Αίγυπτος: Γράμμα από τη φυλακή

Δεν ξέρω πολλά από όσα γίνονται στον έξω κόσμο από όταν καταδικάστηκα σε φυλάκιση. Ωστόσο, μπορώ να φανταστώ ότι θα μοιάζει πολύ με αυτά που κάναμε όποτε ξέραμε ότι κάποιος έχει φυλακιστεί. Ο κόσμος του ίντερνετ γεμίζει με συνθήματα «Λευτεριά στον έναν ή στον άλλο» ή «Είμαστε όλοι ο Τάδε ή ο Δείνα».

Όμως, από όταν πάτησα το πόδι μου στις γυναικείες φυλακές της Damanhour και βρέθηκα με τις συγκρατούμενές μου στο «Μπλοκ Ένα» -την ομάδα κελιών που κρατούνται όσες κατηγορούνται ή έχουν καταδικαστεί για οικονομικά εγκλήματα- μόνο ένα πράγμα γυρίζει στο μυαλό μου και το επαναλαμβάνω σαν καθημερινή προσευχή: «Κάτω αυτό το ταξικό σύστημα».

Οι περισσότερες από τις συγκρατούμενές μου έχουν φυλακιστεί επειδή δεν μπόρεσαν να αποπληρώσουν δόσεις μικρών δανείων. Είναι δάνεια που πήρε μια μητέρα για να καλύψει τις άμεσες ανάγκες για την μελόνυμφη κόρη της, ή μια σύζυγος που χρειαζόταν χρήματα για να πληρώσει την θεραπεία του άρρωστου συζύγου της, ή μια γυναίκα που δεν μπορούσε να αποπληρώσει ένα δάνειο 2.000 LE (αιγυπτιακές λίρες), για να βρεθεί τελικά με ένα πρόστιμο  3.000 LE.

Η φυλακή είναι μικρογραφία της κοινωνίας. Αυτές που είναι λίγο πιο προνομιούχες από άλλες βρίσκουν τρόπους να αποκτούν τα αναγκαία μέσα στη φυλακή, ενώ οι μη προνομιούχες υποχρεώνονται να δουλεύουν για να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες.

Η φυλακή είναι μικρογραφία της κοινωνίας. Οι φυλακισμένες συζητάνε τι συμβαίνει στη χώρα. Θα βρει κανείς όλο το πολιτικό φάσμα εδώ. Κάποιες υποστηρίζουν τον Σίσι, ελπίζοντας πως θα δώσει αμνηστία σε όσες δεν μπόρεσαν να αποπληρώσουν τα δάνειά τους. Άλλες θέλουν να γίνει πρόεδρος πιστεύοντας ότι θα δείξει πυγμή ενάντια στις «τρομοκρατικές διαδηλώσεις» και θα κυβερνήσει με σιδερένιο χέρι, ακόμα κι αν εμένα με συμπαθούν και αισθάνονται πως είμαι μάλλον αθώα. Άλλες είναι υπέρ του Σαμπάχι, καθώς τον νιώθουν σαν δικό τους άνθρωπο. «Υποσχέθηκε να απελευθερώσει τους κρατούμενους» λένε, μόνο για να τις επικρίνουν άλλες συγκρατούμενες που τους λένε πως υποσχέθηκε να απελευθερώσει μόνο τους κρατούμενους συνείδησης. Και υπάρχουν και αυτές που βλέπουν τις εκλογές ως φάρσα, που θα τις μποϊκόταραν αν ήταν έξω ελεύθερες.

Η φυλακή είναι μικρογραφία της κοινωνίας. Νιώθω λες και είμαι ανάμεσα στους συγγενείς μου. Μου λένε όλες να συγκεντρωθώ στην καριέρα και στο μέλλον μου μόλις βγω από δω μέσα. Σε απάντηση, τους λέω πως ο αιγυπτιακός λαός αξίζει πολύ περισσότερα, ότι ακόμα δεν υπάρχει δικαιοσύνη, ότι θα συνεχίσουμε να παλεύουμε για ένα καλύτερο μέλλον.

