Η φετινή 8η Μάρτη αποτελεί ακόμη ένα σημαντικό σταθμό στην πορεία του παγκόσμιου φεμινιστικού κινήματος.
Γυναίκες σε όλο τον κόσμο πλημμύρισαν και φέτος τους δρόμους, δίνοντας τη δική τους ηχηρή και μαχητική απάντηση ενάντια στην εκμετάλλευση, την καταπίεση, τη βία και την ανισότητα. Για ακόμη μία χρονιά αποδείχθηκε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πως οι εμπειρίες και τα βιώματα των γυναικών σε κάθε γωνιά του πλανήτη είναι κοινά. Αποδείχθηκε πως ακόμη και σήμερα οι αγώνες των γυναικών έχουν τεράστια σημασία και καταδεικνύουν εμφανώς το άλυτο ζήτημα της θέσης των γυναικών στη σημερινή κοινωνία.
Τα αιτήματα και οι ιδέες ταξίδεψαν κι αγκαλιάστηκαν από χιλιάδες γυναίκες, οι οποίες με φαντασία και μαχητικότητα έγραψαν ακόμη μία σελίδα στην ιστορία του διεθνούς ριζοσπαστικού γυναικείου κινήματος. Παράδειγμα αποτελεί για ακόμη μία χρονιά το Ισπανικό Κράτος. Οι γυναίκες κατέκλυσαν τους δρόμους σε πολλές πόλεις, πραγματοποιώντας τεράστιες διαδηλώσεις. Η απεργία στο Ισπανικό Κράτος οργανώθηκε με προσήλωση και διαρκή προετοιμασία ενός έτους γύρω από τέσσερις άξονες-θεματικές. Την εργασία, την οικιακή εργασία, την εκπαίδευση και την κατανάλωση. Εκατοντάδες βίντεο και εικόνες απεικονίζουν χιλιάδες γυναίκες να τραγουδούν, να χορεύουν, να διαδηλώνουν, να γεμίζουν τους δρόμους, παλεύοντας για τα δικαιώματά τους.
Ακόμη μία χώρα όπου οι γυναίκες έδωσαν με ζωντάνια και αποφασιστικότητα τη δική τους μάχη είναι η Τουρκία. Στους δρόμους της Ιστανμπούλ οι γυναίκες γέμισαν τους δρόμους, σπάζοντας τον αστυνομικό κλοιό, αντιτασσόμενες στην καταστολή και τη βία. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρθηκε, οι γυναίκες διεκδίκησαν και κατέκτησαν τη νύχτα και τους δρόμους της πόλης.
Οι διαδηλώσεις
Στην Ελλάδα, την περσινή πολύ πετυχημένη 8η Μάρτη ήρθε να αντικαταστήσει μια νέα μαζική και δυναμική προσπάθεια. Το πραγματικά αξιοσημείωτο γεγονός της φετινής 8ης Μάρτη ήταν η συντονισμένη προσπάθεια, που έγινε για πρώτη φορά στη χώρα μας, για τη διοργάνωση της δικής μας γυναικείας απεργίας. Εμπνεόμενες από το παράδειγμα άλλων χωρών, κάναμε δικό μας το σύνθημα: «Αν σταματήσουμε εμείς, σταματά να γυρίζει ο κόσμος». Εκείνη την ημέρα οι δρόμοι της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης γέμισαν με εκατοντάδες γυναίκες και άνδρες. Στην Αθήνα πραγματοποιήθηκαν δύο διαδηλώσεις. Μία μεσημεριανή, η οποία απέκτησε απεργιακό χαρακτήρα, καθώς η ΑΔΕΔΥ και διάφορα σωματεία είχαν προκηρύξει στάση εργασίας στο Δημόσιο με απεργιακή συγκέντρωση και μία μεγάλη απογευματινή διαδήλωση, η οποία κατάφερε να συμπεριλάβει όλες όσες δεν μπόρεσαν να συμμετέχουν στην πρωινή διαδήλωση. Σε μία από τις μεγαλύτερες φεμινιστικές πορείες του τελευταίου διαστήματος, το απόγευμα της 8ης Μάρτη έδωσαν το παρών δεκάδες φεμινιστικές ομάδες, συλλογικότητες και πρωτοβουλίες (όπως η Συνέλευση της 8ης Μάρτη), κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις, οργανώσεις της Αριστεράς, φοιτητικοί σύλλογοι, δημοτικές παρατάξεις.
Από τις ομορφότερες στιγμές ήταν η παρουσία Κούρδων γυναικών και ανδρών από το κέντρο προσφύγων Λαυρίου, που έδωσαν το δικό τους στίγμα, φωνάζοντας συνθήματα, χορεύοντας και τραγουδώντας.
Οι δρόμοι γύρω από την Κλαυθμώνος πλημμύρισαν με συνθήματα, πανό και πικέτες από όλες εκείνες και εκείνους που διαδήλωσαν φωνάζοντας: «Η φύση μας δεν είναι η υποταγή – Θα κάνουμε αγώνες ως την Ανατροπή», «Απλήρωτη εργασία στο σπίτι, στη δουλειά, φτωχότερες μας θέλουν τα αφεντικά», «Ακόμα κι αν φορέσω τη φούστα μου καπέλο, όταν λέω “όχι” σημαίνει ότι δεν θέλω».
