Να μην έχει ο Πουτσντεμόντ την τύχη του Κουμπάνις!

Οι και­ροί έχουν γυ­ρί­σμα­τα και να λοι­πόν που η αδά­μα­στη Κα­τα­λω­νία και ο ατρό­μη­τος λαός της ξα­να­βρί­σκο­νται, μετά από 80 ολά­κε­ρα χρό­νια (!), στο επί­κε­ντρο μιας διαρ­κώς επα­να­λαμ­βα­νό­με­νης ευ­ρω­παϊ­κής τρα­γω­δί­ας! Όπως λοι­πόν τότε έτσι και τώρα οι πρω­τα­γω­νι­στές του δρά­μα­τος, που απει­λεί να τι­νά­ξει -και πάλι- στον αέρα την Γη­ραιά μας ήπει­ρο, είναι ακρι­βώς οι ίδιοι: Από τη μια, οι κυ­νη­γη­μέ­νοι αν και δη­μο­κρα­τι­κά εκλεγ­μέ­νοι πρό­ε­δροι της (εξε­γερ­μέ­νης) Δη­μο­κρα­τί­ας της Κα­τα­λω­νί­ας που ζη­τούν άσυλο στις ευ­ρω­παϊ­κές “δη­μο­κρα­τί­ες”, και από την άλλη η Γερ­μα­νία που τους φυ­λα­κί­ζει για να τους πα­ρα­δώ­σει στους αδί­στα­κτους δη­μί­ους τους της Μα­δρί­της που υπε­ρα­σπί­ζο­νται, με κάθε μέσο, την “ενό­τη­τα” του Κρά­τους των Βουρ­βό­νων και των επι­γό­νων του Φράν­κο!...

Τώρα, δη­λα­δή στο σω­τή­ριο έτος 2018, ο κα­ταρ­γη­μέ­νος και κα­τα­ζη­τού­με­νος από τη Μα­δρί­τη, αν και δη­μο­κρα­τι­κό­τα­τα εκλεγ­μέ­νος πρό­ε­δρος της Κα­τα­λω­νί­ας, είναι ο Κάρ­λες Πουτσ­ντε­μόντ, που βρί­σκε­ται σή­με­ρα φυ­λα­κι­σμέ­νος κάπου στη βό­ρεια Γερ­μα­νία ανα­μέ­νο­ντας την έκ­δο­σή του στο Ισπα­νι­κό Κρά­τος. Τότε, δη­λα­δή το 1940, ήταν ο επί­σης λα­ο­φι­λής και δη­μο­κρα­τι­κά εκλεγ­μέ­νος το 1934 πρό­ε­δρος της Δη­μο­κρα­τί­ας της Κα­τα­λω­νί­ας Λουίς Κου­μπά­νις, που στο τέλος του ισπα­νι­κού εμ­φυ­λί­ου πο­λέ­μου, αυ­το­ε­ξο­ρί­ζε­ται -και αυ­τός- στη Γαλ­λία. Το 1940, η μυ­στι­κή αστυ­νο­μία της να­ζι­στι­κής Γερ­μα­νί­ας, που έχει πια κα­τα­λά­βει τη Γαλ­λία, συλ­λαμ­βά­νει τον σο­σια­λι­στή Κου­μπά­νις και τον πα­ρα­δί­δει στην Γκε­στά­πο. Και αυτή, αντα­πο­κρι­νό­με­νη στο αί­τη­μα του δι­κτά­το­ρα Φράν­κο, πα­ρα­δί­δει δέ­σμιο στους Ισπα­νούς δη­μί­ους του τον άτυχο Κα­τα­λα­νό πρό­ε­δρο.

