Τι θα πει ότι «το προσφυγικό είναι ζήτημα εθνικής ασφάλειας και κυριαρχίας»;

«Η κατάσταση στην πατρίδα μας, κάθε μέρα γίνεται πιο κρίσιμη. Η Ελλάδα δέχεται, πέρα από τις δυνάμεις της, αλλεπάλληλα κύματα προσφύγων και μεταναστών. Η συνοχή της Ευρώπης δέχεται ισχυρά πλήγματα. Ένα μεγάλο παγκόσμιο και ευρωπαϊκό πρόβλημα με ανθρωπιστική διάσταση τείνει να εξελιχθεί σε μείζον θέμα εθνικής ασφάλειας και τελικά εθνικής κυριαρχίας για την Ελλάδα».

Κυριάκος Μητοστάκης, 24/2/2016

Στα χρόνια της επικράτησης του νεοφιλελευθερισμού, ιδιαίτερα στην περίοδο της «ωρίμανσής» του, που στην Ελλάδα ταυτίζεται με την περίοδο διακυβέρνησης του Κώστα Σημίτη και μετέπειτα του Κώστα Καραμανλή, όταν ένα θέμα «αναβαθμίζεται» σε «εθνικό», αυτό σημαίνει ότι αίρεται πάνω από τις πολιτικές διαφωνίες, ότι σε αυτό δεν χωρούν διαφορετικές απόψεις και λύσεις, ότι εκφεύγει της σφαίρας της πολιτικής κριτικής, της πολιτικής και προγραμματικής σύγκρουσης, ότι του αρμόζουν «εθνικές» λύσεις που κατά κάποιο τρόπο είναι αυτονόητες και κοινές. Λύσεις που, στο βαθμό που είναι -και πρέπει να είναι- «εθνικές», εξυπακούεται ότι πρέπει να αποτελούν κοινό τόπο για όλους/ες όσοι/ες θέλουν το «καλό της πατρίδας».

Μάθαμε τότε πως όταν το καθεστώς δημιουργεί τους πολιτικούς και ιδεολογικούς όρους για την αναβάθμιση ενός ζητήματος σε «εθνικό», στήνει μια πολιτική παγίδα για την επιβολή λύσεων με βάση το υποτιθέμενο «εθνικό αυτονόητο», που κανείς δεν δικαιούται να αμφισβητήσει - επί ποινή να γίνει απόβλητος της «εθνικής συναίνεσης» και του «εθνικού κορμού».

Μια τέτοια ακριβώς συνθήκη τείνει να δημιουργηθεί στο ζήτημα των προσφύγων. Η μνημονιακή κυβέρνηση, η μνημονιακή αντιπολίτευση, τα μίντια και οι opinion makers του συστήματος, σε αγαστή συνεργασία, εργάζονται για να διαμορφώσουν το «κλίμα», δηλαδή τις κατάλληλες ιδεολογικές και πολιτικές προϋποθέσεις, ώστε το ζήτημα των προσφύγων να «αναβαθμιστεί» σε «εθνικό»: ζήτημα «εθνικής ασφάλειας», ζήτημα «εθνικής κυριαρχίας» κ.λπ. Η σύγκληση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών είναι η συνήθης τα τελευταία χρόνια τελετουργία για μια τέτοια «αναβάθμιση».

