Με το βλέμμα στο «μετα-μνημονιακό» φθινόπωρο και τις ευκαιρίες των εργατικών κινητοποιήσεων

Στο σημείο αυτό συναντιούνται με τις διαθέσεις όσων από καιρό πιστεύουν ότι υπήρξε και υπάρχει τρομερή ταξική ανισομέρεια στα βάρη της κρίσης υπέρ των εργοδοτών και του μεγάλου κεφάλαιου και παλεύουν σταθερά για την ανατροπή των μνημονίων, των 714 νόμων τους και των χιλιάδων υπουργικών αποφάσεων, εγκυκλίων και αντεργατικών ρυθμίσεων.

Παρουσιάζεται μια ευκαιρία, μετά από καιρό, σε μαζικότερη κλίμακα, ανάπτυξης κάποιων αγώνων με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στην πλευρά των εργαζομένων.

Οι συνδικαλιστικές και συμβιβασμένες ηγεσίες σε μια σειρά μεγάλων ομοσπονδιών, ακόμα και στην ίδια την ΑΔΕΔΥ, αναγκάζονται να προκηρύξουν, έστω και ανόρεχτα, ορισμένες απεργιακές κινητοποιήσεις.

Στις 3 Οκτώβρη έχει προκηρυχτεί από την ΑΔΕΔΥ 24ωρη απεργία ή στάσεις εργασίας για 12 ομοσπονδίες (ΠΟΕΔΗΝ, ΠΟΕ-ΟΤΑ, ΟΣΕΑΔΕ, ΟΣΥΑΠΕ, ΠΟΣΥΠ, ΠΟΓΕΔΥ κλπ) σχετικά με τη διατήρηση και την επέκταση στα Βαρέα και Ανθυγιεινά (επίδομα και συνταξιοδότηση), κλάδων εργαζομένων, με όποια σχέση εργασίας και συγκέντρωση, στις 12 το μεσημέρι, στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους.

Στις 5/10 (ημέρα συζήτησης στο ΣτΕ της τριτανακοπής), η ΟΕΝΓΕ (νοσοκομειακοί γιατροί) προκήρυξε απεργιακές κινητοποιήσεις, συγκέντρωση στο ΣτΕ και πορεία στο Υπουργείο Υγείας, με αιτήματα την άμεση επαναφορά των μισθών στα επίπεδα πριν από όλες τις περικοπές και άμεση καταβολή όλων των αναδρομικών από το 2012 έως σήμερα, κατ’ αναλογία αυτών που εξήγγειλε στη ΔΕΘ ο Αλ.Τσίπρας για τους ένστολους και τους δικαστικούς.

Στις 10/10, η ΠΟΕΔΗΝ (νοσηλευτικό προσωπικό δημόσιων νοσοκομείων) καλεί σε νέες κινητοποιήσεις, με πανελλαδική συγκέντρωση (8πμ στον κόμβο του νοσοκομείου Παίδων Αγία Σοφία») και πορεία στο Υπουργείο Υγείας.

Στον χώρο των αναπληρωτών εκπαιδευτικών, οι σημαντικές κινητοποιήσεις της προηγούμενης σχολικής χρονιάς, μαζί με την κυβερνητική πολιτική των περικοπών και των ελαστικών σχέσεων εργασίας έχουν αφήσει «κρατούμενα» και οι αναπληρωτές δείχνουν διάθεση να «ξανα-λογαριαστούν» με την κυβέρνηση στο δρόμο, στις περιφερειακές υπηρεσίες και στο Υπουργείο Παιδείας. Στις 28 Σεπτέμβρη, στο χώρο της παιδείας έχει ανακοινωθεί πανελλαδική μέρα δράσης από πλήθος συντονιστικών αναπληρωτών και κινήσεων-σχημάτων, ενώ σε τοπικό επίπεδο έχουν ήδη πραγματοποιηθεί κινητοποιήσεις και συγκεντρώσεις αναπληρωτών και μονίμων δασκάλων και καθηγητών.

