Έκθεση Ζωγραφικής (Κολάζ με γραμματόσημα) του Μίμη Φωτόπουλου

Βέ­βαια, οι ει­κα­στι­κές τέ­χνες έχουν πολ­λές τε­χνι­κές. Μία από αυτές είναι το «κολάζ με γραμ­μα­τό­ση­μα». Είναι μία πολύ πρω­τό­τυ­πη τε­χνι­κή, την οποία μά­λι­στα ξε­κί­νη­σε ο Μίμης Φω­τό­που­λος, την δε­κα­ε­τία του 1960. Έχει τόσο ζω­ντα­νές ανα­πα­ρα­στά­σεις, που αν κά­ποιος/-α δεν ξέρει, θα νο­μί­σει ότι είναι πί­να­κες ζω­γρα­φι­κής σε καμβά με χρώ­μα­τα. Η δια­φο­ρά είναι ότι το χρώμα στην τε­χνι­κή του κολάζ γί­νε­ται με την χρήση γραμ­μα­το­σή­μων, ενώ στη ζω­γρα­φι­κή γί­νε­ται με τη χρήση συ­γκε­κρι­μέ­νου χρώ­μα­τος.

Η δυ­σκο­λία με το κολάζ έγκει­ται αφε­νός ότι χρειά­ζε­ται με­γά­λη συ­γκέ­ντρω­ση γραμ­μα­το­σή­μων, αφε­τέ­ρου ότι απαι­τεί­ται πολύς χρό­νος για τον τε­μα­χι­σμό, τη σύν­θε­ση και την το­πο­θέ­τη­ση των γραμ­μα­το­σή­μων στον καμβά. Βέ­βαια, το απο­τέ­λε­σμα είναι εντυ­πω­σια­κό ακρι­βώς λόγω της λε­πτο­δου­λειάς, της μι­κρο­λε­πτο­μέ­ρειας και της υπο­μο­νής που χρειά­ζε­ται, εξαι­τί­ας της τε­χνι­κής δυ­σκο­λί­ας που έχει, προ­κει­μέ­νου να πα­ρα­χθεί ένα έργο από εκα­το­ντά­δες μι­κρο­σκο­πι­κά κομ­μά­τια γραμ­μα­το­σή­μων. Τε­λι­κά, ο συν­δυα­σμός των χρω­μά­των των γραμ­μα­το­σή­μων για την από­δο­ση ενός έργου είναι εξαι­ρε­τι­κός.

Για πρώτη φορά μετά το θά­να­το, του Μίμη Φω­τό­που­λου, εκτέ­θη­καν 44 πί­να­κες–κολάζ με γραμ­μα­τό­ση­μα, στη γκα­λε­ρί «24γράμ­μα­τα», στο Χα­λάν­δρι (από τις 13/5 έως 20/5/2018). Συ­νο­λι­κά, τα έργα που δη­μιούρ­γη­σε ήταν περί τα 150 μέσα σε εί­κο­σι χρό­νια.

Ο Μίμης Φω­τό­που­λος, γνω­ρί­ζο­ντας από ζω­γρα­φι­κή, ενώ ταυ­τό­χρο­να ήταν και συλ­λέ­κτης γραμ­μα­τό­ση­μων, απο­φά­σι­σε να συν­δυά­σει τα δύο αυτά χόμπι και να πα­ρά­ξει μια νέα τε­χνι­κή, δη­μιουρ­γώ­ντας μο­να­δι­κά έργα. Τα πε­ρισ­σό­τε­ρα από αυτά δη­μιουρ­γή­θη­καν από το 1967 κι έπει­τα, όταν η δι­κτα­το­ρία των συ­νταγ­μα­ταρ­χών τον είχε σε κατ’ οίκον πε­ριο­ρι­σμό, λόγω των αρι­στε­ρών πο­λι­τι­κών του φρο­νη­μά­των. Η θε­μα­το­γρα­φία των έργων πε­ρι­λαμ­βά­νει πρό­σω­πα, τοπία, πα­λιές κα­τοι­κί­ες, ιστο­ρι­κά γε­γο­νό­τα κλπ. Ξε­χω­ρί­ζω μια προ­σω­πο­γρα­φία του Μάο Τσε­τούνγκ, άλλη μία η οποία ανα­πα­ρι­στά την εξέ­γερ­ση του Πο­λυ­τε­χνεί­ου το 1973 και ένα πί­να­κα, ο οποί­ος είναι η Ελ Ντά­μπα.

Να θυ­μί­σου­με ότι κατά τη διάρ­κεια της να­ζι­στι­κής Κα­το­χής, ο Μ. Φω­τό­που­λος είχε πάρει μέρος στην ΕΑ­Μι­κή Αντί­στα­ση. Στα Δε­κεμ­βρια­νά, του 1944, συλ­λαμ­βά­νε­ται και εξο­ρί­ζε­ται στο στρα­τό­πε­δο της Ελ Ντά­μπα στην Αφρι­κή. Επι­στρέ­φει από εκεί στα τέλη Μαρ­τί­ου 1945. Μά­λι­στα έχει γρά­ψει, με­τα­ξύ άλλων βι­βλί­ων, και ένα για την εμπει­ρία του ως κρα­τού­με­νου εκεί, με τίτλο: «Ελ Ντά­μπα – Όμη­ρος των Εγ­γλέ­ζων».

Γεν­νή­θη­κε στη Ζά­του­να της Γορ­τυ­νί­ας στις 20 Απρι­λί­ου 1913 και πέ­θα­νε στις 29 Οκτω­βρί­ου 1986. Κα­θιε­ρώ­νε­ται στον κι­νη­μα­το­γρά­φο τη δε­κα­ε­τία του 1950 και έκτο­τε συμ­με­τεί­χε σε 101 ται­νί­ες. Όσο ζούσε ορ­γά­νω­σε πέντε εκ­θέ­σεις αυτής της ιδιό­τυ­πης τε­χνι­κής κολάζ με γραμ­μα­τό­ση­μα.