Όλοι εναντίον όλων, με σημαία το «εθνικό συμφέρον»…

Η δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι από αυτή την άποψη χαρακτηριστική. Τι είπε; Ότι ένα πρόβλημα που ξεκίνησε σαν ανθρωπιστικό, τώρα τείνει να γίνει μείζον πρόβλημα εθνικής ασφάλειας και εθνικής κυριαρχίας. Από ποιον απειλείται η εθνική ασφάλεια και κυριαρχία λοιπόν; Όχι από το ΝΑΤΟ, αφού κυβέρνηση και αντιπολίτευση το καλούν να αναλάβει μια ώρα αρχύτερα και πιο αποφασιστικά το έργο της «επιτήρησης» κατά των μεταναστών στο Αιγαίο. Από ποιον λοιπόν; Οι εθναμύντορες της μνημονιακής συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης δείχνουν με το δάκτυλο σε δύο κατευθύνσεις: την Τουρκία και τις χώρες του βορειοδυτικού βαλκανικού τόξου μέχρι και την Αυστρία. Προφανώς, δεν αναμένουμε κάποια επιθετική ενέργεια, στρατιωτική εισβολή κ.λπ. από αυτές τις χώρες. Όσο για την πάγια θεωρία ότι το ΝΑΤΟ λειτουργεί σαν «Δούρειος Ίππος» της Τουρκίας, οι Τούρκοι στρατηγοί έχουν άλλη γνώμη: θεωρούν ότι η συμφωνία για να αναλάβει το ρόλο επιτήρησης και εντοπισμού των προσφυγικών ροών στο Αιγαίο δεν εξυπηρετεί τα «εθνικά» συμφέροντα της Τουρκίας, γι’ αυτό αρνούνται στο ΝΑΤΟ έναν τέτοιο ρόλο…

Σε τι συνίσταται λοιπόν η απειλή κατά της «εθνικής ασφάλειας» και «εθνικής κυριαρχίας»; Είναι προφανές: στο ότι η μεν Τουρκία δεν κρατάει διά της βίας όλους τους πρόσφυγες στη δική της επικράτεια αλλά τους αφήνει να περνούν στην απέναντι όχθη του Αιγαίου, οι δε χώρες του βορειοδυτικού βαλκανικού «τόξου» σε συνεργασία με την Αυστρία θέλουν να μειώσουν, να φιλτράρουν ή και να σταματήσουν τις ροές των προσφύγων από τα σύνορά τους.

Εν τέλει, λοιπόν, το «πρόβλημα εθνικής ασφάλειας και εθνικής κυριαρχίας» είναι οι πρόσφυγες! Ένα «πρόβλημα» που κάθε χώρα πετάει σαν μπαλάκι στην επόμενη ή χρεώνει στην προηγούμενη στη διαδρομή της οδύσσειας από τη Συρία μέχρι την κεντρική Ευρώπη. Η Ελλάδα ζητάει να μείνουν όλοι στην Τουρκία - με τη βία, πώς αλλιώς; Η Τουρκία, που έχει ήδη 2-3 εκατομμύρια πρόσφυγες στο έδαφός της, παζαρεύει όχι μόνο χρηματοδότηση αλλά κυρίως «ανταλλάγματα» στα δικά της «εθνικά θέματα», αυξομειώνοντας τις ροές από τη μία όχθη του Αιγαίου στην άλλη σαν διαπραγματευτικό χαρτί. Αλλά, δεδομένου αυτού, γιατί η Ελλάδα «δικαιούται» να είναι απλώς χώρα διέλευσης προσφύγων, ενώ η Τουρκία πρέπει να είναι «αποθήκη ψυχών»; Τι ζητούν οι Έλληνες υπερασπιστές των «εθνικών δικαίων»  από το τουρκικό μιλιταριστικό καθεστώς της Τουρκίας; Είτε να δολοφονεί μαζικά τους πρόσφυγες στα σύνορα με τη Συρία ώστε να μη μπαίνουν καθόλου στου τουρκικό έδαφος είτε να γίνει αποκλειστικά η Τουρκία ένα μεγάλο στρατόπεδο προσφύγων; Όσο για το γεγονός ότι αυξομειώνει τις ροές των προσφύγων με στόχο να διαπραγματευτεί «ανταλλάγματα», ποια είναι η κατηγορία εδώ; Ότι κρατάει στο έδαφός της πρόσφυγες στο έδαφός της με τη βία (αλλιώς δεν έχει νόημα η κατηγορία περί αυξομείωσης των ροών με στόχο τα όποια ανταλλάγματα) ή ότι δεν κρατάει όλους τους πρόσφυγες με τη βία; 

