Εδώ και μερικές εβδομάδες η Ιταλία έχει μια νέα κυβέρνηση, με επικεφαλής τον Ματέο Ρέντσι, γραμματέα του σοσιαλφιλελεύθερου PD, που ηγείται ενός ευρύτερου συνασπισμού, που συμπεριλαμβάνει επίσημα το PD, δυο μικρά αστικά κόμματα του Κέντρου (SC και UDC) ένα κόμμα της Δεξιάς (NCD), αλλά που στην πραγματικότητα υποστηρίζεται και από το κόμμα Φόρτσα Ιτάλια, το κόμμα του Μπερλουσκόνι.
Ο Μπερλουσκόνι και ο Ρέντσι έχουν συνάψει συμφωνία που προβλέπει μια ριζική μεταρρύθμιση του Συντάγματος σε αυταρχική κατεύθυνση, και ένα νέο εκλογικό νόμο, προσαρμοσμένο στα συμφέροντα των κομμάτων τους, που στοχεύει στο να αποκλείσει από τη κοινοβουλευτική εκπροσώπηση τις δυνάμεις της Αριστεράς.
Η κύρια κοινοβουλευτική αντιπολίτευση εκπροσωπείται από το Κίνημα 5 Αστέρων του Π. Γκρίλο, μια δύναμη διαταξική, που διεξάγει μια μάχη κυρίως ενάντια στα προνόμια της «πολιτικής κάστας» και που συνδυάζει προγραμματικούς στόχους ρευστούς και αντιφατικούς.
Ο Ρέντσι προωθεί μια νέα φάση των πολιτικών λιτότητας, έπειτα από εκείνες που προωθήθηκαν από το 2001, πρώτα από την κυβέρνηση Μπερλουσκόνι και έπειτα από τις δυο κυβερνήσεις ευρείας συνεννόησης (Μεγάλου Συνασπισμού) του Μόντι και του Λέτα, που δημιούργησαν πάνω από 3 εκατομμύρια ανέργους και 9 εκατομμύρια φτωχούς, και οδήγησαν στη σταδιακή κατάργηση του κράτους πρόνοιας, των δημοσίων υπηρεσιών και του παλιού συστήματος συντάξεων.
Το πρόγραμμα του Ρέντσι είναι μια περαιτέρω πλήρης απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, μια επίθεση χωρίς προηγούμενο στις δημόσιες δαπάνες, με δεκάδες χιλιάδες απολύσεις, νέες φορολογικές ελαφρύνσεις για τ’ αφεντικά, συνδυασμένο με κάποιες υποσχέσεις για φορολογικές περικοπές και για τους εργαζόμενους. Ο Ρέντσι παρουσιάζεται με τρόπο δημαγωγικό, ως αυτός που θέλει να τροποποιήσει τις επιλογές της ΕΕ, ενώ στην πραγματικότητα αποδέχεται ολοκληρωτικά τις πολιτικές λιτότητας, το δημοσιονομικό σύμφωνο και τον εκβιασμό του χρέους.
Πρωτοβουλία
Η κατάσταση είναι ακόμα πιο δύσκολη για την εργατική τάξη, γιατί τα 3 μεγάλα συνδικάτα έχουν υπογράψει μια συλλογική σύμβαση με τη Confidustria (Σύνδεσμος Βιομηχάνων), που προβλέπει μια καθολική υποταγή στις επιλογές των επιχειρηματιών και ένα κατασταλτικό σύστημα κυρώσεων ενάντια τα συνδικάτα, τους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους και τους εργαζόμενους που θα θελήσουν να αναλάβουν πρωτοβουλίες αγώνων ενάντια στα αφεντικά.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, με πρωτοβουλία μερικών διανοούμενων ξεκίνησε η προσπάθεια για να δημιουργηθεί μια λίστα για τις ευρωπαϊκές εκλογές, που θα συγκέντρωνε δυνάμεις της Αριστεράς (που βρίσκονται σε μεγάλες δυσκολίες και είναι αδύναμες) και εκπροσώπους κοινωνικών κινημάτων, οικολογικών και δημοκρατικών, για να εκφράσει την απόρριψη των υπαρκτών ευρωπαϊκών οικονομικών πολιτικών και που, ταυτόχρονα, θα εναντιώνεται στις εθνικιστικές προτάσεις αναδίπλωσης.
