Αλεξάνδρα Κολοντάι: Διεθνής μέρα της γυναίκας

Μια μαχητική γιορτή

Η Μέρα της Γυναίκας ή η Μέρα της Εργαζόμενης Γυναίκας είναι μια μέρα διεθνούς αλληλεγγύης, και μια μέρα επιθεώρησης της δύναμης και της οργάνωσης των προλεταρίων γυναικών.

Αλλά δεν είναι μια ξεχωριστή μέρα μόνο για τις γυναίκες. Η 8η Μάρτη είναι μια ιστορική και αξιομνημόνευτη μέρα για τους εργάτες και τους αγρότες, για όλους τους Ρώσους εργάτες και τους εργάτες όλου του κόσμου. Το 1917, εκείνη τη μέρα, ξέσπασε η μεγάλη Επανάσταση του Φλεβάρη. Ήταν οι εργαζόμενες γυναίκες της Πετρούπολης που ξεκίνησαν αυτήν την επανάσταση. Ήταν αυτές που πρώτες αποφάσισαν να σηκώσουν το λάβαρο της εναντίωσης στο Τσάρο και τους συνεργάτες του. Έτσι, η Μέρα της Εργαζόμενης Γυναίκας είναι μια διπλή γιορτή για μας.

Αλλά αν αυτή είναι μια γενικευμένη γιορτή για όλο το προλεταριάτο, γιατί την αποκαλούμε «Μέρα της Γυναίκας»; Γιατί τότε κάνουμε ξεχωριστές γιορτές και συναντήσεις που απευθύνονται πάνω από όλα στις εργάτριες και τις αγρότισσες; Για να απαντήσουμε σε αυτές τις ερωτήσεις, πρέπει να κοιτάξουμε πίσω και να δούμε πώς προέκυψε η Μέρα της Γυναίκας και για ποιο λόγο οργανώθηκε.

- - - - - - - - - - - - - - - -
Πώς και γιατί οργανώθηκε η Μέρα της Γυναίκας;

Όχι πολύ καιρό πριν, στην πραγματικότητα περίπου 10 χρόνια πριν, το ζήτημα της ισότητας των γυναικών και το ζήτημα του αν οι γυναίκες θα επιτρέπεται να συμμετέχουν σε κυβερνήσεις μαζί με τους άντρες συζητιόταν πολύ σοβαρά. Η εργατική τάξη σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες αγωνιζόταν για τα δικαιώματα των εργαζομένων γυναικών: η αστική τάξη δεν ήθελε να αποδεχτεί αυτά τα δικαιώματα. Δεν ήταν προς το συμφέρον της αστικής τάξης να ενισχύσει την ψήφο της εργατικής τάξης στο κοινοβούλιο. Και σε κάθε χώρα εμπόδιζαν την ψήφιση νόμων που θα έδιναν το δικαίωμα ψήφου στις εργαζόμενες γυναίκες.

Οι σοσιαλιστές στη Βόρεια Αμερική επέμειναν στα αιτήματά τους για ψήφο με ιδιαίτερη επιμονή. Στις 28 Φλεβάρη του 1909, οι γυναίκες σοσιαλίστριες των ΗΠΑ οργάνωσαν τεράστιες διαδηλώσεις και συναντήσεις σε όλη τη χώρα που απαιτούσαν πολιτικιά δικαιώματα για τις εργαζόμενες γυναίκες. Αυτή ήταν η πρώτη «Μέρα της Γυναίκας». Η πρωτοβουλία της οργάνωσης μιας μέρας της γυναίκας λοιπόν ανήκει στις εργαζόμενες γυναίκες της Αμερικής.

Το 1910, στο Δεύτερο Διεθνές Συνέδριο των Εργαζομένων Γυναικών, η Κλάρα Τσέτκιν έθεσε το ζήτημα της διοργάνωσης μιας Διεθνούς Μέρας της Εργαζόμενης Γυναίκας. Το συνέδριο αποφάσισε ότι κάθε χρόνο, σε κάθε χώρα, θα γιορτάζεται την ίδια μέρα μια «Μέρα της Γυναίκας» με το σύνθημα «Η ψήφος για τις γυναίκες θα ενώσει τις δυνάμεις μας στον αγώνα για το σοσιαλισμό».