Από την άλλη, όσο προσεγγίζουμε προς την κεντρική Ευρώπη, τόσο περισσότερο οι χώρες αισθάνονται την «απειλή» να γίνουν χώρες τελικού προορισμού. Αντιλαμβανόμενες λοιπόν με τη σειρά τους το πρόβλημα σαν πρόβλημα «εθνικής ασφάλειας και κυριαρχίας» (όλοι τελικά αυτό διεκδικούν, όλοι εναντίον όλων), θέλουν είτε να μειωθεί αποφασιστικά ο αριθμός των προσφύγων που περνά τα σύνορά τους είτε και να κλείσουν εντελώς τα σύνορα. Διαισθανόμενες ότι η Ελλάδα θέλει να είναι απλώς χώρα διέλευσης, πιέζουν τις χώρες της διαδρομής ανάμεσα στην Ελλάδα και την κεντρική Ευρώπη να ενισχύσουν τα «φίλτρα» στα δικά τους σύνορα, απειλώντας τες ότι αν δεν το κάνουν, θα γίνουν οι ίδιες «αποθήκες ψυχών»… Αυτή είναι η υλική βάση της συμμαχίας μεταξύ της Αυστρίας και των χωρών της βορειοδυτικής Βαλκανικής.

Η Τουρκία ως χώρα πρώτης υποδοχής, η Ελλάδα ως χώρα δεύτερης υποδοχής, οι «ενδιάμεσες» χώρες των Βαλκανίων και οι κεντροευρωπαϊκές χώρες τελικού προορισμού είναι τέσσερις κατηγορίες χωρών που, καθεμιά με το δικό της τρόπο και για τους δικούς της λόγους, θέλουν να ξεφορτωθούν τους πρόσφυγες σαν «περιττό βάρος», σαν απρόσκλητους «εισβολείς» ή και σαν «βαρβάρους».

Όταν η «απειλή για την εθνική ασφάλεια και κυριαρχία» είναι οι πρόσφυγες…

Πέρα από υποκριτικές κραυγές και θρήνους, σε όλες τις περιπτώσεις αυτό που θεωρείται εν τέλει «απειλή για την εθνική ασφάλεια και κυριαρχία» είναι οι πρόσφυγες. Τόσοι «ορκισμένοι ανθρωπιστές» είναι γενναιόδωρα πρόθυμοι να επιτρέψουν στους πρόσφυγες να διέλθουν από τη χώρα τους, αλλά όχι και να παραμείνουν σε αυτήν. Ωστόσο, οι πρόσφυγες είναι αδύνατον να ταξιδεύουν μέχρι το τέλος του χρόνου, ούτε να είναι για όλες τις χώρες απλώς… διερχόμενοι: κάποτε κάπου πρέπει να εγκατασταθούν. Ποιος θα αποφασίσει πόσοι και πού;

Εν μέρει το αποφάσισαν οι ίδιοι οι πρόσφυγες: καταβάλλοντας τεράστιο κόστος κακουχιών και οδύνης, για να σπάσουν τόσα διαδοχικά σύνορα, κατάφερε ένα τμήμα τους να φτάσει σε χώρες τελικού προορισμού - τουλάχιστον μέχρι να ζυμωθούν οι κοινωνίες τόσο πολύ με το φόβο της «απειλής», ώστε να «νομιμοποιηθούν» οι κυβερνήσεις να ασκήσουν ωμές ή και δολοφονικές πρακτικές απώθησης. Είναι τα τετελεσμένα της πρώτης περιόδου, όταν δεν είχαν ακόμη κλείσει τα σύνορα, στα οποία οι άρχουσες τάξεις των κρατών της Ευρώπης θέλουν να βάλουν άμεσα ένα τέλος.