Και ξαφνικά, φτάνουν τα νέα ότι ο Χόσνι Μουμπάρακ έφαγε 3 χρόνια φυλακή για εκτεταμένη διαφθορά, υπεξαίρεση δημόσιων πόρων και οικονομική απάτη στην «Υπόθεση Προεδρικά Παλάτια». Τις ρωτάω: «Τι μέλλον περιμένετε να έχω σε μια άδικη κοινωνία, στην οποία το καθεστώς πιστεύει πως ο κρατούμενος Αχμέντ που είναι μέσα για 8 χρόνια και έχει άλλα 6 ακόμα επειδή υπέγραψε ακάλυπτη επιταγή αξίας 50.000 LE είναι πιο επικίνδυνος εγκληματίας από τον Μουμπάρακ;». Ο ίδιος Μουμπάρακ ο οποίος υποστηρίζει τον Σίσι, τον οποίο βλέπουν ως σωτήρα τους.

Εδώ μιλάνε για αυτήν την ταξική κοινωνία και ονειρεύονται για την κοινωνική δικαιοσύνη χωρίς σύνθετες θεωρίες.

Δεν πρέπει ποτέ να χάσουμε τον βασικό μας στόχο μέσα στην ομίχλη αυτής της μάχης, στη διάρκεια της οποίας χάσαμε πολλούς φίλους και συντρόφους τη μία μέρα μετά την άλλη. Δεν πρέπει να αρχίσουμε να απαιτούμε την ελευθερία του ενός ή του άλλου ατόμου, ξεχνώντας τις γενικότερες ανάγκες και αγωνίες του αιγυπτιακού λαού, που απλώς θέλει να μπορεί να ζήσει με αξιοπρέπεια. 

Ενώ φωνάζουμε συνθήματα ενάντια στο Νόμο για τις Διαδηλώσεις, θα πρέπει να εργαζόμαστε για την κατάργηση αυτού του ταξικού συστήματος: να οργανωνόμαστε και να αλληλεπιδρούμε με τους μη προνομιούχους, να μιλάμε για τα δικαιώματά τους και να χτίζουμε ένα όραμα για το πώς θα λυθούν τα προβλήματά τους. Θα έπρεπε να φωνάζουμε «Λευτεριά στους φτωχούς» ώστε οι άνθρωποι να μη νιώθουν πως είμαστε απομακρυσμένοι από αυτούς και τα προβλήματά τους.

Και τελικά, αν πρέπει να μείνουμε πιστοί στο σύνθημα «Λευτεριά στον Τάδε ή στον Δείνα», τότε ας γίνει το σύνθημα «Λευτεριά στην Sayeda», «Λευτεριά στην Heba» και «Λευτεριά στην Fatima», τα τρία κορίτσια που γνώρισα στη Διεύθυνση Ασφαλείας, που κατηγορούνται πως είναι μέλη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και πως διέπραξαν φόνο ανάμεσα σε άλλα. Συνελήφθησαν τυχαία και κρατούνται από το Γενάρη χωρίς δίκη.

Λευτεριά στην κρατούμενη Ahmed, που δεν έχει δει τα παιδιά της για 8 χρόνια. Λευτεριά στην κρατούμενη Dina, που μόνη συντηρεί την οικογένειά της. Λευτεριά στην Niamah, που συμφώνησε να πάει στην φυλακή αντί για κάποιον άλλο με αντάλλαγμα χρήματα για να ταΐσει τα παιδιά της. Λευτεριά στις Farhah, Wafaa, Kawthar, Sanaa, Dawlat, Samia, Iman, Amal και Mervat.

Τα βάσανά μας, σε σύγκριση με τα δικά τους, δεν είναι τίποτα. Γιατί εμείς ξέρουμε πως υπάρχουν αυτοί που θα μας θυμούνται, θα λένε τα ονόματά μας συχνά, θα λένε περήφανα ότι μας γνωρίζουν. Αντίθετα, αυτές οι γυναίκες, που αξίζουν να τις θυμόμαστε όλοι με περηφάνια, θα αναφέρονται το πολύ σε οικογενειακές συναντήσεις των συγγενών τους.

Κάτω αυτή η ταξική κοινωνία, κάτι που δεν θα καταφέρουμε ποτέ να πετύχουμε, αν ξεχάσουμε αυτούς που πραγματικά υπέφεραν από την αδικία.

Μπλοκ 1, Κελί 8

Γυναικείες φυλακές της Damanhour

22 Μάη, 2014