Στη διάρκεια αυτών των χρόνων, το ζήτημα του να κάνουμε τα κοινοβούλια πιο δημοκρατικά, για παράδειγμα τη διεύρυνση της ψήφου στις γυναίκες, ήταν καθοριστικής σημασίας. Ακόμα και πριν τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι εργάτες είχαν το δικαίωμα ψήφου σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες εκτός από τη Ρωσία. Μόνο οι γυναίκες, μαζί με τους ψυχοπαθείς, παρέμεναν χωρίς αυτό το δικαίωμα. Όμως, την ίδια στιγμή, η σκληρή πραγματικότητα του καπιταλισμού απαιτούσε τη συμμετοχή των γυναικών στις εθνικές οικονομίες. Κάθε χρόνο αυξανόταν ο αριθμός των γυναικών που έπρεπε να δουλέψουν στα εργοστάσια και στα καταστήματα ή ως υπηρέτριες και καθαρίστριες. Οι γυναίκες δούλευαν δίπλα στους άντρες και ο πλούτος της χώρας παραγόταν από τα χέρια τους. Αλλά παρέμεναν χωρίς ψήφο. 

Αλλά τα τελευταία χρόνια πριν τον πόλεμο η άνοδος των τιμών υποχρέωσε ακόμα και την πιο φιλήσυχη νοικοκυρά να ενδιαφερθεί για ζητήματα πολιτικής και να διαμαρτυρηθεί δυνατά ενάντια στην καπιταλιστική οικονομία λεηλασίας. Οι «εξεγέρσεις των νοικοκυρών» έγιναν συνηθισμένο φαινόμενο, ξεσπώντας σε διάφορες στιγμές στην Αυστρία, την Αγγλία, τη Γαλλία και τη Γερμανία.

Οι εργαζόμενες γυναίκες κατάλαβαν ότι δεν αρκούσε να σπάνε τους πάγκους στην αγορά και να απειλούν τον έμπορα: Κατάλαβαν ότι τέτοιες δράσεις δεν κατεβάζουν το κόστος διαβίωσης. Πρέπει να αλλάξουν οι πολιτικές της κυβέρνησης. Και για να το πετύχει αυτό, η εργατική τάξη πρέπει να δει το δικαίωμα ψήφου να διευρύνεται.

Αποφασίστηκε να υπάρχει μια Μέρα της Γυναίκας σε κάθε χώρα ως μορφή πάλης για το δικαίωμα της εργαζόμενης γυναίκας να ψηφίζει. Αυτή η μέρα προοριζόταν να είναι μέρα διεθνούς αλληλεγγύης στον αγώνα για κοινούς στόχους και μέρα επιθεώρησης της οργανωμένης δύναμης των εργαζομένων γυναικών υπό το λάβαρο του σοσιαλισμού.

- - - - - - - - - - - - - - - -
Η πρώτη Διεθνής Μέρα της Γυναίκας

Η απόφαση που πάρθηκε στο Δεύτερο Διεθνές Συνέδριο Σοσιαλιστριών Γυναικών δεν έμεινε στα χαρτιά. Αποφασίστηκε να διοργανωθεί η πρώτη Διεθνής Μέρα της Γυναίκας στις 19 Μάρτη του 1911.

Αυτή η ημερομηνία δεν επιλέγει τυχαία. Οι γερμανίδες συντρόφισσες επέλεξαν τη μέρα εξαιτίας της ιστορικής της σημασίας για το γερμανικό προλεταριάτο. Στις 19 Μάρτη της χρονιάς της επανάστασης του 1848, ο Πρώσος βασιλιάς αναγνώρισε για πρώτη φορά την δύναμη του ένοπλου λαού και έκανε υποχωρήσεις μπροστά στην απειλή μιας προλεταριακής εξέγερσης. Ανάμεσα στις πολλές υποσχέσεις που έκανε, τις οποίες αργότερα δεν κράτησε, ήταν και η καθιέρωση του δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες.

