Σεμινάριο με θέμα: "Η Μαρξιστική θεωρία για τις οικονομικές κρίσεις", στην Κομμούνα

Το σε­μι­νά­ριο θα πραγ­μα­το­ποι­η­θεί στην έδρα του Ιν­στι­τού­του, Ιου­λια­νού 67, σε δύο 4ώρα το Σάβ­βα­το 25 και Κυ­ρια­κή 26 Νο­εμ­βρί­ου 2017. Ει­ση­γη­τής θα είναι ο Σταύ­ρος Το­μπά­ζος, μαρ­ξι­στής κα­θη­γη­τής στο Τμήμα Πο­λι­τι­κών και Κοι­νω­νι­κών Επι­στη­μών του Πα­νε­πι­στη­μί­ου Κύ­πρου.
Επι­συ­νά­πτου­με πε­ρι­γρα­φή του πε­ριε­χο­μέ­νου του σε­μι­να­ρί­ου από τον ει­ση­γη­τή.
Όσοι/όσες θέ­λουν να δη­λώ­σουν συμ­με­το­χή, να στεί­λουν τα στοι­χεία τους: ονο­μα­τε­πώ­νυ­μο, email και αριθ­μό τη­λε­φώ­νου στη διεύ­θυν­ση: commune.​institute@​gmail.​com ή στο τη­λέ­φω­νο: 210.​82.​54.​625 (11.00 – 20.00 κα­θη­με­ρι­νά εκτός Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κου)
Στους συμ­με­τέ­χο­ντες θα δια­τε­θεί κεί­με­νο και σχε­τι­κή βι­βλιο­γρα­φία. Η δυ­να­τό­τη­τα συμ­με­το­χής θα κρι­θεί με βάση τη σειρά δή­λω­σης συμ­με­το­χής.
 

