«Ανταρσία» κατά ΔΝΤ και τάνγκο με το «μερκελισμό», για το νέο «Ναι σε όλα»

Γιατί στρατεύτηκε ακαριαία στον «αγώνα» ο Προκόπης Παυλόπουλος; Ποια ήταν η αποστολή στην Αθήνα του Μάρτιν Σουλτς, παραμονές της «ξαφνικής» αποκάλυψης στο Wikileaks; Ποιος εκβιάζει ποιον σε αυτή την υπόθεση; Θα το πούμε από την αρχή: πρόκειται για τη νέα μεγάλη «σκηνοθεσία», για το νέο μεγάλο επικοινωνιακό θόρυβο πριν το νέο μεγάλο κυβερνητικό «Ναι σε όλα» σε ένα σκληρό - αντιλαϊκό «πακέτο» μνημονιακών μέτρων. Πρόκειται για την προετοιμασία της νέας μεγάλης εξαπάτησης και της επιβολής των πολιτικών της προϋποθέσεων, για τη «δεύτερη φορά απάτη» ύστερα από τη μετατροπή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ τον περασμένο Ιούλιο.   

Ο Γιάννης Κιμπουρόπουλος έχει πρόσφατα εξηγήσει («Ποιος κάνει κουμάντο στο κουαρτέτο των δανειστών;»), ότι το ΔΝΤ δίνει δύο εναλλακτικές όσον αφορά το ελληνικό πρόγραμμα: είτε πραγματική ελάφρυνση του χρέους σε συνδυασμό με πιο «ήπιο» μνημόνιο είτε οριακή ελάφρυνση του χρέους για το διάστημα ύστερα από το 2025 σε συνδυασμό με σκληρό μνημονιακό «πακέτο» που θα ισοδυναμεί με 4ο μνημόνιο. Αυτό το γνωρίζουν ακόμη και οι πέτρες. Αυτό που καμώνεται πως δεν γνωρίζει ούτε η κυβέρνηση, είναι ότι το ΔΝΤ δεν πρόκειται να αποχωρήσει από το ελληνικό πρόγραμμα. Υπάρχουν τρεις σημαντικοί λόγοι γι’ αυτό: Πρώτο, διότι η Ευρώπη κινείται επί ξυρού ακμής και η διεθνής οικονομία αναμετριέται με το «φάντασμα» μιας νέας μεγάλης υποτροπής της κρίσης. Διότι, σε αυτές τις συνθήκες, η αποχώρηση του ΔΝΤ θα «διαβαστεί» από τις αγορές σαν απόσυρση της «εγγύησης» του ΔΝΤ για τις προοπτικές της ευρωπαϊκής οικονομίας, κάτι που θα τις κάνει πιο επιθετικές - και μην ξεχνάμε ότι οι εκτιμήσεις και διαρροές για μια νέα τραπεζική κρίση στην Ευρώπη μέχρι και το καλοκαίρι οργιάζουν...

Δεύτερο, διότι την παραμονή του ΔΝΤ επιθυμεί και επιβάλλει ο προσφάτως αναβαθμισθείς σε φίλο του Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησης «μερκελισμός».   Η γερμανική ηγεσία θέλει το ΔΝΤ στην ΕΕ, σαν εγγυητή της στρατηγικής της λιτότητας, σαν φόβητρο για να μην ανοίξει το «κουτί της Πανδώρας» με γενικευμένα αιτήματα για χαλάρωση της οικονομικής πολιτικής, για ελάφρυνση χρέους όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, της Ιταλίας, της Γαλλίας, του Βελγίου…

Τρίτο, γιατί αν φύγει το ΔΝΤ, θα πρέπει να πάρει τα λεφτά του πίσω και να καλυφτεί το κενό χρηματοδότησης του τρίτου ελληνικού προγράμματος που υπέγραψε τον Ιούλιο ο νεομνημονιακός κ. Τσίπρας. Που σημαίνει ότι οι χώρες-μέλη της Ευρωζώνης θα κληθούν να περάσουν από τα Κοινοβούλιά τους ρύθμιση για νέα εκταμίευση ποσών για την Ελλάδα, κάτι απαγορευτικό στις σημερινές συνθήκες, ιδιαίτερα στo περίπλοκο τοπίο που διαμορφώνουν το Brexit και οι πολιτικές παρενέργειες του προσφυγικού ακόμη και στην ίδια τη Γερμανία.

