Το εργατικό κίνημα στην Ευρώπη κάνει σημαντικά βήματα ανασύνταξης. Ο «κοιμώμενος γίγαντας» της ιταλικής εργατικής τάξης δείχνει να ξυπνάει, στη Γαλλία η πολιτική και κοινωνική Αριστερά επιχειρεί να προβάλει κοινή απάντηση στη λιτότητα του Ολάντ, ενώ στην «καρδιά του κτήνους», τις Βρυξέλλες, μια εντυπωσιακή εργατική λαοθάλασσα ήταν μόνο η αρχή μιας παρατεταμένης μάχης που ξεκινούν τα βελγικά συνδικάτα. Τα νέα είναι ευχάριστα, καθώς εμφανίζονται στο προσκήνιο οι μόνες πραγματικές «διεθνείς συμμαχίες» στις οποίες μπορούμε να στηριχθούμε. Είναι επίσης χρήσιμα, καθώς έχουμε να διδαχτούμε αρκετά από το πώς επιχειρούν οι εργατικές οργανώσεις διεθνώς να απαντήσουν στις υπαρκτές δυσκολίες οργάνωσης της αντίστασης.
Εργατική λαοθάλασσα στο Βέλγιο
Στις 6 Νοέμβρη, στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τις Βρυξέλλες, οι προετοιμασίες για την προαναγγελθείσα διαδήλωση έφεραν μεγαλειώδη αποτελέσματα.
Συγκεντρώθηκαν 120.000 άνθρωποι για να σταματήσουν τα σχέδια της φρέσκιας κυβέρνησής τους (ευρεία δεξιά συγκυβέρνηση), που επιχειρεί να καταργήσει την αυτόματη αναπροσαρμογή των μισθών και των κοινωνικών επιδομάτων στο κόστος ζωής και να αυξήσει το όριο συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67 χρόνια.
Κατέφθασαν 60.000 διαδηλωτές με τα τρένα από άλλες περιοχές του Βελγίου. Οι διοργανωτές είχαν συνεννοηθεί με τα σωματεία στις συγκοινωνίες να μην απεργήσουν εκείνη τη μέρα για να μεταφέρουν τον κόσμο κι επιπλέον εξασφάλισαν μειωμένη τιμή εισιτηρίου για τους διαδηλωτές. Οι εντυπωσιακές εικόνες μας ξάφνιασαν ευχάριστα από μια πρωτεύουσα απ’ όπου μας ανακοινώνουν συνέχεια μέτρα καταστροφής για τη δουλειά και τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων στην Ευρώπη.
Από την Αμβέρσα συμμετείχαν 20.000 άνθρωποι, από την ανατολική Φλάνδρα 9.000 διαδηλωτές και πολύς κόσμος έμεινε έξω από τα τρένα, παρά τα έξτρα δρομολόγια που είχαν κανονιστεί.
Οι νέοι στις Βρυξέλλες κατέλαβαν την έδρα του συνδέσμου βιομηχάνων, επειδή προωθεί τα συμφέροντα των επιχειρήσεων σε βάρος της δημοκρατίας.
Χιλιάδες εργαζόμενοι, ντυμένοι με τα χρώματα των συνδικάτων τους, έκαναν τις Βρυξέλλες αγνώριστες, προβάλλοντας την άλλη ζωή που κυρίως υπάρχει στη χώρα και δεν είναι αυτή των γραβατωμένων στελεχών των πολυεθνικών, που εκπροσωπούνται καλυμμένα στην ΕΕ.
Τρία μεγάλα συνδικάτα της χώρας (FGTB, CSC, CGSLB) και οι αντίστοιχοι τομείς νεολαίας τους, φοιτητικές ενώσεις, μαθητές, φεμινιστικές οργανώσεις, σοσιαλιστικά και οικολογικά κόμματα, οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς δημιούργησαν ένα κοινό μέτωπο και κάλεσαν σ’ αυτή τη μαζική και ζωντανή διαδήλωση.
Η εξαιρετική κινητοποίηση δεν προήλθε από το… πουθενά και δεν πάει στο… άγνωστο.
Το κάλεσμα δεν ήταν «ξερό» και διεκπεραιωτικό. Συνοδεύτηκε από μια τεράστια εκστρατεία ενημέρωσης κι ευαισθητοποίησης των εργαζομένων στις επιχειρήσεις και των πολιτών, όπως το ίδιο το συνδικάτο FGTB αναφέρει στην ιστοσελίδα του. Από τον Οκτώβρη είχαν ανακοινώσει συγκεκριμένες ημερομηνίες και πραγματοποίησαν συνελεύσεις σε διάφορα μέρη. Και ο διακηρυγμένος στόχος δεν ήταν μόνο η απλή ενημέρωση και η παράθεση των συμφορών που μας επιβάλλουν οι κυβερνήσεις και οι μεγάλες επιχειρήσεις, αλλά το πέρασμα στη δράση. Τα συγκεκριμένα δρομολόγια των τρένων, που θα μετέφεραν τους διαδηλωτές, είχαν ανακοινωθεί και ο κόσμος μπορούσε να απευθύνεται στα συνδικάτα για να κλείνει θέση.
