«Για να μείνουμε στα σπίτια μας, βγαίνουμε στους δρόμους»

Τελικά αποδεικνύεται ότι το κίνημα κατά των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας είναι «πολύ σκληρό για να πεθάνει». Τρία χρόνια μετά το ξεκίνημα των πρώτων τοπικών συντονισμών, που μέχρι σήμερα παρεμβαίνουν ανελλιπώς στα ειρηνοδικεία κάθε Τετάρτη, πρέπει να παραδεχτούμε ότι το κίνημα οδήγησε σε σημαντικές νίκες.

1) Πρώτα απ’ όλα αποφεύχθηκε το ξεσπίτωμα συμπολιτών μας, που θα είχε παγιωθεί σαν άλλη μια μνημονιακή καθημερινότητα. Το ότι δεν εφαρμόστηκε μέχρι σήμερα η μαζική επίθεση στην κατοικία και τη λαϊκή περιουσία δεν οφείλεται στη φιλεύσπλαχνη ανοχή κράτους και τραπεζών. Αυτοί πιέζουν μόνιμα και σταθερά. Δεν περίμεναν όμως ότι το κίνημα θα άντεχε τόσο πολύ και δεν θα τους άφηνε να ενεργούν με νομιμοφανή τρόπο χωρίς να εκτεθούν. Τώρα, πιεζόμενοι από τους «θεσμούς», αναγκάζονται να δείξουν τις πραγματικές προθέσεις τους και να επιστρατεύσουν όλα τα «εργαλεία» του συστήματος, νομοθετώντας τους «εν κρυπτώ» ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς και κλιμακώνοντας τις φοβέρες και την καταστολή.

2) Η ίδια η συγκρότηση των τοπικών συντονισμών είναι μια μεγάλη νίκη. Πρόκειται για προσπάθεια που ξεκίνησε σε κάθε περιοχή με διαφορετικό τρόπο, αδυναμίες και διαφορετικά χαρακτηριστικά. Δεν ήταν τόσο απλό όσο φαίνεται. Στις συλλογικότητες αυτές συμμετέχουν τοπικοί σύλλογοι, μαζικοί φορείς, δημοτικά σχήματα, ενεργοί κάτοικοι και πολιτικές οργανώσεις. Το ότι όλοι αυτοί, παρά τα προβλήματα, καταφέρνουν να συγκροτούν μέτωπα αγώνα και να τα αναπτύσσουν, οφείλεται κυρίως στην ευρύτερη Αριστερά με την παράδοσή της στην οργάνωση και διατήρηση «αγώνων αντοχής». Αν και στην αρχή υπήρξαν κάποιες λίγες συλλογικότητες που ελέγχονταν από δεξιές εθνικιστικές οργανώσεις και άλλες συμμετέχουσες πατριωτικές-λαϊκιστικές δυνάμεις, είναι φανερό ότι παντού η φυσιογνωμία των συντονισμών αλλάζει. Όλο και περισσότερο γίνεται αποδεκτή και συνειδητή η ταξική ταυτότητα του Κινήματος.

Η αναδίπλωση της κυβέρνησης, με την τροποποίηση του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας και τη νομοθέτηση των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, δημιουργεί νέες συνθήκες. Όλοι όσοι συμμετείχαν μέχρι τώρα στα τοπικά κινήματα γνωρίζουν πολύ καλά ότι για να συνεχιστεί ο αγώνας θα πρέπει να αλλάξει σημαντικά. Η παρέμβαση στα ειρηνοδικεία φτάνει στο τέλος της και δεν αρκεί η παρουσία μερικών δεκάδων αγωνιστών να διαμαρτύρονται ανά περιοχή. Το ότι οι πλειστηριασμοί θα πραγματοποιούνται και θα ολοκληρώνονται μέσω υπολογιστή σε συμβολαιογραφικά γραφεία μεταφέρει υποχρεωτικά τη δράση σε άλλο επίπεδο.

