Κάθε κυβέρνηση που σέβεται τον εαυτό της και προσδοκά ότι θα παραμείνει για πολύ καιρό στην εξουσία, οφείλει να προσφέρει και άρτο και θέαμα καταρχάς στους πιστούς οπαδούς της.
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ από τη στιγμή, κατά την οποία όχι μόνο δεν μπορεί να προσφέρει άρτο στο τραπέζι της κοινωνίας, αλλά ετοιμάζεται να αφαιρέσει και το ίδιο το τραπέζι, προσφέρει θέαμα, με ένα κακόγουστο, κακοπαιγμένο και κακογραμμένο σενάριο διαρκούς «διαπραγμάτευσης» και μόνιμης ανοιχτής «ρήξης» με το κουαρτέτο των δανειστών. Θέαμα που εμπεριέχει άφθονες στιγμές πολιτικού θρίλερ, μεταμεσονύχτιες συζητήσεις σε πολυτελή ξενοδοχεία, δηλώσεις επί δηλώσεων, τη Μοιραράκη να εμφανίζεται πάνω σε ιπτάμενο χαλί, τον Στουρνάρα να κινητοποιείται σαν έτοιμος από καιρό άγρια ξημερώματα, να συντελούνται αναχωρήσεις και αφίξεις, πήγαινε και έλα, γενικώς μια αποπροσανατολιστική και φαινομενικά ακατάληπτη βαβούρα, ένα προπέτασμα καπνού, μια τεχνητή ομίχλη πόλωσης και μάχης μέχρις εσχάτων αντοχών – των θεατών.
Για το γεγονός ότι η συγκυβέρνηση και το Μέγαρο Μαξίμου θα χρησιμοποιούσαν, για δεύτερη φορά, τη μέθοδο της κατάθεσης σχεδίων νόμων (δήθεν) χωρίς την άδεια ή την προέγκριση των δανειστών και (δήθεν) κατά παράβαση της συμφωνίας της 13ης Ιουλίου, είχε προϊδεάσει ο ίδιος ο πρόεδρος της Βουλής, Νίκος Βούτσης με τα ηρωικά και πένθιμα περί της «περιορισμένης λαϊκής κυριαρχίας» και της Βουλής που πρέπει «σύντομα να ανακτήσει τη νομοθετική της ελευθερία και πρωτοβουλία». Προτού τα κοκόρια λαλήσουν τρεις φορές έξω από το Χίλτον, τσουπ!, δύο νομοσχεδιάρες έτοιμες προς κατάθεση εντός των ημερών, πάντα και δήθεν χωρίς να περιμένει η "κυβερνησάρα" τις απαιτήσεις, τις εγκρίσεις και το πράσινο φως από τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και την Ουάσιγκτον. Συμπτώσεις... Βέβαια, για να μην πέσει κομματάκι βαρύς ο... πόλεμος χαρακωμάτων με το κουαρτέτο, οι ιαματικές παρά τω πρωθυπουργώ πηγές του Μεγάρου Μαξίμου υποστηρίζουν δεξιά και αριστερά (κυρίως δε, αριστερά...) ότι «η κυβέρνηση τηρεί κατά γράμμα τη συμφωνία και όσα υπέγραψε και ψήφισε το καλοκαίρι του 2015». Πες το μας, αδερφέ, και είχαμε μια ανησυχία για το αντίθετο!
Θυμίζω ότι στην τριτομνημονιακή κυβερνητική περίοδο, η συγκυβέρνηση επιχείρησε πρώτη φορά να αποκαταστήσει την ελευθερία νομοθέτησης της Βουλής και να κινηθεί χωρίς κουαρτετικές εγκρίσεις, δήθεν έξω από το γράμμα και το πνεύμα των θερινών συμφωνηθέντων, στο διάσημο πια «παράλληλο πρόγραμμα». Το τι επακολούθησε, φαντάζομαι ότι το θυμάστε όλοι. Το «παράλληλο πρόγραμμα» καρκινοβατούσε δύο μήνες, οι δανειστές πέτυχαν την προσωρινή απόσυρση του, ενώ η κυβέρνηση διατυμπάνιζε ότι δεν αποσύρθηκε, οι βουλευτές κλήθηκαν να ψηφίσουν κείμενο νόμου και άρθρα και διατάξεις με διαφορετική αρίθμηση και παντελή απουσία συνάφειας σε σχέση με το αρχικά κατατεθέν νομοσχέδιο, τροπολογίες καταθέτονταν έως και την τελευταία στιγμή, προκειμένου να διορθωθούν όπως – όπως λάθη και παραλείψεις, και, φυσικά, το «παράλληλο πρόγραμμα» ήταν στο σύνολο του μνημείο εξαπάτησης ειδικά του υγειονομικού κόσμου και των ανασφάλιστων συμπολιτών μας – θα έρθουν και οι σχετικές υπουργικές αποφάσεις για να το πιστοποιήσουν.
Σε αυτό το κλίμα, έγινε και η συνέντευξη Τύπου των υπουργών Οικονομικών, Ανάπτυξης και Εργασίας (Τσακαλώτος, Σταθάκης, Κατρούγκαλος), ενώ ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας αναχώρησε για μια καινούρια περιοδεία διαρκούς «πολιτικής διαπραγμάτευσης».
Παρακολουθώντας τα τηλεοπτικά πλάνα, τις ατάκες, τις «διαβεβαιώσεις», τις κόκκινες γραμμές που έγιναν κόκκινες κλωστές δεμένες στην ανέμη τυλιγμένες, δεν ξέρω πως, ήρθαν στο μυαλό μου οι στίχοι από τον Κύκλο με την Κιμωλία του Μπέρτολντ Μπρεχτ (μετάφραση Οδυσσέα Ελύτη, μουσική από τον Μάνο Χατζιδάκι).
Τέσσερις στρατηγοί κινάν και παν
για πόλεμο στο μακρινό το Ιράν.
Ο πρώτος από πόλεμο δεν κάτεχε,
ο δεύτερος στις κακουχιές δεν άντεχε.
O τρίτος ήταν υποκείμενο γελοίο
κι ο τέταρτος φοβότανε το κρύο.
Τέσσερις στρατηγοί κινάν και παν
αλλά δε φτάνουνε ποτέ στο Ιράν.
Τέτοιοι είναι οι «στρατηγοί» της κυβέρνησης και της χώρας στον... πόλεμο με το κουαρτέτο...