Η διαδικασία Συλλογικών Διαπραγματεύσεων και Συμβάσεων που εξελίσσεται αυτό το διάστημα, παρόλο που πολλές φορές επιφέρει δυσμενή αποτελέσματα, δημιουργεί σε μεγάλα τμήματα εργατικού δυναμικού κλίμα προσδοκιών και διεκδικήσεων.

Στον πιο δύσκολο ιδιωτικό τομέα, με πρωτοβουλία σωματείων των τηλεπικοινωνιών, του ΣΜΤ κλπ, γίνεται προσπάθεια διοργάνωσης διακλαδικής απεργίας, την 1η Νοέμβρη.

Το στοίχημα και η αγωνία είναι τα γνωστά: Πώς θα συναντηθούν όλες οι κινητοποιήσεις μαζί; Πώς θα συγκεντρωθούν οι δυνάμεις αντίστασης και διεκδίκησης; Πώς θα πολλαπλασιαστεί η συμμετοχή κλάδων κι εργαζομένων; Πώς θα απλωθούν οι απεργιακοί αγώνες;

Η πίεση από το θυμό των εργαζομένων, με το αίσθημα της ταξικής αδικίας που έχουν υποστεί έντονα στα μνημονιακά χρόνια, υπό το «μετα-μνημονιακό» αφήγημα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και της προεκλογικής ανάγκης των μνημονιακών πολιτικών και συνδικαλιστικών δυνάμεων να προβάλλουν κάπως πιο φιλολαϊκό πρόσωπο, οδήγησε την ηγεσία της ΑΔΕΔΥ να προγραμματίσει 24ωρη απεργιακή κινητοποίηση σε ημερομηνία μεταξύ 1 και 13 Νοέμβρη. Καλεί, μάλιστα, σε σύσκεψη τις ομοσπονδίες της, στις 26/9, για τη διοργάνωση της απεργίας. Επιπλέον, έχει εκφραστεί η διάθεση από την ηγεσία της ΑΔΕΔΥ να μην περιμένει αενάως την ηγεσία της ΓΣΕΕ να συναποφασίσει την απεργία (πρόταση, φυσικά, θα γίνει) και να μην καταλήξει, δια της διολισθήσεως και της καθυστερήσεως, η απεργιακή κινητοποίηση στη συνήθη και τυπική ημερομηνία της κατάθεσης του προϋπολογισμού, κατά το τέλος Δεκέμβρη, δηλαδή. Μένει να επιβεβαιωθεί αυτή η αποφασιστικότητα των συνδικαλιστικών ηγεσιών.

Η πρόταση που εδώ και καιρό έχει κάνει το ΜΕΤΑ στην ΕΕ της ΑΔΕΔΥ (και πιο πρόσφατα οι Παρεμβάσεις) είναι να αξιοποιηθεί η ημερομηνία της 1ης Νοέμβρη, ώστε να συντονιστεί ο δημόσιος τομέας με ένα τμήμα του ιδιωτικού, με στόχο να διευρυνθεί ακόμα περισσότερο η απεργία, με την αναμενόμενη αρνητική στάση της ηγεσίας της ΓΣΕΕ. Μακάρι να διαψευστεί αυτή η πρόβλεψη.

Ο παράγοντας της ενοποίησης και συγκέντρωσης δυνάμεων είναι καθοριστικής σημασίας για την τύχη του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς στους εργατικούς χώρους, παρόλο που περιφρονείται συστηματικά από σημαντικό αριθμό ταξικών συνδικαλιστικών σχημάτων.

Η επίγνωση του προβληματικού και δύσκολου σημείου στο οποίο βρίσκεται το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα και το κινητήριο δυναμικό του είναι ο δεύτερος βασικός παράγοντας. Έχει γίνει συστηματική η αυθαίρετη υπερτίμηση των δυνατοτήτων συγκεκριμένων συλλογικοτήτων για διοργάνωση απεργιακών κινητοποιήσεων, ενώ υποτιμώνται, επίσης συστηματικά, οι ευκαιρίες που δίνονται από τους όποιους αγώνες προκηρύσσονται, υπό πίεση, από τα συνδικάτα.