Η συ­νέ­χεια είναι γνω­στή και αρ­κού­ντως προ­σφι­λής στους ση­με­ρι­νούς επι­γό­νους του Φράν­κο ώστε να τους κάνει να την επι­κα­λού­νται δη­μο­σί­ως για να τρο­μο­κρα­τή­σουν τον κα­τα­λα­νι­κό λαό. Στις 8 Οκτω­βρί­ου 2017, δη­λα­δή μόλις μια βδο­μά­δα μετά από το δη­μο­ψή­φι­σμα για την κα­τα­λα­νι­κή ανε­ξαρ­τη­σία, ο Πά­μπλο Κα­σά­δο, ανερ­χό­με­νος αστέ­ρας του Λαϊ­κού κόμ­μα­τος του Ισπα­νού πρω­θυ­πουρ­γού Μα­ριά­νο Ραχόϊ, είχε προει­δο­ποι­ή­σει δη­μό­σια τον κ. Πουτσ­ντε­μόντ με την εξης ση­μα­δια­κή φράση: “Πρόσεχε, γιατί θα έχεις την τύχη του προ­κα­τό­χου σου Λουίς Κου­μπά­νις”. Ποια ήταν λοι­πόν αυτή η “τύχη” του Κου­μπά­νις που επι­κα­λού­νται χωρίς ίχνος ντρο­πής ο Κα­σά­δο και οι δικοί του στη Μα­δρί­τη;

Δια­βά­ζου­με στο σχε­τι­κό λήμμα της Wikipedia: “Ο Κου­μπά­νις πα­ρα­δό­θη­κε στη φραν­κι­κή στρα­τιω­τι­κή δι­κτα­το­ρία από τη μυ­στι­κή αστυ­νο­μία της να­ζι­στι­κής Γερ­μα­νί­ας στις 13 Αυ­γού­στου 1940. Αφού δι­κά­στη­κε και κα­τα­δι­κά­στη­κε από στρα­το­δι­κείο, και αφού βα­σα­νί­στη­κε άγρια επί ένα μήνα, εκτε­λέ­στη­κε στο κά­στρο του Μον­ζουίκ στη Βαρ­κε­λώ­νη στις 15 Οκτω­βρί­ου 1940. Δεν θέ­λη­σε να του δέ­σουν τα μάτια και πέ­θα­νε απέ­να­ντι στο εκτε­λε­στι­κό από­σπα­σμα κραυ­γά­ζο­ντας “Για την Κα­τα­λω­νία!”…

Να λοι­πόν ποια είναι η “τύχη” που, ξε­διά­ντρο­πα και χωρίς κα­νέ­ναν ηθικό εν­δοια­σμό, δη­λώ­νουν δη­μό­σια πως επι­φυλ­λάσ­σουν στον κ. Πουτσ­ντε­μόντ οι ση­με­ρι­νοί επί­γο­νοι -και μι­μη­τές- του Φράν­κο στη Μα­δρί­τη. Όμως, το χει­ρό­τε­ρο δεν είναι αυτό. Είναι ότι η “δη­μο­κρα­τι­κή” Ενω­μέ­νη Ευ­ρώ­πη μας στη­ρί­ζει ενερ­γά αυ­τούς του επι­γό­νους του Φράν­κο και τα δο­λο­φο­νι­κά τους σχέ­δια. ‘Οτι πα­ρα­κο­λου­θεί ατά­ρα­χη τους ει­σαγ­γε­λείς του κ. Ραχόϊ να κου­ρε­λιά­ζουν κάθε έν­νοια δη­μο­κρα­τί­ας καθώς γε­μί­ζουν τις φυ­λα­κές με δε­κά­δες δη­μο­κρα­τι­κά εκλεγ­μέ­νους υπουρ­γούς και δη­μάρ­χους,και με εκα­το­ντά­δες πο­λί­τες της Κα­τα­λω­νί­ας που τολ­μούν να ζη­τούν την ελευ­θε­ρία τους. Ότι σφυ­ρί­ζει αδιά­φο­ρα όταν μπρο­στά στα μάτια της η αστυ­νο­μία της Μα­δρί­της στέλ­νει στα νο­σο­κο­μεία χι­λιά­δες Κα­τα­λα­νούς που δια­δη­λώ­νουν ει­ρη­νι­κά και ότι κάνει πως δεν κα­τα­λα­βαί­νει όταν οι υπουρ­γοί του Ραχόϊ δη­λώ­νουν πως ο ισπα­νι­κός στρα­τός είναι πα­νέ­τοι­μος... να ανα­λά­βει δράση στην Κα­τα­λω­νία!

