Αυτό που συνέβη στις 30 Ιούνη ήταν, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, η ιστορική έναρξη ενός νέου κύματος της Αιγυπτιακής Επανάστασης, του μεγαλύτερου μετά το Γενάρη του 2011. Ο αριθμός των ανθρώπων που διαδήλωσε εκείνη τη θρυλική μέρα υπολογίζεται πάνω από 17 εκατομμύρια πολίτες, ένας αριθμός χωρίς προηγούμενο στην ιστορία.

Η ση­μα­σία αυτού του γε­γο­νό­τος ξε­περ­νά την όποια συμ­με­το­χή κα­τα­λοί­πων του πα­λιού κα­θε­στώ­τος ή της εμ­φα­νούς υπο­στή­ρι­ξης από το στρα­τό και την αστυ­νο­μία. Μα­ζι­κές δια­δη­λώ­σεις εκα­τομ­μυ­ρί­ων αν­θρώ­πων είναι εξαι­ρε­τι­κά σπά­νια γε­γο­νό­τα στην αν­θρώ­πι­νη ιστο­ρία, και η επί­δρα­σή τους στις συ­νει­δή­σεις και την αυ­το­πε­ποί­θη­ση των αν­θρώ­πων, στην πίστη στη δύ­να­μή τους να αλ­λά­ξουν τη ροή της ιστο­ρί­ας, ξε­περ­νά τα όρια των συν­θη­μά­των που φω­νά­ζο­νται και των πο­λι­τι­κών εναλ­λα­κτι­κών που προ­ω­θού­νται.

Ναι, η φι­λε­λεύ­θε­ρη αστι­κή ελίτ ήθελε να χρη­σι­μο­ποι­ή­σει αυτό το μα­ζι­κό ρεύμα, για να ανα­τρέ­ψει την εξου­σία της ισλα­μι­κής ελίτ, προ­κει­μέ­νου να κα­τα­λά­βει αυτή την εξου­σία, με την απο­δο­χή και τη στή­ρι­ξη του στρα­τιω­τι­κού κα­τε­στη­μέ­νου. Και είναι αλή­θεια ότι οι φε­λούλ (κα­τά­λοι­πα του κα­θε­στώ­τος) ήθε­λαν να επα­νέλ­θουν στην πο­λι­τι­κή σκηνή, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας αυτό το νέο επα­να­στα­τι­κό κύμα. Αλλά υπάρ­χει μια ξε­χω­ρι­στή λο­γι­κή στις λαϊ­κές επα­να­στά­σεις που δεν μπο­ρεί να υπο­τα­χθεί στις ψευ­δαι­σθή­σεις ή τα σχέ­δια των φι­λε­λεύ­θε­ρων ή των φε­λούλ, ακόμα κι αν με­ρί­δες των μαζών επη­ρε­ά­ζο­νται προ­σω­ρι­νά από τα συν­θή­μα­τα και τις υπο­σχέ­σεις αυτών των ελίτ, ακρι­βώς όπως πριν λίγο καιρό επη­ρε­ά­ζο­νταν από τα συν­θή­μα­τα και τις υπο­σχέ­σεις της ισλα­μι­κής ελίτ.

Ναι, υπάρ­χει η επιρ­ροή των με­γά­λων ΜΜΕ και των προ­πα­γαν­δι­στι­κών εκ­στρα­τειών, που ανέ­λα­βαν με­ρί­δες της άρ­χου­σας τάξης που ενα­ντιώ­νο­νται στην Μου­σουλ­μα­νι­κή Αδελ­φό­τη­τα και ισχυ­ρί­ζο­νται ότι ο στρα­τός και η αστυ­νο­μία είναι στο πλευ­ρό του λαού, ότι είναι θε­σμοί ου­δέ­τε­ροι και πα­τριω­τι­κοί –ακόμα και ότι έχουν «επα­να­στα­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα»! Αλλά αυτή η επιρ­ροή είναι προ­σω­ρι­νή και επι­φα­νεια­κή, και δε μπο­ρεί να δια­γρά­ψει την ανά­μνη­ση και την άμεση εμπει­ρία του λαού για τον αντε­πα­να­στα­τι­κό τους χα­ρα­κτή­ρα και την ενα­ντί­ω­σή τους στις μάζες, είτε πρό­κει­ται για το στρα­τό είτε για τις δυ­νά­μεις ασφα­λεί­ας.