Εν μέρει το αποφασίζουν οι κυβερνήσεις των επιμέρους χωρών σε συνδυασμό με την πολιτική των ιμπεριαλιστικών θεσμών (από την Κομισιόν μέχρι το ΝΑΤΟ).

Αυτοί οι διαφορετικοί και ανταγωνιστικοί μεταξύ τους «μηχανισμοί», από τη μια η πίεση των προσφύγων και του κινήματος αλληλεγγύης και από την άλλη τα τείχη και φράκτες των καθεστώτων, θα βγάλουν τελικά μια συνισταμένη σαν τελικό αποτέλεσμα. Όσο ο πόλεμος στη Συρία συνεχίζεται και συνεχίζει να παράγει προσφυγικές μάζες που παίρνουν το δρόμο για τη Δύση, τόσο περισσότερο θα αρχίσει να εξαφανίζεται η κατηγορία των χωρών «απλής διέλευσης» των προσφύγων. Κάθε χώρα της μαρτυρικής διαδρομής από τη Συρία μέχρι την κεντρική Ευρώπη είναι υποψήφια να φιλοξενήσει έναν αριθμό προσφύγων για αρκετό χρόνο, ένα μέρος τους ίσως και για πάντα.

Η Ελλάδα δεν μπορεί να αποτελέσει εξαίρεση σε αυτό. Και μπροστά σε αυτό χρειάζονται καθαρές απαντήσεις. Αυτό το ζήτημα και η απάντηση ή οι απαντήσεις που θα δοθούν σε αυτό, καθορίζουν τη νέα φάση του προσφυγικού.             

Μετά την «αγορά» και το «ενιαίο νόμισμα», αποτυγχάνει και η Σένγκεν

Πώς θα καθορίσει την κατανομή στις επιμέρους χώρες των προσφύγων που θα «μείνουν αρκετό διάστημα ή και για πάντα»; Η «ελεύθερη αγορά» της Σένγκεν; Μα αυτή δεν άντεξε ούτε μερικούς μήνες. Άρκεσε να «σηκώσουν ανάστημα» η Αυστρία και χώρες των Βαλκανίων για να γίνει κουρελόχαρτο μέσα σε λίγες μέρες απόφαση κοτζάμ Συνόδου Κορυφής. Τώρα, μικρομεσαίες χώρες της Ευρώπης περιφέρουν τα ρετάλια της σε κοινή θέα και κανείς δεν μπορεί να κάνει το παραμικρό πέρα από «αυστηρές συστάσεις»… Τι είναι αυτό που συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας; Λίγα χρόνια αφότου κατέρρευσε ο μύθος της «αγοράς» (που αντί για μηχανισμός βέλτιστης κατανομής των πόρων, αποδείχτηκε δυνάστης των κοινωνιών και «οργανωτής» της μαζικής εξαθλίωσης) και του «ενιαίου νομίσματος» (που αποδείχτηκε ότι έχει διαφορετική πραγματική αξία για κάθε χώρα-μέλος, αλήθεια που σε περιπτώσεις όπως της Ελλάδας αναδείχτηκε στις τραγικές της διαστάσεις), καταρρέει τώρα και ο μύθος της Σένγκεν, μαζί και η ίδια.