Υπάρχει η αμείλικτη ανάγκη κεντρικού συντονισμού όλων των ομάδων πανελλαδικά. Όλοι γνωρίζαμε από την αρχή ότι θα φτάναμε σ’ αυτό το σημείο που θα απαιτούνταν μια συνεργασία για να οργανώνει και να εκπροσωπεί την κοινή δράση, να παρουσιάζει και να εξηγεί τα κοινά προτάγματα και συνθήματα, με απεύθυνση σε μεγάλο πλέον ακροατήριο. Το τι φέρνει η απόφαση της κυβέρνησης το δείχνει το παράδειγμα της Ισπανίας. Μπροστά μας βρίσκονται οι ίδιες εικόνες, με τις δυνάμεις καταστολής να μπαίνουν με πολιορκητικούς κριούς στα σπίτια και να πετάνε στο δρόμο οικογένειες. Το Κίνημα είναι αναγκασμένο να μην αφήσει το επόμενο διάστημα να φτάσουμε σε τέτοιες καταστάσεις, αλλά κι αν φτάσουμε, θα πρέπει να είναι έτοιμο να τις αντιμετωπίσει. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με μαζικότητα, μόνο με τη συμμετοχή της γειτονιάς που θα παρεμβαίνει για το σπίτι του διπλανού, αλλά και τη μαζική, δυναμική συμμετοχή τοπικών σωματείων, συλλόγων κ.ά. Τα συνδικάτα χρειάζεται να ενταχθούν στις υπάρχουσες συλλογικότητες, άρα οι παρατάξεις της Αριστεράς οφείλουν να δραστηριοποιηθούν για να υπάρξουν τέτοιες αποφάσεις.

Το Κίνημα όλο το προηγούμενο διάστημα δεν πέτυχε τη μαζικότητα που όλοι θα ήθελαν. Η συνολική κατάσταση απογοήτευσης και ηττοπάθειας δεν άφηνε περιθώρια ανάπτυξης. Επίσης, το πρόβλημα των πλειστηριασμών, έτσι όπως εμφανίστηκε στην εποχή των μνημονίων, είναι ένα νέο φαινόμενο και δεν έχει μάθει η κοινωνία να το αντιμετωπίζει, όπως π.χ. συμβαίνει με τους εργατικούς αγώνες. Ακόμα και οι ίδιοι οι πληττόμενοι αντιμετωπίζουν συνήθως την κατάστασή τους παθητικά, μουδιασμένοι και παραδομένοι, χωρίς να ξέρουν πού να απευθυνθούν για βοήθεια.

Επειδή λοιπόν καταλαβαίναμε πού οδηγούνται τα πράγματα, η πρωτοβουλία που πήρε η συλλογικότητα «Πλειστηριασμοί STOP», για συνεννόηση όλων των κινημάτων που δρουν τοπικά, βρήκε μεγάλη ανταπόκριση. Οι  διαφορές και κάποια δυσπιστία, κυρίως απέναντι σε προσωπικά χαρακτηριστικά και επιλογές ομάδων, υποχώρησαν και πραγματοποιήθηκε ένα μεγάλο μάζεμα εκπροσώπων στις 9/2 στην Αθήνα. Ζητούμενο ήταν να ανοίξει ο διάλογος και η συνεργασία και φάνηκε γρήγορα ότι υπήρχε απ’ όλους αυτή η διάθεση.

Αποτέλεσμα της συνάντησης ήταν να δημιουργηθεί μια ανοιχτή επταμελής Επιτροπή Συντονισμού, που θα υλοποιεί τις δράσεις που θα αποφασίζονται. Αποφασίστηκε να γίνει μια μεγάλη κινητοποίηση στις 3 Μάρτη, με προσυγκέντρωση στις 5μμ Κηφισίας και Αλεξάνδρας και πορεία προς το Υπουργείο Δικαιοσύνης, και προσπάθεια να υπάρχει όσο δυνατόν μεγαλύτερη λαϊκή συμμετοχή. Κεντρικό σύνθημα αποφασίστηκε να είναι «Για να μείνουμε στα σπίτια μας, βγαίνουμε στους δρόμους» και να δημιουργηθεί έντυπο υλικό.

Ο τοπικός αγώνας έξω από τα ειρηνοδικεία τώρα περνάει σε μια νέα φάση, όπου θα φανεί στην πράξη και θα δοκιμαστεί η ετοιμότητα όλων μας να ανταποκριθούμε, δίνοντας το χαρακτήρα της ταξικής αντιπαράθεσης που απαιτείται. Το νέο ξεκίνημα γίνεται με αυτοπεποίθηση και αποφασιστικότητα. Έχουμε νικήσει μέχρι τώρα. Μπορούμε να συνεχίσουμε ακόμα καλύτερα.

*Αναδημοσίευση από την "Εργατική Αριστερά", φ. 378 (22/2/17)