Όλα ξεκινούν ακριβώς από την παραδοχή ότι το ΔΝΤ θα παραμείνει στο ελληνικό πρόγραμμα. Και ο κ. Τσίπρας αποκλείεται να μη γνωρίζει αυτό που γνωρίζουν οι πάντες. Γιατί λοιπόν καμώνεται ότι δεν γνωρίζει το προφανές και αναλαμβάνει, με πλήρη απώλεια της αίσθησης του μέτρου και κάνοντας επίδειξη αμετροέπειας, να… προστατεύσει την Ευρώπη από τον… ξένο επιβουλέα, το ΔΝΤ; Διότι απλούστατα η διαχείριση των συνεπειών της δεδομένης παραμονής του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα είναι μια υπόθεση… βαριά κι ασήκωτη. Διότι ο κ. Τσίπρας βρίσκεται ξανά, 10 μήνες ύστερα από τη μετατροπή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ και 8 μήνες ύστερα από το θρίαμβο στις πρόσφατες εκλογές, στη δεινή θέση να πρέπει να κάνει μια νέα θεαματική κωλοτούμπα, αποδεχόμενος ένα σκληρό «πακέτο» μνημονιακών μέτρων που εξευτελίζει όλες τις, πρόσφατες ακόμη, δημόσιες «δεσμεύσεις» του.

Ένα «πακέτο» βαρύ κι ασήκωτο

Ας αρχίσουμε λοιπόν από το θεμελιώδες δεδομένο: οι δανειστές απαιτούν ούτε λίγο ούτε πολύ ένα «πακέτο» μνημονιακών μέτρων που ισοδυναμεί με τέταρτο μνημόνιο. Το ασφαλιστικό θα είναι πολύ χειρότερο απ’ ό,τι οι προτάσεις Κατρούγκαλου. Το φορολογικό θα είναι «ανήκουστο», μια πρωτοφανής φορολογική ληστεία για συνολικά επιπλέον έσοδα 1,8 δισ. ευρώ μόνο για φέτος. Ο ΕΝΦΙΑ θα αυξηθεί. Το τριετές Μεσοπρόθεσμο 2016 - 2018 απαιτεί επιπλέον περικοπές 1,8 δισ. ευρώ στο Ασφαλιστικό το 2017 και 1,5 δισ. το 2018. Το ΔΝΤ, που θα μείνει, απαιτεί μαζικές απολύσεις και μείωση μισθών στο Δημόσιο - ώστε στην επόμενη αξιολόγηση να απαιτήσει νέα μείωση μισθών και στον ιδιωτικό τομέα. Στα «κόκκινα δάνεια», οι εγγυήσεις για την πρώτη κατοικία θα αποδυναμωθούν τόσο πολύ, ώστε θα αφήσουν έκθετους χιλιάδες ιδιοκτήτες πρώτης κατοικίας, ενώ θα πωληθούν στους «γύπες» των distress funds όχι μόνο «κόκκινα» (δηλαδή μη εξυπηρετούμενα) αλλά και «πράσινα» (δηλαδή εξυπηρετούμενα) δάνεια! Τέλος, αν υπάρχει τέλος σε αυτό το μαρτυρολόγιο για τα εργατικά και λαϊκά στρώματα, το νέο υπερταμείο ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας θα πάρει αποκρουστική μορφή, με πρόεδρο και πλειοψηφία στο ΔΣ των δανειστών και με κερδοσκοπική νομική μορφή που θα κάνει ανούσιο το ζήτημα αν η έδρα του θα είναι η Αθήνα ή το Λουξεμβούργο.
Η κυβέρνηση, ακόμη κι αν εξασφαλίσει μνημονιακή ομοφωνία στις γραμμές της (πράγμα καθόλου εύκολο), γνωρίζει ότι δεν θα αποφύγει την πλήρη πολιτική χρεοκοπία και κατάρρευση στην προσπάθεια να το υλοποιήσει. Φτάνει λοιπόν μπροστά στον δεύτερο πολιτικό «κάβο» ύστερα από τον περασμένο Ιούλιο. 