Η πραγ­μα­τι­κή αιτία για αυτήν την προ­σω­ρι­νή επιρ­ροή, είναι η προ­δο­σία των στό­χων της Αι­γυ­πτια­κής Επα­νά­στα­σης και του αί­μα­τος των μαρ­τύ­ρων από τη φι­λε­λεύ­θε­ρη αντι­πο­λί­τευ­ση, όπως εκ­προ­σω­πεί­ται από το Μέ­τω­πο Εθνι­κής Σω­τη­ρί­ας, προ­κει­μέ­νου να συ­ντο­μεύ­σει το δρόμο του προς την εξου­σία. Η πραγ­μα­τι­κή αιτία είναι η απου­σία μιας ενω­μέ­νης επα­να­στα­τι­κής πο­λι­τι­κής εναλ­λα­κτι­κής, ικα­νής να εκ­θέ­σει το Μέ­τω­πο και να κερ­δί­σει τις μάζες στη βάση ενός συ­μπα­γούς επα­να­στα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος. Ένα σχέ­διο που μπο­ρεί να ξε­πε­ρά­σει και την φι­λε­λεύ­θε­ρη και την ισλα­μι­κή ελίτ και να προ­ω­θή­σει το βά­θε­μα της Αι­γυ­πτια­κής Επα­νά­στα­σης, σα­ρώ­νο­ντας όλους τους θε­σμούς του πα­λιού κα­θε­στώ­τος, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων των θε­σμών του στρα­τού και των δυ­νά­με­ων ασφα­λεί­ας, οι οποί­οι είναι στην καρ­διά της αντε­πα­νά­στα­σης.

Οι μάζες δεν εξε­γέρ­θη­καν εκ νέου επει­δή θέ­λουν μια στρα­τιω­τι­κή εξου­σία ή από αγάπη για την φε­λούλ-φι­λε­λεύ­θε­ρη εναλ­λα­κτι­κή στην Μου­σουλ­μα­νι­κή Αδελ­φό­τη­τα. Εξε­γέρ­θη­καν εκ νέου επει­δή ο Μόρσι και η Αδελ­φό­τη­τα πρό­δω­σαν την επα­νά­στα­ση. Η Αδελ­φό­τη­τα δεν υλο­ποί­η­σε ούτε ένα από τα αι­τή­μα­τα της επα­νά­στα­σης για κοι­νω­νι­κή δι­καιο­σύ­νη, ελευ­θε­ρία, αξιο­πρέ­πεια ή δι­καί­ω­ση των μαρ­τύ­ρων της επα­νά­στα­σης, είτε αυτοί έπε­σαν από τα χέρια του Μου­μπά­ρακ και του Αλ-Άντλυ, είτε από τα χέρια του Ανώ­τα­του Συμ­βου­λί­ου των Ενό­πλων Δυ­νά­με­ων (SCAF), είτε από τα χέρια της Αδελ­φό­τη­τας και του Υπουρ­γεί­ου Εσω­τε­ρι­κών, στη διάρ­κεια της δια­κυ­βέρ­νη­σης της Αδελ­φό­τη­τας.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, η δια­κυ­βέρ­νη­ση της Αδελ­φό­τη­τας βά­θυ­νε τις ίδιες πο­λι­τι­κές που ακο­λου­θού­σε το κα­θε­στώς Μου­μπά­ρακ –φτω­χο­ποί­η­ση και δια­φθο­ρά, λυσ­σα­σμέ­νη υπε­ρά­σπι­ση των με­γά­λων επι­χει­ρή­σε­ων, στην υπη­ρε­σία των Αμε­ρι­κα­νι­κών και Σιω­νι­στι­κών συμ­φε­ρό­ντων.

Αντί να εκ­κα­θα­ρί­σει το κρα­τι­κό μη­χα­νι­σμό από τη δια­φθο­ρά και από αυ­τούς που λέ­ρω­σαν τα χέρια τους με το αίμα των μαρ­τύ­ρων, είτε από το υπουρ­γείο Εσω­τε­ρι­κών είτε από το στρα­τό είτε από τη μυ­στι­κή αστυ­νο­μία, η Αδελ­φό­τη­τα συν­δια­λέ­χθη­κε μαζί τους, ελ­πί­ζο­ντας στη συμ­με­το­χή της στην κρα­τι­κή διοί­κη­ση στο πλευ­ρό των φε­λούλ και των αν­θρώ­πων του Μου­μπά­ρακ.