Τα τύμπανα των «εθνικών συμφερόντων» ξεκουφαίνουν την ούτως ή άλλως ασθενική ακοή της γηραιάς ηπείρου. Και μέσα σε αυτή την επιβλητική παρέλαση των «εθνικών συμφερόντων», λάμπουν η εθνικιστική ακροδεξιά, οι ρατσιστές και οι φασίστες, ιδιαίτερα στην κεντρική και κεντροανατολική Ευρώπη. Το προσφυγικό ρεύμα ήταν το κατάλληλο «κέντρισμα» για να φουντώσει η πολιτική και κοινωνική δυναμική τέτοιων πολιτικών δυνάμεων και ρευμάτων, επιβάλλοντας την αντιπροσφυγική και αντιμεταναστευτική πολιτική ατζέντα και ρηγματώνοντας το επίσημο πολιτικό σύστημα ακόμη και στην ίδια τη Γερμανία. Η «βασιλεία» της Μέρκελ, που άντεξε και μάλιστα ενισχύθηκε στα χρόνια της κρίσης, απειλείται τώρα από το «προσφυγικό», καθώς το ρατσιστικό μέτωπο PEGIDA μαζικοποιείται και προβαίνει σε ανοιχτά και δολοφονικά πογκρόμ κατά των προσφύγων, το ξενοφοβικό AfD (Εναλλακτική για τη Γερμανία) αναδεικνύεται τρίτη πολιτική δύναμη στις δημοσκοπήσεις και η δημοτικότητα της Μέρκελ πέφτει για πρώτη φορά σε επίπεδα κάτω από 40%. Ο γερο-τυφλοπόντικας της κρίσης και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, που τα τελευταία χρόνια εκτραχύνθηκαν σε ακραίες - μνημονιακές, έχει σε τέτοιο βαθμό υποσκάψει τα βάθρα της ιμπεριαλιστικής «Ευρώπης», ώστε η έρπουσα κρίση ηγεμονίας να τείνει τώρα να εξελιχτεί σε ανοιχτή κρίση συνοχής της Ε.Ε. Η «οικονομία», που μονοπώλησε τις εξελίξεις στην εξαετία της κρίσης 2009-2015, τώρα δίνει τη σκυτάλη στην πολιτική, η οποία μπαίνει από την κυρίως είσοδο στις πλάτες του προσφυγικού κύματος.
Με, ή αύριο και χωρίς Ευρωζώνη και Ευρωπαϊκή Ένωση, τουλάχιστον όπως τις γνωρίσαμε μέχρι σήμερα, ένας νέος, σκληρός κόσμος ανατέλλει αναπόφευκτα για την ευρωπαϊκή ήπειρο – και όχι μόνο. Η σκληρότητα απέναντι στους πρόσφυγες είναι το διαπιστευτήριο αυτού του νέου σκληρού κόσμου της ακραίας λιτότητας, του ιμπεριαλισμού, του ρατσισμού, του φασισμού και του πολέμου.
Δεν είναι οι πρόσφυγες που διαλύουν την Ευρώπη, αλλά η λιτότητα και η ιμπεριαλιστική κυριαρχία, που επιστρατεύουν όλα τα μέσα (νεοαποικιοκρατική εκμετάλλευση, εκβιασμούς, κρατικό αυταρχισμό και κράτος «έκτακτης ανάγκης», Ευρώπη-«φρούριο») και γεννούν όλα τα τέρατα (ρατσισμό, ακροδεξιά, φασισμό) καθώς αναπαράγονται μέσα στην κρίση παρατείνοντας τη διάρκεια της ζωής τους σαν ιστορικά ζόμπι.    

Μνημόνιο και προσφυγικό, ευρώ και Σένγκεν: ο σκληρός κόσμος του καπιταλισμού της κρίσης

Για την Ελλάδα, ο νέος, σκληρός κόσμος της «Ευρώπης» της κρίσης και της καπιταλιστικής παρακμής ανέτειλε με το πρώτο μνημόνιο τον 2010 και, ύστερα από τη σύντομη ανάπαυλα της πρώτης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ ανάμεσα στον Ιανουάριο και τον Ιούλιο του 2015, «επιβεβαιώθηκε» με ακόμη σκληρότερο τρόπο. Τώρα τα καραβάνια των προσφύγων ξεσκίζουν τη μάσκα αυτής της φτιασιδωμένης Ευρώπης και αποκαλύπτεται το αποκρουστικό πρόσωπο των εθνικών ανταγωνισμών όλων εναντίον όλων. Η μακρά προεργασία του νεοφιλελευθερισμού στα χρόνια από το 1980 και ύστερα, κυρίως όμως η μαζική χρήση του «δόγματος του σοκ» της ακραίας λιτότητας στα χρόνια της κρίσης, με ένα γενναίο ιστορικό άλμα προς τα πίσω, επαναφέρουν τον καπιταλισμό στις σταθερές του 18ου και του 19ου αιώνα. Σε αυτό τον καπιταλισμό οι υπερεθνικές ενώσεις δεν μπορεί παρά να έχουν τα χαρακτηριστικά της ιμπεριαλιστικής αυτοκρατορίας, της φυλακής των λαών. 

Η πορεία προς μια τέτοια ιμπεριαλιστική - αυτοκρατορική σκλήρυνση και παρακμή ταυτόχρονα είναι αναπότρεπτη.
Δεν φταίνε σε αυτό κάποιοι λάθος υπολογισμοί - παρόλο που ασφαλώς υπήρξαν και θα υπάρξουν ακόμη πολλοί τέτοιοι. «Φταίει» που, στην προσπάθειά του να επιβιώσει από τη δομική του κρίση χωρίς να διαθέτει ηγεμονικό σχέδιο, ο καπιταλισμός - ιμπεριαλισμός δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να ενισχύει τις τυφλές δυνάμεις καταστροφής και κυριαρχίας.

Δεν έχει κανένα νόημα να κλαίμε πάνω στο πτώμα της Σένγκεν, της αγοράς ή του ευρώ. Ούτως ή άλλως, ποτέ δεν υπήρξαν «για μας», αλλά πάντα και μόνο «ενάντιας σε μας». Δεν υπάρχει επιστροφή στην «προτεραία κατάσταση». Πρέπει να μάθουμε να ζούμε σε έναν τέτοιο κόσμο με το μόνο τρόπο που αρμόζει στην Αριστερά: παλεύοντας για να τον ανατρέψουμε!

Η μόνη απάντηση: αλληλεγγύη άνευ όρων!

Ύστερα από όλα αυτά, ας επιστρέψουμε στους πρόσφυγες για να θέσουμε το αναπόφευκτο ερώτημα, χωρίς την απάντηση του οποίου δεν υπάρχει πολιτική γενικά και αριστερή πολιτική ιδιαίτερα: είμαστε ικανοί για την εύκολη αλληλεγγύη προς διερχομένους ή και για τη δύσκολη αλληλεγγύη για όσους θα αναγκαστούν ή θα θελήσουν να μείνουν εδώ για πολύ καιρό ή και για πάντα; Τα σκυλιά του συστήματος ουρλιάζουν στ’ αυτιά μας: «Φανήκαμε ανθρωπιστές και γενναιόδωροι, αλλά τώρα το ζήτημα πάει πολύ πέρα από τον ανθρωπισμό (μας), γίνεται ζήτημα εθνικής ασφάλειας και εθνικής κυριαρχίας…». Η φράση μένει μετέωρη αλλά ξέρουμε πώς καταλήγει: «προ των υπέρτερων εθνικών συμφερόντων, είμαστε αναγκασμένοι να γίνουμε και ολίγον ρατσιστές»… Κάποιοι άλλοι διαλαλούν ευθαρσώς τη ρατσιστική τους πραμάτεια. Κάποιοι το πάνε ακόμη παραπέρα: αφού δεν μπορούμε να τους σκοτώσουμε, θα τους κλείσουμε σε στρατόπεδα, υπό τη διαχείριση του στρατού, που καλό είναι έτσι να βγει στους δρόμους… Η στρατιωτικοποίηση και η κτηνωδία προς τους πρόσφυγες θα επεκταθούν αναπόφευκτα. Περισσότερη στρατιωτικοποίηση, περισσότερο κράτος «έκτακτης ανάγκης», περισσότερη κτηνωδία, περισσότερα στρατόπεδα, περισσότεροι στρατοπεδάρχες και δεσμοφύλακες, περισσότεροι Πορτοσάλτε, ίσως και «ολίγη» Χρυσή Αυγή που σε τέτοιες περιστάσεις μπορεί κι αυτή να είναι «χρήσιμη» - είναι «εθνικώς επιβεβλημένα».

