Στη λάσπη της Ειδομένης αποκαλύπτονται οι βαθύτεροι, κυβερνητικοί σχεδιασμοί

Ορι­σμέ­νοι πο­λι­τι­κοί άν­δρες είναι γνω­στοί για την αμε­τρο­έ­πεια τους, ει­δι­κά σε συν­θή­κες ορια­κές, κρί­σι­μες, όταν η απου­σία έργων με χει­ρο­πια­στά απο­τε­λέ­σμα­τα υπο­κα­θί­στα­ται από τα βα­ρύ­γδου­πα, χωρίς ειρμό και όριο, λόγια. Ο υπουρ­γός Εσω­τε­ρι­κών και Διοι­κη­τι­κής Ανα­συ­γκρό­τη­σης, Πα­να­γιώ­της Κου­ρου­μπλής είναι σε­ση­μα­σμέ­νος της ως άνω κα­τη­γο­ρί­ας πο­λι­τι­κών. Αν και τυ­πι­κά βρί­σκε­ται σε μια σχέση χα­λα­ρής, ιε­ραρ­χι­κά, ανώ­τε­ρης θέσης στο υπε­ρυ­πουρ­γείο Εσω­τε­ρι­κών ως προς τον ανα­πλη­ρω­τή υπουρ­γό Με­τα­νά­στευ­σης, Γιάν­νη Μου­ζά­λα, οι «κακές γλώσ­σες» στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ υπο­στη­ρί­ζουν ότι ο Κου­ρου­μπλής δεν ήθελε να εμπλα­κεί ούτε κατά διά­νοια με την κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα του προ­σφυ­γι­κού και τα σο­βα­ρά προ­βλή­μα­τα  που ανα­κύ­πτουν συ­νε­χώς. Κατά τα άλλα όμως είναι ο προϊ­στά­με­νος υπουρ­γός του υπουρ­γεί­ου – με­γα­θή­ριου όπου συ­στε­γά­ζο­νται και ο Μου­ζά­λας και ο ανα­πλη­ρω­τής Δη­μό­σιας Τάξης, Νίκος Τό­σκας, ενώ έχει κολ­λή­σει και το υφυ­πουρ­γείο Μα­κε­δο­νί­ας – Θρά­κης με την ΑΝΕ­Λί­τισ­σα, Μαρία Κόλ­λια – Τσα­ρου­χά, με τις γνω­στές «αρ­ρυθ­μί­ες» συ­νύ­παρ­ξης, συ­ναρ­μο­διο­τή­των και συ­γκα­τοί­κη­σης. Ταυ­τό­χρο­να ο Κου­ρου­μπλής είναι ο υπουρ­γός στο χαρ­το­φυ­λά­κιο του οποί­ου υπο­τί­θε­ται ότι ανή­κουν οι αρ­μο­διό­τη­τες της Το­πι­κής Αυ­το­διοί­κη­σης, εκεί­νος ο χώρος δη­λα­δή που κα­λεί­ται, μέσω κυ­ρί­ως της ΚΕΔΕ και του χρυ­σο­ποί­κιλ­του προ­έ­δρου της, Γιώρ­γου Πα­τού­λη, τα­κτι­κά σε διά­φο­ρες, άγο­νες και ατέρ­μο­νες συ­σκέ­ψεις επί συ­σκέ­ψε­ων χωρίς , πάλι απτά απο­τε­λέ­σμα­τα για την κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα των προ­σφύ­γων και την ανεύ­ρε­ση αν­θρώ­πι­νων χώρων στέ­γα­σης σε όλη την επι­κρά­τεια. 