Αυτή η λίστα μπόρεσε να πραγματοποιηθεί μόνο επειδή ζητήθηκε η υποκινητική παρέμβαση του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, ως έκφραση και αναφορά των αγώνων που διεξήχθησαν στη χώρα σας από τις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους. Η λίστα, γι’ αυτό, ονομάζεται «Η άλλη Ευρώπη με τον Τσίπρα».
Η Λίστα Τσίπρα
Η Λίστα παρουσιάζει πολλές ασάφειες και αντιφάσεις, επειδή συμπεριλαμβάνει διαφορετικές θέσεις: Μερικές (μεταξύ των οποίων της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης, που είναι ένα από τα κόμματα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, και ενός τμήματος των διανοούμενων) προωθούν ένα νεοκεϊνσιανό πρόγραμμα αρκετά ριζοσπαστικό, ενάντια στις ευρωπαϊκές πολιτικές λιτότητας. Άλλες είναι αποφασιστικά μετριοπαθείς, όπως αυτές του κόμματος του Βέντολα (SEL), που πάντα έψαχνε μια συμφωνία με το PD και εκείνες ενός άλλου τμήματος των διανοούμενων που πιστεύουν ότι μπορούν να χρησιμοποιήσουν τη Λίστα για να δημιουργήσουν μια πιο ευνοϊκή ισορροπία δυνάμεων με τους σοσιαλφιλελεύθερους, δηλαδή να προσεγγίσουν το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα του Σουλτς.
Συνθετικά αυτό που έρχεται στην επιφάνεια είναι μια πρόταση μεταρρύθμισης της τωρινής ΕΕ.
Παρ’ όλα αυτά τα προφανή όρια και τις έντονες πολιτικές ασάφειες, η Λίστα εμφανίζεται στη μέση της ιταλικής πολιτικής ερήμου, ως μια εναλλακτική θέση της Αριστεράς και ως τέτοια θεωρείται ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τμήματα εργαζομένων και από άτομα που στηρίζουν διάφορες κοινωνικές αντιστάσεις.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, η Αντικαπιταλιστική Αριστερά, αφενός θεώρησε ότι δεν υπήρχαν οι πολιτικές και προγραμματικές συνθήκες για τη συμμετοχή της, αλλά αφετέρου επέλεξε να δώσει «ένδειξη ψήφου» σε εκείνους τους υποψηφίους που συμμετέχουν στη Λίστα οι οποίοι εκφράζουν αντικαπιταλιστικές θέσεις και ηγήθηκαν σε αποφασιστικές μάχες.
Η δικιά μας οργάνωση, ήδη αναπτύσσει μια δική της πολιτική καμπάνια για τις ευρωεκλογές, με μια τοποθέτηση αντικαπιταλιστική και διεθνιστική, ενάντια στις πολιτικές λιτότητας, ενάντια στην Ευρώπη του Δημοσιονομικού Συμφώνου, για την ενότητα των αγώνων των εργαζομένων, για την απομυθοποίηση και την αντίθεση στην κυβέρνηση Ρέντσι.
Το κεντρικό σημείο της καμπάνιας για όλη τη χώρα θα είναι στη Ρώμη την Κυριακή 13 Απριλίου σε μια αντικαπιταλιστική και διεθνιστική συνάντηση, με τη συμμετοχή συντρόφων Γάλλων, Ελλήνων και από το ισπανικό κράτος.
*Ο Φράνκο Τουριλιάτο είναι ηγετικό στέλεχος της Sinistra Anticapitalista. Υπήρξε Γερουσιαστής της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης.
