ΕΡΤ του Ταγματάρχη vs ΕΡΤ των εργαζομένων

Το κύριο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό του μι­ντια­κού χώρου την  πε­ρί­ο­δο που δια­νύ­ου­με είναι η με­γά­λης έντα­σης επί­θε­ση στα συμ­φέ­ρο­ντα των αδύ­να­μων κοι­νω­νι­κών ομά­δων, από τα με­γά­λα συ­γκρο­τή­μα­τα του τύπου, τόσο πο­λι­τι­κά όσο και ιδε­ο­λο­γι­κά. Κύρια στό­χευ­σή τους τα ερ­γα­σια­κά δι­καιώ­μα­τα, και γε­νι­κό­τε­ρα τα συμ­φέ­ρο­ντα των ερ­γα­ζο­μέ­νων.

Δεν είναι μόνο οι συλ­λο­γι­κές συμ­βά­σεις και η θε­σμο­θέ­τη­ση των μα­ζι­κών απο­λύ­σε­ων, αλλά και η αξιο­λό­γη­ση στην παι­δεία, το άσυλο, οι με­τα­νά­στες και οι «αιώ­νιοι φοι­τη­τές», που πα­ρου­σιά­ζο­νται από την οπτι­κή γωνία των κυ­ρί­αρ­χων ελίτ, στα δελ­τία των οχτώ. Ο Μπά­μπης Πα­πα­δη­μη­τρί­ου του ΣΚΑΙ (γνω­στός σχο­λια­στής του κε­ντρι­κού δελ­τί­ου), χωρίς να κρα­τά­ει τα προ­σχή­μα­τα, καλεί το ΔΝΤ να μην εν­δώ­σει στις πιέ­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που αφο­ρούν τα ερ­γα­σια­κά. Φαί­νε­ται ότι η -για πρώτη φορά- επι­τυ­χής επί­σκε­ψη των επι­θε­ω­ρη­τών ερ­γα­σί­ας στους χώ­ρους ερ­γα­σί­ας (εδώ και 15 χρό­νια επέ­στρε­φαν άπρα­γοι, χωρίς να μπουν καν στο εσω­τε­ρι­κό του κτη­ρί­ου), θο­ρύ­βη­σαν τα αφε­ντι­κά του.

Όλες αυτές οι δια­στρε­βλώ­σεις και απο­σιω­πή­σεις, κά­νουν ακόμα πιο φα­νε­ρή την ανα­γκαιό­τη­τα μιας Δη­μό­σιας Ρα­διο­τη­λε­ό­ρα­σης, ανοι­χτής στην κοι­νω­νία και τις συ­γκρού­σεις της. Η ΕΡΤ που επα­να­λει­τουρ­γεί, όπως υπο­σχέ­θη­κε προ­ε­κλο­γι­κά ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αλλά και οι ΑΝΕΛ, κα­λεί­ται να φέρει σε πέρας ένα δύ­σκο­λο έργο, τόσο στον τομέα της ενη­μέ­ρω­σης όσο και στους το­μείς του πο­λι­τι­σμού και της ψυ­χα­γω­γί­ας. Αυτοί οι τε­λευ­ταί­οι δεν πρέ­πει να υπο­τι­μού­νται, μιας και εδώ ο ιδιω­τι­κός χώρος προ­σφέ­ρει χα­μη­λής ποιό­τη­τας προ­ϊ­ό­ντα.

Είναι όμως τα θε­μέ­λια -νο­μι­κά, διοι­κη­τι­κά, αλλά και οι­κο­νο­μι­κά- πάνω στα οποία θα χτι­στεί η νέα ΕΡΤ, ικανά να αντέ­ξουν αυτές τις προ­κλή­σεις; Ας ξε­κι­νή­σου­με από το τε­λευ­ταίο λέ­γο­ντας ότι με 3 ευρώ αντα­πο­δο­τι­κό τέλος, δεν φτιά­χνεις ρα­διο­τη­λε­ο­πτι­κό μέσο δη­μό­σιου χα­ρα­κτή­ρα. Γιατί αυτό πρέ­πει να είναι  εθνι­κής εμ­βέ­λειας (άρα οι πο­μποί του να κα­λύ­πτουν όλη την επι­κρά­τεια), να είναι πο­λυ­διά­στα­του προ­γράμ­μα­τος (άρα οι ποιο­τι­κές του εκ­πο­μπές να ικα­νο­ποιούν ευρύ κοινό), και να είναι πλή­ρους ενη­μέ­ρω­σης (άρα να κα­λύ­πτει από το πιο μικρό ως και το πιο με­γά­λο γε­γο­νός). Ο Έλ­λη­νας πο­λί­της δεν επι­βα­ρύ­νε­ται με το ένα ευρώ πα­ρα­πά­νω, γιατί η αντα­πό­δο­ση θα είναι πολ­λα­πλά­σια. Φυ­σι­κά αυτό είναι ένα στοί­χη­μα που πρέ­πει να κερ­δη­θεί, αλλά αν δοθεί η δυ­να­τό­τη­τα στους ερ­γα­ζο­μέ­νους να με­τέ­χουν απο­φα­σι­στι­κά στην χά­ρα­ξη της στρα­τη­γι­κής της επι­χεί­ρη­σης, παύει να είναι τόσο στοί­χη­μα και αρ­χί­ζει να γί­νε­ται βε­βαιό­τη­τα. Άλ­λω­στε αυτοί κέρ­δι­σαν έναν δί­χρο­νο αγώνα, και γι’ αυτό ξέ­ρουν κα­λύ­τε­ρα πώς θα κερ­δη­θεί η επό­με­νη μάχη.