Τι να πει όμως κα­νείς για το ακόμα χει­ρό­τε­ρο που είναι η απε­ρί­γρα­πτη στάση της ευ­ρω­παϊ­κής και ελ­λη­νι­κής αρι­στε­ράς, και μά­λι­στα της αρι­στε­ράς όλων -σχε­δόν- των απο­χρώ­σε­ων. Δεν είναι μόνο που δεν αντι­λαμ­βά­νε­ται ότι τα τρα­γι­κά γε­γο­νό­τα της Κα­τα­λω­νί­ας αρ­χί­ζουν πια να μοιά­ζουν σαν δυο στα­γό­νες νερό με εκεί­να του 1936 και 1937, που είχαν οδή­γη­σαν στο πε­λώ­ριο λου­τρό αί­μα­τος του Δεύ­τε­ρου Πα­γκό­σμιου μα­κε­λειού! Ούτε ότι δεν κα­τα­λα­βαί­νει πως ακρι­βώς όπως τότε, είναι σή­με­ρα στη Κα­τα­λω­νία που παί­ζε­ται σε πολύ με­γά­λο βαθμό και η δικιά της τύχη. Κυ­ρί­ως, είναι ότι η σύγ­χρο­νη αρι­στε­ρά μας δεί­χνει να έχει χάσει κάθε ίχνος στοι­χειώ­δους ευαι­σθη­σί­ας και αλ­λη­λεγ­γύ­ης προς τα ανυ­πε­ρά­σπι­στα θύ­μα­τα της πιο σκλη­ρής κρα­τι­κής κα­τα­στο­λης όταν πα­ρα­κο­λου­θεί άφωνη και αδιά­φο­ρη το αίμα να ρέει στους δρό­μους της Βαρ­κε­λώ­νης και το ιε­ρα­τείο της Μα­δρί­της να πο­δο­πα­τεί κα­θη­με­ρι­νά τα πιο στοι­χειώ­δη αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­μα­τα των Κα­τα­λα­νών πο­λι­τών και συ­νά­μα να κου­ρε­λιά­ζει κάθε έν­νοια δη­μο­κρα­τί­ας και λαϊ­κής κυ­ριαρ­χί­ας.

Ει­δι­κά όμως η ελ­λη­νι­κή αρι­στε­ρά θα έπρε­πε να ντρέ­πε­ται που, μόνη αυτή, κάνει επί­δει­ξη της πιο επαί­σχυ­ντης αναι­σθη­σί­ας όταν ούτε ένας από τους ευ­ρω­βου­λευ­τές της δεν έχει ενώ­σει επί μήνες τη φωνή του με εκεί­νη των δε­κά­δων συ­να­δέλ­φων του της Ευ­ρω­βου­λής που δια­μαρ­τύ­ρο­νται για τη φυ­λά­κι­ση Κα­τα­λα­νών υπουρ­γών και βου­λευ­τών! Και δυ­στυ­χώς, όχι μόνο αυτό. Σαν να μην έφτα­νε η αφω­νία και αναι­σθη­σία, δε­κά­δες είναι οι πε­ρι­πτώ­σεις που επώ­νυ­μοι αγω­νι­στές της ελ­λη­νι­κής αρι­στε­ράς, και δη της ρι­ζο­σπα­στι­κής, δα­νεί­στη­καν “σχό­λια” για τα τε­κται­νό­με­να στη Κα­τα­λω­νία από τη χει­ρό­τε­ρη αντι­δρα­στι­κή προ­πα­γάν­δα των αν­θρώ­πων του Ραχόϊ ή ακόμα και της ισπα­νι­κής ακρο­δε­ξιάς! Που έφτα­σαν να στη­λι­τεύ­ουν τη “δει­λία””του Πουτσ­ντε­μόντ και των άλλων εξό­ρι­στων Κα­τα­λα­νών ηγε­τών “που εγκα­τέ­λει­ψαν το λαό τους”, που δεν δί­στα­σαν να κά­νουν λόγο για την “φάρσα” της κα­τα­λα­νι­κής ανε­ξαρ­τη­σί­ας ή και να κά­νουν “χιού­μορ” ακόμα και με την κόμ­μω­ση του Κα­τα­λα­νού προ­έ­δρου. Αν μη τι άλλο, κάτι δεν πάει διό­λου καλά στην ελ­λη­νι­κή αρι­στε­ρά…