Έτσι, η εξου­σία της Αδελ­φό­τη­τας έγινε ου­σια­στι­κά μια συ­νέ­χεια σε όλα τα επί­πε­δα του Μου­μπα­ρα­κι­κού κα­θε­στώ­τος ενά­ντια στο οποίο είχε εξε­γερ­θεί ο Αι­γυ­πτια­κός λαός.

Αυτή είναι η ουσία της νέας επα­να­στα­τι­κής έκρη­ξης που ξε­κί­νη­σε την ιστο­ρι­κή 30η Ιούνη. Η Αδελ­φό­τη­τα δεν κα­τά­λα­βε αυτήν την ουσία, κι έτσι η δη­μο­τι­κό­τη­τά τους εξα­τμί­στη­κε μέσα σε μήνες. Αυτήν την ουσία δεν κα­τα­λα­βαί­νουν ούτε οι ηγέ­τες του στρα­τού –ούτε το πο­λι­τι­κό τους κά­λυμ­μα, που αντι­προ­σω­πεύ­ε­ται από τους φι­λε­λεύ­θε­ρους και τους φε­λούλ του Με­τώ­που Εθνι­κής Σω­τη­ρί­ας. Γιατί δεν τους υπο­χρε­ώ­νει κα­νείς με το πι­στό­λι στον κρό­τα­φο να συ­νε­χί­σουν να εφαρ­μό­ζουν τις ίδιες πο­λι­τι­κές που ακο­λού­θη­σε ο Μόρσι, το στρα­τιω­τι­κό συμ­βού­λιο και ο Μου­μπά­ρακ πριν από αυ­τούς –τις ίδιες νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες οι­κο­νο­μι­κές πο­λι­τι­κές, τις ίδιες στρα­τη­γι­κές συμ­μα­χί­ες με τις κα­τα­πιε­στι­κές μο­ναρ­χί­ες του Κόλ­που, την ίδια τα­πει­νω­τι­κή εξάρ­τη­ση από την Αμε­ρι­κα­νι­κή και Σιω­νι­στι­κή αποι­κιο­κρα­τία.

Οι κυ­βερ­νή­σεις και τα ΜΜΕ της Αμε­ρι­κα­νι­κής και Ευ­ρω­παϊ­κής αστι­κής τάξης επι­χει­ρούν να πε­ρι­γρά­ψουν αυτό που συ­νέ­βη στην Αί­γυ­πτο σαν να επρό­κει­το μόνο για ένα στρα­τιω­τι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα ενά­ντια σε ένα δη­μο­κρα­τι­κά εκλεγ­μέ­νο πρό­ε­δρο, ή ένα πρα­ξι­κό­πη­μα ενά­ντια στη «νο­μι­μό­τη­τα» της τυ­πι­κής, επί­σης δη­μο­κρα­τί­ας. Αλλά αυτό που συ­νέ­βη ξε­περ­νά κατά πολύ την τυ­πι­κή, επί­ση­μη δη­μο­κρα­τία με τις κάλ­πες της. Πρό­κει­ται για τη «νο­μι­μό­τη­τα» της λαϊ­κής επα­νά­στα­σης –άμεση δη­μο­κρα­τία που δη­μιουρ­γεί την επα­να­στα­τι­κή «νο­μι­μό­τη­τα». Ανοί­γει ορί­ζο­ντες για νέες μορ­φές λαϊ­κής εξου­σί­ας, κατά πολύ ανώ­τε­ρες από την προ­σω­ρι­νή δη­μο­κρα­τί­ας της κάλ­πης που κα­τα­λή­γει σε τί­πο­τε πε­ρισ­σό­τε­ρο από την δια­τή­ρη­ση της αστι­κής εξου­σί­ας μέσα από τις δια­φο­ρε­τι­κές της πτέ­ρυ­γες.

Η προ­σω­ρι­νή δη­μο­κρα­τία της κάλ­πης εξα­σφα­λί­ζει μόνο την συ­νέ­χεια της εξου­σί­ας του κα­πι­τα­λι­στι­κού κρα­τι­κού μη­χα­νι­σμού. Εξα­σφα­λί­ζει τις αυ­τα­πά­τες των αν­θρώ­πων που πι­στεύ­ουν ότι ασκούν εξου­σία επει­δή δια­λέ­γουν μια φορά σε κά­ποια χρό­νια τον εκ­πρό­σω­πο της αστι­κής τάξης που θα τους κυ­βερ­νή­σει και θα τους κα­τα­πιέ­σει –χωρίς, φυ­σι­κά, να μπο­ρούν καν να αγ­γί­ξουν την κρα­τι­κή μη­χα­νή ή τις οχυ­ρω­μέ­νες κα­πι­τα­λι­στές εται­ρεί­ες, μέσα από τη χρη­σι­μο­ποί­η­ση της κάλ­πης.

