Πολυπόλεμος μνημονιακών οικοσυστημάτων και υποσυστημάτων εξουσίας με απρόβλεπτες διαστάσεις, εξέλιξη και τελική έκβαση

Στην αρχή, ήταν οι τηλεοπτικές άδειες, με αψιμαχίες, ανοικτή σύρραξη και σύγκρουση παλιών και νέων, αδειοδοτημένων ή μη, καναλαρχών και κυβερνητικών παραγόντων, πόλεμος που δεν έχει κοπάσει και δεν πρόκειται να τερματιστεί ούτε μετά από την οποιουδήποτε περιεχομένου απόφαση στο Συμβούλιο της Επικρατείας για τη συνταγματικότητα ή όχι του νόμου Παππά και τα ασφαλιστικά μέτρα όλων (των υποψηφίων ή αδειοδοτημένων) εναντίον όλων (παλιών και νέων καναλαρχών).

Στη συνέχεια, και με επεισόδια ευθέως ανάλογα, ως προς τον αριθμό και την ένταση, εκείνων των τηλεοπτικών αδειών, ήταν η Δικαιοσύνη (εντός ή εκτός εισαγωγικών), πόλεμος που σοβούσε πιθανώς από την ανάδειξη της Βασιλικής Θάνου στη θέση της προέδρου του Αρείου Πάγου και σίγουρα αποκρυσταλλώθηκε από την πρώτη στιγμή κατά την οποία αναβαθμίστηκε μέσα στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ο επί κυβερνήσεων Καραμανλή διοικητής της ΕΥΠ και δικαστικός παντός δεξιού καιρού και υπόθεσης τη δεκαετία του 2000, Δημήτρης Παπαγγελόπουλος. Αυτός είναι ο πραγματικός υπουργός Δικαιοσύνης της συγκυβέρνησης, ενώ ο καθηγητής Ποινικού Δικαίου, Νίκος Παρασκευόπουλος έχει περισσότερο διακοσμητικό και διεκπεραιωτικό ρόλο.

Το «υποσύστημα» επιρροής Παπαγγελόπουλου βρίσκεται σε ανοικτή σύγκρουση με το «υποσύστημα» επιρροής Χαράλαμπου Αθανασίου (πρώην ανώτατος δικαστικός και εισαγγελικός λειτουργός και υπουργός Δικαιοσύνης στις κυβερνήσεις Σαμαρά), στην κατά τα άλλα «ανεξάρτητη» Δικαιοσύνη και τα χαρακώματα έχουν σκαφτεί από νωρίς (υποθέσεις Βγενόπουλου και Τσατάνη, άγνωστη τύχη και διερεύνηση λιστών φοροδιαφυγής και καταθέσεων σε τράπεζες και οφσόρ του εξωτερικού, Οικονομική Εισαγγελία) με τις απώλειες σε κύρος και θέσεις να πολλαπλασιάζονται για το «υποσύστημα» πιο ultra «δεξιών» αναφορών (τελευταίο παράδειγμα, η αποπομπή Ισίδωρου Ντογιάκου από τη θέση του προϊσταμένου της Εισαγγελίας Εφετών, μέσω της δευτεροβάθμιας πειθαρχικής απόφασης για τη στέρηση αποδοχών - το... φοβερό παράδοξο και ειρωνεία της τύχης είναι ότι θα τον αναπληρώνει έως την εκλογή και ανάληψη καθηκόντων του διαδόχου του, η... Ιωάννα Τσατάνη!). Σε αυτό το πεδίο μαχών, «πέφτουν κορμιά» σε μια αιματηρή, παρασκηνιακή παρτίδα σκακιού που ακόμη βρίσκεται στις πρώτες της κινήσεις.

Ο Δραγασάκης τραβάει την τάπα του χρέους από τον πυθμένα του κυβερνητικού καραβιού.

Κατόπιν, είχαμε την αποκάλυψη μπροστά στους οφθαλμούς όλων, των ανοικτών και διευρυνόμενων ρηγμάτων μέσα στους δύο πόλους του μνημονιακού, πολιτικού συστήματος, τον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ και την αντιπολιτευόμενη ΝΔ. Ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, Γιάννης Δραγασάκης άδειασε στεγνά τον πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα για το θέμα του χρέους, το χρονικό και θεσμικό πλαίσιο πιθανής (ούτε καν σίγουρης) διευθέτησης του, μια «πατσαβούρα» επικών διαστάσεων που έσκασε στην πρόσοψη του Μεγάρου Μαξίμου προκαλώντας ελάχιστα καλυμμένο εκνευρισμό - μια από τις περιπτώσεις όπου καταλαβαίνει και ο τελευταίος κατά Σόιμπλε ανόητος ότι, όχι δεν βρέχει, αλλά τον φτύνουν.

