Ταπεινωτική ήττα του μπλερικού "πραξικοπήματος"

Ο Τζέ­ρε­μι Κόρ­μπιν συ­νέ­τρι­ψε για δεύ­τε­ρη φορά μέσα σε ένα χρόνο τη δεξιά πτέ­ρυ­γα του Ερ­γα­τι­κού Κόμ­μα­τος, κερ­δί­ζο­ντας στις εσω­κομ­μα­τι­κές εκλο­γές τον Όουεν Σμιθ με 61,8%.

Ένα χρόνο πριν, οι Ερ­γα­τι­κοί διέρ­χο­νταν πε­ρί­ο­δο σο­βα­ρής εσω­τε­ρι­κής κρί­σης, μετά τη δεύ­τε­ρη συ­νε­χό­με­νη ήττα τους στις βου­λευ­τι­κές εκλο­γές από τους Τό­ρη­δες. Απο­φα­σί­στη­κε για πρώτη φορά να εκλε­γεί ο επό­με­νος πρό­ε­δρος από τη «βάση» του κόμ­μα­τος (σύμ­φω­να με την αρχή «ένα μέλος - 1 ψήφος»), ενώ για δε­κα­ε­τί­ες τον αρ­χη­γό εξέ­λε­γαν οι βου­λευ­τές, η Κε­ντρι­κή Εκτε­λε­στι­κή Επι­τρο­πή (ΚΕΕ) και οι εκ­πρό­σω­ποι των συν­δι­κά­των. Από την πλευ­ρά των μπλε­ρι­κών απο­τε­λού­σε μια προ­σπά­θεια να ξε­μπερ­δεύ­ουν με τον ισχυ­ρό εσω­κομ­μα­τι­κό ρόλο των συν­δι­κά­των. Για να απο­κτή­σει κά­ποια δη­μο­κρα­τι­κή επί­φα­ση η δια­δι­κα­σία, βρέ­θη­καν κά­ποιοι βου­λευ­τές που ενέ­κρι­ναν την υπο­ψη­φιό­τη­τα  Κόρ­μπιν (βε­τε­ρά­νος της αρι­στε­ρής πτέ­ρυ­γας του κόμ­μα­τος), αν και δια­φω­νού­σαν μαζί του πο­λι­τι­κά, καθώς θε­ω­ρού­νταν τε­λεί­ως ακίν­δυ­νος. Και οι δύο κι­νή­σεις γύ­ρι­σαν μπού­με­ρανγκ: Στη­ριγ­μέ­νος σε ένα ρεύμα πάνω από 100.000 αν­θρώ­πων που γρά­φτη­καν (ή ξα­να­γρά­φτη­καν) μέλη στο κόμμα, αλλά και στην πλειο­ψη­φία των πα­λιών μελών, ο Κόρ­μπιν συ­νέ­τρι­ψε τον περ­σι­νό Σε­πτέμ­βρη τους άλ­λους τρεις υπο­ψη­φί­ους, κερ­δί­ζο­ντας την προ­ε­δρεία των Ερ­γα­τι­κών με πο­σο­στό 59,5%.

Άμεσα ενερ­γο­ποι­ή­θη­κε ένας ολό­κλη­ρος μη­χα­νι­σμός, μέσα κι έξω από τους Ερ­γα­τι­κούς, για να ορ­γα­νώ­σει την υπο­νό­μευ­ση και την ανα­τρο­πή του. Μετά από μήνες «πο­λέ­μου φθο­ράς», το Brexit ήταν ο κα­τα­λύ­της για να εκ­δη­λω­θεί ανοι­χτά η μπλε­ρι­κή ανταρ­σία.

