Σε ποιόν ανήκουν οι τράπεζες;

Οι κλειστές τράπεζες ή τα μέτρα περιορισμού στις αναλήψεις είναι ένα από τα τρία μεγάλα δεινά που θα μας γύριζαν στη… νεολιθική εποχή. Τα μνημονιακά κανάλια, σε διατεταγμένη τρομολαγνική υπηρεσία, δείχνουν πλάνα αρχείου με ανθρώπους ντυμένους… χειμωνιάτικα να κάθονται στην ουρά, κόπτονται για το όριο των 60 ευρώ στις αναλήψεις, οιμώζουν για την «καταστροφή» των κλειστών τραπεζών. Ωστόσο, αυτά που σήμερα είναι «καταστροφικά» για την Ελλάδα, ήταν «σωτήριο» για την Κύπρο το Μάρτιο του 2013, παρόλο που συνοδεύτηκε και από γενναίο και αιφνιδιαστικό «κούρεμα» των καταθέσεων…

Τα μέτρα περιορισμού στην κίνηση κεφαλαίων διαρκούν ακόμη στην Κύπρο, αλλά και στην Ιρλανδία, όμως εκεί συνδυάζονται με μνημόνιο (στην πρώτη περίπτωση) και με μεταμνημονιακή υπερλιτότητα στη δεύτερη - κατά τους μνημονιακούς λοιπόν είναι τμήμα της «θεϊκής τάξεως» της ευρωπαϊκής ακραίας λιτότητας. Όταν πρόκειται για την Ελλάδα όμως, είναι επεισόδιο της πορείας επιστροφής στη… νεολιθική εποχή.      

Ένοχοι «φύλακες»

Τα παπαγαλάκια της μνημονιακής τρομολαγνίας που τώρα θορυβούν για τη διακοπή του ELA από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), δηλαδή τη διακοπή της παροχής ρευστότητας, δεν θέτουν καν το κρίσιμο ερώτημα: γιατί οι τράπεζες χρειάζονται τον ELA; Η απάντηση είναι προφανής: διότι μειώνονται - φεύγουν διαρκώς οι καταθέσεις. Το αμέσως επόμενο ερώτημα είναι: γιατί μειώνονται - φεύγουν οι καταθέσεις;

Οι απαντήσεις στα κρίσιμα αυτά ερωτήματα, με βάση τα επίσημα στοιχεία της ΤτΕ, είναι ιδιαιτέρως αποκαλυπτικές: 

-Στις 31 Δεκεμβρίου του 2009 το σύνολο των καταθέσεων στις ελληνικές τράπεζες ήταν 231,5 δισ. ευρώ. Στις 31 Δεκεμβρίου του 2014 είχαν μειωθεί σε 160,072 δισ. ευρώ και στα τέλη Ιανουαρίου 2015 σε 147,775 δισ. ευρώ. Σήμερα είναι περίπου 125 δισ. ευρώ. Στα μνημονιακά χρόνια και μέχρι τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 χάθηκαν περίπου 84 δισ. ευρώ.

-Ήδη στα τέλη Οκτωβρίου 2014 οι μεγάλου ύψους καταθέσεις είχαν κάνει «φτερά»: Το 81,5% των καταθετικών λογαριασμών είχαν υπόλοιπο κάτω από 2.000 ευρώ, το 11,3% υπόλοιπο μεταξύ 2.000 και 10.000 ευρώ, το 0,90% μεταξύ 50.000 και 100.000 ευρώ και μόλις το 0,40% πάνω από 100.000 ευρώ.

-Από τις καταθέσεις που έφυγαν, περίπου 80 δισ. ευρώ έφυγαν στο εξωτερικό.

-Στα τέλη Μαρτίου 2015, από τα 138,5 δισ. ευρώ του συνόλου των καταθέσεων, τα 117,9 δις. ευρώ ήταν αποταμιεύσεις νοικοκυριών και μόνο 20,6 δισ. ευρώ καταθέσεις του επιχειρηματικού τομέα.

-Η μεγαλύτερη μηνιαία φυγή καταθέσεων σημειώθηκε τον Ιανουάριο του 2015, επί κυβέρνησης ακόμη Σαμαρά - Βενιζέλου, ύψους 12,2 δισ. ευρώ.

Όλα αυτά δείχνουν πολύ εύγλωττα και αδιαμφισβήτητα ότι η μεγάλη λεηλασία των καταθέσεων έγινε στα μνημονιακά χρόνια και επί μνημονιακών κυβερνήσεων και αφορά κυρίως έξοδο κεφαλαίων στο εξωτερικό, από τα υψηλά εισοδήματα και τις επιχειρήσεις. Οι μικροκαταθέτες έμειναν εδώ και το πολύ-πολύ έβγαλαν τα λεφτά τους για να τα κρύψουν στα «σεντούκια».

Τραπεζίτες του «Ναι»!