Αποκαλύψεις Wikileaks: ποιος θέλει να επισπεύσει τις εξελίξεις;

Η διαρροή των συνομιλιών των στελεχών του ΔΝΤ από το Wikileaks, ήγειρε το ερώτημα: Ποιος ευθύνεται για τη διαρροή; Ποιος έχει λόγο να θέλει να επισπευσθούν οι εξελίξεις στο ελληνικό πρόγραμμα; Στα δημοσιεύματα του Τύπου οι υποψίες βαρύνουν το ΔΝΤ. Είναι όμως το ΔΝΤ ο μόνος παράγοντας που δεν θέλει η διαπραγμάτευση για την πρώτη αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος να «συρθεί» μέχρι και τον Ιούνιο; Ας σκεφτούμε λίγο το μήνα: Ιούνιος είναι ο μήνας που θα πραγματοποιηθεί το βρετανικό δημοψήφισμα. Είναι ακόμη ο μήνας όπου φημολογείται ότι υπάρχει κίνδυνος επανεμφάνισης μιας ευρωπαϊκής τραπεζικής κρίσης. Δεν είναι μόνο ο βρετανικός ιμπεριαλισμός και το ΔΝΤ που έχουν φλέγοντα συμφέροντα να κλείσει νωρίς και συναινετικά η υπόθεση της αξιολόγησης του ελληνικού προγράμματος αλλά όλος ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός. Για ποιο λόγο να θέλουν η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία κ.λπ. μια «θρυαλλίδα» αποσταθεροποίησης σε μια τόσο κρίσιμη συγκυρία; Όσοι πιστεύουν ότι το ΔΝΤ συνωμοτεί με το βρετανικό ιμπεριαλισμό υπό την υψηλή εποπτεία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού για να… διαλύσουν την Ευρώπη, πρέπει να το τεκμηριώσουν με δεδομένα και με λογικά επιχειρήματα κι όχι να βασίζονται στο «πάθος» που συνεγείρει ο «σκοτεινός ανορθολογισμός» των θεωριών συνωμοσίας – μέχρι να έχουμε τέτοιες σοβαρές ενδείξεις ή επιχειρήματα, δεν θα ασχοληθούμε καν με αυτή την εκδοχή.

Όλοι λοιπόν βιάζονται και όλοι είναι επισπεύδοντες - όχι μόνο το ΔΝΤ. Και είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο, «ύποπτος» για τη διαρροή των συνομιλιών στο Wikileaks ο γερμανικός ιμπεριαλισμός…  

Το ερώτημα είναι λοιπόν γιατί ξαφνικά αυτή η «τρικυμία» και γιατί η «ηρωική» αντίδραση Τσίπρα και Παυλόπουλου, που ζώστηκαν τα’ άρματα για να προασπιστούν την… Ευρώπη από τον «ξένο επιβουλέα»…