Έτσι, η διαδήλωση της 6ης Νοέμβρη συγκέντρωσε όχι μόνο όσους είχαν προετοιμαστεί, αλλά, επειδή καλλιεργήθηκε μια δυναμική γύρω τους, έφερε πολλαπλάσιο κόσμο.
Ο άλλος πολύ σημαντικός λόγος που λειτούργησε στη μαζικοποίηση και μαχητική κινητοποίηση της 6ης Νοέμβρη είναι το πλάνο συνέχειας και κλιμάκωσης αυτού που ξεκίνησε.
Σε μια παράγραφο μέσα στο site του συνδικάτου FGTB, αφού αναφέρεται η προετοιμασία, υπάρχει και ο σχεδιασμός των επόμενων δράσεων, με την αξιοσημείωτη κατάληξη της γενικής απεργίας στις 15 Δεκέμβρη. Ενδιάμεσοι σταθμοί είναι οι ημερομηνίες 24 Νοέμβρη, 1 και 8 Δεκέμβρη, οπότε θα γίνουν κυλιόμενες απεργίες σε διάφορες επαρχίες του Βελγίου.
Ενωτικά στη Γαλλία
«Συλλογικότητα 3Α» (Alterna-tive Αl’ Austérité) λέγεται το κοινό μέτωπο που συγκροτήθηκε στη Γαλλία και κάλεσε στη μεγάλη διαδήλωση των 100.000 ανθρώπων στις 15 Νοέμβρη, με 30.000 στο Παρίσι, 5.000 στην Τουλούζη, 1.500 στη Ναντ και πολλοί σε άλλες πόλεις (Μπορντώ, Στρασβούργο, Αβινιόν κλπ). Πρόκειται για συνέχεια της πρωτοβουλίας ενάντια στη λιτότητα, που πραγματοποιήθηκε στις 12 Απρίλη.
Το κάλεσμα στη διαμαρτυρία υπέγραψαν κόμματα της Αριστεράς όπως το NPA (Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα), το Κόμμα της Αριστεράς, το Κομουνιστικό Κόμμα Γαλλίας, το ΜΑΖΙ, συνδικάτα όπως η CGT, τα SOLIDAIRES, το FO, η FSU, αλλά και συλλογικότητες ενάντια στην ανεργία, για την κατοικία, φεμινιστικές, οικολογικές, φοιτητικές. Πάνω από 250 προσωπικότητες και 70 συλλογικότητες καλούσαν για τις 15 Νοέμβρη σε όλη τη Γαλλία.
Το αίτημα ήταν ενάντια στον προϋπολογισμό της λιτότητας, συμπυκνώνοντας την πολιτική που ασκείται τόσον καιρό, με εξοργιστικές παροχές στους βιομήχανους και τρομερές περικοπές στον κόσμο της δουλειάς. Η διάλυση του δημοσίου και η χρηματοδότηση του ιδιωτικού τομέα έχουν θυμώσει και το γαλλικό λαό. Ψήφισαν τον Ολάντ για να ασκήσει άλλη πολιτική και η διάψευση ήρθε αμέσως. Η συνεργασία του με το σύνδεσμο βιομηχάνων είναι άμεση.
Τα κεντρικά συνθήματα στα πανό της διαδήλωσης ήταν «Φτάνει πια» και «Να επιβάλλουμε μια αναδιανομή του πλούτου». Απεργίες με διάρκεια και δυναμική γίνονται το τελευταίο διάστημα, όπως στην Air France, και κρατάνε το αγωνιστικό φρόνημα σε επίπεδο ικανό να επιφέρει αντιστροφή του συνολικού κλίματος. Και στην περίπτωση της Γαλλίας γίνεται λόγος για ξεκίνημα των αγωνιστικών κινητοποιήσεων.
Απεργίες και κινητοποιήσεις έχουν εξαγγελθεί από τους σιδηροδρομικούς, το μετρό, για τις 25 Νοέμβρη, οι εξειδικευμένοι γιατροί συζητάνε να ακολουθήσουν την απεργία των γενικών γιατρών τα Χριστούγεννα, στα πανεπιστήμια ψηφίζονται κινητοποιήσεις.
Ανασύνταξη του κινήματος στην Ιταλία
Ο εργατικός αναβρασμός συνεχίζεται στην Ιταλία. Το συλλαλητήριο στις 25 Οκτώβρη (όταν πάνω από 1 εκατομμύριο εργαζόμενοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της συνομοσπονδίας CGIL) φάνηκε πως δεν ήταν «πυροτέχνημα», αλλά δείγμα των διαθέσεων σοβαρών τμημάτων της εργατικής τάξης στην Ιταλία.