Αθήνα 8/11/2017

 
Δια­λέ­ξεις για τη Μαρ­ξι­στι­κή θε­ω­ρία των οι­κο­νο­μι­κών κρί­σε­ων
Η πα­γκό­σμια, οι­κο­νο­μι­κή κρίση κα­θι­στά χωρίς αμ­φι­βο­λία επί­και­ρο το Κε­φά­λαιο. Αν και στον Μαρξ δεν υπάρ­χει μια ολο­κλη­ρω­μέ­νη θε­ω­ρία των κα­πι­τα­λι­στι­κών κρί­σε­ων, στους τρεις τό­μους του Κε­φα­λαί­ου βρί­σκει κα­νείς τα θε­ω­ρη­τι­κά ερ­γα­λεία που επι­τρέ­πουν μια βα­θύ­τε­ρη κα­τα­νό­η­ση όχι μόνο των κα­πι­τα­λι­στι­κών κρί­σε­ων του 19ου αιώνα ή της προ­πο­λε­μι­κής πε­ριό­δου, αλλά και της με­γά­λης οι­κο­νο­μι­κής ύφε­σης της δε­κα­ε­τί­ας του 1970, καθώς και της κρί­σης που άρ­χι­σε το 2008.
Πολ­λοί μαρ­ξι­στές οι­κο­νο­μο­λό­γοι, στην προ­σπά­θειά τους να κα­τα­νο­ή­σουν τις ιστο­ρι­κές κα­πι­τα­λι­στι­κές κρί­σεις ανα­φέ­ρο­νται στα κε­φά­λαια του τρί­του τόμου που ασχο­λού­νται με την πτω­τι­κή τάση του πο­σο­στού του κέρ­δους, πα­ρα­γνω­ρί­ζο­ντας ή υπο­βαθ­μί­ζο­ντας άλλα κε­φά­λαια του πρώ­του, του δεύ­τε­ρου και του τρί­του τόμου που, ωστό­σο, είναι απο­λύ­τως ανα­γκαία στην ανά­λυ­ση της κρί­σης που άρ­χι­σε το 2008.
Πιο συ­γκε­κρι­μέ­να, τα κε­φά­λαια του πρώ­του τόμου που πε­ρι­γρά­φουν το βιο­μη­χα­νι­κό κύκλο, αυτά του δεύ­τε­ρου τόμου που αφιε­ρώ­νο­νται στην ανά­λυ­ση της έν­νοιας του βιο­μη­χα­νι­κού κε­φα­λαί­ου και αυτά που κα­τα­πιά­νο­νται με τα σχή­μα­τα ανα­πα­ρα­γω­γής, καθώς και τα κε­φά­λαια του τρί­του τόμου που ανα­λύ­ουν το κε­φά­λαιο-χρή­μα είναι απο­λύ­τως ανα­γκαία στην κα­τα­νό­η­ση της κρί­σης, όπως αυτή εκ­δη­λώ­νε­ται σε ένα νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο ρυθ­μι­στι­κό πλαί­σιο.
Οι δια­λέ­ξεις θα επι­κε­ντρω­θούν στην πα­ρου­σί­α­ση της προ­σέγ­γι­σης του ίδιου του Μαρξ σχε­τι­κά με τις κρί­σεις και την πα­ράλ­λη­λη αξιο­ποί­η­σή της για την κα­τα­νό­η­ση της συ­γκε­κρι­μέ­νης οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης που άρ­χι­σε το 2008. Η διάρ­θρω­ση του βιο­μη­χα­νι­κού κε­φα­λαί­ου με το κε­φά­λαιο-χρή­μα (ή με το χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό σύ­στη­μα όπως θα λέ­γα­με με συ­νη­θέ­στε­ρους όρους), καθώς και η κα­τα­νό­η­σητης κρί­σης ως «αρ­ρυθ­μί­ας» (ασυμ­βα­τό­τη­τα ανά­με­σα στους τρείς βα­σι­κούς ρυθ­μούς της κα­πι­τα­λι­στι­κής ανα­πα­ρα­γω­γής, δη­λα­δή του ρυθ­μού πα­ρα­γω­γής υπε­ρα­ξί­ας στην πα­ρα­γω­γι­κή δια­δι­κα­σία, του ρυθ­μού πραγ­μα­το­ποί­η­σης της αξίας στην αγορά και του ρυθ­μού διευ­ρυ­μέ­νης ανα­πα­ρα­γω­γής του πα­ρα­γω­γι­κού κε­φα­λαί­ου), όπως τις πα­ρου­σιά­ζει ο ίδιος ο Μαρξ, απο­τε­λούν κλει­δί στην ανά­λυ­ση της πα­ρού­σας κρί­σης.
Η τε­λευ­ταία απο­τε­λεί ου­σια­στι­κά την με­ταλ­λαγ­μέ­νη μορφή της κρί­σης της δε­κα­ε­τί­ας του 1970, της οποί­ας αιτία ήταν η πτώση της κερ­δο­φο­ρί­ας του κε­φα­λαί­ου. Πιο συ­γκε­κρι­μέ­να, πα­ρου­σιά­ζο­ντας την οι­κο­νο­μι­κή ανά­πτυ­ξη και την κρίση της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πε­ριό­δου όπως απο­κρυ­σταλ­λώ­νο­νται μέσα από τα επί­ση­μα στα­τι­στι­κά δε­δο­μέ­να (τα οποία και θα πα­ρου­σιά­σου­με), θα δεί­ξου­με πως η πα­ρού­σα κρίση οφεί­λε­ται στις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές που εφαρ­μό­στη­καν ως κα­πι­τα­λι­στι­κή «απά­ντη­ση» ή «θε­ρα­πεία» στη δο­μι­κή κρίση της δε­κα­ε­τί­ας του 1970: Αντί οι νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές να οδη­γή­σουν σε μια υπέρ­βα­ση της δο­μι­κής κρί­σης της δε­κα­ε­τί­ας του 1970, δη­μιούρ­γη­σαν τους όρους και τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις για μια δο­μι­κή κρίση ακόμη με­γα­λύ­τε­ρη και οδή­γη­σαν σ’ αυτήν.
Η κα­πι­τα­λι­στι­κή δια­χεί­ρι­ση της κρί­σης από το 2008 δεν εγ­γυά­ται μια νέα μα­κρο­χρό­νια κα­πι­τα­λι­στι­κή ανά­πτυ­ξη. Εξα­σφά­λι­σε μια επι­σφα­λή σχε­τι­κή στα­θε­ρό­τη­τα, με πολύ χα­μη­λούς ρυθ­μούς ανά­πτυ­ξης,  χωρίς να απο­κλεί­ο­νται νέες «εκρή­ξεις» κατά τα επό­με­να χρό­νια.