Το colpo grosso του περασμένου Ιουλίου…

Για να καταλάβουμε τι επιχειρεί τώρα ο κ. Τσίπρας, ας πάμε λίγο πίσω και ας θυμηθούμε πώς φτάσαμε από την αντιμνημονιακή εκλογική νίκη του περασμένου Φεβρουαρίου στη μνημονιακή συνθηκολόγηση και τη μετατροπή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ. Ο κ. Τσίπρας ξεκίνησε με το «Σκέφτομαι να πρωτοτυπήσω και να τηρήσω τις δεσμεύσεις μου» και το «Είμαστε κάθε λέξη του Συντάγματος» αμέσως μετά τις εκλογές, συνέχισε με το «συμφωνούμε με το 70% του μνημονίου» του κ. Βαρουφάκη δηλώνοντας -εμμέσως πλην σαφώς- πρόθυμος να υπογράψει ένα «70% μνημόνιο», πανηγύρισε ότι το πέτυχε με τη συμφωνία-πλαίσιο για το τρίτο μνημόνιο της 20ής Φεβρουαρίου, σκηνοθέτησε μια αργόσυρτη διαπραγμάτευση μέχρι να εξαντληθούν τα ρευστά διαθέσιμα του Δημοσίου και οι αντοχές του κόσμου και να φτάσουμε στα όρια του πιστωτικού γεγονότος, και τότε, τον Ιούλιο, επειδή δεν εξασφάλισε ούτε ένα 100% μνημόνιο, έκρινε ότι ήρθε η ώρα για το «μεγάλο κόλπο»: τη δραματοποίηση με ένα δημοψήφισμα που πίστευε ότι το αποτέλεσμά του θα τον διευκόλυνε. Τελικά, παρόλο που το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος δεν τον διευκόλυνε καθόλου, έπραξε ό,τι είχε προαποφασίσει: μετέτρεψε το ΟΧΙ σε ΝΑΙ και υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο, ένα 120% μνημόνιο.  

…και η επανάληψή του σαν φάρσας

Η ανέλπιστη επιτυχία του colpo grosso του περασμένου Ιουλίου, που σφραγίστηκε με τον εκλογικό θρίαμβο του Σεπτεμβρίου, προφανώς ενέπνευσε τον κ. Τσίπρα και την περί αυτόν ηγετική ομάδα με παροιμιώδη αυτοπεποίθηση ότι μπορούν να εξαπατούν τους πάντες για πάντα, ότι ανακάλυψαν το «απόλυτο όπλο» της πολιτικής επιβίωσης και μακροημέρευσης στην κυβερνητική εξουσία. Ότι μπορούν κι αυτοί να αξιοποιήσουν όσες φορές χρειαστεί το «δόγμα του σοκ» σε μια «αριστερή» του εκδοχή: δραματοποίηση και διαπραγμάτευση μέχρι να φτάσουμε στο χείλος του γκρεμού, ώστε να δικαιολογηθεί στη συνέχεια η μεγάλη συνθηκολόγηση - «διαπραγματευτήκαμε σκληρά, αλλά»…

Αυτό το παραμύθι έχει πάντα και «δράκο», τον «κακό» της υπόθεσης. Τον περασμένο Ιούλιο ήταν… ο «μερκελισμός» και οι εκπρόσωποι αυτού Μέρκελ και Σόιμπλε. Τώρα, ο χθεσινός «κακός», είναι πλέον ο «καλός» της υπόθεσης. Τέτοιο «ξεπλυμα» του «μερκελισμού» δεν θα μπορούσε να διανοηθεί ούτε το πιο απελπισμένο και συμβιβασμένο στέλεχος των πάλαι ποτέ «53»…

Όμως, τα στοιχεία φάρσας που έχει η προσπάθεια να σκηνοθετηθεί ξανά το colpo grosso του περασμένου καλοκαιριού δεν εξαντλούνται σε αυτό. Ξαφνικά ο «κακός» της υπόθεσης γίνεται το ΔΝΤ που… εκβιάζει για ουσιαστική ελάφρυνση του χρέους σε συνδυασμό με πιο μικρά και ρεαλιστικά πρωτογενή πλεονάσματα. Από τέτοιες «καταστροφές» κινδυνεύει η «Ευρώπη» του κ. Τσίπρα εξαιτίας των εκβιασμών του ΔΝΤ: να ανοίξει η όρεξη και άλλων για διαγραφή χρέους και πιο «ήπια» προγράμματα λιτότητας… Με τέτοιους «Ακρίτες» των «ευρωπαϊκών δικαίων» σαν τον Τσίπρα και τον Παυλόπουλο, να υπογράφουν τα κλειστά σύνορα στους πρόσφυγες και να εγγυώνται τη σκληρή λιτότητα σε… όλη την Ευρώπη, ο Σόιμπλε έχει πολλούς λόγους να δηλώνει ότι «πιστεύει στον Τσίπρα»…   