Αυτό που συ­νέ­βη στην Αί­γυ­πτο είναι το απο­κο­ρύ­φω­μα της δη­μο­κρα­τί­ας, μια επα­νά­στα­ση εκα­τομ­μυ­ρί­ων αν­θρώ­πων που ανέ­τρε­ψε άμεσα έναν κυ­βερ­νή­τη. Όσον αφορά τον στρα­τιω­τι­κή εκτο­πι­σμό του Μόρσι, αυτό δεν ήταν τί­πο­τε πε­ρισ­σό­τε­ρο από μια δε­δο­μέ­νη κα­τά­λη­ξη, από τη στιγ­μή που ο στρα­τός κα­τά­λα­βε ότι οι μάζες είχαν ήδη λήξει το ζή­τη­μα στους δρό­μους και τις πλα­τεί­ες της Αι­γύ­πτου.

Ο Ελ-Σι­σί στις 3 Ιούλη του 2013, έκανε αυτό που έκανε ο Τα­ντα­ουΐ πριν από αυτόν στις 11 Φλε­βά­ρη του 2011: υπο­τά­χθη­κε στη θέ­λη­ση του εξε­γερ­μέ­νου πλη­θυ­σμού, όχι από κά­ποιον πα­τριω­τι­σμό ή κά­ποια επα­να­στα­τι­κή διά­θε­ση, αλλά από τον φόβο του απέ­να­ντι στην επα­νά­στα­ση. Γιατί αν δεν επε­νέ­βαι­νε ο Ελ-Σι­σί για να απο­μα­κρύ­νει τον Μόρσι, η επα­νά­στα­ση δεν θα στα­μα­τού­σε με την ανα­τρο­πή του Μόρσι και της Αδελ­φό­τη­τας, αλλά ήταν –και ακόμα πα­ρα­μέ­νει- ικανή να με­τε­ξε­λι­χθεί σε μια πλήρη κοι­νω­νι­κή επα­νά­στα­ση που θα μπο­ρού­σε να ανα­τρέ­ψει όλο το κα­πι­τα­λι­στι­κό κρά­τος, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων των ηγε­τών του στρα­τιω­τι­κού κα­τε­στη­μέ­νου.

Το στρα­τιω­τι­κό κα­τε­στη­μέ­νο είναι εχθρι­κό προς την Αι­γυ­πτια­κή Επα­νά­στα­ση. Ξε­φορ­τώ­θη­κε τον Μου­μπά­ρακ για να σώσει τον εαυτό του από τα πυρά της επα­νά­στα­σης. Ο στρα­τός τώρα ξε­φορ­τώ­νε­ται την Αδελ­φό­τη­τα και τον Μόρσι, τους πρώην συμ­μά­χους του, από φόβο για την μέρα που ο σει­σμός της επα­νά­στα­σης θα φτά­σει και σε αυτόν. Όπως πλα­τιά τμή­μα­τα του πλη­θυ­σμού είχαν επη­ρε­α­στεί από την αυ­τα­πά­τη για την ου­δε­τε­ρό­τη­τα του στρα­τού και την υπο­στή­ρι­ξή του στην επα­νά­στα­ση, στην αρχή της δια­κυ­βέρ­νη­σης του Στρα­τιω­τι­κού Συμ­βου­λί­ου, σή­με­ρα επη­ρε­ά­ζο­νται από την προ­πα­γάν­δα ψε­μά­των για τον ηρω­ι­σμό και την επα­να­στα­τι­κή αφο­σί­ω­ση του Ελ-Σι­σί και των στρα­τη­γών του.

Αλλά όπως οι μάζες γρή­γο­ρα ξε­πέ­ρα­σαν την προ­πα­γάν­δα στις μέρες της εξου­σί­ας του Τα­ντα­ουΐ, μέσα από την εμπει­ρία και τον αγώνα τους, θα ξε­πε­ρά­σουν και πάλι την ψευ­δαί­σθη­ση ότι «στρα­τός και λαός είναι ένα χέρι» τις επό­με­νες βδο­μά­δες και μήνες.