Για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, ο Δραγασάκης, ούτως ή άλλως αρχιτέκτονας και πρωταγωνιστής τόσο της «ρεαλιστικής» γραμμής μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στις παρυφές της πρωθυπουργικής καμαρίλας και της ηγετικής ομάδας, όσο και της συμφωνίας της 13ης Ιουλίου και του τρίτου μνημονίου, είπε την αλήθεια - αλήθεια που έχει αποτυπωθεί ρητά στο κείμενο και της συμφωνίας και του τρίτου μνημονίου. Κάποιου είδους διευθέτηση του χρέους (σίγουρα, όχι διαγραφή, σίγουρα όχι απομείωση, πιθανή επιμήκυνση σε βάθος 30ετίας με ανάλογη «διευκόλυνση» στην αποπληρωμή των τόκων) έχει μετατεθεί, με τις υπογραφές των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και την υπερψήφιση και από ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - Ποτάμι, για μετά το 2018 (και βλέπουμε...). Άρα όσα είπε ο Τσίπρας για «απομείωση εντός του 2017» και «σχετικές αποφάσεις που δεν εξαρτώνται από τις εκλογές σε μια χώρα (σ.σ. εννοούσε φυσικά τη Γερμανία)» ήταν για μια ακόμη φορά φύκια για μεταξωτές κορδέλες και καθρεφτάκια στους ιθαγενείς που πιθανότατα δεν έχουν κάνει και τον κόπο να διαβάσουν τα δημοσιευμένα έγγραφα της συμφωνίας και του τρίτου μνημονίου.

(Παρένθεση : Σε σχέση με αυτήν την επικών διαστάσεων «πατσαβούρα» που προήλθε εξ οικείων, το σκληρό «όχι» των εκπροσώπων του κουαρτέτου στις πρωθυπουργικές «δεσμεύσεις» της ΔΕΘ, πχ για το πάγωμα των οφειλών των ελευθεροεπαγγελματιών είναι παρωνυχίδα και πταίσμα).

Η τοποθέτηση Δραγασάκη ουσιαστικά τράβηξε την πολιτική τάπα από τον πυθμένα του κυβερνητικού καραβιού, καθώς η όποια κοινωνική απήχηση διαθέτει ακόμη η συγκυβέρνηση και ο Αλέξης Τσίπρας προσωπικά, στηρίζεται αφενός στην υποτιθέμενη απομείωση του χρέους και αφετέρου στην οριστική πάταξη της διαπλοκής και της διαφθοράς. Επειδή το δεύτερο σκέλος του μεγαλεπήβολου, πρωθυπουργικού και κυβερνητικού «αφηγήματος» πνέει τα λοίσθια, με επίκεντρο τις τηλεοπτικές άδειες, το πρώτο σκέλος ήταν η σανίδα σωτηρίας και το μεγάλο καρότο για τις πλατιές μάζες, οι οποίες, με μνημονιακή, πολιτική και οικονομική συνέπεια, απολαμβάνουν στις πλάτες τους, μόνο το μαστίγιο της ανεργίας, της φτώχειας, της φορολογικής αφαίμαξης και της περιθωριοποίησης.

Κυβερνητικός «ναυαγοσώστης» ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας σε ομιλία με πολλούς αποδέκτες.

Την ώρα λοιπόν που το κυβερνητικό καράβι μπάζει σχεδόν από παντού νερά, εμφανίστηκε ένας όχι και τόσο αναπάντεχος «ναυαγοσώστης». Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για την Ημέρα της Δημοκρατίας (15 Σεπτεμβρίου) έκανε μια ομιλία - άσφαιρη «ξηρή καταιγίδα» εναντίον του κακού, άθλιου και επάρατου νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος υπονομεύει τη δημοκρατία, ποδηγετεί την πολιτική και διαλύει το ευρωπαϊκό κεκτημένο του κοινωνικού κράτους - αυτά είναι, μεταξύ άλλων, λόγια του Παυλόπουλου. Η τοποθέτηση αυτή ήρθε δύο μέρες μετά την ομολογία Δραγασάκη για τα χρονοδιαγράμματα και το πλαίσιο πιθανής διευθέτησης του χρέους μετά το 2018, δύο εικοσιτετράωρα προτού ο Τσίπρας βρεθεί στη Σύνοδο της Μπρατισλάβας, όπου η Ευρωπαϊκή Ένωση θα παραδέρνει μεταξύ δομικών αδιεξόδων και γενικευμένης πολιτικής και οικονομικής σήψης, και (κυρίως...) μερικά εικοσιτετράωρα προτού ο αρχηγός της ΝΔ, Κυριάκος Μητσοτάκης εμφανιστεί στο βήμα της ΔΕΘ ως το «επόμενο, καλύτερο, μνημονιακό πολιτικό προϊόν» της χώρας.

Αυτή η τελευταία «σύμπτωση» έχει προκαλέσει ανομολόγητο εκνευρισμό στην οδό Πειραιώς (έδρα πια της ΝΔ), γεγονός που φανερώνουν οι δημοσιογραφικοί μύδροι εναντίον του Παυλόπουλου, τους οποίους εξαπέλυσε για παράδειγμα ο Σκάι από τα δελτία ειδήσεων του, κατηγορώντας τον Παυλόπουλο για «διχασμό των πολιτών», «υπέρβαση του πολιτειακού του ρόλου», «παρέμβαση στα πολιτικά πράγματα της χώρας», «ποινικοποίηση των νεοφιλελεύθερων απόψεων και όσων πιστεύουν σε αυτές». Κερασάκι στην τούρτα, την οποία «κέρασε» ο Σκάι στην Προεδρία της Δημοκρατίας ήταν η «υπενθύμιση» ότι ο Παυλόπουλος υπήρξε «μέρος του πολιτικού προσωπικού της χώρας, που την οδήγησε στη χρεοκοπία, όταν μονιμοποίησε 250.000 συμβασιούχους στο δημόσιο» - οι φράσεις στα εισαγωγικά αυτούσιες από το ρεπορτάζ του τηλεοπτικού σταθμού.

ΚΕΕΛΠΝΟ, Διοικητής Στουρνάρας και αυτή την Τράπεζα Αττικής, ποιος (πραγματικά) θα την ελέγξει;

Και μέσα σε όλα, υπήρξε η διόλου ξαφνική επανεκκίνηση της εισαγγελικής έρευνας για τα διαφημιστικά κονδύλια του ΚΕΕΛΠΝΟ και τη διοχέτευση τους σε ΜΜΕ και δημοσιογράφους το διάστημα 2011-2013, έρευνα που ήδη έχει οδηγήσει σε ποινικές διώξεις με τις επιβαρυντικές περί καταχραστών του δημοσίου διατάξεις, για μέλη του ΔΣ του Κέντρου. Την ώρα που η Τράπεζα της Ελλάδος απέρριπτε τις κυβερνητικές προτάσεις για τους νέους επικεφαλής της Τράπεζας Αττικής (ανάμεσα τους και ο πολυπράγμων και πολυτάλαντος χαμαιλέων παντός πολιτικού καιρού, Παναγιώτης Ρουμελιώτης, μεταξύ άλλων εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ το 2010), η Οικονομική Εισαγγελία επανεκκίνησε την έρευνα για τη σύζυγο του Διοικητή Γιάννη Στουρνάρα, Λίνα Νικολοπούλου (απλή συνεπωνυμία με τον υπογράφοντα αυτό το κείμενο, είμαστε πολλοί οι... Νικολοπουλαίοι της χώρας!), κάνοντας έφοδο στο σπίτι και το γραφείο της (γειτονικά κτήρια στην Κηφισιά).

Η Νικολοπούλου εμπλέκεται στην υπόθεση ως ιδιοκτήτρια μιας εκ των διαφημιστικών εταιρειών δημοσίων σχέσεων που διοχέτευσαν με το αζημίωτο μέρος της καμπάνιας του ΚΕΕΛΠΝΟ στα ΜΜΕ, και μάλιστα εκείνη που μεταξύ άλλων αφορούσε την πρόληψη και τη μετάδοση μορφών καρκίνου σαν «λοιμώδους νοσήματος».

Η έρευνα στο σπίτι του ζεύγους Στουρνάρα, η ανακοίνωση της Νικολοπούλου που έβριθε πολιτικών και προσωπικών αναφορών του στιλ «χτυπάνε εμένα επειδή θέλουν να χτυπήσουν τον άντρα μου», ο χαμός που ακολούθησε στα (πολύ φιλικά προς το ζεύγος Στουρνάρα ) ΜΜΕ, οι διαδοχικές, τηλεφωνικές συνομιλίες του Στουρνάρα με τον Τσίπρα και του Στουρνάρα με τον διοικητή της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι προοιωνίζονται ένα νέο πεδίο ενδομνημονιακών, αστικών μαχών, όπου στη βιτρίνα υπάρχει η εξελισσόμενη έρευνα για το ΚΕΕΛΠΝΟ, (έρευνα που αγγίζει και το πρόσωπο μιας ακόμη επώνυμης συζύγου, της Τζένης Κουρέα - Κρεμαστινού, προέδρου του ΚΕΕΛΠΝΟ την επίμαχη περίοδο, συζύγου του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ και αντιπροέδρου της Βουλής, Δημήτρη Κρεμαστινού), ενώ στο βάθος της πραγματικής αναμέτρησης, υπάρχει ο διοικητικός και εν τέλει οικονομικός έλεγχος επί της Τράπεζας Αττικής, της μόνης μη - συστημικής τράπεζας της χώρας.