Για να μην αφήσουμε περιθώρια για παρεξήγηση: όχι, δεν πιστεύουμε πως το ΔΝΤ είναι ο «καλός» της ιστορίας ούτε πως επιβάλλεται κάποιου είδους «συμμαχία» μαζί του. Απλώς πιστεύουμε ότι η «ανταρσία» των Τσίπρα - Παυλόπουλου κατά του ΔΝΤ δεν είναι παρά μια άθλια και διαφανής ως προς τις σκοπιμότητές της σκηνοθεσία για να προετοιμαστεί το έδαφος για το συμβιβασμό με ένα σκληρό «πακέτο» μνημονιακών μέτρων, μια διαφανής πολιτική φάρσα: «αντισταθήκαμε -και μάλιστα για λογαριασμό όλης της Ευρώπης- στους εκβιασμούς του ΔΝΤ, αλλά δυστυχώς η Ευρώπη δεν τόλμησε. Καταφέραμε πάντως να αποτρέψουμε τα πολύ χειρότερα» - στο τελευταίο σημείο ο σεναριογράφος θα προσθέσει μια επικαιροποίηση της τακτικής του Χότζα: «το ΔΝΤ ήθελε κι άλλα, πολύ χειρότερα, αλλά εμείς το αποτρέψαμε»…   

Ο νεομνημονιακός σκηνοθέτης πρώτα «πούλησε» το προσφυγικό υποτίθεται για ένα πιο «ήπιο» μνημονιακό «πακέτο», και τώρα θα «πουλήσει» και το υποτιθέμενο «ήπιο» μνημονιακό «πακέτο» για τον… υπέρτερο στόχο να σωθεί η Ελλάδα από τη χρεοκοπία και η Ευρώπη από τη… διάλυση! Στην πραγματικότητα, το μόνο που διαπραγματεύεται, με σχετική επιτυχία μέχρι στιγμής, ο νεομνημονιακός εσμός του Μαξίμου, είναι η παραμονή του ίδιου στο γκουβέρνο. Γι’ αυτό το -μοναδικό πλέο - υπέρτερο «πρόταγμα», είναι αποφασισμένοι να «πουλήσουν» τα πάντα και να σκηνοθετήσουν κάθε… προαπαιτούμενη απάτη.
Ωστόσο, οι θεατές είναι πλέον υποψιασμένοι για τα «κόλπα» του σκηνοθέτη…    

Ποια ήταν η αποστολή του κ. Μάρτιν Σουλτς στην Αθήνα;

Όμως, το επικοινωνιακό «μασάζ» δεν αρκεί. Η προετοιμασία για να «χωνευτεί» η ψήφιση του νέου σκληρού μνημονιακού «πακέτου» δεν είναι «επαρκής». Επειδή όμως η δουλειά πρέπει να γίνει νωρίς, δηλαδή τώρα, χρειάζονται και οι ανάλογες πολιτικές «προσαρμογές». Για να τις προετοιμάσει, ήρθε στην Αθήνα με ειδική αποστολή η «αλεπού» της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας κ. Μάρτιν Σουλτς. Για ποιο «σενάριο» εργάστηκε; Για τη διεύρυνση της κυβέρνησης με ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι. Όχι μόνο για να περάσει με ασφάλεια το «πακέτο» από τη Βουλή, αλλά κυρίως για να αντιμετωπιστούν οι κραδασμοί της υλοποίησής του. Και περισσότερο απ’ αυτό: για να ανοίξει ο δρόμος για την ανασύνθεση της νέας κεντροαριστεράς του Αλέξη Τσίπρα, της Φώφης Γεννηματά και του Σταύρου Θεοδωράκη. Η οποία προετοιμάζεται με όλους τους δυνατούς τρόπους: με τους «αρραβώνες» ΠΑΣΟΚ και Ποταμιού, με τον παραμερισμό του Βενιζέλου, με την προσέγγιση του ΣΥΡΙΖΑ με τη Σοσιαλιστική Διεθνή. Στο πλαίσιο ενός ευρύτερου σχεδίου να κλείσουν οι ρωγμές που άνοιξαν στο πολιτικό σύστημα η κρίση και τα μνημόνια, να «γιατρευτεί» η πολιτική αστάθεια, να εμπεδωθεί πολιτικά η μνημονιακή σταθερότητα με τη νεκρανάσταση ενός νέου δικομματισμού, όπου ο ένας πόλος θα είναι η Δεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη και ο άλλος πόλος η νέα κεντροαριστερά.    