Μετά τις 11 Γενάρη, έγιναν προσπάθειες σε Γερμανία και Αυστρία να προετοιμαστεί η Μέρα της Γυναίκας. Δημοσιοποίησαν τα σχέδια για διαδήλωση και στόμα με στόμα και στον Τύπο. Στη διάρκεια της τελευταίας εβδομάδας πριν τη Μέρα της Γυναίκας εμφανίστηκαν δύο περιοδικά: Το Ψήφος για τις Γυναίκες στη Γερμανία και το Μέρα της Γυναίκας στην Αυστρία. Τα διάφορα άρθρα που αφιερώνονταν στη Μέρα της Γυναίκας –«Γυναίκα και Κοινοβούλιο», «Η Εργαζόμενη Γυναίκα και τα Δημοτικά Ζητήματα», «Τι δουλειά έχει η νοικοκυρά με την πολιτική;» κλπ- ανέλυαν εκτεταμένα το ζήτημα της ισότητας των γυναικών στην κυβέρνηση και στην κοινωνία. Όλα τα άρθρα έδιναν έμφαση στο ίδιο σημείο: ότι ήταν απολύτως αναγκαίο να γίνει το κοινοβούλιο πιο δημοκρατικό επεκτείνοντας το δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες.

Η πρώτη Διεθνής Μέρα της Γυναίκας έγινε το 1911. Η επιτυχία της ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Η Γερμανία και η Αυστρία, στη διάρκεια της Μέρας της Εργαζόμενης Γυναίκας, ήταν μια καυτή, τρομακτική θάλασσα γυναικών. Συναντήσεις οργανώθηκαν παντού –σε μικρές πόλεις, και ακόμα και στα χωριά οι αίθουσες ήταν τόσο γεμάτες που υποχρεώθηκαν να ζητήσουν από τους άντρες εργάτες να παραχωρήσουν τις θέσεις τους στις γυναίκες.

Αυτή ήταν σίγουρα η πρώτη επίδειξη μαχητικότητας από τις εργαζόμενες γυναίκες. Οι άντρες έμειναν σπίτι με τα παιδιά, για αλλαγή, και οι γυναίκες τους, οι αιχμάλωτες νοικοκυρές, πήγαν σε συναντήσεις. Στη διάρκεια της μεγαλύτερης διαδηλώσης, στην οποία συμμετείχαν 30.000, η αστυνομία αποφάσισε να απομακρύνει τα πανώ της διαδήλωσης: οι γυναίκες αρνήθηκαν. Στις συγκρούσεις που ακολούθησαν, η αιματοχυσία αποφεύχθηκε μόνο με τη βοήθεια των σοσιαλιστών βουλευτών.

Το 1913, η Διεθνής Μέρα της Γυναίκας μεταφέρθηκε στις 8 Μάρτη. Αυτή η μέρα παρέμεινε η μέρα μάχης για τις εργαζόμενες γυναίκες.

- - - - - - - - - - - - - - - -
Είναι αναγκαία μια Μέρα της Γυναίκας;

Η Μέρα της Γυναίκας στην Αμερική και την Ευρώπη είχε εντυπωσιακά αποτελέσματα. Είναι αλήθεια ότι ούτε ένα αστικό κοινοβούλιο δεν σκεφτόταν να κάνει παραχωρήσεις στους εργάτες ή να ανταποκριθεί στα αιτήματα των γυναικών. Γιατί εκείνη την εποχή, η αστική τάξη δεν απειλούνταν από μια σοσιαλιστική επανάσταση.

Αλλά η Μέρα της Γυναίκας κάτι πέτυχε. Αποδείχθηκε πάνω από όλα μια εξαιρετική μέθοδος απεύθυνσης στις λιγότερο πολιτικοποιημένες προλετάριες αδελφές μας. Δεν μπορούσαν παρά να δώσουν προσοχή στις συναντήσεις, τις διαδηλώσεις, τις αφίσες, τα φυλλάδια και τις εφημερίδες που ήταν αφιερωμένα στη Μέρα της Γυναίκας. Ακόμα και η πολιτικά καθυστερημένη εργαζόμενης σκεφτόταν: «Αυτή είναι η δική μας μέρα, η γιορτή των εργαζομένων γυναικών» και έσπευδε στις συναντήσεις και τις διαδηλώσεις. Μετά από κάθε Μέρα της Εργαζόμενης Γυναίκας, περισσότερες γυναίκες έμπαιναν στα σοσιαλιστικά κόμματα και τα συνδικάτα αναπτύσσονταν. Οι οργανώσεις βελτιώνονταν και η πολιτική συνείδηση εξελισσόταν.

