Κυβέρνηση της Αριστεράς: Ένα μεταβατικό πολιτικό σχέδιο

Είναι η «από τα κάτω» απάντηση στις προσδοκίες όσων θα ήθελαν να εγκλωβίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε παρά φύση κυβερνητικές συμμαχίες, σε όσους απεργάζονται τα σενάρια «εθνικής ενότητας», σε όσους ποντάρουν στην «αριστερή παρένθεση».

Το κύμα που σπρώχνει προς τα πάνω τον ΣΥΡΙΖΑ δημιουργείται από τον ταξικό πυρήνα της πολιτικής του: από την υπόσχεση για ανατροπή της λιτότητας. Χωρίς καμία πρόθεση υποτίμησης των γενικών μέτρων αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης, θεωρώ ότι ο κόσμος μας ξεχωρίζει τις δεσμεύσεις για επαναφορά του κατώτατου μισθού στα προ της κρίσης επίπεδα, για επαναφορά της 13ης σύνταξης στους χαμηλοσυνταξιούχους, για επαναφορά της ισχύος των ΣΣΕ, για το αφορολόγητο στις 12.000 ευρώ, την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και του χαρατσιού πάνω στο πετρέλαιο θέρμανσης.

Αυτή η συγκεκριμένη αντιστροφή της λιτότητας είναι, νομίζω, ο παράγοντας που τοποθετεί τον ΣΥΡΙΖΑ στο κέντρο της προσοχής της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος διεθνώς. Είναι ο παράγοντας που δημιουργεί τη βάση για την αλληλεγγύη που αρχίζει ήδη να εκδηλώνεται και θα αποτελέσει το πιο χρήσιμο αντίβαρο στις αναμενόμενες προσπάθειες των δανειστών και των Μεγάλων Δυνάμεων να στραγγαλίσουν την κυβέρνηση της Αριστεράς.

Αυτό το πολύτιμο κεφάλαιο ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να διαχειριστεί με προσοχή και με μια συγκεκριμένη μεταβατική τακτική.

Οι δεσμεύσεις μας στη ΔΕΘ, υποχρεωτικά, θα διευρυνθούν και θα γενικευτούν. Εμείς θα πρέπει, π.χ., να απαντήσουμε στις «βόμβες» της ανεργίας και του ασφαλιστικού. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με μια ριζοσπαστικοποίηση, έστω σταδιακά, του προγράμματος και της τακτικής μας. Με την επιβολή ενός αντιστραμμένου κοινωνικά μνημονίου, που θα αφαιρεί πόρους από το πάνω μέρος της κοινωνίας και θα τους αφιερώνει στη συστηματική κάλυψη των αναγκών της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Αυτή η μεταβατική αντίληψη για την κυβέρνηση της Αριστεράς έχει σημαντικές πολιτικές συνέπειες. Αφενός, κατανοεί την κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας όχι ως καταληκτικό σταθμό αλλά ως μια νέα αφετηρία: ως το ξεκίνημα μιας νέας φάσης αγώνων με στόχο τη γενικότερη κοινωνική απελευθέρωση. Αφετέρου, οφείλει να έχει πολύ καθαρή ματιά για το ζήτημα της κοινωνικής συμμαχίας που θα κρατήσει ζωντανή και θα ενισχύσει την κυβέρνηση της Αριστεράς: ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν έχει κανένα λόγο να φοβάται μια γενικευμένη ενεργοποίηση των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων, αλλά αντίθετα, οφείλει να την επιδιώξει και να τη διευκολύνει συστηματικά, από την επόμενη ημέρα της ανατροπής. Αυτό, άλλωστε, δεν είναι και το νόημα της αποκατάστασης της ισχύος των ΣΣΕ;

Η επιλογή αυτού του «σχεδίου» καθορίζει τα όρια των πολιτικών συμμαχιών. Η απελευθέρωση της αυτενέργειας των εργαζομένων και των λαϊκών τάξεων δεν είναι εφικτή μέσα από συμμαχίες με αστικά κόμματα και προερχόμενους από αυτά «παράγοντες» ή παραγοντίσκους… Η μόνη εναλλακτική λύση που εξακολουθεί να υπάρχει αν, παρ’ ελπίδα, δεν επιτευχθεί η αυτοδυναμία, είναι η στήριξη στην «άλλη» Αριστερά: Είτε ευθέως, με τη συγκρότηση κυβερνητικού μπλοκ, είτε εμμέσως, με την τακτική της ψήφου «ανοχής». Στις μέρες που έρχονται, δεν είναι μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ που θα αναμετρηθεί με ιστορικές ευθύνες…

Όλα αυτά σημαίνουν ιδιαίτερο βάρος στον συγκροτημένο πολιτικό φορέα, στο κόμμα ΣΥΡΙΖΑ: στις καθοδηγητικές δομές του, κυρίως στις Οργανώσεις των μελών του, στη συλλογικότητα και στην εσωκομματική δημοκρατία στις γραμμές μας, στη δυνατότητα ελέγχου από τη βάση του ΣΥΡΙΖΑ. Τα «εύκολα» της προεκλογικής και εκλογικής μάχης σε λίγες ημέρες τελειώνουν και όλα δείχνουν ότι θα τελειώσουν καλά. Τότε ακριβώς θα αρχίσουν τα «δύσκολα»: η διαδικασία της μετατροπής μιας μεγάλης πολιτικής νίκης σε γενικότερη ανατροπή του συσχετισμού των κοινωνικών δυνάμεων, σε μια νέα μεγάλη εργατική μεταπολίτευση. Και η ιστορία μας λέει ότι σε αυτές τις απόπειρες ο παράγοντας της οργανωμένης παρέμβασης του κόσμου της Αριστεράς υπήρξε πάντα καθοριστικός.

*Η Μαρία Μπόλαρη είναι υποψήφια βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην Α΄Αθήνας