Η επί­σκε­ψη λοι­πόν Κου­ρου­μπλή στην Ει­δο­μέ­νη μπο­ρεί να θε­ω­ρη­θεί και ως ένας εν­δο­κυ­βερ­νη­τι­κός αιφ­νι­δια­σμός. Για έναν πο­λι­τι­κό που πέρα από την αμε­τρο­έ­πεια, έχει υψηλή αί­σθη­ση της κάθε καυ­τής πα­τά­τας που πρέ­πει να απο­φεύ­γει και των αδια­τά­ρα­κτων σχέ­σε­ων με την Εκ­κλη­σία που πρέ­πει – πάση θυσία – να δια­τη­ρεί, η κί­νη­ση «επί­σκε­ψη στην Ει­δο­μέ­νη» είναι δυ­σε­ξή­γη­τη. Εκτός και αν οφεί­λε­ται στο γε­γο­νός ότι φαί­νε­ται πως στέ­ρε­ψε η δε­ξα­με­νή βερ­μπα­λι­στι­κών το­πο­θε­τή­σε­ων για τον εκλο­γι­κό νόμο ή την κάρτα του πο­λί­τη, δύο πεδία που ο υπουρ­γός Εσω­τε­ρι­κών διέ­πρε­ψε το τε­λευ­ταίο διά­στη­μα με διά­φο­ρες αφορ­μές και δη­λώ­σεις. Οι ίδιες μά­λι­στα «κακές γλώσ­σες» στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ το­νί­ζουν ότι ο υπουρ­γός Εσω­τε­ρι­κών επέ­με­νε να συ­ντη­ρεί στην επι­φά­νεια το θέμα του εκλο­γι­κού νόμου, προ­κει­μέ­νου, όπως ο ίδιος υπο­στή­ρι­ζε σε κατ' ιδίαν συ­ζη­τή­σεις του, να απο­προ­σα­να­το­λί­ζε­ται η κοινή γνώμη από θέ­μα­τα όπως το ασφα­λι­στι­κό και το φο­ρο­λο­γι­κό και να το­νώ­νε­ται το ηγε­τι­κό προ­φίλ του Τσί­πρα. Τε­ρά­στια «επι­τυ­χία» όντως και απο­προ­σα­να­το­λι­σμός η...συ­ντή­ρη­ση της συ­ζή­τη­σης για έναν νέο εκλο­γι­κό νόμο, που υπο­νο­ού­σε ευ­θέ­ως ότι η κυ­βέρ­νη­ση εν­δε­χο­μέ­νως με­τρού­σε ή μετρά μέρες και σχε­διά­ζει προ­κα­ταρ­κτι­κά να ση­μα­δέ­ψει την εκλο­γι­κή τρά­που­λα! 

Ας γυ­ρί­σου­με όμως στην Ει­δο­μέ­νη. Ακο­λου­θώ­ντας το σκε­πτι­κό Κου­ρου­μπλή, ο οποί­ος αυ­το­προ­βάλ­λε­ται και ως ένας από τους πιο συ­νε­πείς (νεο)«τσι­πρι­κούς» υπουρ­γούς, ο υπουρ­γός Εσω­τε­ρι­κών πήγε στις λά­σπες των συ­νό­ρων, για να στη­ρί­ξει τον πρω­θυ­πουρ­γό στην... εθνι­κή προ­σπά­θεια, η οποία λαμ­βά­νει χώρα στας Ευ­ρώ­πας. Και στο πλαί­σιο αυτής της στή­ρι­ξης άνοι­ξε το στόμα του και βγή­καν αυτά που βγή­καν... Το «Ντα­χά­ου» το οποίο ήρθε λίγα ει­κο­σι­τε­τρά­ω­ρα μετά την πα­ρα­δο­χή Μου­ζά­λα στη δια­βό­η­τη πια συ­νέ­ντευ­ξη ότι η κυ­βέρ­νη­ση σκό­πι­μα δεν θέλει να υπάρ­ξουν πιο αν­θρώ­πι­νες συν­θή­κες στα σύ­νο­ρα, είναι ποι­κί­λως απο­κα­λυ­πτι­κό μόνο για όσους δεν έχουν ακόμη αντι­λη­φθεί ή κά­νουν ότι δεν αντι­λαμ­βά­νο­νται πως η κυ­βέρ­νη­ση δρα ρα­τσι­στι­κά, απάν­θρω­πα και μειω­τι­κά απέ­να­ντι στην προ­σφυ­γιά όπως εντέ­λει και ο σκλη­ρός πυ­ρή­νας της ΕΕ προ­ω­θεί και επι­βάλ­λει. 

Το και­νού­ριο στοι­χείο, που κό­μι­σε στη δη­μό­σια σφαί­ρα, ο Κου­ρου­μπλής, ήταν η σύ­γκρι­ση με τις συ­νέ­πειες του τυ­φώ­να Κα­τρί­να. Εδώ εδρά­ζε­ται το τι πραγ­μα­τι­κά μέλ­λει γε­νέ­σθαι με τους πρό­σφυ­γες στην Ελ­λά­δα. Τι είπε ο Κου­ρου­μπλής; Θέ­λο­ντας να δι­καιο­λο­γή­σει – τρο­μά­ρα του! - την απου­σία κρα­τι­κού μη­χα­νι­σμού και υπο­δο­μών στην Ει­δο­μέ­νη, ο υπουρ­γός πέ­τα­ξε την «εξυ­πνά­δα» του: «(στις ΗΠΑ) ακόμη μέ­νουν άν­θρω­ποι σε σκη­νές μετά τον τυ­φώ­να Κα­τρί­να». 

Κα­τρί­να

Στο μυαλό του Κου­ρου­μπλή (όπως λέμε στο μυαλό του Τζον Μάλ­κο­βιτς...) εκεί που απέ­τυ­χε ο κο­λοσ­σός ΗΠΑ δεν μπο­ρεί να πε­τύ­χει η μικρή αλλά έντι­μη Ελ­λά­δα. Μόνο που ο υπουρ­γός γνω­ρί­ζει γιατί προ­φα­νώς έχει ενη­με­ρω­θεί «αρ­μο­δί­ως» ότι οι ΗΠΑ δεν απέ­τυ­χαν (του­λά­χι­στον με τα μέτρα του κα­πι­τα­λι­σμού) στην πε­ρί­πτω­ση του τυ­φώ­να Κα­τρί­να. Πάνω στους χι­λιά­δες νε­κρούς και άστε­γους και ει­δι­κά στην πόλη της Νέας Ορ­λε­ά­νης, στή­θη­κε ένα τε­ρά­στιο πάρτι ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης των πά­ντων, από την εκ­παί­δευ­ση και το νερό έως τις ασφά­λειες υγεί­ας και τη στέ­γα­ση. Οι (υπαρ­κτοί) άστε­γοι ή σκη­νί­τες είναι η πλειο­ψη­φού­σα μαύρη κοι­νό­τη­τα της πόλης η οποία εγκα­τα­λεί­φθη­κε πλή­ρως στη μοίρα της από την κυ­βέρ­νη­ση του προ­έ­δρου Τζωρτζ Μπους, ήδη από το κα­λο­καί­ρι του 2005, εξαι­τί­ας της σκό­πι­μης διά­λυ­σης όλων των κρα­τι­κών, ομο­σπον­δια­κών και πο­λι­τεια­κών υπο­δο­μών και υπη­ρε­σιών, που μπο­ρού­σαν να με­τριά­σουν ή και να προ­λά­βουν την κα­τα­στρο­φι­κή μανία και πο­ρεία του Κα­τρί­να και να μην υπάρ­ξουν τόσα θύ­μα­τα. 