Ο Κόρ­μπιν κα­τη­γο­ρή­θη­κε ως «όχι αρ­κε­τά έν­θερ­μος ευ­ρω­παϊ­στής» και λίγες ώρες μετά το δη­μο­ψή­φι­σμα, δε­κά­δες ηγε­τι­κά στε­λέ­χη, βου­λευ­τές και σκιώ­δεις υπουρ­γοί άρ­χι­σαν δη­μό­σια τις δη­λώ­σεις από­συρ­σης της εμπι­στο­σύ­νης από το πρό­σω­πό του. Μια πρό­τα­ση μομ­φής ενα­ντί­ον του ψη­φί­στη­κε από 172 βου­λευ­τές των Ερ­γα­τι­κών (σε σύ­νο­λο 230). Οι μπλε­ρι­κοί ζή­τη­σαν από τον -μό­λις ένα χρόνο πριν εκλεγ­μέ­νο- πρό­ε­δρο να πα­ραι­τη­θεί. Όταν αυτός αρ­νή­θη­κε, προ­σπά­θη­σαν να τον απο­κλεί­σουν από μια εκ νέου υπο­ψη­φιό­τη­τα, αλλά δεν τα κα­τά­φε­ραν. Τε­λι­κά κα­τέ­λη­ξαν στην υπο­ψη­φιό­τη­τα του Όουεν Σμιθ, ενός νέου ηλι­κια­κά και σχε­τι­κά άφθαρ­του στε­λέ­χους, που ισχυ­ρι­ζό­ταν ότι θα υλο­ποι­ή­σει τις ιδέες του Κόρ­μπιν... σο­βα­ρό­τε­ρα. Δή­λω­νε «αρι­στε­ρός» αλλά δεν έπει­θε, καθώς απο­λάμ­βα­νε τη στή­ρι­ξη όλου του μπλε­ρι­κού μη­χα­νι­σμού.

Η δεξιά πτέ­ρυ­γα αξιο­ποί­η­σε κάθε μέσο. Η ΚΕΕ στέ­ρη­σε το δι­καί­ω­μα ψήφου από τα σχε­δόν 200.000 μέλη που γρά­φτη­καν στο κόμμα το τε­λευ­ταίο 6μηνο. Σε δε­κά­δες χι­λιά­δες άλλα νέα μέλη και «φί­λους» του κόμ­μα­τος (που πέ­ρυ­σι ψή­φι­σαν πλη­ρώ­νο­ντας 3 λίρες) φέτος επι­βλή­θη­κε να πλη­ρώ­σουν 25 λίρες, για να απο­κλει­στούν οι πε­ρισ­σό­τε­ροι κι οι φτω­χό­τε­ροι.

Οι υπο­στη­ρι­κτές του Κόρ­μπιν μά­ζε­ψαν άμεσα πάνω από 100.000 λίρες για να κα­τα­θέ­σουν μή­νυ­ση ώστε να μπο­ρούν να ψη­φί­σουν τα νέα μέλη. Το δι­κα­στή­ριο τους δι­καί­ω­σε. Όμως η δεξιά πτέ­ρυ­γα, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας τα λεφτά των μελών που γρά­φτη­καν για να ψη­φί­σουν, προ­χώ­ρη­σε σε άσκη­ση έφε­σης για να τους στε­ρή­σει το δι­καί­ω­μα ψήφου! Κι οι Εφέ­τες στις 12 Αυ­γού­στου απο­φά­σι­σαν να κά­νουν το χα­τί­ρι στους μπλε­ρι­κούς.

Προ­γραμ­μα­τι­σμέ­νες το­πι­κές εσω­κομ­μα­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες έδει­χναν να δη­μιουρ­γούν ρεύμα υπέρ του Κόρ­μπιν, οπότε η ηγε­σία διέ­τα­ξε την απα­γό­ρευ­σή τους. Σε άλλες πε­ρι­πτώ­σεις κλα­δι­κών κομ­μα­τι­κών δια­δι­κα­σιών δεν ενη­με­ρώ­νο­νταν καν οι υπο­στη­ρι­κτές του Κόρ­μπιν με απο­τέ­λε­σμα να βγαί­νουν ανα­κοι­νώ­σεις υπέρ του Όουεν από αμε­λη­τέ­ες μειο­ψη­φί­ες.