Δυ­στυ­χώς, για μιαν ακόμα φορά το συ­μπέ­ρα­σμα είναι θλι­βε­ρό: Η αρι­στε­ρά δεν κάνει τη δου­λειά της την ώρα που ο τα­ξι­κός της αντί­πα­λος όχι απλώς κάνει τη δική του αλλά και την κάνει πάρα πολύ καλά. Όπως για πα­ρά­δειγ­μα η Γερ­μα­νία και η άρ­χου­σα τάξη της που ετοι­μά­ζε­ται να πα­ρα­δώ­σει στη Μα­δρί­τη τον εκλεγ­μέ­νο πρό­ε­δρο της Κα­τα­λω­νί­ας, “στο πλαί­σιο της πολύ καλής συ­νερ­γα­σί­ας των δυο χωρών”, όπως αρέ­σκο­νται να δη­λώ­νουν αυτές τις μέρες οι διά­φο­ροι αξιω­μα­τού­χοι της κυ­βέρ­νη­σης Μέρ­κελ. Και πράγ­μα­τι, η ισπα­νο-γερ­μα­νι­κή συ­νερ­γα­σία είναι όντως “πολύ καλή” αν σκε­φτεί κα­νείς ότι τα δυο κράτη εξα­κο­λου­θούν να συ­ντα­ξιο­δο­τούν αμοι­βαία ακόμα και εκεί­νους τους υπη­κό­ους τους που δια­κρί­θη­καν στις αρχές της δε­κα­ε­τί­ας του 1940 για τις πιο ανο­μο­λό­γη­τες εγκλη­μα­τι­κές πρά­ξεις.

Ανα­φε­ρό­μα­στε στο ισπα­νο­γερ­μα­νι­κό σκάν­δα­λο που από κοι­νού με τον Andrej Hunko, βου­λευ­τή της γερ­μα­νι­κής Die Linke, εί­χα­με απο­κα­λύ­ψει στο ελ­λη­νι­κό, και όχι μόνο, κοινό πριν από τρία χρό­νια όταν, με αφορ­μή την άρ­νη­ση της Γερ­μα­νί­ας να ανα­γνω­ρί­σει το πο­λε­μι­κό της χρέος απέ­να­ντι στην Ελ­λά­δα, απο­κα­λύ­πτα­με και κα­ταγ­γέλ­λα­με τα εξής “απί­στευ­τα και όμως αλη­θι­νά”: Ότι βάσει ισπα­νο-γερ­μα­νι­κής συμ­φω­νί­ας που υπέ­γρα­ψαν το 1963 ο δι­κτά­το­ρας Φράν­κο και ο τότε κα­γκε­λά­ριος της Ομο­σπον­δια­κής Γερ­μα­νί­ας Κόν­ραντ Αντε­νά­ου­ερ, η μεν Γερ­μα­νία ανέ­λα­βε να πλη­ρώ­νει συ­ντά­ξεις στους επι­ζώ­ντες ή στους απο­γό­νους των μελών της δια­βό­η­της ισπα­νι­κής ‘Γα­λά­ζιας Με­ραρ­χί­ας” (Division Azul) που πο­λέ­μη­σε στο πλευ­ρό της Βέρ­μα­χτ κατά την πο­λιορ­κία του Στά­λιν­γκραντ, η δε Ισπα­νία να πλη­ρώ­νει συ­ντά­ξεις στους επι­ζώ­ντες ή στους απο­γό­νους των μελών της επί­σης δια­βό­η­της να­ζι­στι­κής “Λε­γε­ώ­νας Κόν­δωρ” που -με­τα­ξύ άλλων εγκλη­μά­των πο­λέ­μου- ιδο­πέ­δω­σε και την ιστο­ρι­κή βα­σκι­κή κω­μό­πο­λη Γκερ­νί­κα. Γρά­φα­με μά­λι­στα ότι απα­ντώ­ντας σε επε­ρώ­τη­ση του κ. Χούν­κο, η κα­γκε­λά­ριος Μέρ­κελ απο­κά­λυ­ψε στο γερ­μα­νι­κό Κοι­νο­βού­λιο το ακρι­βές ποσό των συ­ντά­ξε­ων που συ­νε­χί­ζο­νταν να κα­τα­βάλ­λο­νται από το γερ­μα­νι­κό Κρά­τος όλα τα προη­γού­με­να χρό­νια, μέχρι και σή­με­ρα!.(1)​