Το τι έγινε μετά τον Κα­τρί­να, το πε­ρι­γρά­φει αρι­στο­τε­χνι­κά η δη­μο­σιο­γρά­φος και ακτι­βί­στρια Ναόμι Κλάιν στο βι­βλίο της «Το Δόγμα του Σοκ» (στα ελ­λη­νι­κά, εκ­δό­σεις Λι­βά­νη) στο 20ο κε­φά­λαιο με τον έξοχο όσο και ανα­τρι­χια­στι­κό τίτλο «Το απαρτ­χάιντ της κα­τα­στρο­φής» – αντι­γρά­φω ένα από­σπα­σμα : «Μέσα σε λίγες βδο­μά­δες η ακτο­γραμ­μή του Κόλ­που του Με­ξι­κού με­τα­τρά­πη­κε σε ένα εγ­χώ­ριο πει­ρα­μα­τι­κό ερ­γα­στή­ριο ανά­λη­ψης των κρα­τι­κών αρ­μο­διο­τή­των από ερ­γο­λη­πτι­κές εται­ρεί­ες, όπως είχε συμ­βεί και στο Ιράκ. Οι εται­ρεί­ες που άρ­πα­ξαν τις ση­μα­ντι­κό­τε­ρες συμ­βά­σεις ήταν οι ίδιες που απο­τε­λού­σαν τη γνω­στή «συμ­μο­ρία της Βα­γδά­της». Η KBR, που ανήκε στον όμιλο εται­ρειών της Halliburton, ει­σέ­πρα­ξε 60 εκα­τομ­μύ­ρια δολ­λά­ρια για να ανοι­κο­δο­μή­σει στρα­τιω­τι­κές βά­σεις κατά μήκος των ακτών. Η Blackwater επι­φορ­τί­στη­κε με την προ­στα­σία των υπαλ­λή­λων της Ομο­σπον­δια­κής Υπη­ρε­σί­ας Δια­χεί­ρι­σης Έκτα­κτων Κα­τα­στά­σε­ων από τις συμ­μο­ρί­ες των λα­φυ­ρα­γω­γών. Η Parsons, δια­βό­η­τη για την προ­χει­ρό­τη­τα των έργων της στο Ιράκ, ανέ­λα­βε να κα­τα­σκευά­σει μια γέ­φυ­ρα στον Μι­σι­σι­πή. Δέκα μέρες μετά την κα­τάρ­ρευ­ση των φραγ­μά­των η κυ­βέρ­νη­ση ανέ­θε­σε στις Fluor, Shaw, Bechtel και CH2M Hill, που όλες τους είχαν ανα­λά­βει με­γά­λες ερ­γο­λα­βί­ες στο Ιράκ, να προ­μη­θεύ­σουν κα­τα­λύ­μα­τα για τους κα­τοί­κους που απο­μα­κρύν­θη­καν από τη Νέα Ορ­λε­ά­νη. Το συ­νο­λι­κό ύψος των συμ­βά­σε­ων ανήλ­θε σε 3,4 δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια δο­λά­ρια, χωρίς να γί­νουν μειο­δο­τι­κοί δια­γω­νι­σμοί. Όπως σχο­λί­α­σαν πολ­λοί, ήταν λες και η Πρά­σι­νη Ζώνη της Βα­γδά­της με­τα­φέρ­θη­κε από τον Τίγρη στον Μι­σι­σι­πή. Οι πα­ραλ­λη­λι­σμοί ήταν εμ­φα­νείς. Η Shaw προ­σέ­λα­βε ως υπεύ­θυ­νο για τις δρα­στη­ριό­τη­τές της στη Λουι­ζιά­να τον πρώην επι­κε­φα­λής του γρα­φεί­ου των ενό­πλων δυ­νά­με­ων των ΗΠΑ για την ανοι­κο­δό­μη­ση του Ιράκ». 

«Η Fluor απέ­σπα­σε τον επι­κε­φα­λής σχε­δια­σμού της από το Ιράκ και τον έστει­λε στην πλημ­μυ­ρι­σμέ­νη πε­ριο­χή.Η επι­βρά­δυν­ση των ερ­γα­σιών μας για την ανοι­κο­δό­μη­ση του Ιράκ είχε ως απο­τέ­λε­σμα να είναι δια­θέ­σι­μοι με­ρι­κοί άν­θρω­ποι για τις ερ­γα­σί­ες μας στη Λουι­ζιά­να», εξή­γη­σε ένας εκ­πρό­σω­πος της εται­ρεί­ας. Ο Τζο Όλ­μπο­ου, του οποί­ου η εται­ρεία New Bridge Strategies είχε υπο­σχε­θεί να φέρει κα­τα­στή­μα­τα Wal-Mart και 7-Eleven στο Ιράκ, με­σο­λά­βη­σε για πολ­λές από αυτές τις συμ­φω­νί­ες. Οι ομοιό­τη­τες ήταν τόσο εντυ­πω­σια­κές, ώστε κά­ποιοι από τους μι­σθο­φό­ρους που είχαν φέρει από τη Βα­γδά­τη δυ­σκο­λεύ­ο­νταν να προ­σαρ­μο­στούν. Όταν ο δη­μο­σιο­γρά­φος Ντέϊ­βιντ Έντερς ρώ­τη­σε έναν οπλι­σμέ­νο φρου­ρό μπρο­στά στην εί­σο­δο ενός ξε­νο­δο­χεί­ου της Νέας Ορ­λε­ά­νης αν υπήρ­χε έντο­νη δράση, εκεί­νος του απά­ντη­σε: «’Οχι. Όλα είναι όπως στην Πρά­σι­νη Ζώνη»