Χεί­μαρ­ροι συ­κο­φα­ντιών εκτο­ξεύ­ο­νταν κα­θη­με­ρι­νά από προ­σω­πι­κό­τη­τες των Ερ­γα­τι­κών εις βάρος του Κόρ­μπιν και των υπο­στη­ρι­κτών του, έφτα­σαν να τους πα­ρο­μοιά­ζουν ακόμα και με Ναζί. Την ίδια ώρα, σε μια επι­χεί­ρη­ση μα­ζι­κών εκ­κα­θα­ρί­σε­ων, υπο­στη­ρι­κτές του Κόρ­μπιν απο­κλεί­ο­νταν από το δι­καί­ω­μα ψήφου γιατί συμ­με­τεί­χαν σε συ­γκε­ντρώ­σεις κατά μπλε­ρι­κών βου­λευ­τών, γιατί τους απο­κα­λού­σαν «προ­δό­τες» και δει­λούς στα μέσα κοι­νω­νι­κής δι­κτύ­ω­σης, ή γιατί στο πα­ρελ­θόν είχαν ψη­φί­σει άλλα κόμ­μα­τα!

Ο πα­νι­κός έφτα­σε σε επί­πε­δα γε­λοιό­τη­τας. Ο Τομ Γουά­τσον, Νο2 του κόμ­μα­τος, έφτα­σε να λέει ότι το κόμμα «έπεσε στα χέρια των τρο­τσκι­στών», με την ει­κό­να του Τρό­τσκι να εμ­φα­νί­ζε­ται ως μπα­μπού­λας στα εξώ­φυλ­λα εφη­με­ρί­δων. Στην υστε­ρία δεν συμ­με­τεί­χαν μόνο οι δε­ξιές εφη­με­ρί­δες, αλλά και η συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία των «κε­ντρο­α­ρι­στε­ρών».

Παρ’ όλα αυτά, το «κύμα» στά­θη­κε αδύ­να­το να ανα­κο­πεί. Κάθε μέρα γί­νο­νταν τε­ρά­στιες συ­γκε­ντρώ­σεις αλλά και δια­δη­λώ­σεις υπέρ του, συχνά μά­λι­στα έξω από γρα­φεία βου­λευ­τών της δε­ξιάς πτέ­ρυ­γας και ζη­τώ­ντας από τον Κόρ­μπιν την κα­ρα­τό­μη­σή τους (το κα­τα­στα­τι­κό του κόμ­μα­τος δίνει το δι­καί­ω­μα στην βάση να ανα­κα­λέ­σει βου­λευ­τές). Μετά από όλα αυτά, ο Κόρ­μπιν επι­κρά­τη­σε με τα πο­σο­στά του μά­λι­στα να είναι υψη­λό­τε­ρα από ότι ένα χρόνο πριν!

Ήταν το πιο απο­τυ­χη­μέ­νο εσω­κομ­μα­τι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα. Οι μπλε­ρι­κοί, αλα­ζο­νι­κοί και ξε­κομ­μέ­νοι από την κοι­νω­νία, έπε­σαν σε πολ­λα­πλά λάθη: Υπο­τί­μη­σαν τον Κόρ­μπιν, καθώς θε­ω­ρού­σαν ότι θα είναι εύ­κο­λο να τον «πα­ραι­τή­σουν», και όλος ο σχε­δια­σμός τους είχε στη­ρι­χτεί σε αυτό το σε­νά­ριο. Υπο­τί­μη­σαν τις δια­θέ­σεις των συν­δι­κα­λι­στών, που πί­στευαν πως θα τους προ­σε­ται­ρι­στούν, για να δια­πι­στώ­σουν ότι είχε συσ­σω­ρευ­τεί με­γά­λη οργή από την απα­ξί­ω­ση και τις επι­θέ­σεις των Μπλε­ρι­κών. Όταν υπο­χρε­ώ­θη­καν να δώ­σουν τε­λι­κά εκλο­γι­κή μάχη, όλες οι με­θο­δεύ­σεις και οι επι­θέ­σεις δεν ανέ­κο­ψαν το κύμα ρι­ζο­σπα­στι­σμού.

