Ο Φρανσουά Ολάντ και ο Λοράν Φαμπιούς καλωσόρισαν τις 27 χώρες που συγκεντρώθηκαν στο Παρίσι στη "Διάσκεψη για το Ιράκ" για να επιβεβαιώσουν, εντεταλμένοι από τον Ομπάμα, τον "αγώνα τους ενάντια στην τρομοκρατία" και ιδιαίτερα ενάντια στο Da'ech - το Ισλαμικό Κράτος (ΙΚ) το οποίο έχει γίνει μια στρατιωτική δύναμη που ελέγχει εδάφη από τη Συρία και το Ιράκ. Αυτό το αυτοανακηρυχθέν χαλιφάτο πολλαπλασιάζει τις φρικαλεότητές του, που προκαλούν -και δίκαια- τον τρόμο. Ωστόσο, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τη συνολική ευθύνη των παγκόσμιων και περιφερειακών δυνάμεων που τώρα ισχυρίζονται ότι αντιτίθενται σε αυτή την κατάσταση.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες κατ' αρχήν, υπήρξαν επικεφαλής της στρατιωτικής συμμαχίας στο Ιράκ το 1991 και το 2003, για να επιβάλουν μια στρατιωτική κατοχή. Διαιρώντας τον ιρακινό λαό, αυτός έχασε τον έλεγχο των αγώνων του και του πεπρωμένου του, και η αδιάκριτη βία του πολέμου και των εκτεταμένων βασανιστηρίων νομιμοποιήθηκε. Με τους Βρετανούς, Γάλλους και άλλους Ευρωπαίους συμμάχους, οι Ηνωμένες Πολιτείες απαξίωσαν, στο σύνολο της περιοχής, τις αρχές της δημοκρατίας και της εθνικής κυριαρχίας, υποστηρίζοντας την ακραία σιωνιστική πολιτική του κράτους του Ισραήλ. Η Ρωσία του Πούτιν, συνθλίβοντας την Τσετσενία πριν από 20 χρόνια και βοηθώντας για 3 χρόνια το συριακό καθεστώς στα εγκλήματά του, έσπρωξε, όπως και το Ιράν, στην αγκαλιά των διαφόρων ρευμάτων των Τζιχαντιστών πολλούς αντιστασιακούς. Όσον αφορά τις μοναρχικές χώρες του Κόλπου, έχουν χρηματοδοτήσει σε μεγάλο βαθμό τις πιο σκοταδιστικές οργανώσεις.
Η Ευθύνη των τοπικών καθεστώτων είναι συντριπτική: του καθεστώτος του Bashar Al-Assad στη Συρία, φυσικά, αλλά και του Αλ-Μαλίκι στο Ιράκ, ο οποίος μέσα από τη σεκταριστική μισαλλοδοξία του διευκόλυνε κατά πολύ τη σημερινή επιρροή του ισλαμικού κράτους. Μαζί, εγκατέλειψαν το λαό της Συρίας στους βασανιστές του εδώ και τρία χρόνια, και τις χριστιανικές μειονότητες και τους Γεζίντι, για εβδομάδες, στη φυγή ή την εξόντωση. Μόνο όταν το IΚ απείλησε την καρδιά της κουρδικής περιοχής του Ιράκ, από τη μια πλευρά, και τη Βαγδάτη, από την άλλη, ο "αντιτρομοκρατικός συνασπισμός" άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά.
Ωστόσο, δεν πρόκειται ένας νέος ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην περιοχή να βελτιώσει την κατάσταση των ανθρώπων όσον αφορά τη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία. Το NPA εκφράζει την αλληλεγγύη του με όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις στη Συρία και το Ιράκ και τους Κούρδους που αντιστέκονται σ' αυτή την τρομοκρατία. Στις τοπικές δυνάμεις που μάχονται εναντίον του ΙΚ και του θρησκευτικού φανατισμού είναι που πρέπει να δώσουμε τα όπλα. Αλλά αυτό αποκλείεται για το συνασπισμό που δεν έχει άλλο σκοπό από το να διατηρήσει την κυριαρχία των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους στην περιοχή. Αποδεικνύεται από το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες δυτικές χώρες συνεχίζουν να συμπεριλαμβάνουν το PKK (Κουρδικό Εργατικό Κόμμα) στους καταλόγους των "τρομοκρατικών" οργανώσεων, παρόλο που οι πολεμιστές του, μαζί με άλλες κουρδικές δυνάμεις της Αριστεράς, είναι αυτοί που μπλοκάρουν τη θανάσιμη προέλαση των στρατευμάτων του IΚ.
Η απόφαση για τη νέα ιμπεριαλιστική επέμβαση θα πρέπει να αρθεί αμέσως. Αντί να ξεκινήσουν μια νέα ιμπεριαλιστική επέμβαση, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Γαλλία θα έπρεπε να βοηθήσουν τα δύο εκατομμύρια εκτοπισμένων ανθρώπων που εγκαταλείπουν τις σφαγές και αναζητούν καταφύγιο και προστασία, με το άνοιγμα των συνόρων τους. Το NPA απαιτεί την απόσυρση των γαλλικών στρατευμάτων από την περιοχή, ιδιαίτερα των 900 στρατιωτών και των αεροπλάνων που βρίσκονται εκεί.
Από την εφημερίδα του γαλλικού Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος, 16 Σεπτεμβρίου 2014
Μετάφραση: Άννα Χριστοπούλου