Το νο­μι­κό πλαί­σιο, όμως, δυ­στυ­χώς δεν τους δίνει αυτή τη δυ­να­τό­τη­τα. Μια υπερ­συ­γκε­ντρω­τι­κή και προ­σω­πο­κε­ντρι­κή διοί­κη­ση, έντο­να ιε­ραρ­χι­κή δίνει στην πο­λι­τι­κή ηγε­σία τη δυ­να­τό­τη­τα ασφυ­κτι­κού ελέγ­χου. Η ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία δεν συν­δια­μορ­φώ­νει την φι­λο­σο­φία του προ­γράμ­μα­τος, αλλά έχει μέσω των κοι­νω­νι­κών συμ­βου­λί­ων ένα πε­ρισ­σό­τε­ρο  συμ­βου­λευ­τι­κό ρόλο, που θα τα εκ­φυ­λί­σει όπως τα ΑΣΚΕ (Ανε­ξάρ­τη­τα Συμ­βού­λια Κοι­νω­νι­κού Ελέγ­χου) της πα­λιάς ΕΡΤ σε όρ­γα­να δια­κο­σμη­τι­κού χα­ρα­κτή­ρα. Όσον αφορά τις ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις, αυτές στη­ρί­ζο­νται σε μνη­μο­νια­κούς νό­μους που πα­ρά­γουν πάρα πολ­λές ανι­σό­τη­τες με­τα­ξύ των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Με λίγα λόγια, η πρώτη δη­μό­σια επι­χεί­ρη­ση που φτιά­χνει κυ­βέρ­νη­ση με κύριο κορμό την αρι­στε­ρά στη­ρί­ζε­ται σε νόμο που δεν έχει τί­πο­τα αρι­στε­ρό… Είναι ένα κα­θα­ρά δεξιό νο­μο­θέ­τη­μα.

Γι’ αυτό και δεν δέ­χτη­κε κα­νείς αρι­στε­ρός να κα­θί­σει στο τι­μό­νι της διεύ­θυν­σης και να τον εφαρ­μό­σει. Η δή­λω­ση του κα­θη­γη­τή Γ. Πλειού, (ένας από αυ­τούς που αρ­νή­θη­καν), είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή: «Η δη­μό­σια ράδιο - τη­λε­ό­ρα­ση πάντα κιν­δύ­νευε από την πο­λι­τι­κή εξου­σία και τις εκά­στο­τε κυ­βερ­νή­σεις, γι’ αυτό ήταν πολύ σωστή η προ­ε­κλο­γι­κή εξαγ­γε­λία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που έκανε λόγο για άνοιγ­μα της δη­μό­σιας τη­λε­ό­ρα­σης στην κοι­νω­νία, κάτι το οποίο βρί­σκε­ται σε αντί­φα­ση με το ση­με­ρι­νό σχέ­διο λει­τουρ­γί­ας της νέας ΕΡΤ». Έτσι μας προ­έ­κυ­ψε στη διοί­κη­ση ένας Ταγ­μα­τάρ­χης. Με νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο πα­ρελ­θόν, όχι απλά λόγων αλλά και έργων, καθώς ήταν διευ­θύ­νων σύμ­βου­λος και το διά­στη­μα 2010-2012.  

Αλλά ακόμα και τώρα τα ανοι­χτά πεδία που αφή­νει ο νόμος για την ΕΡΤ είναι πολλά: ο χα­ρα­κτή­ρας και η φι­λο­σο­φία του προ­γράμ­μα­τος, το είδος της ενη­μέ­ρω­σης, το κα­τα­στα­τι­κό, ο γε­νι­κός κα­νο­νι­σμός προ­σω­πι­κού, αλλά και οι συλ­λο­γι­κές συμ­βά­σεις ερ­γα­σί­ας και οι κα­νό­νες δε­ο­ντο­λο­γί­ας. Οι ερ­γα­ζό­με­νοι έχουν να δώ­σουν πολ­λές μάχες ακόμα για να έρθει πιο κοντά η πραγ­μα­τι­κά δη­μό­σια τη­λε­ό­ρα­ση με βάση το αυ­το­δια­χει­ρι­στι­κό εγ­χεί­ρη­μα του πο­λύ­μη­νου αγώνα τους. Το ερώ­τη­μα είναι, η κυ­βέρ­νη­ση με ποια­νού την θέση θα είναι;

*ερ­γα­ζό­με­νος (επι­τέ­λους) στην ΕΡΤ3