Το ασφαλιστικό νομοσχέδιο Γεωργιάδη – Τσακλόγλου , που παίρνει πλέον σειρά εντός του μπαράζ αντεργατικών νομοσχεδίων που ψηφίζονται αυτή την περίοδο στη Βουλή, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα ακόμα βήμα στην ενίσχυση της ιδιωτικοποίησης του ασφαλιστικού συστήματος, το οποίο όλο και περισσότερο χάνει τα όποια κοινωνικά χαρακτηριστικά του και γίνεται εργαλείο ενίσχυσης και κυριαρχίας του κεφαλαίου έναντι του κόσμου της εργασίας.
Πάνω στα συντρίμια των δομικά πενιχρών συνταξιοδοτικών παροχών του ν. 4387/2016 (νόμος Κατρούγκαλου), η ΝΔ συνεχίζει να χτίζει ένα όλο και πιο εξατομικοποιημένο και εμπορευματοποιημένο ασφαλιστικό σύστημα, στο οποίο η ανάγκη να δουλεύουμε για πάντα ονομάζεται ελευθερία, οι εισφορές μας τζογάρονται στις κεφαλαιαγορές «για το καλό όλων» και μια σειρά από διατάξεις καρότου και μαστίγιου προσθέτουν τις απαραίτητες πινελιές αυταρχισμού και «φιλανθρωπίας» των αγορών, ο οποίος συναντάται συνολικά στις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις της εποχής μας .
Η σημαντικότερη αλλαγή που φέρνει το νέο νομοσχέδιο είναι προφανώς η αναδιάταξη του πλαισίου που διέπει τα επαγγελματικά ταμεία, προκειμένου αυτά να «ενισχυθούν» και να στηρίξουν, υποτίθεται, και τους ασφαλισμένους με επιπλέον συνταξιοδοτικές παροχές, αλλά και την οικονομία λόγω της κεφαλαιοποίησης. Υπενθυμίζουμε πως τα επαγγελματικά ταμεία λειτουργούν από το 2002 με την ψήφιση του ν. 3029 (νόμος Ρέππα), αλλά ποτέ δεν απέκτησαν μαζική βάση. Για όποιον αναρωτηθεί εύλογα το πως θα μπορέσει να συμβεί αυτό, από που θα βγουν τα χρήματα για να καταβληθούν επιπλέον εισφορές, όταν το 2022 υπήρχε αρνητική αποταμίευση (-4%) η απάντηση είναι για όσους μπορέσουν, μιας και ο βασικός στόχος είναι πρώτα και κύρια να ενισχύεται η μακροπρόθεσμη επένδυση στις κεφαλαιαγορές. Ακριβώς εκεί αποσκοπεί η θέσπιση αντίστροφα προοδευτικής φορολογίας, ώστε να μένουν τα χρήματα για πολλά χρόνια επενδεδυμένα. Επί της ουσίας, μετά το ΤΕΚΑ και πάνω στη βάση της ανεπάρκειας των κύριων συντάξεων (που ομολογείται και από τα επίσημα χείλη) , ενισχύεται εντός του ασφαλιστικού συστήματος ακόμα ένα κεφαλαιοποιητικό κομμάτι και από κει και έπειτα «βλέπουμε» πως θα πάει. Η θέσπιση των μη ομοιοεπαγγελματικών ταμείων αναμένεται να φέρει κάποια αποτελέσματα, αλλά το πιο σημαντικό είναι η επίσημα δηλωμένη πρόθεση να μειωθούν οι εισφορές στην κύρια ασφάλιση, ώστε από εκεί να βρεθεί αργότερα το «πλεόνασμα» για την επαγγελματική ασφάλιση. Και κάπως έτσι, οι εισφορές μας γίνονται όλο και περισσότερο ατομικό, «οικονομικό στοιχείο» και η έννοια της συλλογικής κοινωνικής περιουσίας χάνεται στη λήθη. Αξίζει τέλος να σημειωθεί ότι, ειδικά σε περιόδους αναταραχών, οι οικονομικές αποδόσεις στις παροχές είναι κάθε άλλο παρά εγγυημένες…