Αν όλα αυτά τα σχέδια είναι διάφανα, δεν είναι καθόλου προφανής ο τρόπος ούτε η επάρκεια των προϋποθέσεων για να πετύχουν. Η πολιτική αστάθεια παραμένει, οι περιπλοκές είναι τεράστιες, ο μνημονιακός πολιτικο-επιχειρηματικός εμφύλιος μαίνεται, η ΝΔ δεν «στέκει» και πολύ καλά και ο νέος αρχηγός δεν «τραβάει» όσο πιστευόταν στην αρχή. Πάνω απ’ όλα όμως, η απάτη της νέας σκηνοθεσίας για να περάσουν τα σκληρά μνημονιακά μέτρα δεν πρόκειται να αποφέρει την επανάληψη του θριάμβου: η ιστορία θα επαναληφθεί σαν φάρσα, που έχει όλους τους όρους για να εξελιχτεί σε τραγωδία για τον εμπνευστή ή τους εμπνευστές της.    

Πρέπει να αποκαλύψουμε την επιχειρούμενη νέα απάτη! Πάνω απ’ όλα όμως, είναι η ώρα να δώσουμε οργανωτικά και πολιτικά όχι μόνο στήριξη, αλλά «σχήμα και μορφή» στο κίνημα αντίστασης στο μνημονιακό «πακέτο», που υπάρχουν όλοι οι όροι για να επανέλθει. Τα πράγματα δεν είναι ασφαλώς εύκολα για το κίνημα και την Αριστερά, αλλά παραμένουν εξίσου δύσκολα και για τους νεομνημονιακούς «σκηνοθέτες» και πρωταγωνιστές. Δεν πρέπει να αφήσουμε αυτή την επικίνδυνη κυβέρνηση για το κίνημα και την Αριστερά να περάσει κι αυτόν τον «κάβο». Πρέπει όχι απλώς να πούμε «Όχι στο όνομά μας», αλλά να αξιοποιήσουμε όλες τις δυνατότητες και να κινητοποιήσουμε όλα τα διαθέσιμα μέσα για να μην περάσει το μνημονιακό «πακέτο»!     

Υ.Γ. Πριν λίγες μέρες, ο Μάκης Μπαλαούρας έκανε μία πολιτικά άθλια δήλωση, λέγοντας ότι θα ψηφίσουμε το μνημονιακό πακέτο παρόλο που είναι «κοινωνικά άδικο, εξοντωτικό» κ.λπ. Η δήλωση αυτή θεωρήθηκε γκάφα. Χωρίς να είμαστε σίγουροι, ωστόσο θεωρούμε ότι μάλλον σχετίζεται με όσα αναφέρουμε παραπάνω. Στα δικά μας αυτιά, ήχησε σαν διαβεβαίωση και ταυτόχρονα αγωνιώδη έκκληση στον Τσίπρα να μην προχωρήσει στην κυβερνητική διεύρυνση με ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι: «Μη φοβάσαι, δεν θα χρειαστεί το ΠΑΣΟΚ, θα ψηφίσουμε όλοι το μνημόνιο». Ο Μάκης Μπαλαούρας και οι λοιποί εναπομείναντες στον ΣΥΡΙΖΑ των πάλαι ποτέ «53» ας ετοιμαστούν για πολλές ακόμη πολιτικές ταπεινώσεις - όσες αντέξουν, που απ’ ό,τι φαίνεται είναι αποφασισμένοι να τις αντέξουν όλες…