Και μετά την απορριπτέα «Κοινωνική Συμμαχία», που επιχειρήθηκε από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, στις 30 Μάη, αρκετά αριστερά και ταξικά σχήματα, συντονιστικά κλπ έχουν εγκλωβιστεί σε μια περιορισμένης απεύθυνσης εσωτερική συζήτηση, για πλήρη απομόνωση από τα υπάρχοντα συνδικάτα με τις γραφειοκρατικές ηγεσίες και αυτονόμηση, χωρίς όμως ορατή εναλλακτική στο μεγάλο σύνολο των εργαζομένων.

Ευκαιρίες για μαζικές κινητοποιήσεις και επανεκκίνηση του εργατικού κινήματος στο δρόμο των διεκδικήσεων, μισθολογικών και θεσμικών αιτημάτων για επαναφορά των κατακτήσεων, αγνοούνται, όταν είναι αγχωτική η υπάρχουσα κατάσταση αποδόμησης και απαξίωσης σωματείων, σχημάτων, ακόμα και του εργαλείου της απεργίας.

Στο πρόσφατο Γενικό Συμβούλιο του ΜΕΤΑ (23/9), με την ελπιδοφόρα συμμετοχή παρατηρητών και συμμαχικών σχημάτων κι αγωνιστών (όπως η Πανελλαδική Ανεξάρτητη Ταξική Εργατική Κίνηση, ο πρόεδρος της ΠΕΝΕΝ Αντώνης Νταλακογεώργος κ.ά.), μεγάλο τμήμα της συζήτησης απασχόλησε το θέμα της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος και της απαραίτητης συσσώρευσης δυνάμεων.

Συζήτηση που διεξάγεται εδώ και καιρό σε όλες τις συνδικαλιστικές παρατάξεις κι ευρύτερους σχηματισμούς. Κι ενώ δεν υπάρχει κανείς που να αρνείται την αναγκαιότητα συνεργασιών ταξικών δυνάμεων, στην πράξη δεν γίνεται από όλους ειλικρινής προσπάθεια συνεργασίας, με αποκορύφωμα να εμφανίζονται ακόμα και κινήσεις άρνησης της συγκρότησης κοινών μπλοκ που μοιάζουν και είναι αυτονόητα (π.χ. στη διαδήλωση της ΔΕΘ).

Η μονιμοποίηση της άρνησης συνεργασιών στην πραγματική ζωή (από το κίνημα μέχρι τις εκλογικές διαδικασίες), με το καταστροφικό αποτέλεσμα της κατάληψης πλειοψηφιών σε σωματεία, μεγάλες ομοσπονδίες, υπηρεσιακά συμβούλια κλπ από τη δεξιά, το πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ, τον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ και την πολυδιασπασμένη και μίζερη εικόνα στις διαδηλώσεις, είναι ένα δεδομένο που, κατά τη γνώμη μας, το ΜΕΤΑ και οι δυνάμεις που ειλικρινά και στην πράξη επιχειρούν την ενωτική δράση, πρέπει να συνεκτιμήσουν, επαναπροσδιορίζοντας την τακτική τους, σε σχέση με όσους συνειδητά και σταθερά αρνούνται την ενωτική συμπόρευση.

Δεύτερο αυτογκόλ, με ατέρμονες συζητήσεις στον κόσμο των οργανωμένων ταξικών συλλογικοτήτων, για την αξιοποίηση ή όχι της απεργίας της ΑΔΕΔΥ στις αρχές Νοέμβρη, με κατάληξη η όποια απόφαση παρθεί να συναγωνίζεται σε καθυστερήσεις ακόμα και τον Παναγόπουλο της ΓΣΕΕ, δεν θα αφορά την πλειοψηφία του κόσμου της δουλειάς, δεν θα επιτρέψει καμιά ουσιαστική επικοινωνία μαζί του και δεν θα φέρει μακροημέρευση σε κανενός είδους συλλογικότητα (από τα σωματεία, μέχρι τις οργανωμένες ταξικές παρατάξεις), ενώ η ίδια η απεργία θα αποτελεί σιγά-σιγά… μακρινό παρελθόν!

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά