Νίκος