Ομαδικές απολύσεις, διάλυση των συλλογικών συμβάσεων, «νόμος είναι η ασυδοσία του εργοδότη» στα κρυφά.
Με την... άδεια του υπουργού Οικονομικών, Ευκλείδη Τσακαλώτου, το 4ο μνημόνιο είναι 4ο μνημόνιο ή και 14ο μνημόνιο, επειδή και οι προηγούμενοι, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΔΗΜΑΡ και ΛΑΟΣ, έφεραν δύο μνημόνια, καμιά δεκαριά επικαιροποιήσεις και μεσοπρόθεσμα προγράμματα και άλλες τόσες, κρυφές και καμουφλαρισμένες τροπολογίες και τροποποιήσεις. Στο τελευταίο σπορ η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ αποφάσισε να συναγωνιστεί εξίσου επάξια τους... προηγούμενους και μάλιστα στον τομέα που - υποτίθεται ότι - η σημερινή κυβέρνηση διεκδικεί κάλπικα παράσημα προστασίας και κουρελιασμένα εύσημα αριστεροσύνης.
Έτσι, χθες, με τον γνωστό, κρυφό τρόπο των «αεροπλανικών» τροπολογιών και των «καμουφλαρισμένων» νομοτεχνικών βελτιώσεων, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έστησε τον κόσμο της εργασίας στο απόσπασμα των έτι περαιτέρω νεοφιλελεύθερων ρυθμίσεων υπέρ των εργοδοτών, των επιχειρηματιών, του ελληνικού κεφαλαίου, δηλαδή, στην ξεχασμένη, αλλά εκδικητική για όσους την προδίδουν και την βδελύσσονται, μαρξική γλώσσα.
Ένα κυβερνητικό πυρ κατά βούληση ενάντια στον κόσμο της εργασίας, μια ρητή δήλωση υποταγής στο ελληνικό κεφάλαιο και τις εντολές του ΔΝΤ, μια ραψωδία καταστροφής και εξαθλίωσης των εργαζομένων.
Ομαδικές απολύσεις έξω και πέρα από κάθε νομιμότητα
Μέχρι χθες, και λίγο προτού ξεκινήσει η ψηφοφορία, στο αρχικό κείμενο του 4ου μνημονίου, το οποίο ήταν ταυτόχρονα, επικαιροποίηση του τρίτου, μεσοπρόθεσμό πρόγραμμα και 4ο μνημόνιο πέρα από τη λήξη της προθεσμίας του τρίτου, ο κόσμος της εργασίας μάθαινε ότι ως προς τις ομαδικές απολύσεις ναι μεν δεν αυξανόταν τυπικά το μέγιστο ποσοστό τους, όμως, για να προχωρήσει σε αυτές, ο κάθε εργοδότης αρκεί πια απλώς να τις γνωστοποιεί στο Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας και να προχωρά απερίσπαστος σε αυτές, καθώς καταργείται η προέγκρισή τους από το υπουργείο Εργασίας ή την οικεία Περιφέρεια.
Σε μια τέτοια περίπτωση, βέβαια, ο κάθε εργοδότης θα μπορεί να υπερβεί το τυπικά ισχύον μέγιστο ποσοστό απολύσεων, χωρίς να ελέγχεται από πουθενά, καθώς, όπως είπαμε, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί καταργήθηκαν και εγκρίσεις επί των σχεδίων απολύσεων δεν υφίστανται πλέον.
Για να βρουν το δίκιο τους, οι εργάτες θα καλούνται να προσφύγουν στα δικαστήρια, όπου οι συνθήκες αρνησιδικίας, αλλά και το υψηλό κόστος προσφυγής ή έφεσης (200 ευρώ) καθιστούν πλήρως απαγορευτική κάθε σκέψη για δικαίωση - σημειώνεται ότι τα εργατοδικεία δίνουν πινάκιο συζήτησης των υποθέσεων σε πρώτο βαθμό έπειτα από 5-6 χρόνια, ενώ εφέσεις συζητούνται κατά κανόνα μετά από 10-11 χρόνια. Με άλλα λόγια, οι στρατιές απολυμένων θα πολλαπλασιάζονται σε χρόνο ενεστώτα, ενώ η όποια δικαίωσή τους, οι επαναπροσλήψεις ή οι καταβολές νόμιμων αποζημιώσεων και διεκδικούμενων δεδουλευμένων θα αναβάλλονται επ’ αόριστον για το άδηλο μέλλον.