Η δεξιά πτέ­ρυ­γα λυσ­σο­μα­νού­σε ότι ο Κόρ­μπιν είναι «υπερ­βο­λι­κά αρι­στε­ρός» και  αντιευ­ρω­παϊ­στής, στε­νεύ­ει τα ακρο­α­τή­ρια και άρα δεν μπο­ρεί να κερ­δί­σει τους Τό­ρη­δες. Αυτά από τους αν­θρώ­πους που ευ­θύ­νο­νται για την απώ­λεια 5 εκα­τομ­μυ­ρί­ων ψήφων, τα ιστο­ρι­κά χα­μη­λά πο­σο­στά, την ορ­γα­νω­τι­κή συρ­ρί­κνω­ση του κόμ­μα­τος ή την εκλο­γι­κή εξα­φά­νι­ση στην Σκω­τία τα προη­γού­με­να χρό­νια. Αυτά, ενώ επί προ­ε­δρί­ας Κόρ­μπιν, στις εκλο­γές για την το­πι­κή αυ­το­διοί­κη­ση το φε­τι­νό Μάιο (στις 124 από τις 418 εκλο­γι­κές πε­ρι­φέ­ρειες), οι Ερ­γα­τι­κοί βγή­καν πρώτη δύ­να­μη, κερ­δί­ζο­ντας και τη δη­μαρ­χία του Λον­δί­νου, ενώ έχουν κερ­δί­σει σε όλες τις «εν­διά­με­σες εκλο­γές» (εμ­βό­λι­μες εκλο­γές προς αντι­κα­τά­στα­ση με­μο­νω­μέ­νων βου­λευ­τών για λό­γους πα­ραί­τη­σης, θα­νά­του κλπ).

Το νόημα της επί­θε­σης στον Κόρ­μπιν είναι λοι­πόν άλλο. Πιο –κυ­νι­κά- ει­λι­κρι­νής απο­δεί­χθη­κε ο ίδιος ο Μπλερ, όταν δή­λω­νε: «ακόμα κι αν η συ­ντα­γή για να κερ­δί­σουν οι Ερ­γα­τι­κοί ήταν ένα αρι­στε­ρό πρό­γραμ­μα, δεν θα το ακο­λου­θού­σα». Μπρο­στά στην οι­κο­νο­μι­κή και πο­λι­τι­κή κρίση, και τους κλυ­δω­νι­σμούς του Brexit, η αστι­κή τάξη χρειά­ζε­ται το Ερ­γα­τι­κό Κόμμα ως «εφε­δρεία» και οι μπλε­ρι­κοί κά­νουν ό,τι μπο­ρούν για να ξα­να­γί­νει το κε­ντρο­α­ρι­στε­ρό κόμμα «αξιό­πι­στο». Αυτήν τη «σούπα» χα­λά­ει ο Κόρ­μπιν, δί­νο­ντας «πρό­σω­πο» σε διερ­γα­σί­ες στην κοι­νω­νία που κι­νού­νται στην αντί­θε­τη κα­τεύ­θυν­ση.

Το 61,8%, το κί­νη­μα των «Κορ­μπι­νί­στας» στους δρό­μους, ο δι­πλα­σια­σμός των μελών (300.000 νέα μέλη) και ο πολ­λα­πλα­σια­σμός των υπο­στη­ρι­κτών των Ερ­γα­τι­κών τον τε­λευ­ταίο χρόνο (με 60.000 νέα μέλη να γρά­φο­νται μόνο την πρώτη εβδο­μά­δα που ακο­λού­θη­σε την πρό­τα­ση μομ­φής) φα­νε­ρώ­νουν την τε­ρά­στια ζή­τη­ση που υπάρ­χει για αρι­στε­ρή πο­λι­τι­κή και με­γά­λες ανα­τρο­πές στη ση­με­ρι­νή Βρε­τα­νία.