Το άλλο τμήμα της μεταρρύθμισης που επίσης συνδέεται με την ανεπάρκεια των συντάξεων, είναι η κατάργηση της περικοπής της σύνταξης για τους απασχολούμενους συνταξιούχους και η θέσπιση μιας επιπλέον ειδικής, μη ανταποδοτικής εισφοράς επί του εισοδήματος. Στο όνομα της απελευθέρωσης, αλλά και της υποτιθέμενης «ενεργούς γήρανσης» (γιατί τι το καλύτερο συνεχίσουμε να δουλεύουμε, ενώ μόλις έχουμε κατοχυρώσει ότι συνεισφέραμε αρκετά και δεν χρειάζεται άλλο;;; ) το αρχικό 60% περικοπή στη σύνταξη έγινε 30% και πλέον η οικονομική επιβάρυνση μειώνεται περαιτέρω, ώστε να υπάρχει η «ελευθερία» για όσους έχουν ανάγκη -αλλά και μπορούν να βρίσκουν δουλειά, να εργάζονται για όλο και περισσότερα χρόνια, ίσως και μέχρι τέλους... Κάπως έτσι δίνεται– σε ορισμένους, τονίζουμε ξανά - η δυνατότητα να αντιμετωπιστεί ένα πρόβλημα που δεν θα υπήρχε αν οι συντάξεις ήταν επαρκείς.
Συμπληρωματικά στα παραπάνω, μια σειρά από διατάξεις έρχονται να τακτοποιήσουν με «θετικό» και αρνητικό τρόπο επιμέρους ζητήματα, πάντα υπό το κυρίαρχο νεοφιλελεύθερο πρίσμα κάποιων παροχών και αρκετής ατομικής ευθύνης. Κάπως έτσι προτείνονται διατάξεις όπως: α)η -θετική- επέκταση του επιδόματος μητρότητας σε αυταπασχολούμενες και αγρότισσες (με ερώτημα του ποιος θα τα πληρώνει, αν μειωθούν κι άλλο οι εισφορές; ), β) η - θετική, αλλά απελπιστικά λίγη – επέκταση του ορίου οφειλών για συνταξιοδότηση στα 30 χιλιάδες € (και όπου οι υπόλοιποι πρακτικά θεωρούνται κακοπληρωτές), γ) η θέσπιση προπληρωμένης κάρτας επιδομάτων ΔΥΠΑ και ΟΠΕΚΑ όπου το 50% του ποσού δεν θα μπορεί να αντλείται σε ρευστά γιατί οι φτωχοί πρέπει να ξοδεύουν «υπεύθυνα» τα λίγα χρήματα που παίρνουν, δ) η θέσπιση του «ενεργού ΑΜΚΑ» για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη γιατί αυτό που φταίει για την κατάντια των νοσοκομείων είναι όσοι δεν ζουν πια στη χώρα, αλλά έρχονται για περίθαλψη (ρύθμιση που θα επηρεάσει φυσικά και τους μετανάστες, στο βαθμό που τους περιορίζεται η δυνατότητα να ζουν με χαρτιά) κλπ.
Εν κατακλείδει, το ασφαλιστικό νομοσχέδιο Τσακλόγλου – Γεωργιάδη δεν έχει τα χαρακτηριστικά ολομέτωπης επίθεσης των προηγούμενων αντίστοιχων - γιατί δεν υπάρχει πλέον η ανάγκη- , αλλά είναι ένα ακόμα επιθετικό, ληστρικό σχέδιο, το οποίο δεν έχει καμία σχέση με τις ανάγκες του κόσμου της εργασίας και των συνταξιούχων. Αυτά που χρειαζόμαστε έχουν διατυπωθεί πολλαπλώς στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων και των συνταξιούχων και αυτά είναι μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλες και όλους, επαναφορά της 13ης και 14ης σύνταξης, συνολική ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, περιορισμό των όσων προσδένουν τις ζωές μας στον έλεγχο του κεφαλαίου. Να μην περάσει η νέα αντιμεταρρύθμιση, να παλέψουμε για συνολική ανατροπή του νεοφιλελεύθερου οικοδομήματος στην κοινωνική ασφάλιση!
