Το editorial της "Εργατικής Αριστεράς" που κυκλοφορεί σήμερα 11/5

Μω­ραί­νει Κύ­ριος... Αντί να μι­λούν για «πα­ρά­ση­μα» θα έπρε­πε να σκέ­φτο­νται ότι το κόμμα τους έχει ήδη μπει στον δρόμο που πήρε το ΠΑΣΟΚ (ξε­κι­νώ­ντας από ισχυ­ρό­τε­ρη αφε­τη­ρία) λίγο μετά το Κα­στε­λό­ρι­ζο. Το απο­δει­κνύ­ουν μικρά «κα­θη­με­ρι­νά» γε­γο­νό­τα: Όταν άν­θρω­ποι (όπως π.χ. ο Τρ. Μη­τα­φί­δης...) που το αγω­νι­στι­κό πα­ρελ­θόν τους έχει δώσει απο­θέ­μα­τα λαϊ­κής εμπι­στο­σύ­νης και ερ­γα­τι­κού σε­βα­σμού δεν μπο­ρούν πλέον να επι­σκε­φτούν το Ερ­γα­τι­κό Κέ­ντρο στη γε­νέ­τει­ρά τους, τότε είναι με­τρη­μέ­νες οι μέρες ενός κόμ­μα­τος που στον τίτλο του πε­ρι­λαμ­βά­νε­ται η λέξη Αρι­στε­ρά.

Αυτή η κα­τε­δά­φι­ση είναι, λέει, το ανα­γκαίο αντί­τι­μο που είναι πρό­θυ­μοι να πλη­ρώ­σουν, ανα­λαμ­βά­νο­ντας την ευ­θύ­νη «για να βγά­λουν τη χώρα από την κρίση». Πρό­κει­ται για ισχυ­ρι­σμό που δεν ακού­με πρώτη φορά: τα ίδια ακρι­βώς έλεγε και ο ΓΑΠ, τα ίδια ισχυ­ρί­ζο­νταν και οι Σα­μα­ρο­βε­νι­ζέ­λοι. Εξάλ­λου, την ίδια ακρι­βώς απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα θα έχουν και οι μνη­μο­νια­κές «προ­σπά­θειες» του Τσί­πρα: ο ισχυ­ρι­σμός ότι με την αξιο­λό­γη­ση «πε­ρά­σα­με τον κάβο» και ότι τώρα μας πε­ρι­μέ­νου­νε «τα ήρεμα νερά της ανά­πτυ­ξης» έχει λι­γό­τε­ρη αξιο­πι­στία από τις πα­λαιό­τε­ρες δια­βε­βαιώ­σεις του ότι είναι «απο­φα­σι­σμέ­νος να πρω­το­στα­τή­σει» και να εφαρ­μό­σει το προ­ε­κλο­γι­κό πρό­γραμ­μά του. Η πο­λυ­πό­θη­τη «αξιο­λό­γη­ση» θα φέρει τα λεφτά για να πλη­ρω­θούν οι δό­σεις του Ιούλη, ενώ μετά... απλώς ακο­λου­θεί ο «πά­γκος» των επό­με­νων αξιο­λο­γή­σε­ων. Όσο για τη δια­βό­η­τη «ελά­φρυν­ση του χρέ­ους», αυτή απλώς ση­μαί­νει την πρόσ­δε­ση για δε­κα­ε­τί­ες στη μνη­μο­νια­κή κρε­α­το­μη­χα­νή, με το μέλ­λον να γί­νε­ται όλο και πιο σκο­τει­νό (βλ. σελ. 3-4).

Το γε­γο­νός ότι αυτή η βάρ­βα­ρη πο­λι­τι­κή ασκεί­ται σή­με­ρα από ένα κόμμα τής τάχα μου ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς προ­κα­λεί σύγ­χυ­ση, απο­γο­ή­τευ­ση και πα­γω­μά­ρα στον κόσμο της κοι­νω­νι­κής αντί­στα­σης. Όχι όμως τόσο όσο ελ­πί­ζουν τα υπό­γεια του Μα­ξί­μου, και όχι για πολύ. Το βράδυ της Κυ­ρια­κής 8 Μάη η συμ­με­το­χή του κό­σμου στην πλα­τεία Συ­ντάγ­μα­τος άρ­χι­ζε να παίρ­νει απει­λη­τι­κές δια­στά­σεις. Γι’ αυτό άλ­λω­στε τα ΜΑΤ πήραν την εντο­λή για γε­νι­κευ­μέ­νη επι­χεί­ρη­ση «εκ­κα­θά­ρι­σης». Θυ­μί­ζο­ντας και πάλι απελ­πι­στι­κά την εποχή των Σα­μα­ρο­βε­νι­ζέ­λων. Όμως, χωρίς να το θέ­λουν, ανέ­δει­ξαν εκεί και έναν άλλο, πολύ ση­μα­ντι­κό συμ­βο­λι­σμό: τραυ­μα­τί­ζο­ντας τη Σόφη Πα­πα­δό­γιαν­νη, ιδρυ­τι­κό και κα­θο­δη­γη­τι­κό στέ­λε­χος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, τμήμα των πολ­λών που επέ­μει­ναν στο ΟΧΙ του καυ­τού κα­λο­και­ριού του ’15, έφε­ραν στο φώς την «άλλη» Αρι­στε­ρά. Που έμει­νε και θα πα­ρα­μεί­νει στο πλευ­ρό του κό­σμου, ενά­ντια στο σφι­χτα­γκά­λια­σμα του νε­ο­μνη­μο­νια­κού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με το ντό­πιο κα­θε­στώς και τις ευ­ρω­η­γε­σί­ες.

Η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα βου­λιά­ζει στο βάλτο της πο­λι­τι­κής της. Αργά ή γρή­γο­ρα θα ζη­τή­σει σω­σί­βιο στη Φώφη, στον Σταύ­ρο, στον Λε­βέ­ντη ή ακόμα και στον Μη­τσο­τά­κη, γιατί η κρίση του συ­στή­μα­τος πιέ­ζει προς «οι­κου­με­νι­κή» δια­κυ­βέρ­νη­ση.

Οι αγώ­νες του τρι­η­μέ­ρου 6-8/5 είχαν με­γά­λη ση­μα­σία. Γιατί ανα­δει­κνύ­ουν τη μόνη εναλ­λα­κτι­κή. Γιατί θα έχουν συ­νέ­χεια. Με επό­με­νο σταθ­μό το Σύ­νταγ­μα και τις πλα­τεί­ες στις 15 Μάη, όταν τα αδέλ­φια μας από τη Γαλ­λία μάς κα­λούν να πα­γκο­σμιο­ποι­ή­σου­με τις «ολο­νυ­χτί­ες» αντί­στα­σης και πάλης.

Ίδια μάχη, ίδια συν­θή­μα­τα! 

ea360.​jpg