Το Πρό­γραμ­μα του Κόρ­μπιν δεν είχε τί­πο­τα το επα­να­στα­τι­κό ή «ακραίο», αντί­θε­τα διεύ­ρυ­νε τα ακρο­α­τή­ρια, μι­λώ­ντας στο τα­ξι­κό έν­στι­κτο των από κάτω:  όχι στη λι­τό­τη­τα για την ερ­γα­τι­κή τάξη, να πλη­ρώ­σουν οι τρα­πε­ζί­τες την κρίση, αύ­ξη­ση φο­ρο­λο­γί­ας των επι­χει­ρή­σε­ων, όχι πε­ρι­κο­πές στο κοι­νω­νι­κό κρά­τος, υπε­ρά­σπι­ση του βρε­τα­νι­κού ΕΣΥ (NHS) που δέ­χε­ται επί­θε­ση για πε­ραι­τέ­ρω συρ­ρί­κνω­ση και ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση αυτό το διά­στη­μα, κα­τάρ­γη­ση δι­δά­κτρων στα πα­νε­πι­στή­μια, κα­τάρ­γη­ση των πυ­ρη­νι­κών όπλων, επα­νε­θνι­κο­ποί­η­ση των σι­δη­ρο­δρό­μων, στρο­φή στο κί­νη­μα. Δε­σμεύ­τη­κε επί­σης μόλις βγει πρω­θυ­πουρ­γός να ζη­τή­σει συγ­γνώ­μη από τον ιρα­κι­νό λαό για τη συμ­με­το­χή της Βρε­τα­νί­ας στον πό­λε­μο. Η συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία της βάσης των Ερ­γα­τι­κών αλλά και ση­μα­ντι­κό τμήμα των Βρε­τα­νών συμ­φω­νεί με αυτά.

Η διε­θνής εμπει­ρία τα τε­λευ­ταία χρό­νια δεί­χνει ότι οι από κάτω μετά από αρ­κε­τά χρό­νια δι­κομ­μα­τι­κού νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού απα­ξιώ­νουν τα «πα­ρα­δο­σια­κά» ερ­γα­λεία πο­λι­τι­κής και ανα­ζη­τού­νε πιο «ρι­ζο­σπα­στι­κές» λύ­σεις, είτε προς την ακρο­δε­ξιά είτε προς τα αρι­στε­ρά. Σε κάθε χώρα αυτό εκ­φρά­ζε­ται με βάση τις ιδιαι­τε­ρό­τη­τες: Το φαι­νό­με­νο Κόρ­μπιν ανή­κει στο «ρεύμα» που έφερε πα­λιό­τε­ρα τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην κυ­βέρ­νη­ση, που τρο­φο­δο­τεί σή­με­ρα τους Podemos, που εκ­φρά­στη­κε γύρω από την υπο­ψη­φιό­τη­τα του Σά­ντερς στις ΗΠΑ, που απο­γεί­ω­σε το SNP στη Σκο­τία. Είναι η «βρε­τα­νι­κή» του εκ­δο­χή, όπου τα προη­γού­με­να χρό­νια δε συ­γκρο­τή­θη­κε μια σο­βα­ρή Αρι­στε­ρά εκτός Ερ­γα­τι­κών.

Η επό­με­νη μέρα στους Ερ­γα­τι­κούς θα έχει εν­δια­φέ­ρον.

Το σύν­θη­μα «μας ενώ­νουν πε­ρισ­σό­τε­ρα από όσα μας χω­ρί­ζουν» που έριξε ο Κόρ­μπιν μετά τη νίκη του, υιο­θε­τεί­ται από τη βάση του κόμ­μα­τος, που μάλ­λον το αντι­λαμ­βά­νε­ται ως απαί­τη­ση για πει­θαρ­χία. Άλ­λω­στε οι ίδιοι που χρη­σι­μο­ποιούν αυτό το σύν­θη­μα, απαι­τούν να ενερ­γο­ποι­η­θεί η κα­τα­στα­τι­κή ρύθ­μι­ση για ανα­κλή­σεις βου­λευ­τών από τη βάση τους.