Στη μεσημεριανή απεργιακή κινητοποίηση, την οποία καλούσε η ΑΔΕΔΥ, έδωσαν το παρόν ομοσπονδίες, σωματεία, συνδικαλιστικές παρατάξεις, η Συνέλευση 8ης Μάρτη, οργανώσεις και αρκετές γυναικείες συλλογικότητες. Μεγάλη ήταν η συμμετοχή από εργαζόμενες, φοιτητικούς συλλόγους, μαθητές και μαθήτριες. Εξαιρετικής σημασίας ήταν και η έντονη παρουσία των Μαθητριών-ών Ενάντια στο Σύστημα, η οποία έδωσε στη μεσημεριανή συγκέντρωση και πορεία έναν διαφορετικό παλμό, κάνοντας εμφανές πως η Ημέρα της Γυναίκας είναι ημέρα αγώνων για τις γυναίκες όλων των ηλικιών, εργαζόμενες, φοιτήτριες, μαθήτριες. Στη συνέχεια οι Μαθητές-τριες Ενάντια στο Σύστημα πραγματοποίησαν εκδήλωση στην Κομμούνα με τίτλο: «8 Μάρτη: Ημέρα της Γυναίκας-Ημέρα διεκδίκησης. Διεκδικούμε τα δικαιώματα μας. Αγωνιζόμαστε για τις ζωές μας».
Η Συνέλευση 8ης Μάρτη
Για τη διοργάνωση των συγκεκριμένων κινητοποιήσεων και τη μεταφορά του αιτήματος της γυναικείας απεργίας στην Ελλάδα για πρώτη χρονιά διαδραμάτισε καταλυτικό ρόλο η Συνέλευση 8ης Μάρτη. Η Συνέλευση, όντας συλλογικό δημιούργημα δεκάδων γυναικών, τόσο οργανωμένων στην Αριστερά όσο και ανένταχτων, προσπάθησε να βαδίσει στα χνάρια του διεθνούς φεμινιστικού κινήματος, έχοντας την παράλληλη στήριξη γυναικών από άλλες χώρες. Στόχος της Συνέλευσης ήταν να συνενώσει τις φωνές όσο το δυνατόν περισσότερων γυναικών. Το κεντρικό σύνθημά της ήταν: «Οργανώνουμε την απεργία σε σπίτι και δουλειά. Διεκδικούμε ίση ζωή, με ίσα δικαιώματα».
Η Συνέλευση 8ης Μάρτη απευθύνθηκε σε όλες τις γυναίκες, τις νέες, τις εργαζόμενες, τις φοιτήτριες, τις μαθήτριες, τις άνεργες, τις μητέρες, τις ΛΟΑΤΚ, τις γυναίκες µε αναπηρία, τις προσφύγισσες, τις μετανάστριες. Έτσι λοιπόν, ολόκληρη την ημέρα της 8ης Μάρτη διαδηλώσαμε όλες και όλοι ενάντια την εργασιακή εκμετάλλευση, την επισφάλεια και την ανεργία (που πλήττουν πρωτίστως τις γυναίκες), ενάντια στην έμφυλη βία, τις γυναικοκτονίες, την απλήρωτη οικιακή εργασία, την ανυπαρξία κρατικών δομών κοινωνικής προστασίας και υποστήριξης, ενάντια στα αντεργατικά κυβερνητικά μέτρα, ενάντια στην ανισότητα και κάθε μορφή καταπίεσης.
Το γυναικείο κίνημα στην Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια κατάφερε και έδωσε μεγάλες μάχες. Ήταν δίπλα σε γυναίκες που απολύθηκαν λόγω εγκυμοσύνης, δίπλα σε γυναίκες που κακοποιήθηκαν, διαδήλωσε μαζικά για τις γυναικοκτονίες στη Ρόδο και την Κέρκυρα φωνάζοντας «Ούτε μία λιγότερη», πραγματοποίησε μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στην έμφυλη βία, στάθηκε δίπλα σε γυναίκες που καταδικάστηκαν από τα δικαστήρια αμυνόμενες απέναντι στους βιαστές τους.
Η φετινή 8η Μάρτη αποτελεί αναμφισβήτητα ακόμη έναν σταθμό στην πορεία του γυναικείου κινήματος. Κάνοντας τον απολογισμό της 8ης Μάρτη, πολλές και πολλοί πιθανόν να είναι επιφυλακτικές-οί με την επιτυχία της ημέρας. Προφανώς η δική μας γυναικεία απεργία δεν μπορεί να συγκριθεί με τις απεργιακές κινητοποιήσεις της Ισπανίας ή των χωρών της Λατινικής Αμερικής. Η σημασία όμως της απεργιακής κινητοποίησης έγκειται στο γεγονός ότι, αν και ήταν η πρώτη φορά που τέθηκε το ζήτημα της γυναικείας απεργίας, πολλές γυναίκες δεν δίστασαν να απεργήσουν και κατέβηκαν στο δρόμο, θέτοντας τον στόχο της επόμενης χρονιάς. Από εδώ και πέρα οφείλουμε όλες και όλοι να συνεχίσουμε με την ίδια αποφασιστικότητα, δίνοντας τους αγώνες του επόμενου διαστήματος. Τόσο οι διαδηλώσεις της 8ης Μάρτη, όσο και η Συνέλευση που δημιουργήθηκε αποτελούν σημαντική πολιτική παρακαταθήκη για μελλοντικές δράσεις που θα (πρέπει να) είναι και αυτές ενωτικές και μαζικές.
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