«Στη Νέα Ορ­λε­ά­νη, όπως και στο Ιράκ, δεν έμει­νε ανεκ­με­τάλ­λευ­τη καμία ευ­και­ρία με­γι­στο­ποί­η­σης των κερ­δών. Η Kenyon, που ανή­κει στον όμιλο Service Corporation International (έναν από τους βα­σι­κούς χρη­μα­το­δό­τες των προ­ε­κλο­γι­κών εκ­στρα­τειών του Μπους), ανέ­λα­βε να απο­μα­κρύ­νει τα πτώ­μα­τα από τα σπί­τια και τους δρό­μους. Η δια­δι­κα­σία ήταν εξαι­ρε­τι­κά αργή και για πολ­λές μέρες σοροί έμει­ναν εκτε­θει­μέ­νες κάτω από τον καυτό ήλιο. Απα­γο­ρεύ­τη­κε στα μέλη των συ­νερ­γεί­ων διά­σω­σης και σε το­πι­κούς εθε­λο­ντές να βοη­θή­σoυν, επει­δή η κυ­βέρ­νη­ση είχε πα­ρα­χω­ρή­σει στην Kenyon το απο­κλει­στι­κό δι­καί­ω­μα της απο­μά­κρυν­σης των πτω­μά­των. Η εται­ρεία χρέ­ω­νε το κρά­τος, κατά μέσο όρο, 12.500 δο­λά­ρια για κάθε θύμα, ενώ έχει δε­χτεί πολ­λές κα­τη­γο­ρί­ες ότι απέ­τυ­χε να ταυ­το­ποι­ή­σει αρ­κε­τούς από τους νε­κρούς. Για ένα σχε­δόν χρόνο μετά τον τυ­φώ­να συ­νέ­χι­ζαν να ανα­κα­λύ­πτο­νται σε σο­φί­τες πτώ­μα­τα σε απο­σύν­θε­ση. Όπως και στο Ιράκ, η κυ­βέρ­νη­ση δια­δρα­μά­τι­σε το ρόλο μιας αυ­τό­μα­της τα­μεια­κής μη­χα­νής ανα­λή­ψε­ων και κα­τα­θέ­σε­ων. Οι εται­ρεί­ες έκα­ναν ανα­λή­ψεις κε­φα­λαί­ων μέσω υπέ­ρο­γκων συμ­βά­σε­ων και αντα­πέ­δι­δαν στην κυ­βέρ­νη­ση όχι φέρ­νο­ντας σε πέρας το έργο που είχαν ανα­λά­βει, αλλά προ­σφέ­ρο­ντας χρή­μα­τα και εθε­λο­ντές για την επό­με­νη προ­ε­κλο­γι­κή εκ­στρα­τεία. (Σύμ­φω­να με τους New York Times, «οι εί­κο­σι κο­ρυ­φαί­ες ερ­γο­λη­πτι­κές εται­ρεί­ες δα­πά­νη­σαν από το 2000 σχε­δόν 300 εκα­τομ­μύ­ρια δο­λά­ρια για να επη­ρε­ά­σουν πο­λι­τι­κούς και 23 εκα­τομ­μύ­ρια δο­λά­ρια για να χρη­μα­το­δο­τή­σουν προ­ε­κλο­γι­κές εκ­στρα­τεί­ες». Από τη μεριά της, η κυ­βέρ­νη­ση Μπους αύ­ξη­σε με­τα­ξύ 2000 και 2006 κατά 200 δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια δο­λά­ρια τα κον­δύ­λια που δί­νο­νταν στις ερ­γο­λη­πτι­κές εται­ρεί­ες.) Υπήρ­χε και κάτι ακόμα εξαι­ρε­τι­κά οι­κείο στην όλη κα­τά­στα­ση: η άρ­νη­ση των ερ­γο­λη­πτι­κών εται­ρειών να προ­σλά­βουν ντό­πιους, για τους οποί­ους η ανοι­κο­δό­μη­ση της Νέας Ορ­λε­ά­νης θα απο­τε­λού­σε μια: ευ­και­ρία όχι μόνο για να βρουν δου­λειά, αλλά και για να θε­ρα­πεύ­σουν τα ψυ­χι­κά τους τραύ­μα­τα και να ανα­ζω­ο­γο­νή­σουν τις κοι­νό­τη­τές τους. Η κυ­βέρ­νη­ση θα μπο­ρού­σε να είχε θέσει ως όρο στις συμ­βά­σεις ότι οι ερ­γο­λη­πτι­κές εται­ρεί­ες όφει­λαν να προ­σλά­βουν ντό­πιους με αξιο­πρε­πείς μι­σθούς, προ­κει­μέ­νου αυτοί να μπο­ρέ­σουν να ξα­να­φτιά­ξουν τη ζωή τους. Αντί­θε­τα, οι κά­τοι­κοι των ακτών του Κόλ­που του Με­ξι­κού υπο­χρε­ώ­θη­καν, όπως και οι Ιρα­κι­νοί, να πα­ρα­κο­λου­θούν τις ερ­γο­λη­πτι­κές εται­ρεί­ες να απο­κο­μί­ζουν τε­ρά­στια κέρδη χάρη στα χρή­μα­τα των φο­ρο­λο­γου­μέ­νων και στη διά­λυ­ση των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων». 