Από τη μεριά του Κόρ­μπιν όμως, πρό­κει­ται για άλλη μια προ­σπά­θεια συμ­βι­βα­σμού. Είναι ένας σο­σιαλ­δη­μο­κρά­της που ηγεί­ται ενός με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κού κόμ­μα­τος, οπότε ιε­ραρ­χεί ψη­λό­τε­ρα την ενό­τη­τα του κόμ­μα­τος στο όνομα της «εκλο­γι­μό­τη­τας» και γι’ αυτό το λόγο είναι ευά­λω­τος σε πιέ­σεις για δε­ξιές προ­σαρ­μο­γές. Ήδη αρ­κε­τά συν­δι­κά­τα που τον στή­ρι­ξαν, τώρα ζη­τούν «στρογ­γύ­λε­μα» κά­ποιων θέ­σε­ων, ως «θε­μα­το­φύ­λα­κες της ενό­τη­τας του κόμ­μα­τος».

Όμως η δεξιά πτέ­ρυ­γα που πρω­το­στά­τη­σε στις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες κι ιμπε­ρια­λι­στι­κές πο­λι­τι­κές, που πε­ρι­φρό­νη­σε την εκλο­γι­κή και κομ­μα­τι­κή της βάση, που επι­στρά­τευ­σε κάθε αθέ­μι­το και αντι­δη­μο­κρα­τι­κό μέσο για να υπο­σκά­ψει τον Κόρ­μπιν, δεν απαρ­τί­ζε­ται από κομ­μα­τι­κούς συ­ντρό­φους αλλά από τα­ξι­κούς αντι­πά­λους. Το πόσο κα­τα­στρο­φι­κός θα είναι ένας νέος συμ­βι­βα­σμός έχει φανεί: οι ητ­τη­μέ­νοι, εγεί­ρουν ήδη αξιώ­σεις νι­κη­τών.

Ο Γουά­τσον μί­λη­σε για νέα αλ­λα­γή του συ­στή­μα­τος εκλο­γής προ­έ­δρου στο κόμμα, ώστε τον πρώτο λόγο να έχει ΚΟ. Με τα κα­τάλ­λη­λα «τυ­ρά­κια» και την κα­τάλ­λη­λη-ορ­γα­νω­μέ­νη δη­μο­σκο­πι­κή πίεση (που ήδη ξε­κί­νη­σε) πολλά συν­δι­κά­τα θα μπο­ρού­σαν να γυ­ρί­σουν την πλάτη στον Κόρ­μπιν. Μπλε­ρι­κοί βου­λευ­τές των Ερ­γα­τι­κών διε­ρευ­νούν νο­μι­κά τη δυ­να­τό­τη­τα διά­σπα­σης με ταυ­τό­χρο­νο σφε­τε­ρι­σμό του ονό­μα­τος των Ερ­γα­τι­κών. Απερ­γά­ζο­νται επί­σης αλ­λα­γές ώστε να ενι­σχυ­θεί η δεξιά πτέ­ρυ­γα στη «σκιώ­δη κυ­βέρ­νη­ση» (ναι, οι ίδιοι που πα­ραι­τή­θη­καν, «λού­ζο­ντας» τον Κόρ­μπιν με «κο­σμη­τι­κά επί­θε­τα», ζη­τούν σή­με­ρα τη με­ρί­δα του λέ­ο­ντος!). 

 Οι μπλε­ρι­κοί θα προ­σπα­θή­σουν να επι­βά­λουν τους όρους τους, θα ξα­να­ε­πι­χει­ρή­σουν με την πρώτη ευ­και­ρία να τον ανα­τρέ­ψουν, κι αν δεν τα κα­τα­φέ­ρουν πι­θα­νό­τα­τα θα δια­σπά­σουν το κόμμα. Αυτό που εξε­λίσ­σε­ται στο Ερ­γα­τι­κό Κόμμα δεν είναι μια «δια­φω­νία με­τα­ξύ συ­ντρό­φων» αλλά μια άγρια τα­ξι­κή δια­μά­χη ανά­με­σα σε «δύο κό­σμους» που θα κρί­νει αν θα μεί­νει ζω­ντα­νό το μα­ζι­κό ρεύμα αρι­στε­ρής πο­λι­τι­κο­ποί­η­σης.