Όμορ­φος λοι­πόν ο ευ­ρω­παϊ­κός “δη­μο­κρα­τι­κός” κό­σμος μας και αλί­μο­νο ...αγ­γε­λι­κά πλα­σμέ­νος. Για μιαν ακόμα φορά, οι δυ­νά­στες μας κά­νουν μια χαρά τη δική τους εφιαλ­τι­κή δου­λειά και, ξε­κι­νώ­ντας -όπως και τότε- από την Κα­τα­λω­νία και τη συ­ντρι­βή του λαού της, μας ετοι­μά­ζουν ένα αύριο ίσως ανά­λο­γο του πιο απάν­θρω­που πα­ρελ­θό­ντος. Εμείς όμως οι πολ­λοί, οι δη­μο­κρά­τες και οι αρι­στε­ροί, τι κά­νου­με; Τι πε­ρι­μέ­νου­με για να κά­νου­με έστω και στοι­χειω­δώς τη δική μας δου­λειά; Τι πε­ρι­μέ­νου­με για να δεί­ξου­με την αλ­λη­λεγ­γύη μας στους έγκλει­στους δη­μο­κρά­τες εκλεγ­μέ­νους αντι­προ­σώ­πους του κα­τα­λά­νι­κου λαού, μαζί με τους άλ­λους ευ­ρω­παί­ους βου­λευ­τές που προ­σπα­θούν να τους επι­σκε­φτούν στις φυ­λα­κές όπου κρα­τού­νται σε απί­στευ­τα άθλιες συν­θή­κες;(2) Τι πε­ρι­μέ­νου­με για να κα­τέ­βου­με στους δρό­μους δια­δη­λώ­νο­ντας την αλ­λη­λεγ­γύη μας στον ηρω­ϊ­κά μα­χό­με­νο λαό της Κα­τα­λω­νί­ας, τη μόνη όαση μα­ζι­κής αντί­στα­σης και πα­ρα­δειγ­μα­τι­κής λαϊ­κής αυ­το-ορ­γά­νω­σης σε όλη τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη Eυ­ρώ­πη; Τι πε­ρι­μέ­νου­με πριν είναι πολύ αργά;...

Ση­μειώ­σεις

1. Βλέπε http://​www.​contra-​xreos.​gr/​arthra/​954-​2015-​12-​04-​15-​32-​07.​html

2. Οι συν­θή­κες κρά­τη­σης είναι τόσο άθλιες ώστε ο υπουρ­γός Εσω­τε­ρι­κών της "κα­ταρ­γη­μέ­νης" κα­τα­λα­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης κόλ­λη­σε στη φυ­λα­κή φυ­μα­τί­ω­ση. Και εν­δει­κτι­κές της απί­στευ­της εκ­δι­κη­τι­κό­τη­τας των  ισπα­νι­κών αρχών είναι το γε­γο­νός ότι αρ­νού­νται συ­στη­μα­τι­κά τις απο­φυ­λα­κί­σεις των Κα­τα­λα­νών πο­λι­τι­κών κρα­του­μέ­νων που κρα­τού­νται χωρίς δίκη, ενώ ταυ­τό­χρο­να τους τι­μω­ρούν συ­νε­χώς με απα­γο­ρεύ­σεις επι­σκέ­ψε­ων των δικών τους, επι­κοι­νω­νί­ας με τον έξω κόσμο, και προ­αυ­λι­σμού, ενώ τους επι­βάλ­λουν εβδο­μά­δες στο απο­μο­νω­τή­ριο! Και όλα αυτά με στόχο να κάμ­ψουν το φρό­νη­μα προ­σω­πι­κο­τή­των όπως π.χ. του  αντι­προ­έ­δρου της τε­λευ­ταί­ας δη­μο­κρα­τι­κά εκλεγ­μέ­νης κα­τα­λα­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης Οριόλ Ζουν­κέ­ρας, μιας ντου­ζί­νας υπουρ­γών της καθώς και των ηγε­τών  των με­γα­λύ­τε­ρων πο­λι­τι­στι­κών κι­νη­μά­των της Κα­τα­λω­νί­ας!