Ταυτόχρονα όμως η αρχική πρόβλεψη του 4ου μνημονίου - πολυνομοσχεδίου, καθόριζε ένα «όπλο» στη φαρέτρα όσων εργαζόμενων προσέφευγαν στη δικαιοσύνη. Προτεινόταν ένα τεκμήριο ακυρότητας των απολύσεων, εφόσον το Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας (ΑΣΕ) θα προχωρούσε στην έκδοση αρνητικής, αιτιολογημένης απόφασης πάνω στο σχέδιο ομαδικών απολύσεων, επειδή «δεν θα πληρούνται οι νόμιμες προϋποθέσεις» - επομένως και το μέγιστο ποσοστό τους. Βέβαια, όπως σημειώθηκε ήδη, μια τέτοια αρνητική απόφαση του ΑΣΕ δεν θα εμπόδιζε τον εργοδότη να απολύσει - απλώς, θα βοηθούσε τις αυριανές προσφυγές των εργαζομένων εναντίον των απολύσεων.
Ε, λοιπόν αυτό το τεκμήριο ακυρότητας κατάργησε χθες με «κρυφή» τροπολογία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Ούτε καν αυτό το μικρό, αιχμηρό «ξιφίδιο» δεν άφησε στη φαρέτρα δικαστικής διεκδίκησης των εργαζομένων απέναντι στα όπλα μαζικής, κοινωνικής καταστροφής του κεφαλαίου. Έτσι, πλέον αίρεται εντελώς το τεκμήριο ακυρότητας που αρχικά είχε εισαχθεί σε περίπτωση που ο εργοδότης προέβαινε στην υλοποίηση του σχεδίου ομαδικών απολύσεων, και κατόπιν το Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας (ΑΣΕ) γνωμοδοτούσε αρνητικά. Πλέον το βάρος απόδειξης ότι ο εργοδότης ενέργησε έξω από το ισχύον, νόμιμο πλαίσιο πέφτει αποκλειστικά στους εργαζόμενους, χωρίς καμιά «βοήθεια» και τεκμήρια υπέρ τους.
Διάλυση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, κατ’εντολή του ΔΝΤ
Η τροπολογία δεν σταμάτησε εκεί βέβαια - ουσιαστικά, κατάργησε την επεκτασιμότητα των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και την αρχή της ευνοϊκότερης ρύθμισης, προκαταβολικά και προτού, υποτίθεται, επανέλθει η δυνατότητα κατάρτισης συλλογικών συμβάσεων μέσω συλλογικών διαπραγματεύσεων, με το τέλος του προγράμματος προσαρμογής, πάλι υποτίθεται, το φθινόπωρο του 2018.
Ήταν και είναι μια από τις πάγιες θέσεις του ΔΝΤ, την οποία η κυβέρνηση της... «περήφανης και σκληρής διαπραγμάτευσης», δήθεν είχε αποκρούσει. Έτσι, οι δύο αυτές αρχές θα ισχύσουν μόνο «εφόσον το πλαίσιο δημοσιονομικής προσαρμογής ολοκληρωθεί επιτυχώς».
Απαλείφεται επομένως η ρητή πρόβλεψη ημερομηνίας και προθεσμίας (20 Αυγούστου 2018) αναβίωσης των συλλογικών συμβάσεων και του όποιου ευνοϊκού τους πλαισίου (επεκτασιμότητα-ευνοϊκότερη ρύθμιση, εν προκειμένω) και έρχεται η νεφελώδης και αντικειμενικά απολύτως επικίνδυνη για τους εργαζόμενους διάταξη και πρόβλεψη της «επιτυχούς ολοκλήρωσης της δημοσιονομικής προσαρμογής». Κριτής αυτής της «ολοκλήρωσης» είναι ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας, ο γνωστός μας ESM, αυτός που, μεταξύ άλλων, ο γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, επιθυμεί να μετεξελιχθεί στο «Ευρωπαϊκό ΔΝΤ» και ο οποίος, φυσικά, μόνο... φιλεργατικός δεν είναι!
«Νόμος είναι η ασυδοσία του εργοδότη»
Με αυτόν, λοιπόν, τον τρόπο, κρυφά, «στη ζούλα», η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και οι βουλευτές της, που ψήφισαν «και με τα δύο χέρια», παρέδωσαν τον κόσμο της εργασίας στην αυθαιρεσία, την ασυδοσία και την τρομοκρατία των εργοδοτών, των επιχειρηματιών, των βιομηχάνων, των κατόχων των μέσων παραγωγής, του κεφαλαίου, ξένου και ντόπιου, που δραστηριοποιείται στην Ελλάδα. Για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, νόμος πλέον είναι η ασυδοσία του εργοδότη και όχι το δίκιο του εργάτη, που πρέπει να αντισταθεί σθεναρά και μαχητικά μπροστά στις αναμμένες μηχανές του νέου, τεταρτομνημονιακού οδοστρωτήρα.