Οι Αι­γυ­πτια­κές μάζες κα­τά­φε­ραν να ανα­τρέ­ψουν δύο προ­έ­δρους σε 30 μήνες. Αυτή η τε­ρά­στια δύ­να­μη δεν φαί­νε­ται μόνο στις δια­δη­λώ­σεις εκα­τομ­μυ­ρί­ων, αλλά και στα διαρ­κή κύ­μα­τα απερ­γιών και λαϊ­κών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων. Γιατί η πο­λι­τι­κή αυ­το­πε­ποί­θη­ση με­τα­σχη­μα­τί­ζε­ται σε αυ­το­πε­ποί­θη­ση στους κοι­νω­νι­κούς και οι­κο­νο­μι­κούς αγώ­νες, και το αντί­στρο­φο.

Μετά το πρώτο επα­να­στα­τι­κό κύμα, ο στρα­τός πό­ντα­ρε στις ορ­γα­νω­τι­κές δυ­να­τό­τη­τες και τη λαϊκή στή­ρι­ξη της Αδελ­φό­τη­τας, για να αφο­μοιώ­σει και τε­λι­κά να ακυ­ρώ­σει την επα­νά­στα­ση. Αλλά αυτό το πο­ντά­ρι­σμα ητ­τή­θη­κε στις 30 Ιούνη. Τώρα, ο στρα­τός πο­ντά­ρει στη φι­λε­λεύ­θε­ρη αντι­πο­λί­τευ­ση για τον ίδιο στόχο. Αλλά το τε­ρά­στιο χάσμα ανά­με­σα στις προσ­δο­κί­ες των επα­να­στα­τι­κών μαζών και αυτά που προ­σφέ­ρουν οι φι­λε­λεύ­θε­ρες δυ­νά­μεις όσον αφορά τις οι­κο­νο­μι­κές και κοι­νω­νι­κές πο­λι­τι­κές εν μέσω μιας βα­θιάς οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης, θα οδη­γή­σουν γρή­γο­ρα στην απο­κά­λυ­ψη των στό­χων αυτών των δυ­νά­με­ων, και πίσω από αυτές, των πραγ­μα­τι­κών κυ­βερ­νη­τών της Αι­γύ­πτου, του στρα­τού και των δυ­νά­με­ων ασφα­λεί­ας.  

Ένας από τους κιν­δύ­νους που θα αντι­με­τω­πί­σου­με τις ερ­χό­με­νες βδο­μά­δες και μήνες είναι το κύμα κα­τα­στο­λής που κα­τευ­θύ­νε­ται ενά­ντια στη Μου­σουλ­μα­νι­κή Αδελ­φό­τη­τα και το Ισλα­μι­κό κί­νη­μα, θα χρη­σι­μο­ποι­η­θεί προ­πα­γαν­δι­στι­κά από τους φι­λε­λεύ­θε­ρους και για λό­γους ασφα­λεί­ας από το στρα­τό και την αστυ­νο­μία, για να χτυ­πή­σουν το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα και τις λαϊ­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις, με την πρό­φα­ση της δια­τή­ρη­σης της στα­θε­ρό­τη­τας σε «αυτήν την κρί­σι­μη πε­ρί­ο­δο». Η απο­κα­τά­στα­ση της αυ­το­πε­ποί­θη­σης του μη­χα­νι­σμού ασφα­λεί­ας μέσα από το κυ­νή­γι των ισλα­μι­στών, θα με­τα­φρα­στεί αναμ­φί­βο­λα σε κύ­μα­τα κα­τα­στο­λής ενά­ντια σε απερ­γί­ες και κα­τα­λή­ψεις, με την κά­λυ­ψη των αστι­κών ΜΜΕ.

Γι’ αυτό το λόγο, πρέ­πει να εί­μα­στε στα­θε­ρά ενά­ντια σε κάθε μορφή κα­τα­στο­λής που θα δε­χθούν οι Ισλα­μι­στές, είτε συλ­λή­ψεις, είτε κλει­σί­μα­τα κα­να­λιών και εφη­με­ρί­δων, γιατί αυτό που γί­νε­ται σή­με­ρα ενά­ντια στους Ισλα­μι­στές, θα γίνει αύριο ενά­ντια στους ερ­γά­τες και τους αρι­στε­ρούς.