«Σύμ­φω­να με μια με­λέ­τη, «το ένα τέ­ταρ­το των ερ­γα­τών που ξα­να­χτί­ζουν την πόλη είναι με­τα­νά­στες χωρίς έγ­γρα­φα, σχε­δόν στο σύ­νο­λό τους ισπα­νό­φω­νοι, που κερ­δί­ζουν πολύ λι­γό­τε­ρα χρή­μα­τα από τους νό­μι­μους ερ­γά­τες». Στον Μι­σισ­σι­πή μετά την εκ­δί­κα­ση μιας αγω­γής αρ­κε­τές εται­ρεί­ες υπο­χρε­ώ­θη­καν να κα­τα­βά­λουν εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες δο­λά­ρια για κα­θυ­στε­ρού­με­νους μι­σθούς. Ωστό­σο με­ρι­κοί ερ­γά­τες δεν πλη­ρώ­θη­καν ποτέ. Με­τα­νά­στες ερ­γά­τες χωρίς νό­μι­μα έγ­γρα­φα έχουν κα­ταγ­γεί­λει ότι σε ένα ερ­γο­τά­ξιο της Halliburton/KBR ο ερ­γο­δό­της τους (ένας υπερ­γο­λά­βος) τους ξύ­πνη­σε μέσα στη νύχτα και τους είπε ότι βρί­σκο­νταν καθ’ οδόν πρά­κτο­ρες της υπη­ρε­σί­ας με­τα­νά­στευ­σης. Οι πε­ρισ­σό­τε­ροι ερ­γά­τες τρά­πη­καν σε φυγή για να απο­φύ­γουν τη σύλ­λη­ψη. Σε τε­λι­κή ανά­λυ­ση, κιν­δύ­νευαν να κα­τα­λή­ξουν σε κά­ποια από τις φυ­λα­κές για με­τα­νά­στες που η Halliburton/KBR είχε κα­τα­σκευά­σει για την ομο­σπον­δια­κή κυ­βέρ­νη­ση». 

Δεν νο­μί­ζω ότι χρειά­ζε­ται να γράψω – ή και να... αντι­γρά­ψω - πε­ρισ­σό­τε­ρα. Ο Κου­ρου­μπλής, πι­θα­νώς άθελα του, είπε πολλά και απο­κά­λυ­ψε πε­ρισ­σό­τε­ρα. Προ­φα­νώς εθνι­κοί και το­πι­κοί ερ­γο­λά­βοι ζε­σταί­νουν τις οι­κο­νο­μι­κές μη­χα­νές τους προ­κει­μέ­νου να απο­κο­μί­σουν τε­ρά­στια υπερ­κέρ­δη από τη στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση και την ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση της προ­σφυ­γιάς. Ο «Κα­τρί­να» απο­κτά πα­γκό­σμιες δια­στά­σεις δί­νο­ντας το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο εγ­χει­ρί­διο αντι­με­τώ­πι­σης κρί­σε­ων και αν­θρώ­πι­νων τρα­γω­διών σαν μια κο­λοσ­σιαία ευ­και­ρία κοι­νω­νι­κής και οι­κο­νο­μι­κής μη­χα­νι­κής. Στο χέρι των κι­νη­μά­των αλ­λη­λεγ­γύ­ης, στο χέρι των δυ­νά­με­ων της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, σε το­πι­κό και εθνι­κό επί­πε­δο, είναι αυτοί οι τε­ρα­τώ­δεις σχε­δια­σμοί σε βάρος των προ­σφύ­γων να μεί­νουν στα χαρ­τιά.