Ο Ρέντσι δίκαια συγκρίνεται με τη Θάτσερ από Ιταλούς συνδικαλιστές, καθώς με το νόμο για τα εργασιακά (Jobs Act) επιχειρεί να ξεδοντιάσει πλήρως το «Καταστατικό των Εργαζομένων» (την εργατική νομοθεσία που κατοχύρωσε τα δικαιώματα που κατακτήθηκαν...). Απέναντι σε αυτήν τη θανάσιμη για τα δικαιώματα αλλά και την ίδια την ύπαρξη του συνδικαλιστικού κινήματος απειλή, δείχνει να ανασυγκροτείται η αντίσταση και να βγαίνει από το λήθαργο των τελευταίων ετών ο «κοιμώμενος γίγαντας».
Στους χώρους δουλειάς έχουν υπάρξει αρκετές αυθόρμητες στάσεις εργασίας ενάντια στο Jobs Act, ενώ σε όποιο εργοστάσιο το FIOM (συνδικάτο μεταλλεργατών) παίρνει κάποια πρωτοβουλία, αυτή έχει μαζική συμμετοχή. Ξεχωρίζει η πετυχημένη απεργία της 16ης Οκτώβρη από τα μαχητικά συνδικάτα βάσης στον εφοδιαστικό κλάδο (αποθήκευση, μεταφορά κ.λπ.), όπου πολλοί μετανάστες εργάτες αγωνίζονται για σύμβαση και αξιοπρεπείς μισθούς.
Παράλληλα σκληραίνουν οι αμυντικοί αγώνες ενάντια στις απολύσεις. Δύο εικόνες από αυτούς τους αγώνες συμπυκνώνουν το κλίμα:
Η μία είναι η αναίτια σκληρή επίθεση των ΜΑΤ στους χαλυβουργούς του Terni που διαδήλωναν στη Ρώμη.
Η άλλη είναι η επίθεση των εργατών της Alcatel με αυγά και κραυγές «buffone!» προς την αυτοκινητοπομπή του Ρέντσι.
Αυτό είναι το πλαίσιο που πίεσε την CGIL να αναλάβει (επιτέλους!) δράση και να βάλει τέλος στην τακτική «κοινωνικής ειρήνης» με την οποία είχε επιλέξει να κινείται εν μέσω κρίσης. Η συνομοσπονδία, αφού καθυστέρησε περίπου 2 βδομάδες μετά το συλλαλητήριο-σεισμό, περιμένοντας να δει τι θα κάνουν οι «μετριοπαθείς» (και τα τελευταία χρόνια προδοτικές) CISL και UIL, τελικά αποφάσισε να καλέσει σε γενική απεργία στις 5 Δεκέμβρη. Είχε προηγηθεί διαδήλωση δεκάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων στη Ρώμη το Σάββατο 8 Νοέμβρη, που απαιτούσαν νέα σύμβαση που θα βάζει τέλος στο πολυετές «πάγωμα» μισθών.
Για τους αγωνιστές τα μάτια ήταν στραμμένα στις 14 Νοέμβρη, ημέρα «κοινωνικής απεργίας», που είχε προκηρυχθεί από δυνάμεις που επεδίωκαν να κρατηθεί η αγωνιστική συνέχεια μέχρι την ημέρα της γενικής απεργίας. Ήταν μια επιτυχημένη μέρα μαζικών δράσεων, απεργιών και διαδηλώσεων σε 25 πόλεις της Ιταλίας, που οργανώθηκε από τα συνδικάτα βάσης, διάφορες οργανώσεις και δίκτυα επισφαλώς εργαζομένων, φοιτητικές και μαθητικές ενώσεις αλλά και τμήματα της CGIL: Δεκάδες συνδικαλιστές είχαν υπογράψει το κάλεσμα της αντιπολιτευτικής μειοψηφίας «Il sindacato è un altra cosa» για οργάνωση και συμμετοχή στην κινητοποίηση της 14ης Νοέμβρη. Η «κοινωνική απεργία» συνέπεσε με την απεργία της FIOM στα εργοστάσια του Βορρά, που προσέθεσε ακόμα περισσότερα «κιλά» στην απεργία. Στις 21 Νοέμβρη η FIOM οργανώνει απεργία στα εργοστάσια του Νότου.
Η επιτυχία αυτών των κινητοποιήσεων, ειδικά της 14ης Νοέμβρη, και η συστηματική προσπάθεια για οργάνωση του αγώνα ενόψει της 5ης Δεκέμβρη μπορεί να κάνουν τη γενική απεργία ένα πραγματικό γεγονός στην Ιταλία, την αρχή μιας σοβαρής ανασύνταξης.