Μπορεί να μην το δηλώνουν επισήμως, για ευνόητους λόγους, αλλά οι τραπεζίτες… ψηφίζουν «Ναι» στο δημοψήφισμα. Εννοούμε με αυτό ότι χρησιμοποιούν τις τράπεζες σαν μηχανισμό εκβιασμού και τρομοκράτησης του κόσμου και υπονόμευσης της κυβέρνησης. Το υπονομευτικό τους έργο όλο το προηγούμενο διάστημα δεν περιορίστηκε μόνο στις παραλείψεις τους (τώρα φωνασκούν και διεκτραγωδούν την κατάσταση, αλλά όταν οι καταθέσεις έφευγαν μαζικά στο εξωτερικό, όχι μόνο δεν θορυβούσαν αλλά διευκόλυναν την έξοδο), αλλά επεκτάθηκε στην οικοδόμηση μηχανισμού διευκόλυνσης για έξοδο καταθέσεων στο εξωτερικό. Το τελευταίο πεντάμηνο της κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ οι τραπεζίτες παρότρυναν ανοιχτά τους καταθέτες με ένα μικρομεσαίο ύψος καταθέσεων να βγάλουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό. Ο μηχανισμός που έστησαν ήταν απλός: «επένδυση» των χρημάτων σε Αμοιβαία Κεφάλαια Εξωτερικού και ύστερα ρευστοποίηση της «επένδυσης» και άνοιγμα καταθετικών λογαριασμών στο εξωτερικό.

Αλλά και τώρα, με τις τράπεζες κλειστές και με όριο στις αναλήψεις, προσπάθησαν να στήσουν νέο «κόλπο», λέγοντας ότι στο βαθμό που αυξηθεί το όριο ημερήσιων αναλήψεων για τους συνταξιούχους στα 120 ευρώ, θα πρέπει να μειωθεί για όλους τους υπόλοιπους καταθέτες στα… 20 ευρώ. Και όχι μόνο αυτό: Με την εξαίρεση της Εθνικής, οι υπόλοιπες τράπεζες δεν τροφοδοτούν επαρκώς τα ΑΤΜ για να καλυφθεί το ημερήσιο όριο αναλήψεων.

Οι τραπεζίτες «ψηφίζουν» μνημονιακές κυβερνήσεις, υπονομεύουν ανοιχτά την κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και δουλεύον για το «Ναι» στο δημοψήφισμα!      

Ποιος είναι το «αφεντικό» στις τράπεζες;

«Η ιδιωτική διοίκηση των ελληνικών τραπεζών θα γίνει σεβαστή. Η κυβέρνηση δεν θα παρεμβαίνει στη διαδικασία λήψης καθημερινών αποφάσεων και διοίκησης των τραπεζών, οι οποίες θα συνεχίσουν να λειτουργούν με τις αρχές της αγοράς. Τα μέλη του Δ.Σ. και η ανώτατη διοίκηση θα διορίζονται σύμφωνα με το ισχύον πλαίσιο, την ευρωπαϊκή νομοθεσία και τις βέλτιστες διεθνείς πρακτικές, λαμβάνοντας υπόψη τις ειδικότερες προβλέψεις του νόμου για το ΤΧΣ, όσον αφορά στα δικαιώματα των ιδιωτών μετόχων που συμμετείχαν στις αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου των τραπεζών. Η ανεξαρτησία του ΤΧΣ θα είναι απολύτως σεβαστή και η δομή της διοίκησής του θα παραμείνει αμετάβλητη. Δεν θα ληφθεί κανένα μέτρο δημοσιονομικής πολιτικής που να υπονομεύει τη φερεγγυότητα των τραπεζών».

Αυτά λέει -μεταξύ άλλων- για τις τράπεζες το τελεσίγραφο των δανειστών, το οποίο η ελληνική κυβέρνηση απέρριψε και οδηγηθήκαμε στο δημοψήφισμα. Λέει δηλαδή ότι μπορεί το ελληνικό Δημόσιο να στήριξε τις τράπεζες με 238 δισ. ευρώ σε εγγυήσεις και «ζεστό χρήμα», μπορεί να είναι ο πλειοψηφούν μέτοχος, αλλά «αφεντικό» στις τράπεζες είναι ο Ντράγκι, ο διοικητής του εν Ελλάδι υποκαταστήματός του Στουρνάρας και οι ιδιώτες τραπεζίτες, που ακόμη και σήμερα τις διοικούν.

Ύστερα από τη σκληρή εμπειρία των 5 αυτών μηνών και ιδιαίτερα της τελευταίας βδομάδας, το ζήτημα «ποιος είναι το ‘‘αφεντικό’’ στις τράπεζες» έχει ανοίξει μεγαλοπρεπώς. Η μόνη απάντηση από τη σκοπιά της Αριστεράς είναι: το ελληνικό Δημόσιο, που πρέπει να ορίσει διοικήσεις της δικής του επιλογής και εμπιστοσύνης, να θέσει υπό τον έλεγχό του το ΤΧΣ και την Τράπεζα της Ελλάδος, να εθνικοποιήσει το τραπεζικό σύστημα σου σύνολό του. Για να υλοποιηθεί ένα τέτοιο σχέδιο, η σύγκρουση με τους δανειστές και με τον ευρωπαϊκό μηχανισμό εποπτεία των τραπεζών είναι αναπόφευκτη. Ας την αναλάβουμε! Εξάλλου, ξεκίνησε ήδη και έχει πιο συνολικό χαρακτήρα!