Η Μέρα της Γυναίκας υπηρέτησε κι έναν άλλο σκοπό. Ενίσχυσε τη διεθνή αλληλεγγύη των εργαζομένων. Τα κόμματα στις διάφορες χώρες συνήθως ανταλλάσσουν ομιλητές για αυτήν περίσταση: Γερμανίδες συντρόφισσες πάνε στην Αγγλία, αγγλίδες συντρόφισσες πάνω στην Ολλανδία κλπ. Η διεθνής συνοχή της εργατικής τάξης έχει γίνει δυνατή και σφιχτή και αυτό σημαίνει ότι η μαχητική δυνατότητα του προλεταριάτου συνολικό μεγάλωσε.

Αυτά είναι τα αποτελέσματα της μέρας μάχης των εργαζομένων γυναικών. Η μέρα της μαχητικότητας των εργαζομένων γυναικών βοηθά να μεγαλώνουν οι συνειδήσεις και η οργάνωση των προλεταρίων γυναικών. Και αυτό σημαίνει ότι η συνεισφορά της είναι καθοριστική στην επιτυχία εκείνων που αγωνίζονται για ένα καλύτερο μέλλον της εργατικής τάξης.

- - - - - - - - - - - - - - - -
Η Μέρα της Εργαζόμενης Γυναίκας στη Ρωσία

Η ρωσίδα εργαζόμενη συμμετείχε για πρώτη φορά στη «Μέρα της Εργαζόμενης Γυναίκας» το 1913. Ήταν μια εποχή αντίδρασης, που ο Τσαρισμός κρατούσε τους εργάτες και τους αγρότες σφιχτά στη μέγγενή του. Δεν μπορούσε να γίνει σκέψη για εορτασμό της «Μέρας της Εργαζόμενης Γυναίκας» με ανοιχτές διαδηλώσεις. Αλλά οι οργανωμένες εργαζόμενες μπόρεσαν να τιμήσουν την διεθνή τους μέρα. Και οι δύο νόμιμες εφημερίδες της εργατικής τάξης –η μπολσεβίκικη Pravda και η μενσεβίκικη Looch- είχαν άρθρα για τη Διεθνή Μέρα της Γυναίκας: είχαν αφιερώματα, προφίλ κάποιων συμμετέχουσων στο κίνημα των εργαζομένων γυναικών και χαιρετισμούς από συντρόφους όπως ο Μπέμπελ και η Τσέτκιν.

Σε αυτά τα σκοτεινά χρόνια οι συναντήσεις απαγορεύονταν. Αλλά στην Πετρόπουλη, στην αγορά του Kalashaikovsky, εκείνες οι εργαζόμενες που ανήκαν στο Κόμμα οργάνωσαν ένα δημόσιο διάλογο για «Το Γυναίκειο Ζήτημα». Η είσοδος ήταν 5 καπίκια. Επρόκειτο για μια παράνομη συνάντηση αλλά η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη. Μίλησαν μέλη του Κόμματος. Αλλά αυτή η υποτιθέμενα «κλειστή» συνάντηση έληξε όταν η αστυνομία, θορυβημένη από τέτοιες εξελίξεις, επενέβη και συνέλαβε πολλές από τις ομιλήτριες.

Είχε τεράστια σημασία για τους εργάτες του κόσμου ότι οι γυναίκες της Ρωσίας, που ζουν υπό την τσαρική καταπίεση, θα συμμετείχαν και με κάποιο τρόπο θα κατόρθωναν να συνδεθούν με δράσεις με τη Διεθνή Μέρα της Γυναίκας. Ήταν ένα ευπρόσδεκτο σημάδι ότι η Ρωσία ξυπνούσε και ότι οι τσαρικές φυλακές και κρεμάλες ήταν ανίκανες να σκοτώσουν το εργατικό πνεύμα αντίστασης κι αγώνα.

Το 1914, η «Μέρα της Εργαζόμενης Γυναίκας» στη Ρωσία ήταν καλύτερα οργανωμένη. Και οι δυο εργατικές εφημερίδες απασχοληθήκαν με τον εορτασμό. Οι σύντροφοι κι οι συντρόφισσές μας έκαναν μεγάλη προσπάθεια στην προετοιμασία της «Μέρας της Εργαζόμενης Γυναίκας». Εξαιτίας της παρέμβασης της αστυνομίας, δεν κατόρθωσαν να οργανώσουν διαδηλώση. Όσες-οι συμμετείχαν στο σχεδιασμό της «Μέρας της Εργαζόμενης Γυναίκας» βρέθηκαν στις τσαρικές φυλακές και ένας μεγάλος αριθμός αργότερα στάλθηκε στον παγωμένο βορρά. Γιατί το σύνθημα «για την ψήφο της εργαζόμενης γυναίκας» είχε φυσιολογικά γίνει στη Ρωσία ένα ανοιχτό κάλεσμα στην ανατροπή της τσαρικής αυτοκρατορίας.

- - - - - - - - - - - - - - - -
Η Μέρα της Εργαζόμενης Γυναίκας στη διάρκεια του ιμπεριαλιστικού πολέμου

Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος ξέσπασε. Η εργατική τάξη σε κάθε χώρα καλύφτηκε από το αίμα του πολέμου. Το 1915 και το 1916 η «Μέρα της Εργαζόμενης Γυναίκας» στο εξωτερικό ήταν ένα ασθενικό ζήτημα –αριστερές σοσιαλίστριες που μοιράζονταν τις απόψεις του Ρωσικού Μπολσεβικικού Κόμματος επιχείρησαν να μετατρέψουν την 8η Μάρτη σε διαδήλωση των εργαζομένων γυναικών ενάντια στον πόλεμο. Αλλά αυτοί οι προδότες των σοσιαλιστικών κομμάτων στη Γερμανία και τις άλλες χώρες δεν θα επέτρεπαν στις σοσιαλίστριες γυναίκες να οργανώσουν συγκεντρώσεις. Και στις σοσιαλίστριες δεν δόθηκαν διαβατήρια για να πάνε σε ουδέτερες χώρες όπου οι εργαζόμενες ήθελαν να οργανώσουν διεθνείς συναντήσεις και να δείξουν ότι παρά τις επιθυμίες της αστικής τάξης, το πνεύμα της διεθνούς αλληλεγγύης παρέμενε ζωντανό.  

Το 1915, μόνο στη Νορβηγία κατόρθωσαν να οργανώσουν μια διεθνή διαδήλωση για τη Μέρα της Γυναίκας. Συμμετείχαν αντιπροσωπείες από τη Ρωσία και τις ουδέτερες χώρες. Δεν υπήρχε σκέψη για οργάνωση Μέρας της Γυναίκας στη Ρωσία, γιατί εδώ η δύναμη του τσαρισμού και η στρατιωτική μηχανή παρέμεναν άθιχτες.

Τότε ήρθε η σπουδαία, σπουδαία χρονιά του 1917. Η πείνα, το κρύο και οι δοκιμασίες του πολέμου εξάντλησαν την υπομονή των εργατριών και των αγροτισσών στη Ρωσία. Το 1917, στις 8 Μάρτη (23 Φλεβάρη), στη Μέρα της Εργαζόμενης Γυναίκας, βγήκαν θαρραλέα στους δρόμους της Πετρούπολης. Οι γυναίκες –άλλες εργάτριες, άλλες σύζυγοι στρατιωτών- απαίτησαν «ψωμί για τα παιδιά μας» και «επιστροφή των συζύγων μας από τα χαρακώματα». Εκείνη την αποφασιστική στιγμή οι διαδηλώσεις των εργαζομένων γυναικών  αποτελούσαν μια τόσο μεγάλη απειλή που ακόμα και οι τσαρικές δυνάμεις ασφαλείας δεν τόλμησαν να πάρουν τα συνηθισμένα μέτρα ενάντια σε εξεγέρσεις, αλλά κοιτούσαν μπερδεμένοι τη θυελλώδη θάλασσα της λαϊκής οργής.

Η Μέρα της Εργαζόμενης Γυναίκας του 1917 έγινε αξιομνημόνευτη στην ιστορία. Εκείνη τη μέρα οι γυναίκες της Ρωσίας ύψωσαν τον πυρσό της προλεταριακής επανάστασης και έβαλαν φωτιά σε όλο τον πλανήτη. Η Επανάσταση του Φλεβάρη ξεκίνησε εκείνη την ημέρα.

- - - - - - - - - - - - - - - -
Το κάλεσμά μας σε μάχη

Η «Μέρα της Εργαζόμενης Γυναίκας» οργανώθηκε πρώτη φορά πριν 10 χρόνια στην εκστρατεία για πολιτική ισότητα των γυναικών και στον αγώνα για το σοσιαλισμό. Αυτός ο στόχος επιτεύχθηκε από τις εργάτριες στη Ρωσία. Στη σοβιετική δημοκρατία οι εργαζόμενες και οι αγρότισσες δεν χρειάζεται να αγωνιστούν για το δικαίωμα ψήφου και για πολιτικά δικαιώματα. Τα έχουν ήδη κατακτήσει. Οι Ρώσοι εργάτες και οι αγρότισσες γυναίκες είναι ισότιμοι πολίτες –στα χέρια τους έχουν ένα ισχυρό όπλο που διευκολύνει την πάλη τους για μια καλύτερη ζωή- το δικαίωμα ψήφου, τη συμμετοχή στα σοβιέτ και όλες τις συλλογικές οργανώσεις.

Αλλά τα δικαιώματα από μόνα τους δεν είναι αρκετά. Πρέπει να μάθουμε να τα χρησιμοποιούμε. Το δικαίωμα ψήφου είναι ένα όπλο που πρέπει να μάθουμε να το χρησιμοποιούμε προς όφελός μας και για το καλό της εργατικής δημοκρατίας. Στα δύο χρόνια Σοβιετικής Εξουσίας, η ίδια η ζωή δεν έχει αλλάξει ριζικά. Είμαστε μόνο στη διαδικασία της πάλης για τον κομμουνισμό και γύρω μας απλώνεται ο κόσμος που κληρονομήσαμε από το σκοτεινό και καταπιεστικό παρελθόν. Οι αλυσίδες της οικογένειας, του νοικοκυριού, της πορνείας ακόμα βαραίνουν την εργαζόμενη γυναίκα. Οι εργάτριες και οι αγρότισσες μπορούν να απαλλαγούν από αυτήν την κατάσταση και να κατακτήσουν την ισότητα στην ίδια τη ζωή και όχι απλά σε ένα νόμο, αν βάλουν όλη τους την ενέργεια στην μετατροπή της Ρωσίας σε μια πραγματικά κομμουνιστική κοινωνία.

Και για να επιταχύνουμε αυτόν τον ερχομό, πρέπει πρώτα να αποκαταστήσουμε την διαλυμένη οικονομία της Ρωσίας. Πρέπει να απασχοληθούμε με την επίλυση των δύο πιο άμεσων καθηκόντων μας –τη δημιουργία μιας καλά οργανωμένης και πολιτικά συνειδητοποιημένης εργατικής δύναμης και την αποκατάσταση των μεταφορών. Αν ο στρατός εργασίας μας δουλέψει σωστά σύντομα θα έχουμε και πάλι ατμομηχανές. Οι σιδηρόδρομοι θα αρχίσουν να λειτουργούν. Αυτό σημαίνει ότι οι εργάτες και οι εργάτριες θα πάρουν το ψωμί και τα ξύλα που τόσο απεγνωσμένα χρειάζονται.

Η αποκατάσταση των μεταφορών θα επιταχύνει τη νίκη του κομμουνισμού. Και με τη νίκη του κομμουνισμού θα έρθει και η πλήρης και θεμελιώδης ισότητα των γυναικών. Γι’ αυτό και το μήνυμα της «Μέρας της Εργαζόμενης Γυναίκας» φέτος πρέπει να είναι: «Εργαζόμενες, αγρότισσες, μητέρες, σύζυγοι και αδερφές, όλες οι προσπάθειες για να βοηθήσουμε τους εργάτες και τους συντρόφους στην αντιμετώπιση του χάους των σιδηροδρόμων και την αποκατάσταση των μεταφορών. Όλες στον αγώνα για ψωμί και ξύλα και πρώτες ύλες».

Πέρυσι το σύνθημα της Μέρας της Εργαζόμενης Γυναίκας ήταν: «Όλα για τη νίκη του Κόκκινου Μετώπου». Τώρα καλούμε τις εργαζόμενες γυναίκες να συγκεντρώσουν τις δυνάμεις τους σε ένα νέο, αναίμακτο μέτωπο –το μέτωπο της εργασίας! Ο Κόκκινος Στρατός νίκησε τον εξωτερικό εχθρό επειδή ήταν οργανωμένος, πειθαρχημένος και έτοιμος για αυτοθυσία. Με την οργάνωση, τη σκληρή δουλειά, την αυτοπειθαρχία και την αυτοθυσία, η εργατική δημοκρατία θα νικήσει τον εσωτερικό εχθρό –την αποδιοργάνωση των μεταφορών και της οικονομίας, την πείνα, το κρύο και τις επιδημίες. «Όλες για τη νίκη σε αυτό το αναίμακτο μέτωπο της εργασίας! Όλες για αυτή τη νίκη!».

- - - - - - - - - - - - - - - -
Τα νέα καθήκοντα της Μέρας της Εργαζόμενης Γυναίκας

Η Οκτωβριανή επανάσταση έδωσε στις γυναίκες ισότητα με τους άντρες όσον αφορά τα πολιτικά δικαιώματα. Οι γυναίκες του ρωσικού προλεταριάτου, που λίγο καιρό πριν ήταν οι πιο δυστυχείς και καταπιεσμένες, είναι τώρα στη Σοβιετική Δημοκρατία ικανές να δείξουν με περηφάνια στις συντρόφισσες στις άλλες χώρες το δρόμο για την πολιτική ισότητα μέσα από την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου και της σοβιετικής εξουσίας.

Η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική στις καπιταλιστικές χώρες όπου οι γυναίκες εξακολουθούν να σκοτώνονται στη δουλειά για μικρότερη ανταμοιβή. Σε αυτές τις χώρες η φωνή της εργαζόμενης γυναίκας είναι αδύναμη και άψυχη. Είναι αλήθεια ότι σε διάφορες χώρες –Νορβηγία, Αυστραλία, Φινλανδία και κάποιες Πολιτείες της Β. Αμερικής- οι γυναίκες κέρδισαν τα πολιτικά δικαιώματα ακόμα και πριν τον πόλεμο.

Στη Γερμανία, αφού ανατράπηκε ο Κάιζερ και εγκαθιδρύθηκε μια αστική δημοκρατία, με επικεφαλής τους «συμβιβαστές», 36 γυναίκες μπήκαν στη βουλή –αλλά ούτε μια κομμουνίστρια!

Το 1919, στην Αγγλία, μια γυναίκα εξελέγη για πρώτη φορά στο κοινοβούλιο. Αλλά ποια ήταν; Μια «λαίδη». Δηλαδή μια αριστοκράτισσα.

Στη Γαλλία, επίσης, το ζήτημα της επέκτασης της ψήφου στις γυναίκες έχει έρθει στην επιφάνεια τελευταία.

Αλλά τι αξία χρήσης έχουν αυτά τα δικαιώματα στις εργαζόμενες γυναίκες μέσα στα πλαίσια των αστικών κοινοβουλίων; Ενώ η εξουσία είναι στα χέρια των καπιταλιστών και των ιδιοκτητών, κανένα πολιτικό δικαίωμα δεν θα σώσει την εργαζόμενη γυναίκα από την παραδοσιακή θέση της σκλαβιάς στο σπίτι και στην κοινωνία. Η γαλλική αστική τάξη ετοιμάζεται να ρίξει άλλο ένα δόλωμα στην εργατική τάξη, αντιμέτωπη με την ενίσχυση των μπολσεβικικών ιδεών μέσα στο προλεταριάτο: ετοιμάζονται να δώσουν στις γυναίκες το δικαίωμα ψήφου.

- - - - - - - - - - - - - - - -
Κύριε Αστέ – Είναι πολύ αργά!

Μετά την εμπειρία της Ρωσικής Επανάστασης του Οκτώβρη, είναι καθαρό σε κάθε εργαζόμενη γυναίκα στη Γαλλία, την Αγγλία και σε άλλες χώρες ότι μόνο η δικτατορία της εργατικής τάξης, μόνο η εξουσία των σοβιέτ μπορεί να εγγυηθεί την πλήρη και απόλυτη ισότητα, η τελική νίκη του κομμουνισμού θα γκρεμίσει τις πανάρχαιες αλυσίδες της καταπίεσης και της έλλειψης δικαιωμάτων. Αν το καθήκον της «Διεθνούς Μέρας της Εργαζόμενης Γυναίκας» παλιότερα ήταν μπροστά στην ανωτερότητα των αστικών κοινοβουλίων να παλεύει για το δικαίωμα της γυναίκας να ψηφίζει, η εργατική τάξη τώρα έχει ένα νέο καθήκον: να οργανώσει τις εργαζόμενες γυναίκες γύρω από τα συνθήματα μάχης της Τρίτης Διεθνούς. Αντί να απασχολείστε με τις εργασίες των αστικών κοινοβουλίων, ακούστε το κάλεσμα από τη Ρωσία-

«Εργαζόμενες όλων των χωρών! Οργανώστε ένα ενιαίο προλεταριακό μέτωπο στον αγώνα ενάντια σε αυτούς που λεηλατούν τον πλανήτη! Κάτω ο κοινοβουλευτισμός της αστικής τάξης! Καλωσορίζουμε την σοβιετική εξουσία! Φτάνει με τις ανισότητες που υποφέρουν και εργαζόμενοι άντρες και γυναίκες! Θα πολεμήσουμε με τους εργάτες για το θρίαμβο του παγκόσμιου κομμουνισμού!»

Αυτό το κάλεσμα ακούστηκε για πρώτη φορά μέσα στις δοκιμασίες μιας νέας τάξης, μέσα στις μάχες του εμφυλίου πολέμου θα ακουστεί και θα αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές των εργαζομένων γυναικών των άλλων χωρών. Η εργαζόμενη γυναίκα θα ακούσει και θα πιστέψει πως αυτό το κάλεσμα είναι σωστό. Μέχρι πρόσφατα πίστευαν πως αν κατορθώσουν να στείλουν μερικές αντιπροσώπους στο κοινοβούλιο, οι ζωές τους θα γίνονταν ευκολότερες και η καταπίεση του καπιταλισμού πιο ανεκτή. Τώρα ξέρουν καλύτερα.

Μόνο η ανατροπή του καπιταλισμού και η εγκαθίδρυση της σοβιετικής εξουσίας θα τις σώσει από ένα κόσμο βασάνων, ταπεινώσεων και ανισότητας που κάνει τη ζωή της εργαζόμενης γυναίκας στις καπιταλιστικές χώρες τόσο δύσκολη. Η «Μέρα της Εργαζόμενης Γυναίκας» μετατρέπεται από μέρα αγώνα για τη ψήφο σε μέρα αγώνα για την πλήρη και απόλυτη απελευθέρωση των γυναικών, που σημαίνει τον αγώνα για τη νίκη των σοβιέτ και του κομμουνισμού!

Κάτω ο κόσμος της Ιδιοκτησίας και της Εξουσίας του Κεφαλαίου!

Φτάνει πια με την Ανισότητα, την Έλλειψη Δικαιωμάτων και την Καταπίεση των Γυναικών –Την Κληρονομιά του Αστικού Κόσμου!

Εμπρός για τη Διεθνή Ενότητα των Εργατριών και των Εργατών στον Αγώνα για τη Δικτατορία του Προλεταριάτου – Και των Δύο Φύλων του Προλεταριάτου!