Το δί­λημ­μα της Αι­γυ­πτια­κής Επα­νά­στα­σης σή­με­ρα είναι η πο­λι­τι­κή αδυ­να­μία των επα­να­στα­τι­κών δυ­νά­με­ων που εκ­φρά­ζουν το αί­τη­μα της συ­νέ­χειας της επα­νά­στα­σης, με τα κοι­νω­νι­κά αι­τή­μα­τα στην καρ­διά της. Για αυτές τις δυ­νά­μεις, η κάλπη δεν θα αρ­κέ­σει, και δεν θα δε­χτούν τη συ­νέ­χεια των κα­πι­τα­λι­στι­κών πο­λι­τι­κών φτω­χο­ποί­η­σης. Δεν θα εγκα­τα­λεί­ψουν το αί­τη­μα για δι­καί­ω­ση του αί­μα­τος των μαρ­τύ­ρων της επα­νά­στα­σης. Θα συ­νε­χί­σουν να επι­μέ­νουν για την ανα­τρο­πή του κρά­τους του Μου­μπά­ρακ, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων των στρα­τιω­τι­κών, δι­κα­στι­κών, κα­τα­σταλ­τι­κών μη­χα­νι­σμών του. Αυτοί οι μη­χα­νι­σμοί εξα­κο­λου­θούν να ελέγ­χουν τη χώρα και εξα­κο­λου­θούν να προ­στα­τεύ­ουν τα συμ­φέ­ρο­ντα των με­γά­λων επι­χει­ρη­μα­τιών και των φε­λούλ του Μου­μπά­ρακ. Πα­ρα­μέ­νουν ένας τε­ρά­στιος βάλ­τος δια­φθο­ράς, λε­η­λα­σί­ας και δε­σπο­τι­σμού.

Επι­βάλ­λε­ται στις επα­να­στα­τι­κές δυ­νά­μεις σή­με­ρα να ενώ­σουν τις γραμ­μές τους και να το­πο­θε­τη­θούν ως μια πει­στι­κή επα­να­στα­τι­κή εναλ­λα­κτι­κή για τις μάζες –μια εναλ­λα­κτι­κή στις φι­λε­λεύ­θε­ρες δυ­νά­μεις που σή­με­ρα σκαρ­φα­λώ­νουν ψηλά, στη­ριγ­μέ­νες στους ώμους του στρα­τού, και στις δυ­νά­μεις του πο­λι­τι­κού Ισλάμ που κυ­ριάρ­χη­σαν σε πλα­τιά τμή­μα­τα του πλη­θυ­σμού για δε­κα­ε­τί­ες. Πρέ­πει να δη­μιουρ­γή­σου­με μια πλατ­φόρ­μα που θα ενώ­νει τους οι­κο­νο­μι­κούς και κοι­νω­νι­κούς αγώ­νες στις γραμ­μές των ερ­γα­τών και των φτω­χών, που θα ενώ­νει όλα τα κα­τα­πιε­σμέ­να στρώ­μα­τα της κοι­νω­νί­ας. Γιατί είναι αυτοί οι άν­θρω­ποι που έχουν συμ­φέ­ρον στη συ­νέ­χεια της επα­νά­στα­σης, έχουν συμ­φέ­ρον να ανα­τρα­πεί η καρ­διά του κα­θε­στώ­τος και όχι μόνο οι εκ­πρό­σω­ποί του, είτε ήταν ο Μου­μπά­ρακ ή ο Μόρσι στο πα­ρελ­θόν, είτε ίσως θα είναι ο Ελ Μπα­ρα­ντέι στο σύ­ντο­μο μέλ­λον.

Οπότε ξε­κι­νά­με από αυτήν τη στιγ­μή προ­ε­τοι­μα­σί­ες για την τρίτη Αι­γυ­πτια­κή Επα­νά­στα­ση που θα έρθει ανα­πό­φευ­κτα, για να εί­μα­στε έτοι­μοι να οδη­γή­σου­με αυτήν την επα­νά­στα­ση ως την τε­λι­κή νίκη. Γιατί οι μάζες απέ­δει­ξαν για άλλη μια φορά ότι η επα­να­στα­τι­κή τους ενέρ­γεια είναι ανε­ξά­ντλη­τη, ότι η επα­νά­στα­σή τους είναι πραγ­μα­τι­κά μια διαρ­κής επα­νά­στα­ση. Ας επι­χει­ρή­σου­με να ανέλ­θου­με και να στα­θού­με στο ύψος αυτού του ιστο­ρι­κού κα­θή­κο­ντος, και ας δου­λέ­ψου­με όλοι μαζί για την επι­τυ­χία της επα­νά­στα­σης.