Πολυπόλεμος για «εχθρούς» και «φίλους» με απρόβλεπτη έκβαση.

Γενικώς, μια ωραία ατμόσφαιρα, όπως θα έλεγε και ο Ντίνος Ηλιόπουλος. Μπροστά στα μάτια μας, εξελίσσεται ένας αλληλοσπαραγμός οικοσυστημάτων , με κοινά όσο και «παραδεισένια» είδη πολιτικών και οικονομικών όντων, σαρκοφάγων και παμφάγων, να έχουν πέσει με μανία αλληλοεξόντωσης στις αρένες της πραγματικής εξουσίας, επιχειρηματικής, οικονομικής και πολιτικής, πρώτα για τον έλεγχο της ενημέρωσης και άξονα τα κανάλια, κατόπιν τη Δικαιοσύνη (εντός ή εκτός εισαγωγικών) και εν συνεχεία την Τράπεζα Αττικής (και συνολικά, το τραπεζικό σύστημα) και τις προεκτάσεις της, στη κυβέρνηση και την Τράπεζα της Ελλάδος.

Τέτοια γενικευμένη αστάθεια, αλληλοϋπονόμευση (ακόμη και εντός των τυπικά ίδιων κυβερνητικών και κομματικών γραμμών, βλέπε Δραγασάκης!) και απόπειρες ολοκληρωτικής κατίσχυσης επί των πρόσκαιρων ή μόνιμων αντιπάλων και εχθρών, το αστικό σύστημα της Ελλάδας έδειξε μόλις πέντε χρόνια πριν, το φθινόπωρο του 2011, με τα γνωστά αποτελέσματα (κυβέρνηση Λουκά Παπαδήμου).

Επανάληψη σαν φάρσα; Ενδεχομένως. Πάντως κάθε πρόβλεψη είναι παρακινδυνευμένη, καθώς πέρα από τις προφανείς ομοιότητες πολυεπίπεδης σύγκρουσης υπάρχουν και σαφείς, σημαντικές και κομβικές διαφορές - ο Τσίπρας ακόμη απολαμβάνει της εμπιστοσύνης και της στήριξης των ευρωπαίων «εταίρων» εξ ού και, τις δύσκολες ώρες, καταφεύγει (και διαρρέει αυτό στον Τύπο...) στα τηλεφωνικά ραντεβού απευθείας με την καγκελάριο, Ανγκελα Μέρκελ. Ο Τσίπρας παραμένει ο εκλεκτός, εκτός εάν...

Εκτός εάν, οι τηλεοπτικές άδειες εξελιχθούν πια ανοικτά και επηρρεάζοντας και τους πιο φανατικούς οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ, στο απόλυτο πολιτικό και επικοινωνιακό Βατερλώ, με επόμενο σταθμό τις αίθουσες του ΣτΕ, αν η οριακά εντός των τειχών αναμέτρηση στη Δικαιοσύνη πάρει ολοκληρωτικές και ανεξέλεγκτες διαστάσεις, αν ο κύκλος αίματος που έχει ανοίξει γύρω από την Τράπεζα Αττικής χτυπήσει καμπανάκια στη Φρανκφούρτη για τη μελλοντική τύχη του Γιάννη Στουρνάρα, αν η δεύτερη αξιολόγηση δεν κλείσει όχι απλώς με ολοκληρωτική παράδοση των κυβερνητικών παραγόντων στις διαθέσεις του κουαρτέτου, αλλά με «το κάτι παραπάνω», το οποίο πάντα απαιτούσαν και πετύχαιναν να επιβάλουν οι δανειστές στις μνημονιακές κυβερνήσεις όλου του φάσματος και των συγκυβερνητικών σχημάτων και αποχρώσεων.

Η συνέχεια του πολυπολέμου θα δοθεί πρώτα στη Μπρατισλάβα, όπου ο Τσίπρας θα επιδιώξει μια νέα δήλωση πίστης των «εταίρων» στο πρόσωπο του (μια ελάχιστα ανακουφιστική για τον ίδιο χειρονομία) και κατόπιν στη ΔΕΘ, και την υποδοχή που θα επιφυλάξουν κυρίως τα ξένα, τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ και οι κυβερνήσεις των αντίστοιχων κρατών στον Κυριάκο Μητσοτάκη και τις δικές του μνημονιακές εξαγγελίες και «υποσχέσεις».