Απέναντι σ’ αυτόν τον αγριανθρωπισμό, που εκκρίνεται από όλους τους πόρους του συστήματος, η Αριστερά και το κίνημα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες χρωστούν μια καθαρή και στιβαρή απάντηση: αλληλεγγύη στους πρόσφυγες χωρίς όρους: όχι «υπό τον όρο» ότι θα διέρχονται μόνο και δεν θα παραμένουν στη χώρα, όχι «υπό τον όρο» ότι θα παραμένουν λίγοι κι όχι «πολλοί», όχι υπό τον όρο να εγκλειστούν σε στρατόπεδα για να μη δημιουργούν «προβλήματα ασφάλειας». Και φυσικά όχι «υπό τον όρο» ότι πρώτα ή έστω παράλληλα θα δοθεί μια λύση στις βαθύτερες αιτίες του προβλήματος - τέλος του πολέμου στη Συρία, τέλος της εξαθλίωσης. Αλληλεγγύη άνευ όρων!   

Χωρίς Σένγκεν και ευρώ μπορούμε και θα αναγκαστούμε να ζήσουμε – οπότε ας κάνουμε τα πλάνα μας με βάση αυτή την προοπτική. Χωρίς ανθρωπιά και χωρίς αλληλεγγύη θα γίνουμε τα ερπετά αυτού του νέου κόσμου της καπιταλιστικής παρακμής. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι πιο βρόμικες και αντιλαϊκές λύσεις έρχονται όταν το καθεστώς καταφέρνει να πείσει ότι ο εχθρός των φτωχών είναι οι εξαθλιωμένοι. Γι’ αυτό, μεταξύ άλλων, πρέπει να αντισταθούμε σε οποιαδήποτε απόπειρα να περάσει σε δεύτερη μοίρα ο αγώνας ενάντια στο Ασφαλιστικό και το τρίτο μνημόνιο και να κλείσουμε το δρόμο σε τυχόν «εθνικές» κυβερνητικές λύσεις με καταλύτη την «εθνικοποίηση» του προσφυγικού ζητήματος. 

Όχι, το προσφυγικό δεν είναι ζήτημα εθνικής ασφάλειας, είναι ζήτημα ανθρωπισμού, απόδοσης ασύλου, αλληλεγγύης. Όχι, δεν είμαστε «ικανοί» μόνο για την εύκολη αλληλεγγύη προς διερχομένους, αλλά και για τη δύσκολη αλληλεγγύη προς τους παραμένοντες. Εξαλείφοντας τις αιτίες που γέννησαν τη θηριώδη ανεργία πάνω από 25% και σχεδόν 60% στους νέους, καταργώντας τα μνημόνια και ανατρέποντας τη λιτότητα, αποτινάσσοντας τον ιμπεριαλιστικό ζυγό της Ευρωζώνης και της Ε.Ε., μπορούμε να μοιραστούμε το υστέρημά μας με τους πρόσφυγες, αφού πρώτα απαλλοτριώσουμε τα υπερκέρδη αυτών που πλούτισαν από το «πάρτι» των προηγούμενων δεκαετιών.

Η συμμαχία των εργαζομένων και των φτωχών με τους εξαθλιωμένους είναι το μόνο «σχέδιο συμμαχιών», είναι η δική μας πατρίδα. Και μπορεί να είναι νικηφόρο, αρκεί να παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις ενάντια στη ρατσιστική και ιμπεριαλιστική κτηνωδία!