Γι’ αυτό και αφορά ευ­ρύ­τε­ρα πράγ­μα­τα από τον ίδιο τον Κόρ­μπιν. Η πάλη εντός Ερ­γα­τι­κών απο­τε­λεί μια ιδιό­τυ­πη έκ­φρα­ση τα­ξι­κής πάλης στο πο­λι­τι­κό πεδίο (η λαϊκή βάση ενά­ντια σε μια νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη και προ­νο­μιού­χα Κ.Ο.). Οι αντι­δρά­σεις συ­στη­μι­κών κύ­κλων απέ­να­ντι στον Κόρ­μπιν (Η Δεξιά οδύ­ρε­ται ότι ο Κόρ­μπιν απει­λεί το «εθνι­κό συμ­φέ­ρον», ένας Άγ­γλος στρα­τη­γός ένιω­σε την ανά­γκη να δη­λώ­σει ότι σε πε­ρί­πτω­ση κυ­βέρ­νη­σης Κόρ­μπιν ο στρα­τός είναι έτοι­μος να πα­ρέμ­βει ενα­ντί­ον του, δε­ξιές εφη­με­ρί­δες επι­σεί­ουν τον κίν­δυ­νο κοι­νω­νι­κής εξέ­γερ­σης) προϊ­δε­ά­ζουν για το δια­κύ­βευ­μα και τις δυ­να­τό­τη­τες που ξε­δι­πλώ­νο­νται.

Η τύχη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ο συμ­βι­βα­σμός του Σά­ντερς με την Κλί­ντον, η δεξιά στρο­φή του Iγκλέ­σιας προει­δο­ποιούν για τους κιν­δύ­νους και τα όρια που έχει και η στρα­τη­γι­κή «δη­μο­κρα­τι­κού σο­σια­λι­σμού» του Κόρ­μπιν. Αλλά το «ρεύμα Κόρ­μπιν» εκ­φρά­ζει μια νέα πο­λι­τι­κο­ποί­η­ση με αρι­στε­ρό πρό­ση­μο. Δεν πρό­κει­ται για στρο­φή απο­θαρ­ρυ­μέ­νων αγω­νι­στών της Αρι­στε­ράς στο «ρε­α­λι­σμό» και τους Ερ­γα­τι­κούς, μετά από ήττα των κι­νη­μά­των (όπως συ­νέ­βη στις αρχές της δε­κα­ε­τί­ας του ’80, την τε­λευ­ταία φορά που η «αρι­στε­ρή πτέ­ρυ­γα» πήρε την πλειο­ψη­φία στο Ερ­γα­τι­κό Κόμμα). Η κί­νη­ση είναι αντί­στρο­φη: Πρό­κει­ται για στρο­φή ευ­ρύ­τε­ρων στρω­μά­των από την αδρά­νεια στην εμπλο­κή με την αρι­στε­ρή πο­λι­τι­κή. Γι’ αυτό και επη­ρε­ά­ζει άμεσα και με θε­τι­κό, όχι αρ­νη­τι­κό τρόπο, και τις προ­ο­πτι­κές της εκτός Ερ­γα­τι­κών, αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς.

Αυτό το «ρεύμα» πρέ­πει να ενερ­γο­ποι­η­θεί στους δρό­μους, τους χώ­ρους δου­λειάς και τις συ­νοι­κί­ες, ενά­ντια στη λι­τό­τη­τα, τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις, το ρα­τσι­σμό και το φα­σι­σμό. Και αυτή η «εξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κή» δράση, θα είναι το κα­λύ­τε­ρο εφό­διο, και για την σύν­δε­ση της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς με τον νέο «ρι­ζο­σπα­στι­σμό» αλλά και για να έχει την οποια­δή­πο­τε πι­θα­νό­τη­τα επι­τυ­χί­ας το ίδιο το πο­λι­τι­κό «σχέ­διο» της κα­τά­λη­ψης της κυ­βέρ­νη­σης από τους «κορ­μπι­νί­στας» στο μέλ­λον…